ΠΑΤΡΙΩΤΙΚΑ ΑΚΟΥΣΜΑΤΑ


Πέμπτη 31 Δεκεμβρίου 2009

ΕΥΧΕΣ ΑΠΟ ΤΟΝ ΜΟΤΖΑΚΗ ΗΛΙΑ

ΕΥΧΟΜΑΙ ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!! ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΣΤΟΥΣ ΕΠΩΝΥΜΟΥΣ ΚΑΙ ΑΝΩΝΥΜΟΥΣ ΣΥΝΑΓΩΝΙΣΤΕΣ,
ΠΟΥ ΕΧΕΤΕ ΣΑΝ ΠΡΟΜΕΤΩΠΙΔΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΘΝΟΣ ΜΑΣ ΠΟΥ ΤΟΣΟ ΠΟΛΕΜΙΟΥΝΤΑΙ ΑΚΟΜΗ ΝΑ ΕΧΕΤΕ ΥΨΗΛΟ ΦΡΟΝΗΜΑ ΣΤΑ ΙΔΑΝΙΚΑ ΤΟΥ ΕΛΛΗΝΙΣΜΟΥ.



ΜΟΤΖΑΚΗΣ ΗΛΙΑΣ
ΜΕΛΟΣ ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ ΛΑ.Ο.Σ.
Υπεύθυνος οργανωτικού Βορείου Ελλάδος ΝΕ.Ο.Σ.

ΕΥΧΕΣ ΤΟΥ ΜΕΓΑΛΟΥ ΑΓΩΝΙΣΤΗ ΔΗΜΗΤΡΙΟΥ ΤΣΙΑΡΑ

ΕΥΧΟΜΑΙ ΟΛΟΨΥΧΑ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ, ΜΕ ΥΓΕΙΑ ΚΑΙ ΧΑΡΑ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΕΣΑΣ ΤΟΥΣ ΑΠΛΟΥΣ ΑΓΩΝΙΣΤΕΣ ΠΟΥ ΜΑΧΕΣΤΕ ΓΙΑ ΤΗΝ ΕΛΛΑΔΑ ΜΑΣ, ΚΑΘΩΣ ΚΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΤΟΥΣ ΕΛΛΗΝΕΣ ΠΟΛΙΤΕΣ. ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ!!!





ΤΣΙΑΡΑΣ ΔΗΜΗΤΡΗΣ

Μέλος της ΚΕΝΤΡΙΚΗΣ ΕΠΙΤΡΟΠΗΣ του ΛΑ.Ο.Σ
Υπεύθυνος Συντον. Κεντρ. Ελλάδος της ΝΕ.Ο.Σ

ΚΑΛΗ ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΙ ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Χρόνια πολλά σε όλους τους Έλληνες.Εύχομαι μέσα από τα βάθη της ψυχής μου να αντιληφθούμε όλοι μας ότι η Πατρίδα μας ,μας έχει Ανάγκη.Εύχομαι να κατανοήσουμε την Ιερή Έννοια της λέξης Άνθρωπος(άνω θρώσκω κοιτάζω ψηλά)όπως ακριβώς την είχαν κατανοήσει και την ερμήνευσαν οι Πρόγονοι μας όπως ακριβώς την προσδιορίζει η Θρησκεία μας.


Αγγελική Γερμαλίδου

Πολιτευτής ΛΑ.Ο.Σ.

Α' Θεσσαλονίκης

Τετάρτη 30 Δεκεμβρίου 2009

Η παράνοια της πολιτικής ορθότητας

301209-no-christmasΗ αντίστοιχη υπηρεσία της ελληνικής "τροχαίας", η Βρετανική αστυνομία "μεταφορών", έριξε στον κάλαθο των αχρήστων την λέξη "Χριστούγεννα", για πρώτη φορά φέτος. Η υπηρεσία αυτή, προχώρησε κατά την περίοδο των Χριστουγέννων σε μια διαφημιστική καμπάνια, η οποία είχε ως σκοπό να επιδείξει την πολυπληθή παρουσία της στους βρετανικούς δρόμους, χρησιμοποιώντας μια αφίσα, σε εθνικό επίπεδο. Αρχικά το σλόγκαν της αφίσας ήταν το "Christmas presence" (Χριστουγεννιάτικη παρουσία) μια σαφή αναφορά στην γνωστή φράση «christmas presents» (χριστουγεννιάτικα δώρα). Κάποιοι όμως "εγκέφαλοι" στο τμήμα "μάρκετινγκ" της εταιρίας, αποφάσισαν ότι η λέξη Χριστούγεννα δεν ήταν "πολιτικά ορθή" καθώς θα μπορούσε να... προσβάλλει τους μη Χριστιανούς και αντικατέστησαν την λέξη Christmas με το holiday. Σαν αποτέλεσμα είχαμε το σλόγκαν "Holiday Presence".
Χιλιάδες τέτοιες αφίσες έχουν βρεθεί τις τελευταίες εβδομάδες σε κεντρικούς δρόμους, σιδηροδρομικούς σταθμούς και άλλα μέρη στην Μ. Βρετανία, ξεσηκώνοντας τις διαμαρτυρίες πολλών που πιστεύουν ότι μια τέτοια επίδειξη "πολιτικής ορθότητας" το μόνο που κάνει είναι να προκαλεί τους Χριστιανούς.
Κάθε χρόνο, στην Μ. Βρετανία όλο και περισσότεροι οργανισμοί αποφεύγουν να χρησιμοποιούν την λέξη Χριστούγεννα για την εορταστική περίοδο, ενώ ακόμη και εταιρείες στον ιδιωτικό τομέα, αποφάσισαν να μην κάνουν τις καθιερωμένες χριστουγεννιάτικες γιορτές τους, για να μην... προσβάλλουν τους αλλόθρησκους εργαζόμενούς τους. Ήδη από το 1997 το δημοτικό συμβούλιο του Birmingham χρησιμοποίησε την λέξη Winterval για να περιγράψει τις χριστουγεννιάτικες γιορτές, ξεκινώντας μια σειρά τέτοιων φαινομένων, με τελευταίο παράδειγμα το Dundee το οποίο για τις φετινές εορταστικές δραστηριότητες χρησιμοποίησε τον τίτλο Winter Night Light Festival, το οποίο μεταφράζεται περίπου ως "Φεστιβάλ Φωτός της χειμωνιάτικης νύχτας". Τώρα τι ακριβώς σημαίνει αυτό, περιμένουμε ακόμη να το μάθουμε.
Φέτος όμως, ακόμη και στο... συντηρητικό κόμμα δημιουργήθηκε αναστάτωση, όταν οι χριστουγεννιάτικες κάρτες που τυπώθηκαν για λογαριασμό των στελεχών του έγραφαν "Season's Greetings" αποφεύγοντας κάθε θρησκευτική αναφορά. Μετά από διαμαρτυρίες μελών του κόμματος, τυπώθηκαν νέες κάρτες με την καθιερωμένη ευχή "Καλά Χριστούγεννα".
Η όλη κατάσταση θυμίζει ολοένα και περισσότερο την δυστοπική νουβέλα του Τζορτζ Όργουελ «1984». Όπου το καθεστώς χρησιμοποίησε την "νέα γλώσσα" ή αλλιώς newspeak. Εξηγώντας την χρησιμότητα αυτής της κίνησης, ο Όργουελ έγραφε: Όταν μια ολοκληρωτική κοινωνία, ελέγχει την γλώσσα, ελέγχει τις λέξεις που οι άνθρωποι χρησιμοποιούν και τους τιμωρεί για την χρήση λέξεων διαφορετικών από των "επισήμων", σταδιακά ολόκληρος ο πληθυσμός θα φοβάται τόσο πολύ, που θα αρχίσουν να χρησιμοποιούν τους πολιτικά ορθούς όρους ακόμη και στις σκέψεις τους, για να σιγουρευτούν ότι δεν θα τους... ξεφύγει κάποια λέξη, που θα τους κάνει να χάσουν τις δουλειές τους ή να συλληφθούν.
Κάποια παραδείγματα newspeak από ό,τι φαίνεται έχει αρχίσει να εφαρμόζει και στην χώρα μας η... σοσιαλιστική κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ. Ή είναι τυχαίο ότι ο όρος "εθνικό" και τα παραγωγά του άρχισαν να απομακρύνονται από κάθε επίσημη χρήση;

8,1% του πληθυσμού της Ελλάδος οι «νόμιμοι» μετανάστες

301209-lathrometanastesΛίγους μήνες πριν, όταν βρισκόμασταν προ των θυρών των ευροεκλογών του 2009, στην χώρα μας, ήλθε για πρώτη φορά στον δημόσιο διάλογο το μεταναστευτικό ζήτημα. Για πρώτη φορά - υπό την πίεση των κατοίκων διαφόρων περιοχών της χώρας, αλλά και των βουλευτών του ΛΑΟΣ - είδαμε στην τηλεόραση να γίνεται μια σχετική συζήτηση, όσο και αν αυτή περιοριζόταν και εκτρεπόταν από την ουσία, λόγω της "πολιτικής ορθότητας" που θέλει τους μετανάστες ως τις... ιερές αγελάδες της νέας εποχής. Τότε ακούσαμε διάφορα ευτράπελα, όπως ισχυρισμούς ότι οι μετανάστες στην χώρας μας είναι κάτι λιγότερο από 300.000 που αναδείκνυαν την γύμνια του ελληνικού κράτους.
Την εβδομάδα που πέρασε δόθηκαν στην δημοσιότητα τα στοιχεία της Κοινοτικής Στατιστικής Υπηρεσίας, γνωστής και ως Eurostat σχετικά με τον αριθμό των μεταναστών στην χώρα μας. Και τα νούμερα αυτά σόκαραν! Σύμφωνα λοιπόν με αυτά ο αριθμός των επίσημα καταγεγραμμένων αλλοδαπών, ανερχόταν τον Ιανουάριο του 2008 στα 906.000 άτομα, δηλαδή στο 8,1% του ελληνικού πληθυσμού.
Άγνωστος όμως παραμένει ο αριθμός των "μη καταγεγραμμένων" μεταναστών και οι 140.000 για τις οποίες μιλάει η Εurostat είναι ένας μη ρεαλιστικός αριθμός, καθώς μάλλον βασίζεται στο ποσοστό καταγεγραμμένων - μη καταγεγραμμένων, άλλων χωρών. Φαίνεται όμως απλά ότι μια τέτοια σχέση δεν μπορεί να ισχύει για την Ελλάδα, καθώς ως δεύτερη μεγαλύτερη πληθυσμιακή ομάδα μετά τους Αλβανούς, εμφανίζει τους ... Ουκρανούς. Είναι γνωστό, ότι Αφρικανοί και Ασιάτες βρίσκονται σε τεράστιους αριθμούς σε όλη την Ελλάδα και πληθαίνουν μέρα με την ημέρα.

Κυκλώματα δουλεμπορίας
Δεν είναι λίγοι οι επίσημοι παράγοντες, που κάνουν λόγο για 2.000.000 και παραπάνω ίσως αλλοδαπούς στην χώρα μας αυτή την στιγμή, αριθμός που παραμένει σταθερός παρόλη την έξοδο κάποιων προς άλλες χώρες, λόγω της ανικανότητας του ελληνικού κράτους να φυλάξει επαρκώς τα σύνορα του.
Οι χιλιάδες δε, αλλοδαποί που βρίσκονται ήδη στην χώρα μας, δημιουργούν συστήματα "υποδοχής" νέων συμπατριωτών τους, συμμετέχοντας ενεργά στα κυκλώματα δουλεμπορίας. Κάτι που φυσικά αποδεικνύεται και από την αποκάλυψη κυκλωμάτων παραγωγής πλαστών εγγράφων. Για αυτά τα κυκλώματα, αλλοδαποί φέρνουν από το εξωτερικό ακόμη και σφραγίδες υπηρεσιών από την χώρα τους, προκειμένου να... στηθούν αποτελεσματικά εργαστήρια πλαστογράφησης.
Παραθέτουμε από ανακοίνωση της ΓΑΔΑ: "η Γενική Αστυνομική Διεύθυνση Αττικής ανακοίνωσε ότι στο αεροδρόμιο των Σπάτων εντοπίστηκαν δύο δράστες από το Μπαγκλαντές να έχουν στις αποσκευές τους 18 υπηρεσιακές σφραγίδες, με σκοπό να τις χρησιμοποιήσουν για τη μαζική παραγωγή πλαστών ταξιδιωτικών εγγράφων".
Όπως αναφέρεται και σε ειδησεογραφική σελίδα (www.zougla.gr), η πλαστογράφηση ενός διαβατηρίου κοστίζει ακριβά, αφού απαιτούνται περισσότερα από 2.000 ευρώ , γι' αυτό και το κύκλωμα έχει φροντίσει να παραποιεί άδειες παραμονής ή ακόμη και βεβαιώσεις για έκδοση ή για ανανέωση των αδειών παραμονής. Τους τελευταίους μήνες, όμως, εξίσου διαδεδομένο είναι να πλαστογραφούνται τα «Δελτία Αιτήσαντος Ασύλου Αλλοδαπού». Πρόκειται για τα περιβόητα... ροζ χαρτάκια, για τη γνησιότητα των οποίων συνωστίζονται και ποδοπατούνται στο Τμήμα Αλλοδαπών της Πέτρου Ράλλη οι εκατοντάδες αλλοδαποί.

Θα ψηφίζουν κιόλας;
Και αν για τους πραγματικούς αριθμούς των μεταναστών δεν μπορούμε να είμαστε 100% σίγουροι, λόγω της μη θέλησης του ελληνικού κράτους να πράξει ο,τιδήποτε προς αυτή την κατεύθυνση, αυτό για το οποίο είμαστε σίγουροι είναι η επερχόμενη νόθευση του εκλογικού σώματος, με νόμο που είχε φέρει η ΝΔ. Τον σχετικό νόμο είχε τότε προωθήσει ο Προκόπης Παυλόπουλος, αλλά ιδιαίτερη δυναμική του έδωσε η απόφαση της ΚΕΔΚΕ (προεδρος ο Νικήτας Κακλαμάνης). Αυτόν τον νόμο δεσμεύεται ότι θα εφαρμόσει το ΠΑΣΟΚ: δίνει δικαίωμα ψήφου στους μετανάστες από τις επερχόμενες δημοτικές εκλογές του Οκτωβρίου του 2010. Το οποίο επιβεβαίωσε σε δηλώσεις του και ο Ραγκούσης, επ' αφορμής της "μέρας του μετανάστη", την περασμένη Παρασκευή. Και μάλιστα υποσχέθηκε ότι πολύ σύντομα θα... ρυθμιστεί και το ζήτημα της ιθαγένειας για τους μετανάστες δεύτερης γενιάς.
Το τι σημαίνει αυτό, θα το δούμε πολύ σύντομα, καθώς πλεόν είναι πιθανό λειτουργώντας ως "block" ιδιαίτερα οι μεγάλες κοινότητες μεταναστών να ψηφίσουν μαζικά κάποιο συγκεκριμένο κόμμα. Φαίνεται βέβαια ότι αυτό ήδη υπήρχε ως δεδομένο στα μυαλά αυτών που έκαναν τον πολιτικό σχεδιασμό των κομμάτων, καθώς θυμόμαστε τις διαφημίσεις κομμάτων σε ξενόγλωσσες εφημερίδες, εδώ και πολλά χρόνια.
Φαίνεται ότι οι δεσμεύσεις του Ραγκούση για την απαραίτητη πλειοψηφία των 2/3 της Βουλής, πάνε πια περίπατο και οι μετανάστες αποκτούν σιγά - σιγά μερίδιο στην συνδιαχείριση της χώρας. Χωρίς όμως να υπάρχει η εξασφάλιση ότι νοιάζονται για το... μέλλον αυτής της χώρας την οποία έκτισαν με αίμα οι παππούδες μας, και όχι για την προώθηση των - συντεχνιακής, φυλετικής μορφής - συμφερόντων τους!Περαστικά μας, λοιπόν! Αναρωτιόμαστε τώρα, ποιο θα ήταν το αποτέλεσμα αν ο κ. Ραγκούσης επέλεγε να κάνει ένα δημοψήφισμα για την απόδοση πολιτικών δικαιωμάτων στους (λαθρο) μετανάστες! Τι θα έλεγε ο ελληνικός λαός; Αλλά έχει καμία σημασία αυτό;

Δημήτρης Παπαγεωργίου

dpapageorgiou@elkosmos.gr

Οι ανεξάρτητες διοικητικές αρχές και η απεθνικοποίηση του κράτους




Πόσο ανεξάρτητες είναι οι «ανεξάρτητες αρχές»;

Ο Γεώργιος Καμίνης, Πρόεδρος του Συνηγόρου του Πολίτη, είναι ο εκπρόσωπος των διαφόρων υπερεθνικών οργανισμών στην χώρα μας.

Δούρειο Ίππο για την Ελλάδα στο θέμα της λαθρομετανάστευσης αποτελούν οι διάφορες «ανεξάρτητες αρχές».

Μια από τις εξαγγελίες του νέου πρωθυπουργού που έγινε και επικοινωνιακή πραγματικότητα, για να μη μας μείνει καμιά αμφιβολία για τις προθέσεις του, ήταν και η έμφαση στις ανεξάρτητες διοικητικές αρχές οι οποίες θα βοηθήσουν τον πολίτη απέναντι στις κακές πρακτικές και στην ασυδοσία του κράτους.

Τίποτα από τα παραπάνω δεν είναι κακό και τίποτα δεν ακούγεται άσχημο στα αυτιά του ταλαιπωρημένου και κακοδιοικούμενου Έλληνα που είναι αναγκασμένος να ζει παρέα με το γραικύλο κράτος του κομματικού κοτζαμπασισμού, το οποίο ο ίδιος έφτιαξε. Γιατί τότε η κριτική αφού η διαπίστωση του δυναστευτικού κράτους ταιριάζει με την θεραπεία της «ανεξαρτήτου διοικητικής αρχής», που απαλλαγμένη από τις παθογένειες θα διοικήσει με βάση την αξιοκρατία και τα διδάγματα της διοικητικής επιστήμης και της τεχνοκρατικής ουδετερότητας;

Η ιστορία

Για να απαντήσουμε θα πρέπει να κάνουμε εκτός των άλλων μια μικρή ιστορική αναδρομή στην γένεση των ανεξαρτήτων διοικητικών αρχών τόσο σε πανευρωπαϊκό, όσο και σε ελληνικό επίπεδο.

