Στην τελευταία δεκαετία του 20ου αιώνος και στην αρχή του 21ου, ο κόσμος βρέθηκε μπροστά σε ένα ιστορικό μεταίχμιο το οποίο ήδη το έχει διαβεί, με συνέπειες οι οποίες είναι ορατές σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής και εθνικής διάστασης. Οι λευκοί λαοί έπειτα από δυο εθνοκτόνους (με την ευρύτερη έννοια θα λέγαμε εμφυλίους) πολέμους, οι οποίοι είχαν ως αποτέλεσμα την εξόντωση της ευρωπαϊκής νεολαίας και την οικονομική καταστροφή της Ευρώπης, εισήλθαν σε μια περίοδο πολιτισμικής παρακμής και φυλετικού εκφυλισμού. Εθνοδιαλυτικά ιδεολογήματα όπως ο φιλειρηνισμός, ο αντιρατσισμός, ο πολυφυλετισμός επιβλήθηκαν με ψυχολογική, αλλά και φυσική πολλές φορές, βία στις κοινωνίες του Ευρωπαίου ανθρώπου. Νομοτελειακή ήταν κάποια στιγμή και η αντίδραση, έστω αρχικά μιας μειοψηφίας, πράγμα που στη συνέχεια θα δημιουργούσε γενικευμένη αντίδραση. Εδώ παρουσιάζεται το πρόβλημα πως η αντίδραση στρεφόταν σχεδόν πάντοτε κατά φανταστικών ή ακόμη και επιθυμητών εχθρών, ως αποτέλεσμα μιας συνωμοσιολογικής φρενίτιδας. Έτσι για παράδειγμα «εύκολοι» αλλά ίσως και επιθυμητοί, αν όχι και υποδεδειγμένοι εχθροί άλλοτε παρουσιάζονταν οι σιωνιστές, άλλοτε οι κομμουνιστές, ή ακόμη και μεταφυσικά όντα! Μια στοχοποίηση που σίγουρα βόλευε τους πραγματικούς υπευθύνους. Η πατρίδα μας, η πατρίδα του Μιλτιάδη, του Λεωνίδα, του Σωκράτη, του Αλεξάνδρου, του Παλαιολόγου, του Παλαμά, του Μελά, των Μακεδονομάχων, του Μεταξά, του Σουρή, του Καραγάτση, του Καρυωτάκη, του Βεζανή, η πατρίδα των φιλοσόφων και των ηρώων, σήμερα θυμίζει ένα καταφαγωμένο πτώμα. Είναι το τραγικό σύμβολο της πνευματικής αλλοτρίωσης, της επιβληθείσας συστηματικής αμνησίας, της παρακμής του Έλληνα. Και το χειρότερο απ' όλα είναι η γενικευμένη κοινωνική αντίληψη πως πλέον η κατάσταση είναι μη αναστρέψιμη. Ίσως πολλές φορές να στεκόμαστε και εμείς οι ίδιοι ως Δον Κιχώτες απέναντι σε ανεμόμυλους που τους θαρρούμε για δράκους. Ίσως η συνειδητοποίηση του πόσο δυνατοί είναι σήμερα οι αίτιοι της παρακμής, να μην μας αφήνει να τους διακρίνουμε. Αλλά κάποια στιγμή πρέπει να κάνουμε την υπέρβαση. Στην εποχή της επικοινωνίας και της μαζικής υποκουλτούρας, στην Νέα Βαβυλώνα του «πολιτικώς ορθού», τον ρόλο του τέρατος έχουν κατ' αποκλειστικότητα τα ΜΜΕ και τα ειδεχθή φερέφωνά τους. Αυτοί είναι οι απόλυτοι εξουσιαστές της δημόσιας ζωής, αυτοί «δημιουργούν» προβλήματα, αυτοί αν θέλουν και τα «εξαφανίζουν». Βλέπουμε πως βουλευτής επικρατείας