Οι ανεξάρτητες διοικητικές αρχές είναι γνήσια τέκνα της παγκοσμιοποιήσεως και της δημιουργίας ενιαίων οικονομικών χώρων πέρα και πάνω από εθνικά σύνορα. Η ανάγκη ομογενοποιημένης εφαρμογής του διεθνούς οικονομικού δικαίου χωρίς την ενοχλητική παρεμβολή των εθνικών συμφερόντων δημιούργησε αρχικά την ανάγκη υπερκρατικών ή μετα-εθνικών οργάνων που εφαρμόζουν υβρίδια αναγκαστικών κανόνων και συστάσεων - οι ξακουστές ρυθμίσεις - που έλκουν την καταγωγή τους από διεθνή κείμενα όπως οι ευρωπαϊκές συνθήκες ή οι κανόνες του ΠΟΕ (Παγκόσμιου Οργανισμού Εμπορίου). Ο οικονομικός φιλελευθερισμός έπρεπε όμως να ακολουθηθεί και από τον κοινωνικό φιλελευθερισμό γιατί αλλιώς το αντεθνικό οικοδόμημα θα έμενε μισό. Έτσι και με την συναίνεση των κρατών και των κρατούντων ελίτ τους και εν αγνοία των εθνών τους άρχισε και η απευθείας εφαρμογή διεθνών συνθηκών κοινωνικού περιεχομένου, όπως αυτές των περίφημων ανθρώπινων δικαιωμάτων η δικαιωμάτων του πολίτη που τόσο λατρεύει ο Yorgo.

Η φιλελεύθερη παγκόσμια τάξη έπρεπε να συγχρονίσει τα εθνικά κράτη και τις υπερεθνικές οντότητες όπως η ΕΕ, μέχρι να μπορέσει να καταργήσει τα πρώτα ως άχρηστα, αναποτελεσματικά και οιονεί πολεμοκάπηλα, όπως απέδειξαν άλλωστε και δυο παγκόσμιοι πόλεμοι. Η αναγκαιότητα λοιπόν των «ανεξαρτήτων αρχών» έπρεπε να κατοχυρωθεί μέσω αξιών και πρακτικών που το έθνος-κράτος δεν μπορούσε να υπερασπίσει αφού λόγω της φύσης του αναγκαστικά θα έβαζε το εθνικό συμφέρον πάνω από το συμφέρον της παγκοσμιοποιήσεως και έτσι θα υπήρχαν προβλήματα στις υπερεθνικές οντότητες και στα υπερεθνικά συμφέροντά τους.

Η ανεξαρτησία

Πώς όμως θα έπρεπε να λειτουργήσει το μόρφωμα αυτό σε ένα κράτος δικαίου κατοχυρωμένο από εθνικά συντάγματα; Η μαγική λέξη είναι η «ανεξάρτητη» και θα δούμε τι σημαίνει αυτό για την ελληνική εκδοχή των διοικητικών αυτών αρχών.

Η ανεξαρτησία λοιπόν εδράζεται πρώτα στον τρόπο κατοχύρωσης της θεσμικής της ανεξαρτησίας και δεύτερο και - το σημαντικότερο - στο ότι διαθέτει το προνόμιο της αντικειμενικότητας, της τεχνοκρατικής υπεροχής, της διαφάνειας για να ρυθμίσει θέματα που η κεντρική εθνική διοίκηση δεν μπορεί γιατί είναι προκατειλημμένη και δεσμευμένη από το εθνικό συμφέρον που πρέπει να υπηρετεί με βάση τους κανόνες της απευθείας εντολής από τον λαό! Ναι λοιπόν, η δημοκρατία και δη η εθνική είναι προβληματική και γι’ αυτό πρέπει ο ανεξάρτητος «γιατρός» να την θεραπεύσει. Πού πονάει η εθνική δημοκρατία; Μήπως πονάει στο εθνικό οικονομικό συμφέρον; Μήπως πονάει στην κοινωνική συνοχή με βάση τα ατομικά δικαιώματα; Ως γνωστόν τα δικαιώματα και η ελευθερία του ατόμου κατοχυρώνονται από τον νόμο και δεν είναι απεριόριστα. Ο καλός φιλελεύθερος γιατρός θα σου δώσει το γιατρικό της «προστασίας της ελευθερίας και της ισότητας» που δεν μπορεί να σου δώσει το εθνικό κράτος και έτσι όλοι θα είναι ευχαριστημένοι.

Ο χώρος της οικονομίας που πρώτος άνοιξε τον χορό της υπερεθνικής δράσης, αφού έτσι επέβαλαν οι νικητές του Β’ Παγκοσμίου πολέμου ήδη από το 1946, έχει την μαγική λέξη του ανταγωνισμού - φάρμακο γερό στην σωστή δόση, αλλά καταστροφικό στην κατάχρηση - πέρα και χωρίς τα σύνορα. Ο κοινωνικός ακτιβισμός της δεκαετίας του ‘60 μας έφερε επιπροσθέτως και τα «πολιτικώς ορθά» ανθρώπινα δικαιώματα με την ανεξάντλητη γκάμα τους και την καθολική προστασία τους - θεραπεία προληπτική για τους λαούς που ηλιθιωδώς λόγω απαιδευσίας για αιώνες διατηρούσαν κοινωνικές συνθήκες αλληλεγγύης βασισμένα στις δικές τους πολιτιστικές και εθιμικές αξίες.

Έχοντας εντοπίσει τα προβλήματα πρέπει να δούμε και πώς θα επιβάλλουμε κατά τρόπο αποτελεσματικό την λύση, αφού διαφορετικά θα έρθει η καταστροφή, ήτοι η επιστροφή στις εθνικές διακρίσεις και στον εθνικό προστατευτισμό. Η ιεραποστολική και μεσσιανική φύση των ιεροφαντών των ανεξαρτήτων αρχών είναι, σύμφωνα με τους προπαγανδιστές τους, αυταπόδεικτη και καλείται τεχνοκρατική αυθεντία - παλιότερα το έλεγαν ελέω Θεού μοναρχία, αλλά αυτοί ήταν καθυστερημένοι και δεν είχαν τον τεχνολογικό πολιτισμό που έχουμε εμείς σήμερα που δικαιολογεί την ουδέτερη τεχνοκρατική τελειότητα που φέρνει αποτελέσματα. Αν ακούσει και παρακολουθήσει κανείς τον τρόπο αναφοράς σε αυτές από όλους τους κήρυκες της νέας τάξης, ήτοι ΜΜΕ, εξωνημένους πανεπιστημιακούς, ποικίλους διαμορφωτές γνώμης όπως οι «επιστημονικοί δημοσκόποι» κ.ο.κ., θα διαπιστώσει την ανυπαρξία κριτικής επί της φύσης και της ουσίας των θεσμών σε σχέση με την δημοκρατία και τον περιορισμό της κριτικής σε περιπτωσιολογικό επίπεδο.

Τι σημαίνει η ανεξαρτησία μιας αρχής σε ένα διοικητικό σύστημα αφού οι αρχές αυτές έχουν συσταθεί βάσει νόμων (σύνταγμα η κατ’ εξουσιοδότηση) και άρα υπακούουν θεωρητικά στα εθνικά συμφέροντα που αυτά κατοχυρώνουν; Αν είσαι ανεξάρτητος υπακούς στην διάκριση των εξουσιών ή κάνεις ό,τι θες, αφού είσαι πέρα και μακριά από την υπόλοιπη διοίκηση και την οργάνωσή της; Αν είσαι ανεξάρτητος, ποιος σε ελέγχει και ποιος μπορεί να σου επιβάλει κυρώσεις; Αν είσαι ανεξάρτητος, ποιά είναι η σχέση σου με την εκλεγμένη εξουσία; Αν εσύ διαχειρίζεσαι την προστασία των δικαιωμάτων του πολίτη και η δημοκρατικά εκλεγμένη κυβέρνηση κάνει το ίδιο, ποιά η σχέση σας και ποιος νομιμοποιείται πιο πολύ από τον άλλο αν συγκρουσθούν τα συμφέροντα;

Στην Ελλάδα

Η συζήτηση αυτή θα τοποθετηθεί τώρα στο επίπεδο της ελληνικής δημοκρατίας και του τρόπου λειτουργίας της ήδη από τις αρχές του ‘90. Μια ομάδα νομικών και οικονομολόγων που προέρχονταν από την σοσιαλιστική παράταξη της εποχής εκείνης και οι οποίοι έφεραν τον συλλογικό τίτλο «εκσυγχρονιστές» προσπάθησαν να αναμορφώσουν την δημόσια διοίκηση.

Τι ήθελαν να διορθώσουν; Την κρίση αντιπροσώπευσης των κομμάτων, την κομματοκρατία, την κρίση αξιοπιστίας και αποτελεσματικότητας της πολιτικής τάξεως, ενώ κυρίως επιθυμούσαν την απομάκρυνση της δημοσίας διοικήσεως από την κομματική πατρωνία. Η μέθοδος συνίστατο στην αφαίρεση πολιτικής ύλης από τα κόμματα και το πέρασμα ευαίσθητων τομέων της δημοσίας δράσεως σε «ουδετέρους» θεσμούς μέσα στο κοινοβουλευτικό σύστημα, έτσι ώστε οι ανεξάρτητες αρχές να γίνουν το αντίπαλο δέος της πολιτικής τάξεως, προκειμένου να αντιμετωπιστεί η κομματική διαφθορά που παρακωλύει τον εκσυγχρονισμό της δημοσίας διοικήσεως. Αυτά τα στεγανά διαφάνειας και αποτελεσματικότητος θα διασφάλιζαν τα δικαιώματα των πολιτών και θα συνδιαλέγονταν με νέους εταίρους, οικονομικούς και κοινωνικούς, κτυπώντας τον γραφειοκρατικό αυταρχισμό της κεντρικής διοικήσεως. Για όλα αυτά θα υπήρχαν και συνταγματικές εγγυήσεις, ώστε η εκτελεστική και η νομοθετική εξουσία να μην παρεμβαίνουν στο έργο τους.

Τι πέτυχαν;

Η έλλειψη παιδείας σχετικά με την άσκηση δημοσίας πολιτικής και η ξαφνική λαγνεία μίας απολύτου εξουσίας οδήγησαν σε βαριές καταχρήσεις της διακριτικής ευχέρειας, την οποία διαθέτουν άφθονη οι περίφημες αυτές αρχές. Στην Ελλάδα η εξουσία είναι φετίχ που ασκείται συνήθως με όρους αυταρχισμού («ξέρεις ποιός είμαι εγώ ρε;») και οι αρχές αυτές δεν έμειναν έξω από την νοοτροπία αυτή. Μια ματιά στην νομολογία, αλλά και στην σύγκρουση με τις δικαστικές αρχές φανερώνει την προσπάθεια αποδόμησης όχι μόνο του κομματικού κράτους, αλλά και αυτού του ίδιου του κράτους δικαίου όπως έχει καταγραφεί μέσα από κώδικες, όπως ο Αστικός ή ο Ποινικός κώδικας. Νέες ερμηνείες κανόνων συμβίωσης και συναλλαγής, οιονεί νομικές, με βάση τα συμφέροντα ειδικών ομάδων πιέσεως - μπορεί να τις πει κανείς και μειονότητες δικαιωμάτων - και άμεση εφαρμογή τους με τρομερές συνέπειες στην ασφάλεια δικαίου, αλλά και στα θέσφατα της κοινωνικής ζωής, όπως τουλάχιστον τα ασπάζεται η εθνική πλειοψηφία που κατοικεί στις τοπικές γεωγραφικές συντεταγμένες.

Η κοινωνία των πολιτών, συνήθως οργανωμένη σε ΜΚΟ ή σε επιδέξιους λομπίστες, είναι εδώ και επειδή είναι ακτιβιστική και καλά δικτυωμένη με το διαπλεκόμενο κουβάρι των ΜΜΕ και της διαφημίσεως κάνει ότι θέλει και δημιουργεί το νέο δημόσιο συμφέρον. Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τον τρόπο διατύπωσης και την εννοιολογική επεξεργασία που υφίστανται οι αποφάσεις τους θα διαπιστώσει πλέον τις εξής αναφορές. Οι διοικούμενοι είναι είτε πολίτες, είτε καταναλωτές, όροι που συναντώνται σε όλες τις έννομες τάξεις και οι οποίοι συμβολίζουν την ομοιόμορφη εφαρμογή της ρύθμισης πέραν των εθνικών ιδιαιτεροτήτων. Κανείς δεν ρώτησε πόσοι και ποιοί είναι αυτοί οι διαχειριστές συμφερόντων και τι νομιμοποίηση έχουν με βάση το Σύνταγμα το οποίο αναφέρεται σε πλειοψηφική βούληση του Ελληνικού Έθνους.

Οι ρυθμιστικές αρχές τόσο στην Ευρώπη, όσο και στις αγγλοσαξονικές χώρες δεν καθορίζουν το δημόσιο συμφέρον, αλλά το συγκεκριμενοποιούν με βάση είτε κείμενα αναφοράς δημοσίου οικονομικού δικαίου (αν πρόκειται για οικονομικό ρυθμιστή), είτε με βάση ένα σύστημα θεσμικών ισορροπιών όπου οι πολιτικές διαχειρίσεως των δικαιωμάτων έχουν ήδη τύχει ευρύτατης επεξεργασίας στα πλαίσια του κοινωνικού σχεδιασμού.

Η αποτυχία

Η διαφθορά που οι αρχές αυτές, με την απλή ύπαρξή τους, θα καταπολεμούσαν εξακολουθεί να υπάρχει ακόμα και μέσα στις ίδιες – βλ. κουμπάρους και Επιτροπή Ανταγωνισμού - αφού θα ήταν μάλλον ουτοπικό να υποστηρίξει κανείς ότι ξαφνικά δημιουργήθηκε ένα ηθικό στεγανό στην ελληνική κοινωνία που κατέχει ρεκόρ διαφθοράς σε οτιδήποτε έχει σχέση με άσκηση δημοσίας πολιτικής. Η διαφθορά εδώ δεν είναι ακόμα τόσο εμφανής γιατί δεν γνωρίζουμε πόσο καλά έχουν λειτουργήσει οι ασφαλιστικές δικλείδες για την απασχόληση των μελών τους μετά το πέρας της θητείας τους. Εκείνο όμως που γνωρίζουμε είναι η λυσσαλέα προσπάθειά τους να κατοχυρωθεί η απαλλαγή των μελών τους από αστική και ποινική ευθύνη κατά την άσκηση των καθηκόντων τους, προσπάθεια που έπεσε στο κενό από την προηγούμενη κυβέρνηση.

Η διαφάνεια στην λήψη αποφάσεων είναι αντικείμενο κριτικής από τον νομικό κόσμο αφού συχνά οι αποφάσεις είναι αντιφατικές, αλληλοσυγκρουόμενες και χωρίς ειρμό δημοσίου συμφέροντος, αλλά μόνο αποσπασματικής αντιμετωπίσεως περιστατικών. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς; Τα εχέγγυα λήψεως αποφάσεων της υπολοίπου διοικήσεως (ιεραρχίες, αξιολογήσεις, μονιμότητες) έχουν αντικατασταθεί από την προσωπική ανέλεγκτη κρίση μερικών ανθρώπων, αφού η δικαιοσύνη δεν μπορεί να ελέγξει την ευρύτατη διακριτική τους ευχέρεια. Η έντονη αμφισβήτηση της νομιμοποιήσεως των αποφάσεων ως αντικείμενης κανόνες και νομολογία των εθνικών δικαστηρίων επιφέρει άμεση επέμβαση του υπερεθνικού οργάνου που προΐσταται των τοπικών παραρτημάτων.

Οι δηλώσεις Επιτρόπων της ΕΕ για το ρόλο και την ανεξαρτησία των αρχών αυτών φτάνουν μέχρι την αμφισβήτηση της λειτουργίας των εθνικών δικαστηρίων, που δήθεν προκαλούν προσκόμματα στην λειτουργία τους. Πώς να μην γίνει αυτό άλλωστε, όταν οι ίδιοι βλέπουν τον ρόλο τους σαν τοπικό παράρτημα των υπερεθνικών γραφειοκρατιών; Έτσι σε προσφυγές ενώπιον δικαστηρίων που έχουν γίνει για εφαρμογή οδηγιών υπάρχουν κατατεθειμένες απόψεις σύμφωνα με τις οποίες η συνταγματική τάξη υποχωρεί μπροστά στην εφαρμογή των οδηγιών και στην αυθεντική ερμηνεία τους που δίδεται από τις ρυθμιστικές αρχές, που δεν δεσμεύονται από κανένα εθνικό θεσμό στην άσκηση των καθηκόντων τους - η περίφημη ανεξαρτησία στην πράξη.

Επιπλέον, η συχνή αναφορά σε διεθνή κείμενα προστασίας ανθρωπίνων δικαιωμάτων και ποικιλώνυμες πρακτικές δημιουργεί ένα καταναγκαστικό ηθικό σκηνικό εισαγομένου ανθρωπισμού και διαρκούς ενοχής από τους επαγγελματίες ρυθμιστές, οι οποίοι για να συνεχίσουν να υπάρχουν πρέπει να ρυθμίζουν καταστάσεις προβληματικές, υπαρκτές ή μη, αφού ως καλοί γραφειοκράτες πρέπει να μεριμνούν για την αναπαραγωγή του έργου τους. Κανένας δεν ισχυρίζεται ότι δεν υπάρχουν προβλήματα, οι υπερβολές όμως από πλευράς αυτών των οργάνων της άκρατης φιλελευθεροποίησης των πάντων γίνονται εμφανείς πλέον και στους πιο ανίδεους.

Το παράδειγμα της λαθρομεταναστεύσεως

Ένα καλό παράδειγμα είναι αυτό των δικαιωμάτων των λαθρομεταναστών που βρίσκονται παράνομα στην χώρα και εκτελούν παράνομες πράξεις με καταιγιστικό ρυθμό. Η μορφή της παρακλητικής και ισοπεδωτικής εξισώσεως των δικαιωμάτων τους από τον συνήγορο του Πολίτη με αυτά των γηγενών πολιτών της χώρας, που έχουν θεμελιωθεί με αίμα ανθρώπων που πάλεψαν με βάση το ομόδοξο και το όμαιμο και όχι με βάση αγγλοσαξονικά αυτοκρατορικά πολυπολιτισμικά ιδεώδη, μας δίνει το μέτρο της ουδετεροποίησης των πεδίων κρατικής δράσεως και της κοινωνικής αναλγησίας ενός κοσμοπολίτικου ελιτισμού με υψηλή ηθική καθαρότητα και «απολιτική» προσέγγιση της καθημερινής ζωής του έθνους.

Το υπ’ αριθμό 2915 από 22/11/2007 έγγραφο του συνηγόρου του πολίτη προς τους υπουργούς Ναυτιλίας - Αιγαίου & Νησιωτικής Πολιτικής, αλλά και υπουργού Εσωτερικών είναι μνημείο θεωρητικολογούσας προσεγγίσεως της λαθρομεταναστεύσεως, αλλά και άκρως επικινδύνου και οφθαλμοφανούς στρεβλώσεως της πραγματικότητας, σε σημείο που πλησιάζει την παράβαση καθήκοντος. Μόνον ως τέτοια μπορεί να χαρακτηρίσει κανείς την «αντικειμενικότητά» του. Στο ενδιαφέρον αυτό έγγραφο, που μπορεί ο καθένας να βρει στην ιστοσελίδα του Συνηγόρου, κυκλοφορούν έννοιες όπως «γενική αρμοδιότητα περί ανθρωπίνων δικαιωμάτων», «κοινωνικός έλεγχος της δράσης των αρχών», αλλά και ο απαξιωτικός χαρακτηρισμός προς τους φύλακες των εθνικών συνόρων ότι κάνουν την δουλειά τους (!!!) αφού αντιμετωπίζουν τους παράνομα εισερχόμενους ως «εθνικούς εχθρούς».

Ο ευαίσθητος κάτοχος της θέσεως του Συνηγόρου δεν φαίνεται βέβαια να ενδιαφέρεται από την πλήρη απαξίωσή του από την πρόσφατη δήλωση του Επιτρόπου Ζακ Μπαρό, μετά από την επίσκεψή του στην χώρα μας, ότι η λαθρομετανάστευση απειλεί την κοινωνική συνοχή των χωρών της ΕΕ. Ο οποιοσδήποτε αξιοπρεπής δημόσιος λειτουργός μετά από αυτή την δήλωση, που σαρώνει αυτομάτως τα φληναφήματα και τις επικίνδυνες προσεγγίσεις του «φιλελεύθερου» συνηγόρου, θα παραιτείτο ως τουλάχιστον τεχνοκρατικά ανεπαρκής, αφού δεν κατάλαβε τι γινόταν γύρω του και δεν στάθμισε σωστά τα συμφέροντα των πολιτών που υποτίθεται ότι εκπροσωπεί. Θα έπρεπε να παραιτηθεί και πολιτικά έκθετος, καθώς δεν τήρησε κανένα πρόσχημα αντικειμενικότητας σε βάρος των εθνικών φυλάκων που ειρωνεύτηκε με τον εθνομηδενιστικό τρόπο του, επειδή μάλλον βλέπουν φαντάσματα κάθε ημέρα μπροστά τους και όχι εθνικά προβλήματα.

Γιατί όμως να παραιτηθεί, αφού ο Yorgo τον καλεί στην πρώτη συνεδρίαση του Υπουργικού Συμβουλίου για να τον ακούσει; Αυτός είναι ο αντιπρόσωπος της «κοινωνίας των πολιτών», εφόσον ο πρωθυπουργός εκλέχθηκε με εθνικούς ψήφους μεν, αλλά θέλει να κυβερνήσει με την ιδεοληψία των ομάδων πιέσεως «ανθρωπίνων δικαιωμάτων», χωρίς να δίνει σημασία στην απουσία νομιμοποιήσεώς του σε αυτά που πρεσβεύει, τόσο από την πλειοψηφία των Ελλήνων, αλλά και την ΕΕ.

Θα τον ελέγξει κανείς για αυτά που λέει και κάνει; Τα δικαστήρια είπατε; Σιγά, η πατρίδα κοιμάται, αφού τα μικρότερα δικαστήρια θέλουν, αλλά το ΣτΕ, που έχει το κύρος να ελέγξει σε αίτηση ακυρώσεως τα άκρα όρια της διακριτικής ευχέρειας αυτών των αρχών διστάζει για να μην συγκρουσθεί μετωπικά με την κυριαρχούσα στις ελίτ, ιδεοληπτική παράκρουση της «ανεξαρτησίας» ή της ασυναρτησίας. Το εθνικό κοινοβούλιο είπατε; Εδώ οι τίτλοι τέλους έχουν πέσει εδώ και πολύ καιρό σε αυτό που λέγεται έλεγχος επιτροπών, αφού η εκπροσώπηση του ελληνικού λαού ανατίθεται όλο και περισσότερο σε πρόσωπα που έχουν επικοινωνιακό προφίλ, τηλεοπτική αναγνωρισιμότητα και ... ανύπαρκτες γνώσεις.

Τι μένει λοιπόν; Μένει μια σιωπηλή πλειοψηφία - όσο υπάρχει και αυτή - Ελλήνων που προχωρά στον δρόμο της απώλειας μέσα σε αφόρητο μικροαστισμό, πλήρη υποταγή και τρελή χαρά για το τόσο μικρούλι και γλυκούλι καβούκι που έχει κλειστεί. Η ταινία Matrix, περιγράφει την κατάσταση της εικονικής πραγματικότητας που ζούμε σήμερα κατά τρόπο ουσιαστικό.

Αντί επιλόγου, καληνύχτα και καλή τύχη, γιατί αν κουνηθεί και κανένας οι μηδενιστές κουμπουροφόροι «τρομοκράτες» θα του θυμίσουν τον τρόμο που πρέπει να τον κυριαρχεί.


Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 20 (Νοέμβριος-Δεκέμβριος 2009) του διμηνιαίου περιοδικού Patria.

Τρίτη 29 Δεκεμβρίου 2009

Αντιδράστε, δεν είστε μόνοι

291209-greek-flagΤελειώνει το 2009 με πολλά προβλήματα και έρχεται το 2010 με πολλές ελπίδες. Σε ένα πολιτικά διεφθαρμένο κατεστημένο που έχει οδηγήσει στην κοινωνική και οικονομική παρακμή οι πολίτες αρχίζουν πια να αντιδρούν βγαίνοντας από την «τηλεοπτική» ραστώνη. Το 2009 ήταν για τους αγρότες μια χρονιά που ξεκίνησε με κινητοποιήσεις και «πακέτα» και ολοκληρώνεται με οικονομική κρίση και παράπονα με την είσπραξη των κοινοτικών ενισχύσεων. Το πρόβλημα όμως θα υπάρξει αν κάποια στιγμή αλλάξει ο τρόπος καταβολής των επιδοτήσεων. Αν από τις άμεσες ενισχύσεις στους αγρότες μεταφερθούν τα κονδύλια της ΚΑΠ στην Περιφέρειας, τότε, σύμφωνα με τα σημερινά δεδομένα, θα σημάνει αυτόματα και το τέλος του αγροτικού κόσμου της χώρας μας. Αντί λοιπόν να εκπαιδεύουμε τους αγρότες να ζητάνε «δεκανίκια», ας αρχίσουν οι κυβερνήσεις να ενδιαφέρονται για την ουσιαστική στήριξη της ανταγωνιστικότητας του ελληνικού αγροτικού προϊόντος. Ας γίνει ουσιαστική κατάρτιση των αυριανών αγροτών που θα ξαναδώσουν ζωή στην περιφέρεια. Όσον αφορά στην κτηνοτροφία από την στιγμή που το μέτρο υποχρεωτικής αναγραφής του γάλακτος στις συσκευασίες των γαλακτοκομικών προϊόντων παραπέμπεται στις «καλένδες» οι Έλληνες αγελαδοτρόφοι και αιγοπροβατοτρόφοι είδαν τις τιμές του γάλακτος να συρρικνώνονται μέχρι και 15% με αποτέλεσμα να επιλέγουν να αλλάξουν επάγγελμα.
Πάντως οι Έλληνες άρχισαν να οργανώνονται. Το ΠΑΣΟΚ φοβάται μην σταματήσουν να πληρώνουν φόρους οι πολίτες, αλλά η κατάθεση πινακίδων παλαιών αυτοκινήτων για να αποφύγουν την πληρωμή των άδικων «πράσινων» τελών, τους έδωσε ένα πρώτο μάθημα.
Όμως, η μεγάλη ελπίδα και το μήνυμα αγώνα για το 2010 θα είναι το αίτημα πολλών πολιτών να γίνει δημοψήφισμα για το αν πρέπει να δοθεί ελληνική ιθαγένεια στους μετανάστες. Είναι δυνατόν να δίνεται ιθαγένεια σε όποιον έχει πάει ελληνικό σχολείο; Μετά δε την απόκτηση της ελληνικής ιθαγένειας από τέκνα μεταναστών, δεν θα διεκδικήσουν, προσφεύγοντας σε δικαστήριο, να πάρουν και οι γονείς τους, ανεξάρτητα πλέον από τον χρόνο παραμονής, την ελληνική ιθαγένεια;
Πριν από λίγες ημέρες ένα δημοψήφισμα στην Ελβετία κατάφερε να ταράξει τα ήρεμα νερά της πολιτικής και κοινωνικής ζωής ολόκληρης της Ευρώπης. Ένα προηγούμενο δημοψήφισμα στην Κύπρο, που ακόμη το θυμούνται στον ΟΗΕ, κατάφερε να δώσει απάντηση στον ολοκληρωτισμό που προωθούσαν οι υπάλληλοι του νεοταξικού συστήματος. Η άποψη των πολιτών ήρθε σε ευθεία σύγκρουση με το «σκεπτικό» εκείνων που σχεδιάζουν ένα αύριο χωρίς ιδανικά και αξίες. Το δημοψήφισμα ήταν και είναι η απόλυτη μέθοδος δημοκρατικής έκφρασης των λαών και αποτελεί το ισχυρότερο όπλο στα χέρια των λαών για πολιτικές αποφάσεις που θα επηρεάσουν άμεσα ή έμμεσα την συντριπτική πλειοψηφίας των πολιτών. Αυτοί που μας κυβερνάνε, μας λένε ότι ζούμε σε μια ευρωπαϊκή χώρα, τότε θέλουμε τα ίδια δικαιώματα με τους υπόλοιπους Ευρωπαίους που κάνουν δημοψηφίσματα. Για να περάσει τα σχέδια του πάντως ο Τζέφρι χρειάστηκε και τη βοήθεια του Τζερόνυμο. Το ορθόδοξο ποίμνιο, παρακολουθεί τελευταία με αποτροπιασμό τα εξόφθαλμα πολιτικά παιχνίδια και την ταύτιση της «αριστεράς του Κυρίου» με την κυβέρνηση του ΠΑΣΟΚ.
Όσον αφορά κάποιους πατριώτες που λένε ότι δεν υπάρχει ο σχετικός νόμος για να γίνει δημοψήφισμα, τους απαντώ ότι οι νόμοι εκτός από τη Βουλή γράφονται και στους δρόμους από τους νικητές. Οι εθνικιστές ας βρεθούν ενωμένοι σε αυτόν τον αγώνα.Το χρωστάνε στη φυλή τους.

Α. Μ. Παϊρισάδης

Ρομπέρ Μπρεσόν: ο Άγιος του παγκόσμιου κινηματογράφου



Ο Ρομπέρ Μπρεσόν έδωσε βαθύτερο νόημα στον χριστιανικό κινηματογράφο.

Η αφίσα από «Το ημερολόγιο ενός εφημέριου».

«Όλα είναι Θεία Χάρις».

Ο Φονταίν στο παράθυρο της φυλακής.

Ο Φονταίν αποφασίζει να πάρει τον δρόμο για την Σωτηρία.

«Ο πορτοφολάς»: ένα αντιμηδενιστικό αριστούργημα.

Η Ζαν είναι η προσωποποίηση της Θείας Χάριτος.

Η Μαρί και ο Μπαλταζάρ.

Ο Μπαλταζάρ ως «αμνός του Θεού» για θυσία.

Η Μουσέτ, θύμα μίας σκληρής κοινωνίας.

Το χρήμα είναι ο σημερινός ψεύτικος Θεός των ανθρώπων.

Έκλεισαν στις 18 Δεκεμβρίου, δέκα χρόνια από τον θάνατο του σκηνοθέτη Ρομπέρ Μπρεσόν (1901-1999), ενός γίγαντα της χριστιανικής και ντοστογιεφσκικής Δεξιάς σύμφωνα με τον Αλαίν ντε Μπενουά, που όμως στην χώρα μας αγνοείται από τους παραδοσιακούς και χριστιανικούς κύκλους. Ας ρίξουμε μια ματιά στο έργο του.

Γεννημένος το 1901 στο Μπρόμοντ Λάμοθ της επαρχίας Πυί ντε Ντομ, ο Μπρεσόν γύρισε την πρώτη του ταινία μικρού μήκους το 1934. Έκτοτε και για τα επόμενα 65 χρόνια, γύρισε μόνο 13 ταινίες. Γεγονός που δείχνει ότι δεν ενδιαφερόταν για την φήμη. Αντίθετα υπήρξε ένας μεγάλος κινηματογραφιστής, που αναζητούσε να κάνει τους θεατές των έργων του να «νοιώσουν την παρουσία του Θεού στην καθημερινή ζωή». Το δε ασκητικό, πνευματικό του στυλ, έχει επηρεάσει τους πάντες, από την νουβέλ βάνγκ στους αδελφούς Νταρντέν, και από τον Μάρτιν Σκορτσέζε στους Ταρκόφσκι και Κισλόφσκι.

Οι ταινίες του βασιζόταν σε έργα διασήμων συγγραφέων όπως ο Ντιντερό, ο Ντοστογιέφσκι, ο Τολστόι και ο Μπερνανός, που φρόντιζε όμως να τα παρουσιάζει αγνώριστα. Σε μια προσπάθεια να αποκόψει τον κινηματογράφο από τις θεατρικές του ρίζες, χρησιμοποιούσε μη-επαγγελματίες ηθοποιούς, που τους έβαζε να γυρίζουν μία σκηνή ξανά και ξανά, μέχρι να αφαιρέσουν κάθε συναίσθημα από την ερμηνεία τους.

Οι περισσότερες από τις ταινίες του ήταν επηρεασμένες από τον Καθολικισμό του, αλλά καμιά σχέση δεν έχουν με τα ψευδοβιβλικά έπη του Χόλυγουντ. Αντίθετα, πρόκειται για αλληγορίες πάνω στην λύτρωση, την μεταμέλεια, την φύση της ανθρώπινης ψυχής και την μεταφυσική υπέρβαση ενός περιορισμένου κόσμου. Η δε εμπειρία του ως αιχμάλωτος πολέμου, τον έκανε να προτιμά ιστορίες όπου ο ήρωας υποφέρει σε ένα σκληρό κόσμο, άποψη του συνάδει και με την χριστιανική άποψη περί κόσμου.

Βασανισμένοι ήρωες

Η ταινία που τον έκανε διάσημο ήταν το «Ημερολόγιο ενός εφημέριου» (Journal d’un cure de champagne, 1951), βασισμένη στο ομώνυμο βιβλίο του Καθολικού συγγραφέα Ζωρζ Μπερνανός. Διαπραγματεύεται την αποτυχία ενός νεαρού επαρχιακού εφημέριου να διδάξει και να σώσει το ένα ποίμνιο που βρίσκεται σε πνευματική παρακμή και τον περιφρονεί.

Προβλήματα υγείας τον επιβάλλουν να τρέφεται μόνο με ψωμί και κρασί (ένας ολοφάνερος χριστιανικός συμβολισμός) και τον εμποδίζουν να ασκεί τα καθήκοντα του. Ένας μεγαλύτερος ιερέας τον συμβουλεύει να είναι πιο πραγματιστής, αλλά χωρίς αποτέλεσμα. Η μόνη πνευματική νίκη του είναι η μεταστροφή μία κόμισσας που έμαθε να μισεί τον Θεό επειδή πέθανε ο γιος της. Αλλά το επόμενο πρωί η κόμισσα πεθαίνει και η κόρη της τον κατηγορεί για τον θάνατο της.

«Το ημερολόγιο ενός εφημέριου» είναι ένα χριστιανικό αριστούργημα μια ταινία πάνω στο πνευματικό νόημα των βασάνων στην ζωή, όπου ο νεαρός ιερέας πεθαίνει δηλώνοντας «όλα είναι Θεία Χάρις» και «ο Θεός δεν βασανίζει τον άνθρωπο» (η αγαπημένη ατάκα του Σκορτσέζε).

Η επόμενη ταινία του, «Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε» (Un Condamne a mort echappe, 1956) ήταν επηρεασμένο από την εμπειρία του ως μέλος της Αντίστασης και αιχμάλωτος πολέμου. Ο Φονταίν (που το όνομα του σημαίνει πηγή ζωής) είναι φυλακισμένος σε μια φυλακή της Γκεστάπο. Κάποια στιγμή αποφασίζει να δραπετεύσει, αλλά τότε ένας έφηβος έρχεται να συγκατοικήσει στο κελί του. Χωρίς να είναι σίγουρος αν είναι χαφιές της Γκεστάπο ή όχι, και έχοντας να διαλέξει ανάμεσα στο να τον σκοτώσει και στο να του εκμυστηρευτεί το σχέδιο του, διαλέγει το δεύτερο.

Όμως το «Ένας καταδικασμένος σε θάνατο δραπέτευσε» δεν είναι μια αντιστασιακή ταινία, αλλά μία μελέτη της Πίστης του ανθρώπου. Είναι ίσως η ταινία που είναι περισσότερο επηρεασμένη από Γιανσενισμό, μια αυστηρή Καθολική αίρεση, που πίστευε ότι η σωτηρία ή όχι του ανθρώπου είναι προκαθορισμένη. Μπορεί όμως ο άνθρωπος, μέσω των πράξεων του να αλλάξει και να σωθεί. Έτσι ο Φονταίν πρόκειται να εκτελεστεί, είναι δηλαδή καταδικασμένος. Όμως η απόφαση να ενεργήσει αυτόβουλα, τον οδηγεί στην Σωτηρία. Με άλλα λόγια, η φυλακή συμβολίζει την αμαρτία και η απόδραση την πνευματική αναγέννηση. Αυτές οι δύο ταινίες αποτελούν την καλύτερη εισαγωγή στο φιλμικό έργο του Ρομπέρ Μπρεσόν.

Ένας ντοστογιεφσκικός μηδενιστής

Το πιο γνωστό του όμως έργο στο ελληνικό κοινό είναι ο «Πορτοφολάς» (Pickpocket, 1956), μια αριστουργηματική μεταφορά του «Έγκλημα και Τιμωρία» του Ντοστογιέφσκι στους δρόμους του Παρισιού. Ο Μισέλ (Μισέλ Λασάλ) είναι ένας επίδοξος πορτοφολάς και διανοούμενος, που θεωρεί ότι «μια ελίτ προικισμένων ατόμων δικαιούνται να ζουν πάνω από τον Νόμο». Με άλλα λόγια, έχουμε έναν νιτσεϊκό, ελιτιστή μηδενιστή που κλέβει γιατί θεωρεί τους άλλους κατώτερους και άξιους να τους κλέψει κανείς.

Όμως η συμπεριφορά του θα αλλάξει όταν ένας φίλος του εγκαταλείψει έγκυο την Ζαν, που φρόντιζε την άρρωστη μάνα του. Είναι δε στην φυλακή, που θα καταλάβει ότι η Ζαν είναι η ίδια η Θεία Χάρις. Ένα αντιμηδενιστικό αριστούργημα που σήμερα φαντάζει επίκαιρο όσο ποτέ.