επελέγη και μια τηλεπαρουσιάστρια. Μια αριστερή η οποία με πρόσχημα την ενημέρωση και την ψυχαγωγία, υμνούσε την αντιρατσιστική σύφιλη υποσκάπτοντας την συνείδηση των συνάνθρωπων μας. Και φυσικά με την επιλογή της ως βουλευτού ήρθε η ηθική της δικαίωση, διότι η οικονομική έχει έρθει εδώ και πολύ καιρό, αν αναλογιστούμε πόσα ακούγονται στην ΕΡΤ. Βλέπουμε ολόκληρο το φάσμα των τηλεοπτικών καναλιών να έχει στην κυριολεξία γίνει ένας μηχανισμός αποδόμησης της ελληνικής κοινωνίας. Ποτέ ξανά δεν είχαν παρατηρηθεί αυτά τα φαινόμενα στην χώρα μας, και οι ίδιοι να πανηγυρίζουν ότι είναι πλουραλισμός και πολυφωνία. Και η μάζα το δέχεται. Όπως δέχεται τα πάντα τα οποία πηγάζουν από την τηλεόραση, δέχεται να του παριστάνουν τους αλλοδαπούς εγκληματίες ως πεινασμένους ανθρώπους, τους αριστερούς μπουζουξήδες ως διανοούμενους, τους αργόσχολους των ΜΚΟ ως επαναστάτες, τους αναρχικούς δολοφόνους ως παιδιά με κατσαρόλες, τους κίναιδους ως φυσιολογικά πρότυπα. Η πρώτη αν όχι και η μόνη εξουσία στην νεοελλάδα είναι ο Τύπος. Έκδοτες, δημοσιογράφοι και καναλάρχες είναι οι ανεξέλεγκτοι δικτάτορες της ελληνικής πατρίδας και οι βιαστές της συνειδήσης, της σκέψης και της ίδιας της ζωής των Ελλήνων. Νομίζουν πως είναι παντοδύναμοι γιατί κρατούν στα χέρια τους τη διαμόρφωση της γνώμης και τη δύναμη του χρήματος. Έχουν την δύναμη να ορίζουν τις λέξεις, και αυτό αποτελεί την πραγματική έννοια της εξουσίας. Ούτε οι νόμοι, ούτε το κράτος, ούτε ο στρατός είναι η πραγματική εξουσία, αλλά η δύναμη αυτού που ορίζει την έννοια των λέξεων. Ας μην κυνηγούμε λοιπόν ανεμόμυλους, θέλοντας απλά και μόνο να παριστάνουμε τους «πολεμιστές». Ας μην αναζητούμε εχθρούς εκεί που δεν υπάρχουν, θέλοντας να ικανοποιήσουμε έναν αρρωστημένο φετιχισμό. Ξέρουμε τον εχθρό. Είναι αυτός που με μολύβι και μικρόφωνο, με κάμερα και πληκτρολόγιο έχει επιβάλει στην πατρίδα και στον λαό μας την πλέον στυγνή δικτατορία που γνώρισε ποτέ αυτός ο τόπος. Τα πολιτικά κόμματα είναι εξαρτόμενα από αυτούς, η οικονομική ζωή το ίδιο. Άρα απομένει σε όποιον δεν δέχεται τον σύγχρονο εφιαλτικό τρόπο ζωής και «πολιτικώς ορθής» σκέψης να αντιδράσει. Με θάρρος και φαντασία, με αποφασιστικότητα και ορθολογισμό, με μίσος και απελπισία. Ας είναι σίγουροι όλοι οι εκπρόσωποι της παρακμής πως τα αισθήματα είναι αμοιβαία. Επικαλούνται για τον εαυτό τους την ελευθέρια του λόγου και την αρνούνται σε όλους τους υπόλοιπους. Ήρθε η ώρα να κάνουμε το ίδιο!
Ευάγγελος Χ. Χανιώτης
Δευτέρα 30 Νοεμβρίου 2009
Εκδρομή της ΝΕ.Ο.Σ. στην Αράχωβα
Ο κομμουνισμός είναι κυρίως μία ιδεολογία βίας Συνέντευξη του Ιωάννη Μπουγά στην εφημερίδα «Ελεύθερη Ώρα»
Γράψατε ένα βιβλίο με τίτλο «Ματωμένες Μνήμες», για μια εξαιρετικά δύσκολη περίοδο της ελληνικής Ιστορίας, την περίοδο 1940-45, για την οποία κυριαρχεί η άποψη της αριστερής ιστοριογραφίας. Αλήθεια, θα μαθευτεί ποτέ η αλήθεια για τα εγκλήματα της εν Ελλάδι Αριστεράς;
Είναι γεγονός ότι για τα γεγονότα της περιόδου που καλύπτει το βιβλίο μου, το 1940-45, αλλά και ολόκληρη την δεκαετία 1940-49 κυριάρχησε η παραποιημένη άποψη της Αριστεράς, που επιβλήθηκε ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση. Δύο είναι τα κεντρικά στοιχεία της παραποίησης: πρώτον, η απόκρυψη των εγκλημάτων της Αριστεράς, και δεύτερον, η καλλιέργεια της θέσης ότι η ανταρσία του 1946-49 ήταν αποτέλεσμα της «Λευκής Τρομοκρατίας» που εκδηλώθηκε μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας. Το βιβλίο μου καλύπτει λεπτομερώς και τα δύο αυτά θέματα και περιγράφει με λεπτομερή στοιχεία την ιστορική αλήθεια.
Τελευταία, έχουν εμφανιστεί και άλλα βιβλία που περιγράφουν πτυχές των πραγματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου. Δυστυχώς, εκεί που συνεχίζεται μια μονόπλευρη και παραποιημένη παρουσίαση της Ιστορίας είναι στα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Η τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης και της κρατικής, ο έντυπος Τύπος και ο κινηματογράφος, κυριαρχούνται ακόμη από αυτή την χαλκευμένη ιστοριογραφία της Αριστεράς. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι και εκεί σύντομα θα αρχίσει να παρουσιάζεται η αλήθεια.
Για να γίνει βέβαια αποδεκτή, θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Αυτό που χρειάζεται πάνω από οτιδήποτε άλλο, είναι η καταγραφή των πραγματικών γεγονότων, ώστε να υπάρχουν αργότερα ως πηγές για ανεπηρέαστους ιστορικούς που σίγουρα θα έρθουν. Το βιβλίο μου είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο. Την καταγραφή των γεγονότων χωρίς προκαταλήψεις και φτιασιδώματα για καμία πλευρά.
Πόσοι εγκληματίες πολέμου δικάστηκαν;
Οι περισσότεροι από τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων της περιόδου δικάστηκαν, αν και πολλοί κρίθηκαν εξαιρετικά επιεικώς, κυρίως λόγω της προφανούς έλλειψης αυτοπτών μαρτύρων κατηγορίας. Για την περίοδο που καλύπτει το βιβλίο μου, αυτοί που δικάστηκαν ήταν συνήθως οι κατηγορηθέντες που ήταν μέλη της ΟΠΛΑ, της πολιτοφυλακής του ΕΑΜ και των παρακρατικών αποσπασμάτων καταδίωξης φυγόδικων αριστερών μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας.
Δεν δικάστηκαν όμως φυσικοί αυτουργοί που ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ, καταγόμενοι από μέρη μακράν του τόπου των εγκλημάτων τους, λόγω αδυναμίας εντοπισμού τους ή έλλειψης πραγματικής προσπάθειας εντοπισμού τους από την Πολιτεία. Παράδειγμα: η διμοιρία ανταρτών του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ από τα χωριά του Πάρνωνα που συμμετείχε μαζί με ντόπια μέλη της ΟΠΛΑ και της Πολιτοφυλακής του ΕΑΜ στην σφαγή των αιχμαλώτων και των αμάχων στον Μελιγαλά, ή οι αντάρτες του 11ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που έσφαξαν τους αιχμαλώτους και τους άμαχους στους Γαργαλιάνους, δεν δικάστηκαν ποτέ.