Πρότυπα χριστιανικής καρτερικότητας

Παράδοξα χριστιανικό είναι το «Στην τύχη ο Μπαλταζάρ» (Αu Hasard Balthazar, 1966), που βλέπει τον κόσμο μέσα από τα μάτια ενός γαϊδάρου. Μια μεταφορά που παραπέμπει στην είσοδο του Ιησού στην Ιερουσαλήμ, ενώ σαν Εκείνον, ο Μπαλταζάρ θα βρει ένα τέλος σαν «αμνός του Θεού». Πρώτη ιδιοκτήτρια του Μπαλταζάρ είναι η ντροπαλή και ευαίσθητη Μαρί (Άννα Βιεμένσκι), κόρη ενός «προοδευτικού» δασκάλου. Είναι αυτή που θα του δώσει το όνομα του για να συνεχίσει στα χέρια του ανήλικου εγκληματία Ζεράρ και άλλων σκληρών ιδιοκτητών. Όλοι οι ιδιοκτήτες εκπροσωπούν περισσότερο αμαρτίες, παρά είναι προσωπικότητες. Έτσι ο πατέρας της Μαρί εκπροσωπεί την πνευματική περηφάνια, ο μπακάλης και ο μυλωνάς την απληστία, και η Μαρί ενδίδει στον πειρασμό με τον Ζεράρ.

Στην ταινία ο Μπαλταζάρ εκπροσωπεί την αγνότητα, γι’ αυτό και οι άλλοι που δεν έχουν σχέση με αυτήν, βρίσκουν ευχαρίστηση στο να τον βασανίζουν. Όμως όλα αυτά τα αντέχει με χριστιανική καρτερικότητα. Ενώ σαν τον ίδιο τον Μπρεσόν, αντιπροσωπεύει τον παραδοσιακό, αντιμοντέρνο κόσμο. «Ο Μπαλταζάρ» είναι το προσωπικό του αριστούργημα του μεγάλου δημιουργού με τον ομώνυμο πρωταγωνιστή να είναι ο απόλυτος μπρεσονικός ήρωας.

Στο ίδιο κλίμα είναι και η «Μουσέτ» (Mouchette, 1967) όπου ο μόνος τρόπος που μία 14χρονη πιτσιρίκα έρχεται σε επαφή με τον κόσμο είναι η σκληρότητα και τέλος ο βιασμός. Όπως έχει εξηγήσει και ο ίδιος ο Μπρεσόν: «Η Μουσέτ βρίσκεται στους πολέμους, στα στρατόπεδα συγκεντρώσεως, τα βασανιστήρια και τις δολοφονίες».

Η λατρεία του χρήματος

Στις τελευταίες ταινίες του Μπρεσόν, όπως το «Πιθανόν, ο Διάβολος» (Le Diable Probablent, 1977) και το «Χρήμα» (L’ Argent, 1983), ασχολήθηκε αποκλειστικά με την άθεη, μηδενιστική νεολαία του σήμερα. Το δεύτερο υπήρξε ένα ντοστογιεφσκικό αριστούργημα που ξεσήκωσε εναντίον του το «προοδευτικό» κοινό στο Φεστιβάλ Καννών. Σε αυτό δύο πλουσιόπαιδα που χρειάζονται περισσότερο χαρτζιλίκι, τυπώνουν πλαστό χρήμα, που αλλάζει χέρια και καταλήγει στον αθώο φορτηγατζή υγρών καυσίμων Υβόν που τιμωρείται άδικα. Και ενώ ο Υβόν ξεκινάει ως καρτερικός χριστιανός καταλήγει ένας νέος Ρασκόλνικωφ.

Όπως έγραφε και προς το τέλος της ζωής του: «Πιστεύω ότι σε όλον τον κόσμο, τα πράγματα έχουν πάρει λάθος δρόμο. Οι άνθρωποι γίνονται υλιστές και σκληροί. Σκληροί από τεμπελιά, αδιαφορία και εγωτισμό, επειδή σκέφτονται μόνο τους εαυτούς τους, και καθόλου ότι συμβαίνει γύρω τους, έτσι αφήνουν να μεγαλώσει κάθε τι άσχημο και ηλίθιο. Ενδιαφέρονται μόνο για το χρήμα. Το χρήμα έχει γίνει ο Θεός τους. Για πολλούς από αυτούς, ο Θεός δεν υπάρχει».

Με αφορμή τα δέκα χρόνια από τον θάνατο του, είναι ευκαιρία να ανακαλύψουμε και εμείς ένα μεγάλο δημιουργό που έδωσε ένα βαθύτερο νόημα στον όρο «χριστιανικός κινηματογράφος».

Οι ταινίες του Ρομπέρ Μπρεσόν σε dvd της αμερικάνικης Criterion μπορούν να βρεθούν στο Uncut (Ομήρου και Ακαδημίας).


Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 24ης Δεκεμβρίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.

Αναχαίτιση C-130 της ΠΑ από τουρκικό ραντάρ αεράμυνας στην περιοχή της Ρόδου!

Μεταφορικό αεροσκάφος τύπου C-130H της ΠΑ κατά τη διάρκεια τακτικού νότιου δρομολογίου, το αεροσκάφος είχε απογειωθεί από Ρόδο στις 12:35, αναχαιτίστηκε από τουρκικό ραντάρ αεράμυνας και ενώ βρισκόταν στον Εθνικό Εναέριο Χώρο (ΕΕΧ).

Το πρωτοφανές αυτό περιστατικό συνέβη σήμερα το μεσημέρι όταν στις 12:38 το πλήρωμα του αεροσκάφους έλαβε δύο προειδοποιητικά σήματα πως πετούσε σε τουρκικό Εναέριο Χώρο και θα έπρεπε να απομακρυνθεί αλλιώς θα εκτελείτο εναντίον του τακτική επιχείρηση.

Το πλήρωμα του ελληνικού C-130 αγνόησε, όπως ήταν φυσικό τις τουρκικές προειδοποιήσεις συνεχίζοντας κανονικά την πτήση του.

Κατόπιν τούτου η Τουρκία στις 12:40 ενεργοποίησε την κόκκινη γραμμή μεταξύ Εσκί Σεχίρ και του ΕΚΑΕ στη Λάρισα διαμαρτυρόμενη για την ελληνική ενέργεια, να μην υπακούσει δηλαδή στίς προειδοποιήσεις του τουρκικού ραντάρ!

Το συγκεκριμένο περιστατικό είναι το πρώτο που συμβαίνει και αφορά αναχαίτιση τακτικής πτήσης μεταφορών της ΠΑ μέσα στα ελληνικά όρια τόσο του ΕΕΧ όσο και του FIR Αθηνών και καταδεικνύει φανερά την πρόθεση της Τουρκίας να προχωρήσει ανοικτά σε αμφισβήτηση του υπάρχοντος καθεστώτος στην περιοχή των Δωδεκανήσωνκαι ιδιαίτερα αυτού των στρατιωτικών πτήσεων.

Δευτέρα 28 Δεκεμβρίου 2009

Ματωμένα Χριστούγεννα στον Πειραιά στο όνομα του Μωάμεθ

281209-siites-peiraiasΣτο κέντρο του Πειραιώς, ημέρες Χριστουγέννων, βρέθηκα μπροστά σε ένα αποτρόπαιο θέαμα. Μεγάλη ομάδα ανθρώπων αυτομαστιγώνονταν και μάτωναν γιατί έτσι θεωρούσαν ότι τιμούσαν τον Προφήτη τους. Πλήθος κόσμου μαζεύτηκε να δει το θέαμα και μέσα στον κόσμο υπήρχαν και μικρά παιδιά.
Δεν θα ήθελα να σχολιάσω τον τρόπο επίδειξης της πίστης αυτών των ανθρώπων. Σεβαστή η πίστη τους, σεβαστή και η θρησκεία τους.
Η δική μου η θρησκεία όμως δεν είναι αυτή. Η δική μου η αισθητική δεν είναι αυτή. Η δική μου η ηθική δεν είναι αυτή.
Η δική μου πίστη επιβάλει αυτές τις ημέρες να βλέπω παντού ευτυχία και χαρά. Η δικές μου παραδόσεις θέλουν αυτές τις ημέρες να ακούω παντού χριστουγεννιάτικα τραγούδια. Η δική μου πίστη θέλει στις πλατείες κάτω από τα στολισμένα χριστουγεννιάτικα δένδρα να υπάρχει η φάτνη (παρατηρήσατε ότι έχει εξαφανιστεί η φάτνη από τις πλατείες;). Η δική μου παράδοση θέλει, αυτές τις ημέρες να κάνουμε ότι μπορεί ο καθένας μας προκειμένου να μην υπάρχει πόνος, να μην υπάρχει δυστυχία, να προστατέψουμε και να βοηθήσουμε όποιον μπορούμε, ιδίως τα μικρά παιδιά. Και όταν λέω «δική μου» αναφέρομαι στην πλειοψηφία των Ελλήνων.
Το θέαμα των αυτομαστιγωμένων ανθρώπων δεν είναι σε καμία περίπτωση μέσα στις προδιαγραφές των ημερών. Δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές των ελληνικών παραδόσεων. Δεν είναι μέσα στις προδιαγραφές της ελληνικής ψυχοσύνθεσης.
Σοκαρίστηκα. Και είμαι 50 χρονών. Στην ψυχή των παιδιών που παρακολούθησαν το θέμα, τι γράφτηκε;
Και σαν να μην έφτανε αυτό, στις ειδήσεις αφιέρωσαν αρκετή ώρα στο θέαμα. Πιθανόν ήθελαν να δείξουν ότι οι Έλληνες δεν είναι ρατσιστές και αποδέχονται και αυτή την ακραία εκδήλωση πίστης από αλλόθρησκους.
Ποιός επέτρεψε να γίνει αυτό; Αν οι κύριοι αυτοί ήθελαν να γιορτάσουν με αυτόν τον τρόπο ας κλεινόντουσαν μέσα σέ ένα ναό τους και αν δεν έχουν ας ζητούσαν ένα κλειστό στάδιο (η πολιτική της υποτέλειας δεν θα επέτρεπε σε κανένα να αρνηθεί), ας πήγαιναν σε έναν ερημικό τόπο... Γιατί έπρεπε να υποβληθούμε σε αυτό το θέαμα;
Βομβαρδιζόμαστε κάθε μέρα από παντού για την ανάγκη να αλλάξουν οι Έλληνες τις «ρατσιστικές τους» πεποιθήσεις και να αποδέχονται τα δικαιώματα των παντός είδους ξένων που έχουν κατακλύσει την Πατρίδα μας και να σεβόμαστε την θρησκεία τους και τις παραδόσεις τους.
Το δικό μου δικαίωμα στην θρησκεία μου, στα πιστεύω μου, στην παράδοσή μου, ποιός θα το σεβαστεί; Προσβάλει η φάτνη στις πλατείες τις ημέρες των Χριστουγέννων, ο σταυρός, ή η εικόνα του Χριστού στα σχολεία, στα δικαστήρια και αλλού, τους αλλόθρησκους (που στο κάτω-κάτω ήρθαν απρόσκλητοι στην Πατρίδα μου που σύμφωνα με το Σύνταγμα η επίσημη θρησκεία της είναι η Χριστιανική) και δεν προσβάλει κανέναν το αποτρόπαιο θέαμα του αυτομαστιγώματος;
Ήθελα να μιλήσω, να φωνάξω, να ουρλιάξω, αλλά φοβήθηκα, δείλιασα και θύμωσα με το εαυτό μου. Στο λεωφορείο για το σπίτι μου έκλαψα από ντροπή για την κατάντια μου. Ασφαλώς και άλλοι θεατές το ίδιο αισθάνθηκαν. Και έγινε ακόμα πικρότερη η ήττα μου γιατί αισθάνθηκα για άλλη μια φορά υπόδουλη στην ίδια μου την Πατρίδα, όπου το αναφαίρετο δικαίωμα στην ελευθερία (του λόγου, της πίστης, της ιδιαιτερότητος, της εργασίας, της υγείας κ.λπ.) είναι για όλους τους άλλους εκτός των Ελλήνων.

Ορμώμενη από ένα γεγονός που με σοκάρισε σας στέλνω τις σκέψεις μου, τα παράπονά μου, τήν διαμαρτυρία μου με την ελπίδα ότι θα βρεθεί χώρος στην εφημερίδα σας ώστε να δημοσιευθεί.

Δήμητρα

Υ.Γ. Πριν μερικές ημέρες κάτι κυρίες από την Ανατολική Ευρώπη με ανάγκασαν να κατέβω από το τραμ για το Σύνταγμα, επειδή έβηχα. Όταν κάποιος κύριος επιχείρησε να με υποστηρίξει χαρακτηρίστηκε «ρατσιστής», «βρωμοέλληνας». Και πάλι δεν αντέδρασα, ούτε και οι άλλοι Έλληνες επιβάτες.

Κυριακή 27 Δεκεμβρίου 2009

Αποδομητές της ελληνικότητας

271209-ellasΑνατρέχοντας με τη μνήμη μας λίγα χρόνια πίσω, διακρίνουμε κάποια γεγονότα τα οποία σήμερα έχουν καταστεί σε τέτοιο βαθμό επικίνδυνα, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρη η σχεδιασμένη κατασκευή τους. Άλλωστε, αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της προπαγάνδας, τα γνωστά «κατά συνθήκην ψεύδη».
Έτσι λοιπόν θυμόμαστε καθαρά, το lobby των «εκσυγχρονιστών» το οποίο έκανε την εμφάνισή του στην δημόσια ζωή περίπου το 1996.
Παθιασμένοι ανθέλληνες, άθεοι, και φορείς εθνομηδενιστικών θέσεων, οι οποίες αναμφίβολα αγγίζουν τα όρια της παρανοϊκής ψύχωσης, εφ' όσον είναι σαφές το ότι να μισεί κάποιος την πατρίδα του αγγίζει τα όρια της ψύχωσης. Αυτή η περίεργη elite αρχικά έκανε την εμφάνιση της ως μια μειοψηφία πανεπιστημιακών καθηγητών, έπειτα δημοσιογράφων και λοιπών «διανοουμένων» και συνεχίζεται ως τις μέρες μας με μια πρωτοφανή εξάπλωση σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Από την εκπαίδευση μέχρι τον πολιτισμό, και από την πολιτική μέχρι την ενημέρωση. Η μόδα των «εκσυγχρονιστών» πολύ γρήγορα έγινε μια σύφιλη η οποία εξαπλώθηκε στον πολιτικό κόσμο. Σε συνεργασία με εκδότες και ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών κατάφεραν μέσα σε ελάχιστο χρόνο να έχουν υπό τον έλεγχο τους τα δυο σημαντικότερα κομμάτια για την διαμόρφωση της κοινωνίας, την εκπαίδευση και την ενημέρωση. Όλους αυτούς τους χώριζαν κατά περιόδους οι φιλοδοξίες, αλλά τους ένωναν αναμφίβολα πάντοτε τα συμφέροντα.
Ένας ολόκληρος εσμός καθηγητών πανεπιστημίου, δημοσιογράφων και πολιτικών, υπό την σαφή και ξεκάθαρη πλέον καθοδήγηση ξένων κέντρων αποφάσεων, κατάλαβαν κάπου στα 1996 πως η βιομηχανία του «εκσυγχρονισμού» θα είναι εκείνη η οποία όχι μόνο θα τους πλουτίσει χωρίς όρια, αλλά και θα τους ανοίξει τις πύλες της εξουσίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία, χαρακτηριζόταν από συγκεκριμένα παραδοσιακά, αν θέλετε ακόμη και συντηρητικά, χαρακτηριστικά, τα οποία οριοθετούσαν την δομή, την ηθική, την συνείδηση του συνόλου σχεδόν των Ελλήνων.
Το 1996 χαρακτηρίζεται ως το σημείο εκκίνησης όλων αυτών των δεινών τα οποία σήμερα βιώνουμε, σε αυτό το άθλιο προτεκτοράτο της Ανατολής. Από τους μαθητές του 1996 οι οποίοι πρώτοι απ' όλους δέχτηκαν την προπαγάνδα του πολυπολιτισμού, της ισότητας, των «δικαιωμάτων», του αντιρατσισμού κτλ, στελεχώνονται σήμερα σε μεγάλο βαθμό οι ιδιωτικές πολυεθνικές εταιρείες marketing, ένας από τους πολιορκητικούς κριούς της παγκοσμιοποίησης. Οι νεαροί καθηγητές εκείνης της εποχής είναι σήμερα οι πανεπιστημιακοί προπαγανδιστές του ανθελληνισμού, και τα στελέχη των ΜΚΟ, των υπουργείων, και του συνόλου σχεδόν των δημοσίων οργανισμών. Και τέλος οι πανεπιστημιακοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, η «πρώτη μαγιά» του εκσυγχρονισμού, είναι σήμερα υπουργοί και βουλευτές, είναι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων εκδοτικών συγκροτημάτων, ή κατέχουν την πρώτη θέση ανάμεσα σε αυτούς οι οποίοι είναι «επιφορτισμένοι» από τα πολυεθνικά αφεντικά τους με την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Αλλά και αυτό ακόμη το γεγονός του 1996 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παρθενογένεση, όπως άλλωστε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς διαβάζοντας το κατατοπιστικό άρθρο του Δημήτρη Παπαγεωργίου στο τεύχος 19 του Patria, αναφορικά με την ιστορία του think tank της «πολιτικής ορθότητας» και την περιβόητη «Frankfurt Schule». Απλά την συγκεκριμένη εποχή βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Και αν τότε ήταν μια μειοψηφία, η οποία εν πολλοίς χαρακτηριζόταν ως «διανόηση», «εναλλακτική πρόταση» και «διαφορετική γνώμη», πολύ γρήγορα εξελίχτηκε σε μια τερατώδη βιομηχανία αποδόμησης της ελληνικότητας. Αποδόμησης η οποία συνίσταται τόσο στην αλλοίωση των βασικών ηθικών και αξιακών αρχών του μέσου Έλληνα, αλλά και κάτι ακόμη βαθύτερο: στην αλλοίωση και μετάλλαξη της ελληνικής συνείδησης.
Τι αλήθεια μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτήν την εφιαλτική κατάσταση; Αναμφίβολα το οικονομικό κέρδος είναι ένα πολύ σοβαρό επιχείρημα. Όχι μόνο τα ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά τα οποία έχουν διατεθεί όλα αυτά τα χρόνια προς ΜΚΟ, οργανισμούς, σωματεία, προγράμματα, και πανεπιστήμια, από τον κρατικό προϋπολογισμό, την ΕΕ και άγνωστες πηγές, αλλά και κάτι ακόμη σημαντικότερο, ίσως και τρομακτικό. Το γεγονός πως οι αποδομητές της ελληνικής κοινωνίας, κατάφεραν να καταστήσουν πολύ γρήγορα σαφές σε όλους τους επίδοξους να ασχοληθούν με την δημόσια ζωή, πως δεν θα έχουν καμία θέση σ' αυτήν εάν δεν ακολουθήσουν την συγκεκριμένη τάξη πραγμάτων. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τους διαιτητές στο ποδόσφαιρο, όπου όποιος δεν συμμορφώνεται με την εύνοια του ισχυρού αποβάλλεται από το πρωτάθλημα. Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει δάσκαλος σε σχολείο ο οποίος δεν θα υμνεί τον αντιρατσισμό και τον πολυπολιτισμό. Δεν μπορεί να υπάρξει καθηγητής σε πανεπιστήμιο ο οποίος θα μιλάει για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοσιογράφος ο οποίος να μην εντάσσεται σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ενημέρωσης και λεκτικών αναφορών.
Κόντρα σε όλους και σε όλα, οφείλουμε να σταθούμε απέναντί τους, αν δεν θέλουμε να λέγεται μελλοντικά στην γεωγραφία ότι «εδώ υπήρξε κάποτε η Ελλάδα».


Τουρκικά νηπιαγωγεία για τα παιδιά των Πομάκων;



Παιδιά Πομάκων στην αυλή του σχολείου τους.

Ήταν μόλις πριν ένα μήνα και πιο συγκεκριμένα την Δευτέρα 14 Δεκεμβρίου όταν ύστερα από την πολύ τιμητική για μένα πρόσκληση του δήμου Ασπροπύργου, βρέθηκα στο πνευματικό του κέντρο ως ο κεντρικός ομιλητής σε μια εκδήλωσης με θέμα «Οι πιέσεις που δέχονται οι μουσουλμάνοι της Θράκης προκειμένου να αποδεχτούν την τουρκική ταυτότητα και η αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας». Σε κάποιο σημείο της ομιλίας μου, αναφερόμενος στον τομέα της μειονοτικής εκπαίδευσης, εξέφρασα το φόβο ότι μετά την ανάληψη της εξουσίας από τον μόνο στα χαρτιά Έλληνα Γιώργο Παπανδρέου, τα ελληνόφωνα για την ώρα νηπιαγωγεία στους μουσουλμανικούς οικισμούς της περιοχής θα μετατραπούν σε δίγλωσσα, αφού πρόκειται για ένα πάγιο αίτημα της Άγκυρας και κατά συνέπεια και των μειονοτικών βουλευτών της νέας κυβέρνησης.

Είναι κάτι που δεν θέλει και πολύ σκέψη, όλοι ξέρουμε εδώ και πολλά χρόνια τις θέσεις του ΠΑΣΟΚ για το μειονοτικό ζήτημα της Θράκης, δεν θα τις μάθουμε τώρα. Τους φόβους μου αυτούς λοιπόν ήρθε να επιβεβαιώσει πολύ γρήγορα η υπουργός Παιδείας Άννα Διαμαντοπούλου η οποία κατά την επίσκεψη της στην Κομοτηνή την Παρασκευή 19 Δεκεμβρίου, μίλησε καθαρά για προσπάθειες εισαγωγής της τουρκικής γλώσσας στα νηπιαγωγεία που φοιτούν μουσουλμανόπαιδα. Δεν κατάλαβα μόνο γιατί η κυρία Διαμαντοπούλου μέσα στις δηλώσεις της, αποφάσισε να μας πει και το ανέκδοτο της ημέρας, ότι δηλαδή η Τουρκία δεν έχει το δικαίωμα να ζητάει σχολεία στην Θράκη. Η σωστή φράση κυρία Διαμαντοπούλου είναι η εξής: «Η Τουρκία δεν έχει κανέναν λόγο να ζητάει σχολεία στην Θράκη γιατί πολύ απλά η κυβέρνησή μας φροντίζει να κάνει όλα όσα ζητάει η Τουρκία, πριν καν αυτή προλάβει να τα ζητήσει!»

Επίσης δεν κατάλαβα γιατί η κυρία Διαμαντοπούλου τόνιζε και ξανατόνιζε πως βασική προϋπόθεση για να μάθει ένα μουσουλμανόπαιδο την ελληνική γλώσσα, είναι να διδαχτεί σωστά την μητρική του γλώσσα. Μήπως ξεχνά η κυρία Διαμαντοπούλου πως με ευθύνη των κυβερνήσεων του κόμματός της, ορισμένοι μουσουλμάνοι της Θράκης δεν είναι σε θέση να διδαχτούν την μητρική τους γλώσσα; Ή μήπως η κυρία αυτή που την έκαναν και υπουργό είναι τόσο άσχετη με το θέμα, ώστε να μη γνωρίζει ότι στην Θράκη δεν είναι η τουρκική, μητρική γλώσσα όλων των μουσουλμάνων;

Γιατί δεν μας ξεκαθάρισε αν μαζί με τα δίγλωσσα αυτά νηπιαγωγεία θα εξακολουθούν να λειτουργούν και τα ελληνόφωνα ώστε, όπως άλλωστε ορίζουν και οι κανόνες της δημοκρατίας, ο κάθε μουσουλμάνος γονέας να έχει το δικαίωμα της επιλογής, του κατά την γνώμη του καλύτερου σχολείου για το παιδί του; Γιατί δεν είπε ούτε λέξη για το δικαίωμα των μουσουλμάνων να έχουν και ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία; Μέχρι εκεί φτάνουν οι ευαισθησίες της κυρίας υπουργού για τα ανθρώπινα δικαιώματα;

Ποιος της είπε της κυρίας Διαμαντοπούλου πως όλοι οι μουσουλμάνοι θέλουν την τουρκική γλώσσα στα σχολεία των παιδιών τους; Ποιος φωστήρας της είπε πως ένα παιδί που μέχρι τα 6 του χρόνια μιλάει μόνο την πομάκικη γλώσσα, μπορεί να διδαχτεί και να μάθει τέλεια δυο ξένες γι’ αυτό γλώσσες, την ελληνική και την τουρκική; Με τέτοιους υπουργούς Παιδείας θα πάει μπροστά η μειονότητα και γενικότερα η χώρα μας; Γιατί η κυρία υπουργός απέφυγε όπως ο διάβολος το λιβάνι, να αναφερθεί στα ήδη υπάρχοντα τέσσερα (4) ιδρυθέντα ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία στα πομακοχώρια της ορεινής Ξάνθης; Γιατί δεν μας είπε αν σκοπεύει να τα λειτουργήσει ή όχι; Μήπως δεν ήθελε να διαταράξει την ηρεμία του τουρκικού προξενείου; Αν είναι αυτό, το καταλαβαίνω απόλυτα, 17.000 ψήφοι είναι αυτοί, δεν μπορεί να τις πετάξει έτσι εύκολα.

Αλήθεια, έχει ενημερωθεί η κυρία Διαμαντοπούλου για τον αριθμό των μουσουλμανοπαίδων που φοιτούν σε ελληνόφωνα δημοτικά σχολεία της πόλης και μάλιστα τα περισσότερα από αυτά, διανύουν κάθε πρωί και μεσημέρι δεκάδες χιλιόμετρα αφού κατοικούν σε οικισμούς της ορεινής Ξάνθης; Γιατί δεν μας είπε τίποτα γι’ αυτό;

Τελικά εκδηλώσεις όπως αυτή που προανέφερα για το δήμο Ασπροπύργου, στην θεματολογία τους δεν θα έπρεπε να μιλάνε για αδιαφορία της ελληνικής πολιτείας, αλλά για πόλεμο εναντίον εκείνων που με τόσες θυσίες αγωνίζονται να διασώσουν την μητρική τους γλώσσα και τον πολιτισμό που κληρονόμησαν από τους προγόνους τους. Ας τα δώσουμε λοιπόν όλα στο τουρκικό προξενείο της Κομοτηνής κυρία Διαμαντοπούλου, ας θυμόμαστε ότι υπάρχουν ανθρώπινα δικαιώματα μόνο γι’ αυτούς και ότι οι Πομάκοι της Θράκης εξαιρούνται από αυτά. Να σας χαίρονται αυτοί που σας ψήφισαν, να ξέρετε όμως ότι για τους αληθινούς Πομάκους της Θράκης είστε ανίκανη να διαχειριστείτε σωστά το θέμα της μειονοτικής εκπαίδευσης.

Εδώ μιλάμε για το μέλλον των παιδιών μας και εσάς το μόνο που σας ενδιαφέρει είναι να ικανοποιήσετε τα αιτήματα των μειονοτικών βουλευτών της παράταξης σας. Αν μια ολόκληρη κυβέρνηση αντιλαμβάνεται έτσι το θέμα της Παιδείας και παίζει με τόση ευκολία με το μέλλον των παιδιών μας, τότε εγώ ντρέπομαι που είμαι Έλληνας αλλά παράλληλα καμαρώνω που όπως αποδεικνύεται, είμαι πολύ πιο Έλληνας από εσάς.

ΣΥΝΕΧΙΖΕΙ ΤΟ ΑΝΘΕΛΛΗΝΙΚΟ ΤΟΥ ΕΡΓΟ ΤΟ <<ΚΟΜΜΑ ΤΟΥ ΛΑΟΥ>>

Ευχές στους μετανάστες από την Α. Παπαρήγα

Τελευταία ενημέρωση: Κυριακή, 27 Δεκεμβρίου 2009, 16:27

Γιορτή για τα παιδιά των μεταναστών διοργάνωσε την Κυριακή το ΚΚΕ, παρουσία της Γενικής Γραμματέως της Κ.Ο. του κόμματος, Αλέκας Παπαρήγα.

Η κ. Παπαρήγα απευθυνόμενη στους μετανάστες γονείς ευχήθηκε τα παιδιά τους να μεγαλώσουν όσο γίνεται καλύτερα, με υγεία, με τη δική τους φροντίδα αλλά και την ανθρώπινη αλληλεγγύη.

Αναφερόμενη στην απόφαση της κυβέρνησης να αναγνωρίσει τα παιδιά μεταναστών που γεννήθηκαν στην Ελλάδα ως ισότιμα με τα παιδιά των Ελλήνων, σημείωσε ότι το ΚΚΕ δεν μπορεί να χειροκροτήσει εύκολα την απόφαση αυτή, αφού αφήνει απέξω τα 2/3 των μεταναστών που βρίσκονται στη χώρα μας.

ΑΣΥΜΜΕΤΡΗ ΑΠΕΙΛΗ ΚΑΤΑ ΤΟΥ ΚΡΑΤΟΥΣ ΚΑΙ ΤΟΥ ΕΘΝΟΥΣ...

Η ΕΘΝΙΚΗ ΟΡΓΗ ΘΑ ΞΕΣΠΑΣΕΙ ΚΑΙ ΔΕΝ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΣΥΝΑΙΝΕΤΙΚΗ ΜΕ ΤΟΥΣ ΠΡΟΣΚΥΝΗΜΕΝΟΥΣ...

ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ ΥΠΟ ΚΑΤΟΧΗ...

Δεν μπορούμε να μιλάμε πλέον για αυξημένη εγκληματικότητα... Μιλάμε για συντονισμένη και κατα μέτωπον επίθεση στην ελληνική κοινωνία, από στίφη ανθρωπόμορφων εισαγώμενων εγκληματιών με την ανοχή και την κάλυψη του πολιτικού συστήματος -του πολιτεύματος αν θέλετε- που αδυνατεί να προστατέψει το Κράτος και το λαό του. Ένα πολίτευμα που αυτοϋπονομεύθηκε από τους δημιουργούς του και τους διαχειριστές του και υπονόμευσε με την σειρά του τους θεσμούς εκείνους που θα μπορούσαν να βάλουν κάποιο φρένο στην κατηφόρα που οδηγεί με μαθηματική ακρίβεια στον γκρεμό.

Τα απανωτά και αμέτρητα περιστατικά τυφλής και ένοπλης βίας, έχουν τόσο μαζικοποιηθεί που ο χαρακτήρας τους έχει πλέον προσομοιάσει με αυτόν ενός αληθινού πολέμου με υψηλό κόστος σε ανθρώπινες ζωές και πραγματικά υλικά. Από την αρπαγή και τον ομαδικό βιασμό 19χρονης στην Βουλιαγμένη, εως την ένοπλη ληστεία στην Σαλαμίνα με τους αστυνομικούς να χαροπαλεύουν και τις καθημερινές ένοπλες και αιματηρές ληστείες σε κάθε γειτονιά και σε κάθε χωριό της επικράτειας, το βασικό, το κύριο, το ουσιαστικό χαρακτηριστικό αυτής της λαίλαπας που στάθηκε ΑΠΕΙΛΗΤΙΚΑ πάνω από την Πατρίδα, είναι η καταγωγή των δραστών που ενεργούν αμείλικτα και χωρίς καμιά αναστολή εις βάρος των Ελλήνων. ΕΙΝΑΙ ΟΛΟΙ ΤΟΥΣ ΑΛΛΟΔΑΠΟΙ... ΠΟΥ ΣΚΟΤΩΝΟΥΝ, ΒΙΑΖΟΥΝ, ΛΕΗΛΑΤΟΥΝ...



Η Ελλάδα μας, δέχεται συντονισμένη επίθεση από κάθε λογής φυλή, που αποφάσισε κόντρα σε όποιες αξίες και αρχές μετέδωσε στην Παγκόσμια Κοινότητα ο ΔΙΚΟΣ ΜΑΣ ΠΟΛΙΤΙΣΜΟΣ, να μετατρέψει τα σπίτια μας, τους δρόμους μας, τις πλατείες μας, σε μέρη πιό ανασφαλή ακόμη και από τις δικές τους προερχόμενες γωνιές του πλανήτη. Εισαγώμενοι εγκληματίες, με νοοτροπίες ξένες προς κάθε ηθική και πνευματική αξία, σκορπούν τρόμο και θάνατο, λυγίζοντας σε συνεργασία με το σάπιο πολιτικό κατεστημένο το ηθικό και το φρόνημα των Ελλήνων, που όμως ήρθε ο καιρός να αντιδράσουν... Η Ελλάδα μας αντιμετωπίζει μιά ασύμμετρη απειλή τόσο σοβαρή και τόσο επικίνδυνη που είναι δυνατόν να καταστρέψει ολοσχερώς το Ελληνικό Κράτος και να το καταστήσει μιά επικράτεια αναρχίας και τρόμου μέσα την οποία το Έθνος μας θα είναι σχεδόν αδύνατο να επιζήσει... Οι "αρμόδιοι" απέτυχαν παταγωδώς όχι μόνο να εξασφαλίσουν όπως υποχρεούνταν την ευμάρεια των Ελλήνων αλλά να προστατέψουν στοιχειωδώς την φυσική τους υπόσταση. Και σαν να μην φτάνει αυτό, επιχειρούν να μονιμοποιήσουν και να νομιμοποιήσουν με δικαιώματα που χύσαμε αίμα για να τα αποκτήσουμε, τους ανθρωπόμορφούς εισβολείς.

Ως εδώ... Οι Έλληνες ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ σύμφωνα και με την Συνταγματική επιταγή ΝΑ ΑΝΤΙΣΤΑΘΟΥΝ σε όποιον επιχηρεί δια βίας την κατάλυση του Συντάγματος. Την κατάλυση των Ελευθεριών του. Και το Σύνταγμα και οι ελευθερίες των Ελλήνων καταλύονται ΔΙΧΩΣ ΤΟ ΚΡΑΤΟΣ ΝΑ ΜΠΟΡΕΙ -κι αυτοί που το διαχειρίζονται ΝΑ ΘΕΛΟΥΝ- να κάνουν κάτι για ανατρέψουν αυτή την κατάσταση. Καταλύεται το δικαίωμα της μετακίνησης, το δικαίωμα της περιουσίας, το δικαίωμα της ζωής... επειδή τα ανοιχτά σύνορα και η μεταναστευτική πολιτική που ακολούθησε το πολίτευμα, θεωρούν πως τα ανθρώπινα δικαιώματα περιορίζονται για τις ψευτομειονότητες και τους εγκληματίες. Οι Έλληνες ΥΠΟΧΡΕΟΥΝΤΑΙ σύμφωνα με την Συνταγματική επιταγή να αντιδράσουν ΚΑΙ ΘΑ ΤΟ ΚΑΝΟΥΝ, αγνοώντας τις "ψύχραιμες φωνές" των προσκυνημένων που καλά θα κάνουν να το ξανασκεφτούν αν δεν θέλουν να έρθουν αντιμέτωποι με την ΕΘΝΙΚΗ ΟΡΓΗ που θα ξεσπάσει και που δεν θα είναι καθόλου μα καθόλου συναινετική μαζί τους. Οι συνέπειες μπορεί να είναι απρόβλεπτες, αλλά σίγουρα δεν θα είναι τόσο οδυνηρές όσο οι προβλεπόμενες, αν η απάθεια και η ψυχραιμία επικρατήσουν της λογικής και του αισθήματος αυτοσυντήρησης.

Τα πράγματα δεν έφτασαν στις μέρες μας απροειδοποίητα... Τα είχαμε όλα προβλέψει και είχαμε εξ' αρχής προειδοποιήσει. Νομίζουμε πως τώρα είναι αργά για αυτούς που θα μπορούσαν στο παρελθόν να πάρουν αποφάσεις... Τώρα νομοτελειακά το καζάνι της οργής θα ξεχειλίσει... Ούτε θέλουμε,ούτε μπορούμε να το σταματήσουμε! Μείνετε ΣΥΝΤΟΝΙΣΜΕΝΟΙ με τις φωνές του Αγώνα κι ετοιμαστείτε για την μεγάλη ΑΝΤΕΠΙΘΕΣΗ, που με κάθε μέσο και τρόπο θα προασπίσει και θα διασώσει την Εθνική και Κρατική μας υπόσταση. Κι ο Θεός ΒΟΗΘΟΣ!

Εφημερίδα "Στόχος" (24 Δεκεμβρίου 2009)

Υπουλες μεθοδεύσεις στην... Α' Δημοτικού!

METANASTES POREIA Το ότι το… πολυπολιτισμικό σύστημα που μας κυβερνά είναι άκρως ύπουλο και προσπαθεί με κάθε τρόπο να αλλάξει την νοοτροπία των Ελλήνων, πάνω σε μια σειρά από βασικά ζητήματα, είναι γνωστό σε όλους. Το ότι έχει φτάσει όμως σε σημείο, να προσπαθεί να διαφθείρει τα μυαλά των παιδιών της πρώτης δημοτικού, και να τα στρέψει προς τις κατευθύνσεις της παγκοσμιοποίησης, είναι κάτι που μας βγάζει από τα ρούχα μας.

Ακούστε θέμα που υπάρχει στο αναγνωστικό της Α΄ Δημοτικού, για τους μετανάστες! Βάζουν τους μικρούς μαθητές να συντάξουν επιστολή προς τον Δήμο, ζητώντας να «κλείσει ένα στρατόπεδο μεταναστών», να εξηγήσουν στον Δήμαρχο το γιατί, πρέπει να «αγκαλιάσουμε» τους μετανάστες και πολλά άλλα ωραία. Το καλύτερο όμως, είναι ότι σαν δεύτερη εργασία, τους αναθέτουν να συντάξουν μια επιστολή σε μια εφημερίδα, γιατί ο Δήμαρχος, δεν τους άκουσε.