Ποτέ δεν δικάστηκαν επίσης οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων, δηλαδή οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ και οι ηγέτες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ που αποφάσιζαν τις εκτελέσεις και κατεύθυναν τους δολοφόνους.
Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η παραποίηση της αλήθειας από τον «προοδευτικό» ελληνικό Τύπο, για τα γεγονότα της εποχής;
Δεν υπάρχει άλλη οδός από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη στήριξη σε μονάδες του Τύπου και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν την ιστορική αλήθεια και αποφεύγουν να προβάλουν κείμενα και απόψεις που την παραποιούν. Ταυτόχρονα, απαιτείται και η παρέμβαση και ο στιγματισμός του «προοδευτικού» Τύπου όταν παραποιεί την αλήθεια, έστω και αν αρνείται να δημοσιεύσει την παρέμβαση, γιατί τότε ο παρεμβαίνων απελευθερώνεται να κοινοποιήσει την αλήθεια σε άλλο μέσον.
Αλήθεια, πόσοι έμειναν ατιμώρητοι και πόσοι γύρισαν πίσω από το Παραπέτασμα την δεκαετία του ‘80, σα να μην τρέχει τίποτα; Αυτοί, μπόρεσαν να γυρίσουν εκεί όπου εγκλημάτησαν;
Από ό,τι γνωρίζω, παρότι δεν έχω ερευνήσει σε βάθος το θέμα, όσοι από την Αριστερά εγκλημάτησαν φυσικά ή ηθικά το 1940-49 και διέφυγαν στο εξωτερικό μετά την ήττα τους το 1949 ή και αργότερα (περίπτωση ενός των καπετάνιων του ΕΛΑΣ που ήταν παρόν με την μονάδα του στα εγκλήματα του ΕΛΑΣ στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά και στους Γαργαλιάνους, του Αρίστου Καμαρινού, και ο οποίος διέφυγε πολύ μεταγενέστερα) όταν γύρισαν στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκαν αλλά συχνά επιβραβεύθηκαν με τιμές και αξιώματα (ο Χαρίλαος Φλωράκης ή καπετάν Γιώτης είναι κορυφαίο παράδειγμα) ή έγραψαν βιβλία και υβρίζουν τα θύματά τους!
Πολλοί μάλιστα από αυτούς που επέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ νωρίτερα καταζητούνταν λόγω συγκεκριμένων κατηγοριών, μετά την επιστροφή τους δεν διώχθηκαν. Όσοι μάλιστα έτυχε να είναι πρώην αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, έλαβαν εξ απονομής ανώτατους βαθμούς και απόλαυσαν ή απολαμβάνουν τις αντίστοιχες υψηλές συντάξεις. Η περίπτωση αυτή της Ελλάδας είναι μοναδική, γιατί τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως σίγουρα ήταν πολλά από αυτά που έκανε η ελληνική Αριστερά το 1943-49 (π.χ. σφαγή στον Μελιγαλά, παιδομάζωμα, δολοφονία αιχμαλώτων στρατιωτών στην Μουργκάνα, δολοφονία αιχμαλώτων χωροφυλάκων και αξιωματικών του στρατού άπειρες φορές το 1946-49), δεν παραγράφονται!