Και για να είμαστε συγκεκριμένοι. Η εργασία καλεί τους μαθητές, να γράψουν: «Πώς ζούν τώρα οι «πρόσφυγες» στον καταυλισμό», «γιατί δεν πρέπει να τους διώξουν», γιατί είναι σωστό να τους βοηθήσουμε να φτιάξουν την ζωή τους». Τους ζητούν βέβαια, να χρησιμοποιήσουν… σκέψεις και φράσεις που θα συγκινήσουν τον δήμαρχο.

Το συμπέρασμα; Οι «αντιρατσιστές» και οι αριστεριστές, κάνουν ό,τι θέλουν στην Παιδεία.


Σάββατο 26 Δεκεμβρίου 2009

Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας βλέπει το ΚΚΕ!


Επιμένουν ανθελληνικά...!
Το ότι το ΚΚΕ, έχει μια κακή παράδοση, όσον αφορά στο «Μακεδονικό» είναι γνωστό. Όλοι θυμόμαστε τις προσπαθειές του για μια «αυτόνομη Μακεδονία», και την συμμετοχή στις γραμμές του ΕΛ.ΑΣ. των διαφόρων Σλάβων. Δυστυχώς όμως, ακόμη και σήμερα την τόσο κρίσιμη αυτή χρονική στιγμή συνεχίζουν την… παράδοση, όπως αναφέρουν και οι ίδιοι, μιλώντας για Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας, αναγνωρίζοντας δηλαδή, στην πράξη μακεδονική εθνότητα:
Διαβάστε το απόσπασμα από τον «Ριζοσπάστη»: Συνεχίζοντας την παράδοση των τελευταίων χρόνων, η Συνάντηση για μια ακόμη φορά συνέβαλε στην ισχυροποίηση των δεσμών των κομμάτων και στην κοινή δράση ενάντια στον ιμπεριαλισμό, ενώ ανέδειξε την ανάγκη του ακόμη καλύτερου συντονισμού τους.
Στη Συνάντηση συμμετείχαν 9 Κομμουνιστικά και Εργατικά Κόμματα: Κομμουνιστικό Κόμμα Βουλγαρίας, Κόμμα των Βουλγάρων Κομμουνιστών, Νέο ΚΚ Γιουγκοσλαβίας, ΚΚΕ, Σοσιαλιστικό Εργατικό Κόμμα Κροατίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Μακεδονίας (Πρώην Γιουγκοσλαβική Δημοκρατία της Μακεδονίας), Κομμουνιστικό Κόμμα Ρουμανίας, Κομμουνιστικό Κόμμα Τουρκίας, Εργατικό Κόμμα (EMEP) Τουρκίας.

Ώρα για δράση για το μεταναστευτικό

271209-drasiΗ επιχειρούμενη άφρων και προκλητική νομιμοποίηση της αλλοίωσης της ελληνικής ιδιοπροσωπείας, με την απονομή της ελληνικής ιθαγένειας σε αλλογενή στοιχεία που εποικίζουν με το έτσι θέλω, χωρίς φραγμό, τα χώματα της πατρίδας μας, αποτελεί καθοριστική αιτία πολέμου (casus belli) ενάντια σε ένα απαξιωμένο εξουσιαστικό κατεστημένο, που πολύτροπα υπονομεύει, υποσκάπτει, και αποδομεί τα θεμέλια και τα επιστεγάσματα του Ελληνικού Έθνους, έτσι ώστε να καταστεί αδύναμο να αντιδράσει στην κάθε εσωτερική αποσύνθεση και την κάθε εξωτερική απειλή.
Έλληνες, πιστοί στα κελεύσματα των ηρωϊκών νεκρών μας, γρηγορείτε, συσπειρωθείτε και αντιδράστε, για να περιφρουρήσετε τα ιερά και τα όσια του έθνους που στέριωσε με το αίμα των προγόνων μας, μπροστά σε μια επερχόμενη λαίλαπα αλλογενών και προδοτών, που δεν πρέπει να μας βρει ανέτοιμους.
Το φάσμα μιας παρακμιακής χώρας σε πτωτική πορεία μεταμόρφωσης σε έναν άνευρο εθνοφυλετικό βούρκο κι ένα ευνουχισμένο πολυθρησκευτικό μωσαϊκό, πλανάται απειλητικά στον ορίζοντα, ως φυσική συνέπεια της ηθικής διάβρωσης μιας κοινωνίας, που για χρόνια ανέχεται ακατάλληλους, εύκαμπτους, και ασήμαντους ιδιοτελείς αρλεκίνους, στον ρόλο των αρχόντων και των ταγών, πτωχών τω πνεύματι και πλουσίων τη κοιλία, αντί να αναδείξει τους φυσικούς της ηγέτες, τους ικανούς να οδηγήσουν στο μέλλον που της αξίζει, την Ελλάδα ενός τόσου λαμπρού παρελθόντος.
Η ώρα της αλήθειας έχει σημάνει. Τον ταύρο τον πιάνεις από τα κέρατα. Αλλιώς σε σκοτώνει. Τα πολλά λόγια περιττεύουν. Ήρθε η ώρα για να δράσουμε ή να σκάσουμε. Η επιλογή είναι δική μας.


Νέα προδοσία «μυρίζει στον αέρα»...

271209-diki-exΠληροφορία πρώτη
Πληροφορηθήκαμε ότι, προσφάτως, η ολομέλεια τού Αρείου Πάγου σε διάσκεψη - κεκλεισμένων των θυρών - έκανε δεκτή την εισήγηση τού αντεισαγγελέως τού Ανωτάτου Δικαστηρίου κ. Αθανασίου Κονταξή, ο οποίος έχει υποστηρίξει ότι εσφαλμένως παρεπέμφθη από το Ποινικό Τμήμα στην Ολομέλεια, λόγω τής διαφοράς μιας ψήφου, το ζήτημα τής επαναλήψεως τής «Δίκης των Έξ» που έγινε το 1922, μετά την Μικρασιατική Καταστροφή. Κατά συνέπειαν, αναβιώνει η απόφαση τού Ποινικού Τμήματος και η «Δίκη των Έξ» θα επαναληφθεί, ενώ αναμένεται να οριστεί και η ημερομηνία τής διεξαγωγής της.
Ειδικότερα, η υπόθεση τής «Δίκης των Έξ» απησχόλησε την Ολομέλεια τού ΑΠ μετά από παραπομπή από το Ποινικό Τμήμα, καθώς οι Αρειοπαγίτες τού εν λόγω Τμήματος, αποφάσισαν επί τού θέματος με διαφορά μιας ψήφου (3-2). Δηλαδή, η πλειοψηφία τάχθηκε υπέρ τής επαναλήψεως τής δίκης, καθώς έχουν αποκαλυφθεί νέα άγνωστα γεγονότα, σύμφωνα με τα οποία οι έξι ήταν αθώοι, ενώ η μειοψηφία πρότεινε να απορριφθεί η αίτηση επανάληψης τής δίκης, υποστηρίζοντας ότι τα στοιχεία που προσκομίστηκαν δεν θεμελιώνουν την βασιμότητα τής επαναλήψεως τής «Δίκης των Έξ».
Η Ολομέλεια έκρινε ότι εσφαλμένα παραπέμφθηκε το ζήτημα στην Ολομέλεια λόγω τής διαφοράς μιας ψήφου, καθώς αυτό ισχύει μόνο στις περιπτώσεις των αναιρέσεων και όχι για τις αιτήσεις επαναλήψεως των δικών.
Στον Άρειο Πάγο, αίτηση επαναλήψεως τής δίκης υπέβαλε στις 20.1.2008 ο Μιχάλης Πρωτοπαδάκης - εγγονός τού Πέτρου Πρωτοπαδάκη - υποστηρίζοντας ότι, υπάρχουν νέα γεγονότα και νέες αποδείξεις που καθιστούν πρόδηλη την πλάνη περί των πραγμάτων κατά την διεξαγωγή τής δίκης το 1922. Υπενθυμίζεται ότι το 1922 μετά την Μικρασιατική Καταστροφή εκδηλώθηκε στρατιωτικό κίνημα υπό τους Συνταγματάρχες Πλαστήρα και Γονατά και τον Αντιπλοίαρχο Φωκά, που προκάλεσε την παραίτηση τής κυβερνήσεως Τριανταφυλλάκου και τού Βασιλέως Κωνσταντίνου (14 Σεπτεμβρίου 1922) υπέρ τού υιού του Γεωργίου Β'. Στη συνέχεια, στην Αθήνα, συγκροτήθηκε Επαναστατική Επιτροπή, η οποία έκανε εκτεταμένες συλλήψεις αντιβενιζελικών πολιτικών. Μία διαδήλωση 100.000 ανθρώπων στην Πλατεία Συντάγματος στις 9 Οκτωβρίου ζητά την εκτέλεση των υπευθύνων τής τραγωδίας.
Οι Πάγκαλος, Οθωναίος, Χατζηκυριάκος αλλά και ο Αλέξανδρος Παπαναστασίου, απαιτούν εκτελέσεις. Οι Πλαστήρας, Δαγκλής, Γονατάς θέλουν κανονική δίκη. Οι δύο πλευρές συμβιβάστηκαν και αποφασίστηκε η ίδρυση Εκτάκτου Στρατοδικείου.
Επικεφαλής τής ανακριτικής επιτροπής, ανέλαβε ο Υποστράτηγος Θεόδωρος Πάγκαλος. Στο πόρισμα τής Επιτροπής (24 Οκτωβρίου), παραπέμφθηκαν να δικαστούν στο Έκτακτο Στρατοδικείο με την κατηγορία τής εσχάτης προδοσίας οκτώ πρόσωπα που έπαιξαν πρωταγωνιστικό ρόλο την περίοδο 1920-1922 και είναι οι:
Δημήτριος Γούναρης, 59 ετών,
πρώην Πρωθυπουργός,
Πέτρος Πρωτοπαπαδάκης, 68 ετών,
πρώην Πρωθυπουργός,
Νικόλαος Στράτος, 50 ετών,
πρώην Πρωθυπουργός,
Νικόλαος Θεοτόκης, 44 ετών,
Υπουργός Στρατιωτικών στην Κυβέρνηση Πρωτοπαπαδάκη,
Γεώργιος Μπαλτατζής, 56 ετών,
Υπουργός Εξωτερικών στις Κυβερνήσεις Γούναρη, Πρωτοπαπαδάκη,
Ξενοφών Στρατηγός, 53 ετών,
Υποστράτηγος, ε.α., Υπουργός Συγκοινωνιών στην Κυβέρνηση Γούναρη,
Μιχαήλ Γούδας, 54 ετών,
Υποναύαρχος ε.α., Υπουργός Εσωτερικών στην Κυβέρνηση Γούναρη,
Γεώργιος Χατζηανέστης, 59 ετών,
Αντιστράτηγος, Αρχιστράτηγος Μικράς Ασίας και Θράκης.

Η δίκη διεξήχθη από 31 Οκτωβρίου έως 15 Νοεμβρίου 1922 στην Παλαιά Βουλή. Το Στρατοδικείο κηρύσσει παμψηφεί ενόχους τους μεν Γεώργιο Χατζηανέστη, Δημήτριο Γούναρη, Νικόλαο Στράτο, Πέτρο Πρωτοπαπαδάκη, Γεώργιο Μπαλτατζή και Νικόλαο Θεοτόκη και τους επιβάλλει την ποινή τού θανάτου, ενώ στους Μιχαήλ Γούδα και Ξενοφώντα Στρατηγό την ποινή των ισοβίων δεσμών. Διατάσσει την στρατιωτική καθαίρεση τού Γεωργίου Χατζηανέστη Αρχιστράτηγου, Ξενοφώντος Στρατηγού Υποστράτηγου και Μιχαήλ Γούδα Υποναυάρχου, ενώ επέβαλε και χρηματικές ποινές.
Αμέσως μετά, ο επαναστατικός επίτροπος Νεόκοσμος Γρηγοριάδης μεταβαίνει στις φυλακές Αβέρωφ, όπου εκρατούντο οι έξι , τους ανακοινώνει την καταδικαστική απόφαση και τους πληροφορεί ότι, η εκτέλεσή τους εγίνετο εντός δύο ωρών. Δύο φορτηγά τους παραλαμβάνουν και τους μεταφέρουν στο Γουδί, όπου και εκτελούνται.

Πληροφορία δευτέρα
Συμφώνως προς το άρθρο 55 τής συμβάσεως των Ηνωμένων Εθνών για το Δίκαιον τής Θαλάσσης, στις Αποκλειστικές Οικονομικές Ζώνες (ΑΟΖ) των Κρατών, ΔΕΝ ισχύουν ΟΥΤΕ η αντίληψη κυριαρχίας που διέπει τα χωρικά ύδατα, ΟΥΤΕ η ελεύθερη διακίνηση που ισχύει για τις ανοιχτές θάλασσες.
Δυστυχώς, τα πράγματα είναι πιο πολύπλοκα: Μόνον Κράτη που δύνανται να εξασφαλίσουν ασφάλεια ναυσιπλοΐας, Έρευνα - Διάσωση και επαρκή επιτήρηση μπορούν να αποβλέπουν σε αποδοχή εκ μέρους τής Διεθνούς Κοινότητος τής ΑΟΖ που θα καθορίσουν !!!
Έτσι εξηγούνται όλα πλέον...
Θυμάστε που στις 15 Νοεμβρίου 2009 (αρ. φ. 330) ρωτούσαμε γιατί από τις 22 Σεπτεμβρίου 2009 έπαψε να επιχειρεί στο Αιγαίο Πέλαγος η 353 Μοίρα του Πολεμικού Ναυτικού μας;
Θυμάστε που στις 22 Νοεμβρίου 2009 (αρ. φ. 331) ρωτούσαμε ποιούς ενοχλούσε το όνομα «Αιγεύς» τής 331 Μοίρας των Mirage 2000-5 Mk2 (114 ΠΜ - Τανάγρα); Μάλιστα, το ίδιο ακριβώς ερώτημα, το απευθύναμε και στο προηγούμενο άρθρο μας (αρ. 335) την Κυριακή 20 Δεκεμβρίου 2009, όπου εξηγούσαμε ότι, η Μοίρα 331 «Θησεύς» (πρώην «Αιγεύς» - γιατί;;;) είναι η σπουδαιότερη μονάδα τής Πολεμικής Αεροπορίας!
Θυμάστε που - πάλι στις 22 Νοεμβρίου 2009 - ρωτούσαμε γιατί άλλαξε το έμβλημα τής 384 Μοίρας Έρευνας - Διάσωσης, καθώς επίσης και το όνομά της από «Αιγίοχος» σε... "Puma";
Θυμάστε που στις 29 Νοεμβρίου 2009 (αρ. φ. 332) καταγγείλαμε ότι η ΑΣΔΕΝ αφήνεται στην τύχη της και τα αερόστρωμνα Πλοία Ταχείας Μεταφοράς στρατευμάτων τύπου "Zubr" του Πολεμικού Ναυτικού ΔΕΝ επιχειρούν;
Θυμάστε που στις 13 Δεκεμβρίου 2009 (αρ. φ. 334) σας είπαμε ότι έρχονται στο Αιγαίο Πέλαγος τα πλωτά γεωτρύπανα των εφοπλιστών Γιώργου Οικονόμου και Θεοδώρου Αγγελοπούλου από την Νότιο Κορέα σε 1-2 χρόνια;
Ε, τοποθετήστε όλες αυτές τις πληροφορίες σε μία τάξη και θα εξαγάγετε το αληθές συμπέρασμα: Η Ελλάς, ΔΕΝ ασκεί πλέον επαρκή επιτήρηση στην ΑΟΖ της (353 ΜΝΑΣ). Στην Έρευνα και Διάσωση, ΔΕΝ παραλαμβάνει 17 άκρως απαραίτητα ελικόπτερα. Έξι μάλιστα τού Λιμενικού Σώματος και δύο τού Πυροσβεστικού Σώματος, τα έχει καθηλωμένα στο έδαφος. Η 384 Μοίρα, λέγεται... "Puma" και όχι «Αιγίοχος». Η 331, από «Αιγεύς» μετονομάσθηκε σε «Θησεύς» (το προηγούμενο όνομα του ΣΜΕΤ τής 114 δηλαδή, το νυν «Ανταίος»). Την τελευταία δεκαετία, είχαμε σοβαρότατα ναυάγια στο Αιγαίο Πέλαγος («Σάμινα» - Πάρος, "Sea Diamond" - Θήρα). Άρα, «δεν μπορούμε» - ΔΗΘΕΝ - να εξασφαλίσουμε ως χώρα ασφάλεια ναυσιπλοΐας. Άρα, δεν μπορούμε να καθορίσουμε ΑΟΖ!!! Άρα, αυτό θα το πράξει η Τουρκία, που διαθέτει τα απαραίτητα μέσα!!! Σατανικό, ε;
Θα ΑΘΩΩΣΟΥΝ μετά από 87 ολόκληρα έτη και τους Πρωτοπαπαδάκη - Γούναρη - Χατζηανέστη για την Μικρασιατική Καταστροφή και «ούτε γάτα, ούτε ζημιά». Έτσι, θα... «αθωωθούν» στα μάτια τής Κοινής Γνώμης και οι νυν υπεύθυνοι τής επικειμένης νέας Εθνικής Καταστροφής μας! Τα έχουν προετοιμάσει όλα...


Παρασκευή 25 Δεκεμβρίου 2009

Ευχές του Πατριάρχη Βαρθολομαίου για την ημέρα των Χριστουγέννων

Ἀδελφοὶ συλλειτουργοὶ καὶ τέκνα ἐν Κυρίῳ εὐλογημένα,
«Ὁ οὐρανὸς καὶ ἡ γῆ σήμερον ἡνώθησαν, τεχθέντος τοῦ Χριστοῦ.
Σήμερον Θεὸς ἐπὶ γῆς παραγέγονε, καὶ ἄνθρωπος εἰς οὐρανοὺς ἀναβέβηκε»! (Ἰδιόμελον Λιτῆς Χριστουγέννων)
Ἡ ἀπόστασις καὶ πόλωσις ἀνάμεσα εἰς τὸν Θεὸν καὶ τὸν ἄνθρωπον, τὴν ὁποίαν εἶχεν ἐπιφέρει ἡ ἁμαρτία τοῦ ἀνθρώπου, κατηργήθη μὲ τὴν πρόσληψιν ἀκεραίας τῆς ἀνθρωπίνης φύσεως ἀπὸ τὸν Μονογενῆ Υἱὸν καὶ Προαιώνιον Λόγον τοῦ Θεοῦ. Ἡ κατὰ τὴν «εὐδοκίαν» τοῦ Θεοῦ, κατὰ τὸ πρῶτον δηλαδὴ καὶ ὁλόθυμον θέλημά Του, Σάρκωσις τοῦ Υἱοῦ Του, καταργεῖ κάθε ἀπόστασιν, ἑνώνει τὸν οὐρανὸν μὲ τὴν γῆν καὶ συνάπτει τὸ δημιούργημα μὲ τὸν Δημιουργόν!
«Σήμερον τῆς εὐδοκίας Θεοῦ τὸ προοίμιον καὶ τῆς τῶν ἀνθρώπων σωτηρίας ἡ προκήρυξις», ἔψαλεν ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἑορτὴν τῶν Εἰσοδίων τῆς Θεοτόκου, ἡ ὁποία, διὰ τῆς ἀφιερώσεως τῆς μακαρίας Μαρίας εἰς τὸν Ναὸν καὶ τῆς ἐκεῖ προετοιμασίας της διὰ νὰ γίνῃ χωρίον τοῦ Ἀχωρήτου Θεοῦ, ἤνοιγε τὸν δρόμον τῆς Ἐνσάρκου Οἰκονομίας τοῦ Θεοῦ καὶ προεκήρυττε τὴν σωτηρίαν μας.
«Σήμερον τῆς σωτηρίας ἡμῶν τὸ κεφάλαιον καὶ τοῦ ἀπ' αἰῶνος μυστηρίου ἡ φανέρωσις˙ ὁ Υἱὸς τοῦ Θεοῦ Υἱὸς τῆς Παρθένου γίνεται», ἔψαλε πάλιν ἡ Ἐκκλησία κατὰ τὴν ἑορτὴν τοῦ Εὐαγγελισμοῦ, τότε ποὺ συνετελέσθη ἐκ Πνεύματος Ἁγίου ἡ ἄσπορος σύλληψις τοῦ Ἀσυλλήπτου εἰς τὴν ἁγίαν κοιλίαν τῆς Θεοτόκου καὶ ἤρχισε νὰ «συνυφαίνεται», ἡ θεία μὲ τὴν ἀνθρωπίνην φύσιν, καὶ ὁ Θεὸς ἄνθρωπος γέγονεν, «ἵνα ἡμεῖς θεοποιηθῶμεν», κατὰ τὴν ἔκφρασιν τοῦ Μ. Ἀθανασίου. Ἡ «εὐδοκία», λοιπόν, ἡ ὁποία ἐχαιρετίσθη κατὰ τὰ Εἰσόδια, καὶ ἡ σωτηρία, ἡ ὁποία «ἐκεφαλαιώθη» καὶ ἐφανερώθη κατὰ τὸν Εὐαγγελισμόν, σήμερον, κατὰ τὴν μεγάλην καὶ ἁγίαν ἡμέραν τῶν Χριστουγέννων, καθίσταται ἁπτὴ πραγματικότης! Σήμερον «ὁ Λόγος σάρξ ἐγένετο καὶ ἐσκήνωσεν ἐν ἡμῖν»,[1] καὶ οἱ Ἄγγελοι ἐπανηγύρισαν τὸ γεγονὸς ψάλλοντες: «Δόξα ἐν ὑψίστοις Θεῷ καὶ ἐπὶ γῆς εἰρήνη, ἐν ἀνθρώποις εὐδοκία»![2]
Μὲ τὴν Σάρκωσιν, τὴν Ἐνανθρώπησιν τοῦ Λόγου, ἤδη ἡ σωτηρία τοῦ ἀνθρωπίνου γένους ἔχει δυνάμει συντελεσθῆ. Διότι, ἐκεῖνοι οἱ ὁποῖοι, ἀφοῦ πιστεύσουν εἰς τὸν Ἰησοῦν, ζήσουν ζωὴν σύμφωνον μὲ τὴν πίστιν αὐτήν, σύμφωνον μὲ τὰς ἐντολὰς καὶ τὴν ὅλην διδασκαλίαν τοῦ Ἰησοῦ, ὑψώνονται μὲ τὴν τοιαύτην θεάρεστον βιοτὴν καὶ καθίστανται φίλοι καὶ κοινωνοὶ τοῦ Θεοῦ! Γίνονται «θείας κοινωνοὶ φύσεως»,[3] θεοὶ κατὰ χάριν! Τοῦτο συντελεῖται ἀποκλειστικῶς μέσα εἰς τὴν Ἐκκλησίαν, ὅπου ὁ ἄνθρωπος ἀναγεννᾶται ἐν Χριστῷ καὶ υἱοθετεῖται ὑπὸ τοῦ Πατρὸς διὰ τοῦ ἁγίου Βαπτίσματος, καί, ἐν συνεχείᾳ, διὰ τῶν ἁγίων Μυστηρίων καὶ τῆς καλλιεργείας τῆς ἀρετῆς, πληροῦται θείας χάριτος καὶ Πνεύματος Ἁγίου καὶ αὐξάνει «εἰς ἄνδρα τέλειον, εἰς μέτρον ἡλικίας τοῦ πληρώματος τοῦ Χριστοῦ»,[4] μέχρις ὅτου φθάσει νὰ λέγῃ μετὰ τοῦ Ἀποστόλου Παύλου: «ζῶ δὲ οὐκέτι ἐγώ, ζῇ δὲ ἐν ἐμοὶ Χριστός».[5] Τοὺς οὕτω τελειουμένους ὁ Χριστὸς δὲν τοὺς θεωρεῖ ἁπλῶς φίλους Του ἤ ἀδελφούς Του, ἀλλὰ τοὺς ἀναγνωρίζει ὡς μέλη τοῦ Σώματός Του. Διὰ τοῦτο καὶ ἔλεγεν ἀπὸ τοῦ ὕψους τοῦ Σταυροῦ πρὸς τὴν Παναγίαν Μητέρα Του περὶ τοῦ Εὐαγγελιστοῦ Ἰωάννου: «Γύναι, ἴδε ὁ υἱός σου» καὶ εἰς τὸν Ἰωάννην «ἰδοὺ ἡ Μήτηρ σου».[6] Τὰ Χριστούγεννα, λοιπόν, ἀνοίγουν διάπλατα τὴν θύραν τῆς κατὰ χάριν χριστοποιήσεως καὶ θεοποιήσεως τοῦ ἀνθρώπου, καὶ ἕνεκα τούτου ἀκριβῶς «ἄγει ἑορτὴν, ἐν χαρᾷ πᾶσα ἡ κτίσις, καὶ οἱ οὐρανοὶ σὺν ἡμῖν ἀγαλλιῶνται» κατὰ τὴν εὔσημον καὶ σωτήριον αὐτὴν ἡμέραν![7]
Μὲ αὐτὰ τὰ χαρμόσυνα καὶ ἐλπιδοφόρα δεδομένα εἰς χεῖρας, ἀπευθύνομεν, ἀπὸ τῆς ἐν Φαναρίῳ καθηγιασμένης καθέδρας τοῦ πανσέπτου Οἰκουμενικοῦ Πατριαρχείου, θερμὰ ἑόρτια συγχαρητήρια καὶ ἐγκαρδίους Πατριαρχικὰς εὐχὰς ἐπὶ τῇ «μητροπόλει τῶν ἑορτῶν» πρὸς ἅπαντα τὰ ἀνὰ τὸν κόσμον προσφιλῆ καὶ ἐπιπόθητα τέκνα τῆς ἁγιωτάτης Μητρὸς Ἐκκλησίας, κληρικοὺς παντὸς βαθμοῦ, μονάζοντας καὶ λαϊκούς, ἄρχοντας καὶ ἀρχομένους, μικροὺς καὶ μεγάλους, μάλιστα δὲ πρὸς τοὺς ἐμπεριστάτους, τοὺς ἐν θλίψει, ἀνάγκῃ καὶ δοκιμασίᾳ εὑρισκομένους. Εἴθε, ὁ ἐν σπηλαίῳ γεννηθεὶς καὶ ἐν φάτνῃ ἀνακλιθεὶς προαιώνιος Υἱὸς τοῦ Θεοῦ καὶ χάριν ἡμῶν Υἱὸς τοῦ Ἀνθρώπου, νὰ καταστήσῃ πάντας ἡμᾶς ἀξίους τῆς κενωτικῆς ἀγάπης καὶ τῆς ἁγίας καὶ προσκυνητῆς ἐνσάρκου οἰκονομίας Του!
Φανάριον, Χριστούγεννα, βθ'
+ Ὁ Κωνσταντινουπόλεως
Διάπυρος πρὸς Θεὸν εὐχέτης πάντων ὑμῶν

Ιερόσυλοι “έγδυσαν” στην κυριολεξία Ιερό Ναό στα Ζαγοροχώρια

Μπροστά σε μία άσχημη και δυσάρεστη έκπληξη βρέθηκαν ο ιερέας και οι πιστοί του Ιερού Ναού της Παναγίας στο Κουκούλι Ιωαννίνων στα Ζαγοροχώρια. Σήμερα το πρωΐ, όταν άνοιξαν τον Ιερό Ναό για τη λειτουργία των Χριστουγέννων, διαπίστωσαν ότι άγνωστοι είχαν κλέψει περίπου 50 εικόνες από την εκκλησία, τα ιερά Ευαγγέλια, δισκοπότηρα, εξαπτέρυγα, καθώς και τμήματα από τα ιερά λείψανα των Αγίων Παντελεήμονος και Χαραλάμπους. Όλα τα αντικείμενα ήταν πολύ μεγάλης αξίας, ανεκτίμητα όμως από θρησκευτική άποψη. Πριν από λίγο καιρό, και πάλι άγνωστοι είχαν καταφέρει και είχαν κλέψει τον ιδιαίτερα μεγάλης αξίας Επιτάφιο της εκκλησίας, και πάλι χωρίς να γίνουν αντιληπτοί από κανένα.

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

Η ΝΕΟΛΑΙΑ ΟΡΘΟΔΟΞΟΥ ΣΥΝΑΓΕΡΜΟΥ ΑΡΤΑΣ


ΕΥΧΕΤΑΙ ΣΕ ΟΛΟΥΣ ΚΑΛΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ


ΚΑΙ ΕΥΤΥΧΕΣ ΤΟ ΝΕΟ ΕΤΟΣ 2010

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ ΚΑΙ ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΚΑΛΑ ΧΡΙΣΤΟΥΓΕΝΝΑ

ΧΡΟΝΙΑ ΠΟΛΛΑ

Ο,ΤΙ ΕΠΙΘΥΜΕΙΤΕ !

ΥΓΕΙΑ-ΑΓΑΠΗ-ΔΥΝΑΜΗ



ΑΘΑΝΑΣΟΥΔΗΣ ΚΩΝΣΤΑΝΤΙΝΟΣ


ΠΟΛΙΤΕΥΤΗΣ ΛΑ.Ο.Σ.

Α' ΕΠΙΛΑΧΩΝ ΒΟΥΛΕΥΤΗΣ Β' ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗΣ

BAΝΑΥΣΗ ΚΑΙ ΒΑΡΒΑΡΗ ΠΡΟΣΒΟΛΗ ΤΟΥ ΙΗΣΟΥ ΑΠΟ ΤΟ ΙΝΤΥΜΙΝΤΙΑ..ΟΥΤΕ ΤΟΥΡΚΟΙ ΝΑΤΑΝΕ,ΟΥΤΕ ΟΥΝΟΙ.

Να τους χαιρόσαστε όσοι τους ανεχόσαστε και τους πληρώνετε κι όλας, με τα ΔΙΚΑ μας τα λεφτά. ΑΧΡΗΣΤΟΙ και ΑΝΤΙΧΡΙΣΤΟΙ!!
http://spyros1000.blogspot.com/2009/12/blogpost_8010.html

Χριστούγεννα… άραγε έως πότε;

271209-kalantaΣτους δύσκολους καιρούς που ζούμε, σε περιόδους μίζερες, με θολό κάθε τοπίο γύρω μας, με μετριότητες να κυριαρχούν, η γιορτή των Χριστουγέννων, έστω και για λίγες μέρες, μας δίνει μία νότα χαράς. Μίας χαράς που όμως δεν έχει καμία σχέση με την χαρά εκείνη που παίρναμε όταν ήμασταν παιδιά. Σε κάθε περίπτωση όμως, ο κάθε ένας από εμάς, βιώνει τις Άγιες αυτές ημέρες με τον δικό του τρόπο, έχοντας στο μυαλό και στην ψυχή του βιώματα, σκέψεις και αναμνήσεις.
Έρχονται λοιπόν τα Χριστούγεννα. Η γέννηση του Χριστού. Η γέννηση της ελπίδας, της χαράς και της αισιοδοξίας για κάθε χριστιανό, για κάθε άνθρωπο. Μία βόλτα στους πολυσύχναστους δρόμους, δρόμους που είναι φωτισμένοι από στολίδια, αλλά που κατά βάθος δείχνουν κάτι το ψεύτικο και το απρόσωπο, μας κάνει να αντιληφθούμε ότι όσο περνάνε τα χρόνια τα Χριστούγεννα του σήμερα δεν είναι τα Χριστούγεννα που κάποτε γιορτάζαμε, τα Χριστούγεννα που κάποτε βιώναμε. Το θρησκευτικό, το μεταφυσικό στοιχείο των Χριστουγέννων δείχνει να μειώνεται ολοένα και περισσότερο. Οι γιορτές, οι διάφορες εκδηλώσεις σε πάρκα και πλατείες, έχουν έναν χαρακτήρα υλιστικό και απρόσωπο. Η φάτνη του Χριστού δεν κυριαρχεί πια στο γιορτινό σκηνικό. Κυριαρχούν τα εφέ, τα ξενόφερτα παιχνίδια και το δήθεν.
Στους δρόμους βλέπεις αλλοδαπούς να πουλάνε σκουφάκια του Άγιου Βασίλη, τα κάλαντα δεν τα λένε ελληνόπουλα με το τρίγωνο, αλλά ξένα παιδιά. Παντού κυριαρχεί μία στημένη γιορτή, μακριά από το αληθινό πνεύμα και νόημα της γέννησης του Θεανθρώπου. Λείπει το στοιχείο της Πίστης, λείπει η ζεστασιά που θα έπρεπε οι ημέρες αυτές να φέρνουν στις ψυχές των ανθρώπων. Και βέβαια οι δυνάμεις της παγκοσμιοποίησης, οι δυνάμεις που ισοπεδώνουν πολιτισμούς, αξίες και συνειδήσεις, μεθοδικά ετοιμάζουν το επόμενο βήμα τους. Σταδιακά, σε πολλές ευρωπαϊκές πρωτεύουσες, έχει αρχίσει μία συζήτηση για το αν θα πρέπει να υπάρχουν έντονα τα στοιχεία μίας καθαρά χριστιανικής γιορτής, δεδομένου του ότι μπορεί να δημιουργηθεί ζήτημα σε ανθρώπους με άλλες πολιτισμικές ή θρησκευτικές απόψεις. Στις άχρωμες, πολυπολιτισμικές πόλεις που θέλουν να δημιουργήσουν, στις πόλεις που οι άνθρωποι θα είναι μόνο μηχανές παραγωγής και κατανάλωσης, η φάτνη και ο Χριστός περισσεύουν.
Είναι τυχαίο άραγε το γεγονός ότι παντού δίνεται έμφαση στους μετανάστες και στην παρουσία τους σε όλα τα επίπεδα της ζωής μας; Είναι τυχαίο ότι σε όλες τις διαφημίσεις τονίζονται τα προβλήματα τα κοινωνικά, σε σχέση όμως μόνο με τους μετανάστες; Δεν υπάρχει καμία έμφαση στους έλληνες συμπολίτες μας που κινούνται κάτω από τα όρια της φτώχειας. Στους ανθρώπους δίπλα μας που δεν έχουν τίποτα, στους εκατοντάδες άστεγους που κοιμούνται σε πάρκα και πλατείες, κτυπημένοι από την λαίλαπα της κακιάς μοίρας τους. Για τους φτωχούς της διπλανής πόρτας, φτωχούς όχι μόνο επειδή δεν έχουν αγαθά, αλλά φτωχούς γιατί δεν έχουν όραμα και ελπίδα. Μην τρέφουμε αυταπάτες. Ένα από τα επόμενα βήματα για την αποσύνθεση του εθνικού και κοινωνικού μας ιστού, θα είναι, ανάμεσα σε άλλα άσχημα που θα έρθουν, και η σταδιακή κατάργηση της γιορτής των Χριστουγέννων. Ίσως φαντάζει σενάριο τραβηγμένο, ίσως επιστημονικής φαντασίας, αλλά δυστυχώς προς τα εκεί πάνε τα πράγματα.
Οι καρδιές μας όμως, είναι ακόμα ζεστές. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα, βιώνουμε το μεγαλείο της γέννησης του Θεανθρώπου. Γιορτάζουμε τα Χριστούγεννα των παραδόσεων, των θρύλων και των δοξασιών. Τα δικά μας όμορφα λευκά Χριστούγεννα που σηματοδοτούν το ξεκίνημα της νέας ζωής, τα Χριστούγεννα για τον νέο Άνθρωπο που θα έρθει...


Πέμπτη 24 Δεκεμβρίου 2009

Το αφιέρωμα του «Άρδην» για το μεταναστευτικό





«Πώς να εντοπίζεις το πρόβλημα και να μην βρίσκεις την λύση» θα μπορούσε να είναι ο τίτλος του αφιερώματος του περιοδικού «Άρδην» στο μεταναστευτικό.

Σοβαρό προβληματισμό πρέπει να προκάλεσε στον κάθε καλόπιστο αναγνώστη το πρόσφατο αφιέρωμα του «Άρδην» για το μεταναστευτικό πρόβλημα της χώρας (τ. 77, Οκτώβριος - Νοέμβριος 2009). Και αυτό γιατί, ενώ το περιοδικό επισημαίνει σωστά τις παραμέτρους του προβλήματος, οι λύσεις που προτείνει αποτελούν, στην καλύτερη περίπτωση, ημίμετρα. Ενδεικτική της αντίφασης που επικρατεί στο συγκεκριμένο αφιέρωμα είναι το γεγονός ότι στην ουσία το «Άρδην» καταλήγει να προτείνει αυτό που το ίδιο καταδικάζει!