Γιατί τόση ανθρωποκτόνα μανία από τις αριστερές οργανώσεις; Γιατί δημιουργήθηκε η ΟΠΛΑ; Πού κρύβονταν όλα αυτά τα απωθημένα, ήταν θέμα «ιδεολογίας» ή της νοοτροπίας της εποχής;
Ο κομμουνισμός είναι όχι μόνον εναντίον της Δημοκρατίας, αλλά κυρίως μια ιδεολογία βίας. Όπου επικράτησε, το πέτυχε χάρη στην βία και την φυσική εξόντωση των αντιπάλων ή κατ’ ελάχιστο, την φυσική και ηθική καταπίεσή τους. Αυτό εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα από το 1943 με την Κόκκινη Τρομοκρατία, σύμφωνα και με τις αποφάσεις της Β’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έλαβε χώρα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1942.
Επειδή όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι δολοφόνοι, ούτε μπορούν να γίνουν ακόμη και όταν διαταχθούν, σχηματίσθηκε η ΟΠΛΑ με μέλη αδίστακτους εκτελεστές και πραγματικούς δήμιους. Δημιουργήθηκε από τους ηγέτες του ΕΑΜ/ΚΚΕ ακριβώς για να λύσουν αυτή την «δυσκολία» που αντιμετώπιζαν, της φυσικής δηλαδή εξόντωσης των αντιπάλων τους.
Η Αριστερά, στην Κατοχή και αμέσως μετά την απελευθέρωση μέχρι την Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν εκτελούσε απλά όσους θεωρούσε αντιπάλους στα σχέδιά της, αλλά συχνά τους κατακρεουργούσε μετά από φυλακίσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και πεζοπορίες υπό φρικτές συνθήκες έως τους τόπους εκτέλεσής τους. Στόχος της ήταν να ενσπείρει το φόβο και να προκαλέσει υποταγή του λαού στις επιδιώξεις της. Αυτό γινόταν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου επεκράτησαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, από την Πελοπόννησο έως την Μακεδονία. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, αλλά κεντρική επιλογή και συντονισμένο σχέδιο που προερχόταν από την ανώτατη ηγεσία της Αριστεράς.
Η ελληνική ύπαιθρος είναι εδώ και δεκαετίες, αραιοκατοικημένη, αν όχι έρημη. Συμφωνείτε με την άποψη ότι η ερημοποίησή της άρχισε τότε, το 1943, όταν οι κάτοικοι έτρεχαν να σωθούν από τις επιθέσεις, τις εκτελέσεις και τα πλιάτσικα των αριστερών οργανώσεων;
Φυσικά και συμφωνώ. Μια από τις καλύτερες επιλογές των νέων της ελληνικής υπαίθρου το 1943-44, ήταν η φυγή προς τα αστικά κέντρα, ώστε να αποφύγουν την στράτευση στον ΕΛΑΣ ή το μαχαίρι της ΟΠΛΑ. Οικογένειες έφυγαν γιατί ο ΕΛΑΣ άρπαξε τα κοπάδια τους ή εκτελέστηκαν μέλη τους. Η καταδίωξη των φυγόδικων μελών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ το 1945-46 και η ανταρσία του ΚΚΕ το 1946-49, συνέχισαν και επαύξησαν την ερήμωση της υπαίθρου, μαζί βέβαια με την μετανάστευση που επίσης καλλιεργήθηκε λόγω και των ανωτέρω αιτίων.