Η ανάλυση του «Άρδην»

Ας πάρουμε, όμως, τα πράγματα από την αρχή. Σε άρθρο που εκφράζει την σύνταξη του περιοδικού (Ελληνικό έθνος και σύγχρονη μετανάστευση, σελ. 21-24) η επισήμανση των παραμέτρων του προβλήματος είναι σωστή. Πιο συγκεκριμένα επισημαίνεται ότι:

  • «Η μετανάστευση αποτελεί ίσως το μεγαλύτερο εθνικό ζήτημα της Ελλάδας σήμερα» (σελ. 21).
  • Το πρόβλημα είναι ζήτημα πληθυσμιακών μεγεθών: «Αρκεί τα μεγέθη των ξένων πληθυσμών να μην είναι τέτοια που να αλλοιώνουν την πολιτική, κοινωνική και πολιτισμική πραγματικότητα της χώρας» (σελ. 24).
  • Η πολιτισμική διαφορά κάποιων μεταναστευτικών κοινοτήτων από τον γηγενή πληθυσμό καθιστά ανέφικτη την ενσωμάτωσή τους: «Η μαζική μετανάστευση, ιδιαίτερα πληθυσμών με μεγάλη πολιτισμική διαφορά από τους Έλληνες, που σε καμία περίπτωση δεν πρόκειται να ενσωματωθούν – τουλάχιστον στο προβλεπτό μέλλον» (σελ. 23).
  • Η μετανάστευση από όμορες, αλλά και από μουσουλμανικές χώρες, περικλείει κινδύνους για την εθνική κυριαρχία και ασφάλεια: «Η μετανάστευση στην Ελλάδα πληθυσμών από τις γειτονικές χώρες με τις οποίες εξακολουθούν να υπάρχουν άλυτα ή ανεπούλωτα ακόμα ιστορικά ζητήματα – το μακεδονικό, η τουρκική επιθετικότητα και οι αλβανικές διεκδικήσεις στην Τσαμουριά – κινδυνεύουν να μεταβάλουν τους μετανάστες εργάτες από αυτές τις χώρες, ή ένα μέρος τους, σε μειονότητες, οι οποίες αύριο θα διεκδικήσουν μειονοτικά δικαιώματα. Επιπλέον, η ενίσχυση μουσουλμανικών πληθυσμών από την Αφρική και την Κεντρική Ασία, θα φέρει σύντομα αυτούς τους πληθυσμούς υπό την «προστασία» της Τουρκίας» (σελ. 23).

Όμως, παρά τον σωστό και πλήρη εντοπισμό των βασικών παραμέτρων του προβλήματος, η προτεινόμενη δέσμη λύσεων είναι ανεπαρκής και αντιφατική. Το «Άρδην» κάνει λόγο για «άφιξη εκατοντάδων χιλιάδων, αν όχι εκατομμυρίων ανθρώπων στην Ελλάδα» (σελ. 22), η οποία κατά τον κ. Ρακκά «δέχεται πολύ μεγαλύτερη πίεση από τα μεταναστευτικά ρεύματα απ’ ό,τι οι χώρες της Κεντρικής Ευρώπης» (σελ. 59). Οι παραδοχές αυτές, σε συνδυασμό με την θέση του περιοδικού περί ορισμού ενός επιθυμητού αριθμού μεταναστών (δες παρακάτω), θα έπρεπε να οδηγήσουν και στον καθορισμό κάποιων κριτηρίων με βάση τα οποία θα επιλεγούν για να παραμείνουν στην χώρα μας οι καλύτεροι και χρησιμότεροι εκ των μεταναστών και εξ’ αυτών όσοι έχουν τις μεγαλύτερες δυνατότητες ενσωμάτωσης. Δυστυχώς, αναφορά σε τέτοια κριτήρια δεν γίνεται σε κανένα σημείο του αφιερώματος.

Επιπλέον, ουδεμία αναφορά γίνεται και ουδεμία κριτική ασκείται στην πρακτική των εκ των υστέρων νομιμοποιήσεων την οποία ακολούθησαν διαδοχικές κυβερνήσεις κατά τα τελευταία 20 έτη και η οποία κατέστησε την χώρα μας ακόμα μεγαλύτερο πόλο έλξης παράνομων μεταναστών. Όμως, αν δεν υπογραμμισθεί εντόνως το λανθασμένο περιεχόμενο της πρακτικής των εκ των υστέρων νομιμοποιήσεων, δεν θα γίνει αντιληπτός ο λόγος για τον οποίον θα πρέπει να ληφθεί ειδική μέριμνα ώστε τα αποτελέσματα αυτής της πρακτικής να αντιστραφούν.

Τέλος, δεν αναφέρεται σε κανένα σημείο του αφιερώματος το ότι η συντριπτική πλειονότητα των εκ των υστέρων νομιμοποιημένων μεταναστών στην χώρα μας έχουν άδεια παραμονής διετούς διάρκειας, η ανανέωση της οποίας είναι στην διακριτική ευχέρεια του κράτους αν και εφ’ όσον κρίνει ότι η παρουσία του κάθε συγκεκριμένου μετανάστη εξακολουθεί να είναι απαραίτητη και να πληροί κάποια κριτήρια. Επομένως, η μη-ανανέωση τέτοιων αδειών παραμονής δεν αποτελεί καταπάτηση κάποιου δικαιώματος του μετανάστη, αλλά μία άσκηση ενός δικαιώματος εκ μέρους του κράτους. Σε αυτές τις περιπτώσεις θα μπορούσε να υπάρχει και η παροχή κάποιου είδους οικονομικής αποζημίωσης.

Οι προτάσεις του «Άρδην»

Το «Άρδην» κάνει λόγο για:

  • «Επιθυμητό αριθμό μεταναστών» και επισημαίνει ότι «πρέπει να οριστεί ένα συνολικό όριο στον αριθμό των μεταναστών» (σελ. 24).
  • Ενίσχυση της φύλαξης των συνόρων.
  • Κατάργηση της συνθήκης Δουβλίνο ΙΙ.
  • Φιλικότερη πολιτική απέναντι στους πολιτικούς πρόσφυγες.
  • «Επιστροφή των λαθρομεταναστών στις χώρες τους, με οικονομική ενίσχυση από το ελληνικό κράτος και την Ευρωπαϊκή Ένωση για να μπορέσουν να ζήσουν εκεί» (σελ. 24).
  • «Ένταξη των μεταναστών στην ελληνική κοινωνία, σε όλα τα επίπεδα, σταδιακώς, και στον βαθμό που ολοκληρώνεται αυτή η ένταξη» (σελ. 24).
  • Ισόρροπη κατανομή των μεταναστών στις διάφορες περιοχές της Αττικής και της υπόλοιπης χώρας με μόνη εξαίρεση για τις παραμεθόριες περιοχές όπου εκεί θα πρέπει να αποφευχθεί η συσσώρευση μεταναστών.

Τα τέσσερα πρώτα σημεία είναι ορθά και, εν πολλοίς, αυτονόητα. Ορθή είναι και η πρόταση που αναφέρουν στα άρθρα τους ο κ. Ντρίνιας και ο κ. Ρακκάς, περί λήψης μέτρων κατά των εργοδοτών που απασχολούν παράνομους μετανάστες ή που καταπατούν τα εργασιακά δικαιώματα των μεταναστών. Οι θέσεις αυτές έχουν επανειλημμένως αναφερθεί κατά το παρελθόν και από άλλους μελετητές και σχολιαστές του μεταναστευτικού προβλήματος και, επομένως, δεν εισφέρουν κάτι το καινούργιο. Αξίζει να υπενθυμισθεί ότι το περιοδικό «Ρεσάλτο» έχει εδώ και χρόνια κάνει τεύχος-αφιέρωμα στο μεταναστευτικό (τ. 18 – Ιούνιος 2007), ενώ στις 29/10/2007 διοργάνωσε και σχετική ανοικτή συζήτηση.

Το πέμπτο σημείο ουσιαστικά ζητά την αλλαγή της ισχύουσας νομοθεσίας καθώς απεμπολεί την βασική κύρωση κατά των παράνομων μεταναστών, την διοικητική απέλαση, και την αντικαθιστά με τον ... εθελούσιο επαναπατρισμό με οικονομική αποζημίωση! Και αν οι παράνομοι μετανάστες δεν ... επιθυμούν τον επαναπατρισμό τους ή αν διαφωνούν με το ύψος της προσφερόμενης οικονομικής ενίσχυσης, τότε τι θα γίνει; Ειλικρινέστερος, είναι ο κ. Ντρίνιας ο οποίος παραδέχεται στο άρθρο του ότι «το ζήτημα των επαναπροωθήσεων μπορεί να αντιμετωπισθεί σε μία εθελοντική-ανθρωπιστική βάση» (σελ. 46). Παρ’ όλ’ αυτά, είναι και ο μόνος που κάνει λόγο για απελάσεις μεταναστών τις οποίες όμως περιορίζει μόνο για περιπτώσεις βαριάς εγκληματικότητας, πρόκλησης εθνικού ή φυλετικού μίσους, αμφισβήτησης της εθνικής κυριαρχίας κλπ.

Το έκτο σημείο κάνει λόγο για σταδιακή ένταξη των μεταναστών στην κοινωνία μας. Όμως, χωρίς τον ορισμό κριτηρίων επιλογής των μεταναστών που θα παραμείνουν στην χώρα μας, πώς γίνεται λόγος για ένταξη; Αν μάλιστα ληφθεί υπ’ όψιν το γεγονός ότι, όπως παραδέχεται ο κ. Ρακκάς, η Ελλάδα διαθέτει «μικρότερη δυνατότητα ενσωμάτωσης» (σελ. 59) σε σύγκριση με τις χώρες της Κεντρικής Ευρώπης γίνεται αντιληπτή η κεφαλαιώδης σημασία αυτών των κριτηρίων. Τα κριτήρια αυτά θα πρέπει να ανταποκρίνονται στις παραμέτρους του προβλήματος, τις οποίες, όπως προαναφέραμε, έχει σωστά εντοπίσει το «Άρδην». Θα πρέπει δηλαδή να καλύπτουν τις όποιες ανάγκες της χώρας σε εργατικό δυναμικό καθώς και τις παραμέτρους της πολιτισμικής διαφοράς, της προέλευσης από όμορες χώρες και της προέλευσης από μουσουλμανικές χώρες ώστε εφαρμοζόμενα να οδηγήσουν στην μείωση του μεταναστευτικού πληθυσμού και στην επιλογή εκείνων των μεταναστών που θα έχουν ευκολότερη και καλύτερη ενσωμάτωση στην κοινωνία μας.

Το έβδομο σημείο ουσιαστικά αποτελεί πρόταση διασποράς των μεταναστών σε διάφορες περιοχές της Αττικής και της χώρας μας ώστε να αποφευχθεί η υπερσυγκέντρωση και η γκετοποίησή τους. Όμως, η πρόταση αυτή παραβλέπει τους λόγους για τους οποίους οι άνθρωποι αυτοί συγκεντρώνονται στα αστικά κέντρα και σε συγκεκριμένες περιοχές. Οι κύριοι λόγοι αφορούν στην δυνατότητα που τους παρέχουν οι περιοχές αυτές να βρουν εργασία ή να αναπτύξουν κάποια παρασιτική ή εγκληματική δραστηριότητα και ταυτόχρονα να επωφεληθούν από τα άτυπα δίκτυα υποστήριξης που έχουν διαμορφωθεί από ομοεθνείς και ομοθρήσκους τους. Η διασπορά τους, λοιπόν, ανά την επικράτεια θα είναι ανώφελη καθώς εκείνοι με την πρώτη ευκαιρία θα επιστρέψουν στις αρχικές περιοχές τους για τους προαναφερθέντες λόγους. Επιπλέον, στην Βρετανία όπου έγινε προσπάθεια διασποράς των μεταναστών στο παρελθόν, αυτή απέτυχε παταγωδώς λόγω του τεράστιου κόστους της και λόγω του ότι οι διασπαρέντες μετανάστες επανεισέρρεαν στα αστικά κέντρα.

Ανησυχητική είναι η σχετική πρόταση του κ. Ντρίνια ο οποίος κάνει λόγο για ισοκατανομή του μεταναστευτικού πληθυσμού εντός των πολεοδομικών συγκροτημάτων είτε μέσω παροχής κινήτρων στους ιδιοκτήτες ακινήτων ώστε να ενοικιάζουν στους μετανάστες, είτε ... «κανονιστικά» (!) (σελ. 47). Επιπλέον, θεωρεί ότι «δήμοι και κεντρική κυβέρνηση οφείλουν να υποχρεωθούν σε ευρείες πολεοδομικές και περιβαλλοντικές παρεμβάσεις για την ανάπλαση των ήδη υποβαθμισμένων συνοικιών και την ανάπτυξη υποδομών και κοινόχρηστων χώρων, ενώ πρέπει να εξασφαλιστεί η καθημερινή αστυνόμευσή τους» (σελ. 47). Η θέση αυτή, εκτός του τεράστιου οικονομικού κόστους το οποίο θα έχει – και για το οποίο δεν γίνεται λόγος σε κανένα σημείο του αφιερώματος, ουσιαστικά προτείνει την κρατική επιβολή της συνύπαρξης Ελλήνων και αλλοδαπών σε όλες τις περιοχές! Κάτι τέτοιο είναι σίγουρο ότι θα προκαλέσει τεράστιες αντιδράσεις εκ μέρους των Ελλήνων και θα οξύνει τα αρνητικά αισθήματα των γηγενών προς τους μετανάστες.

Πάντως, δεν πρέπει να προκαλεί απορία το γιατί ο κ. Ντρίνιας δεν κάνει λόγο για αποτροπή της γκετοποίησης μέσω της μείωσης του αριθμού των ευρισκόμενων στην χώρα μεταναστών. Ο ίδιος υποστηρίζει ότι το μεταναστευτικό πρόβλημα δεν μπορεί να επιλυθεί καθώς είναι ένα «υπερπολύπλοκο» και «πλανητικής έκτασης» ζήτημα και ότι «το μόνο που μπορεί να γίνει είναι η διαχείρισή του» (σελ. 44), σκοπός της οποίας είναι «να λειτουργήσει ανακουφιστικά» (σελ. 45). Κατ’ εκείνον εφικτή είναι μόνο «η συγκράτηση του αριθμού των μεταναστών» (σελ. 45).

Μάλιστα, κάποιες θέσεις του συγκεκριμένου αρθρογράφου θυμίζουν έντονα αντίστοιχες θέσεις του ... ΣΥΡΙΖΑ! Κατά τον κ. Ντρίνια «είναι απαραίτητη η απόδοση ταυτοποιητικών-νομιμοποιητικών εγγράφων για όλους και όλες. Κανένας άνθρωπος δεν μπορεί να είναι λαθραίος!» (σελ. 46), ενώ προτείνει και την «ανάπτυξη «ανοιχτών» και όχι «στρατοπεδικών» υποδομών στεγαστικής, υγειονομικής και επισιτιστικής μέριμνας» (σελ. 46).

«Άρδην» και πολυπολιτισμικότητα

Αυτό που γίνεται ξεκάθαρο στο αφιέρωμα του «Άρδην» είναι ότι οι συντελεστές του περιοδικού τάσσονται κατά της πολυπολιτισμικότητας. Μάλιστα, ο κ. Ρακκάς ορθώς επισημαίνει ότι η πολυπολιτισμικότητα προβάλλεται «ως μία αναγκαία δημοκρατική, φιλελεύθερη μεταρρύθμιση των δομών του εθνικού κράτους, προκειμένου αυτό να προσαρμοστεί στην νέα πολυεθνική πραγματικότητα που διαμορφώνει η μετανάστευση» (σελ. 57). Προς επίρρωση των θέσεών του ο κ. Ρακκάς παραθέτει ένα απόσπασμα από άρθρο του καθηγητή Α.Λιάκου ο οποίος υποστηρίζει ότι η παρουσία μεταναστευτικών κοινοτήτων «απαιτεί γενναίες τροποποιήσεις του φαντασιακού συνανήκειν και, κυρίως, μία διαφορετική εννοιολόγηση του έθνους. Τώρα το έθνος χρειάζεται να εννοιολογηθεί εκ νέου, έτσι ώστε να επιτρέπει νέα, διαφοροποιημένα πολιτισμικά και σύνθετα συνανήκειν» (σελ. 57).

Γι’ αυτό είναι πραγματικά ανεξήγητο το ότι το ίδιο το «Άρδην» θέτει ως στόχο του τον ίδιο ακριβώς σκοπό που έχει και η πολυπολιτισμικότητα: την μετάλλαξη της ελληνικής εθνικής συνείδησης και πολιτισμικής ταυτότητας! Όπως επισημαίνει το περιοδικό: «Διαφορετική ήταν η πολιτισμική ταυτότητα των Ελλήνων πριν το μεγάλο πρόσφατο μεταναστευτικό κύμα. Διαφορετική ήταν η εθνική συνείδηση και είναι βέβαιο πως πρέπει να αναζητηθεί μία νέα συνείδηση, μία νέα ταυτότητα, μία νέα αντίληψη για το έθνος μας, ως συνέπεια του μεγάλου μεταναστευτικού κύματος» (σελ. 21). Ομοίως, ο κ. Ντρίνιας στο άρθρο του τονίζει ότι θα πρέπει να δημιουργηθεί «μία νέα «συνείδηση κοινωνίας» σαν ενοποιητικό και ταυτοποιητικό στοιχείο της κοινωνικής πραγματικότητας που έχει προκύψει από την παρουσία των μεταναστών στην χώρα» (σελ. 45). Κατ’ αυτόν «ο στόχος είναι να επιτευχθεί μία νέα σύνθεση της παλαιάς πραγματικότητας με την διαλεκτική συνάντησή της με την μεταναστευτική πραγματικότητα» (σελ. 47), ενώ επισημαίνει ότι «ο πολιτισμός που δύναται να προκύψει μέσα από μία τέτοια διαδικασία δεν θα είναι ο προϋπάρχον, αλλά ούτε και μία «συρραφή» πολιτισμών» (σελ. 47).

Πώς μπορούν να εξηγηθούν αυτές οι αντιφατικές τοποθετήσεις αν όχι ως ενδείξεις σοβαρής σύγχυσης; Πώς συμβιβάζεται η στηλίτευση της πρότασης περί «διαφορετικής εννοιολόγησης του έθνους», την οποία κάνει ο υπέρμαχος της πολυπολιτισμικότητας Λιάκος, με την πρόταση για αναζήτηση νέας εθνικής συνείδησης και νέας πολιτισμικής ταυτότητας την οποία κάνει το αντιμαχόμενο την πολυπολιτισμικότητα «Άρδην»;

Κλείνοντας αυτήν την κριτική του αφιερώματος θα μπορούσαμε να συμπεράνουμε ότι οι συντελεστές του «Άρδην», ενώ έχουν μία σωστή αντίληψη των παραμέτρων του προβλήματος, προτείνουν την λήψη ημιμέτρων τα οποία σε μεγάλο βαθμό στηρίζονται σε ευσεβείς πόθους ή σε ελλιπή γνώση του θέματος. Όσον αφορά την πολυπολιτισμικότητα, φαίνεται να μην έχουν αντιληφθεί το πραγματικό περιεχόμενό της γι’ αυτό ενώ από την μία την καταγγέλλουν, από την άλλη θέτουν στόχους που οδηγούν στην «πολυπολιτισμικοποίηση» του έθνους μας.

* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις «Πελασγός».


Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 45 (Δεκέμβριος 2009) του περιοδικού Ρεσάλτο.