Ο Νίκος Μπελογιάννης, τον οποίο η Αριστερά έχει θεοποιήσει, ήταν παρών στις σφαγές του Μελιγαλά και της Βέργας, όπως σημειώνετε στο βιβλίο σας. Μάλιστα, υπάρχουν μαρτυρίες ότι καλούσε πριν στην Λακωνία τους αριστερούς, να σκοτώνουν τους συγγενείς όσων εντάσσονταν στα Τάγματα Ασφαλείας. Ποιός ακριβώς ήταν ο ρόλος του τελικά;
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ήταν ειδικός απεσταλμένος του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Γεωργίου Σιάντου, στην Πελοπόννησο για να επιβάλλει την ολοκληρωτική επικράτηση του ΚΚΕ στην περιοχή. Ήταν δεύτερος στην πολιτική ιεραρχία του ΚΚΕ μετά τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Πελοποννήσου, Αχιλλέα Μπλάνα. Ήταν αυτός που εφάρμοσε την «αρχή της οικογενειακής ευθύνης» για τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Η εγκληματική δράση του κορυφώθηκε στην Μεσσηνία μετά την απελευθέρωση. Όπως εξιστορείται στο βιβλίο μου, ήταν παρών και συμμετείχε στις αποφάσεις για τις σφαγές του Μελιγαλά και των Γαργαλιάνων και ειδικά για το λυντσάρισμα των 19 προυχόντων της Τριφυλίας στην Βέργα του Κορυφασίου. Γιατί θεοποιείται από την Αριστερά είναι ανεξήγητο για μένα, αν και δεν είναι μοναδική περίπτωση για αυτή την παράταξη!
Ακόμα και σήμερα, σπιλώνεται η μνήμη των θυμάτων των σταλινιστών. Ένα καλό παράδειγμα είναι η προσπάθεια που καταβλήθηκε στην Φωκίδα, προκειμένου να μην ανακατασκευαστεί το μνημείο των σφαγιασθέντων του 5/42, στο Κλήμα Δωρίδας. Τι πρέπει να κάνει ο εθνικός χώρος για να προστατεύσει την μνήμη των νεκρών του;
Χρειάζεται προβολή της αλήθειας, αντίσταση στο ψεύδος και στην λήθη και καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης. Τα μνημεία βοηθούν όλα τα ανωτέρω και πρέπει όχι μόνο να διατηρηθούν αλλά να συμπληρωθούν εκεί που δεν υπάρχουν (Γαργαλιάνοι, Βέργα, Λεζάκι, Καλαμάτα για τα 19 θύματα του λυντσαρίσματος, Μερόπη, Φενεός, κλπ). Ακόμη να πλαισιωθούν από περισσότερο κόσμο οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στα θύματα από την Πολιτεία, αντί να παρεμποδίζονται. Οι κατά τόπους πολιτισμικοί σύλλογοι έχουν καθήκον να βοηθήσουν αυτή την προσπάθεια καλλιέργειας της ιστορικής μνήμης στις νεώτερες γενεές.
Πως θα περιγράφατε εσείς, ένας πανεπιστημιακός και διαπρεπής ομογενής, τον Άρη Βελουχιώτη;
Όπως προκύπτει από τις πράξεις του που περιγράφονται στο βιβλίο μου, ήταν ένας ταπεινός σαδιστής νταής και εγκληματίας. Στην Μερόπη του Μελιγαλά, έδερνε με το καμουτσί του Έλληνες αξιωματικούς πριν διατάξει την σφαγή τους. Στο Μπεζεστένι διέταξε την σφαγή των αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και των αμάχων συγγενών τους, το ίδιο και στους Γαργαλιάνους, όπου μάλιστα απέκοψε ο ίδιος με τα χέρια του το κεφάλι ενός νέου και το κλωτσούσε μετά στο πεζοδρόμιο. Άλλοι έχουν καταγράψει άλλες παρόμοιες πράξεις του. Το γεγονός ότι η Αριστερά τον προώθησε στην ηγεσία του ΕΛΑΣ και εν πολλοίς τον τιμά μέχρι σήμερα, ομιλεί επακριβώς για την ποιότητα των επιλογών της και τους απώτερους στόχους της.
Μια ερώτηση, που πολλοί κάνουν: γιατί ο εθνικός χώρος να αισθάνεται «ενοχές» για την εποχή εκείνη και όχι όσοι κατάσφαξαν γυναίκες και παιδιά στον Μελιγαλά και στον Φενεό και σε πολλά άλλα μέρη;
Δεν ξέρω αν ο εθνικός χώρος αισθάνεται «ενοχές» ή απλά αδιαφορεί στην συστηματική παραποίηση της ιστορίας από την Αριστερά. Κάπου υπεισέρχεται πλέον και η άγνοια της ιστορικής αλήθειας, λόγω του ότι στην μετεμφυλιακή περίοδο καλλιεργήθηκε από την πολιτική ηγεσία των «νικητών» μια λανθασμένη πολιτική λήθης. Όποιοι και να είναι οι λόγοι όμως, είναι ένα ατυχές γεγονός που η ιστορία και η Δικαιοσύνη προς τα αθώα θύματα απαιτούν να διορθωθεί.
Ένας βασικός λόγος που με οδήγησε στην συγγραφή του βιβλίου μου, ήταν ακριβώς η ανυπαρξία κάθε εκδήλωσης μνήμης ή τιμής προς τα αθώα θύματα της σφαγής στην γενέτειρά μου, στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Στον κοντινό Μελιγαλά, όπου οι συγγενείς των θυμάτων συνεχίζουν να εκτελούν ένα ετήσιο μνημόσυνο παρά τις δυσκολίες που τους παρεμβάλει η επίσημη Πολιτεία, τα θύματα επί πλέον υβρίζονται συχνά από συγγραφείς και δημοσιογράφους της Αριστεράς (ίδε το παράδειγμα του Ιού της Ελευθεροτυπίας – 11/9/2005). Αυτό, η προσβολή θυμάτων μαζικών εγκλημάτων, σε άλλες χώρες είναι απαγορευμένη και θεωρείται αυτεπάγγελτα διωκόμενο έγκλημα, αλλά στην πατρίδα μας δυστυχώς επιτρέπεται ακόμη.
Το άρθρο δόθηκε στον δημοσιογράφο Νίκο Χιδίρογλου και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 22ας Νοεμβρίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.
Είναι γεγονός ότι για τα γεγονότα της περιόδου που καλύπτει το βιβλίο μου, το 1940-45, αλλά και ολόκληρη την δεκαετία 1940-49 κυριάρχησε η παραποιημένη άποψη της Αριστεράς, που επιβλήθηκε ιδιαίτερα μετά την μεταπολίτευση. Δύο είναι τα κεντρικά στοιχεία της παραποίησης: πρώτον, η απόκρυψη των εγκλημάτων της Αριστεράς, και δεύτερον, η καλλιέργεια της θέσης ότι η ανταρσία του 1946-49 ήταν αποτέλεσμα της «Λευκής Τρομοκρατίας» που εκδηλώθηκε μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας. Το βιβλίο μου καλύπτει λεπτομερώς και τα δύο αυτά θέματα και περιγράφει με λεπτομερή στοιχεία την ιστορική αλήθεια.
Τελευταία, έχουν εμφανιστεί και άλλα βιβλία που περιγράφουν πτυχές των πραγματικών γεγονότων εκείνης της περιόδου. Δυστυχώς, εκεί που συνεχίζεται μια μονόπλευρη και παραποιημένη παρουσίαση της Ιστορίας είναι στα μαζικά μέσα ενημέρωσης. Η τηλεόραση, συμπεριλαμβανομένης και της κρατικής, ο έντυπος Τύπος και ο κινηματογράφος, κυριαρχούνται ακόμη από αυτή την χαλκευμένη ιστοριογραφία της Αριστεράς. Είμαι όμως πεπεισμένος ότι και εκεί σύντομα θα αρχίσει να παρουσιάζεται η αλήθεια.
Για να γίνει βέβαια αποδεκτή, θα χρειαστούν πολλά χρόνια. Αυτό που χρειάζεται πάνω από οτιδήποτε άλλο, είναι η καταγραφή των πραγματικών γεγονότων, ώστε να υπάρχουν αργότερα ως πηγές για ανεπηρέαστους ιστορικούς που σίγουρα θα έρθουν. Το βιβλίο μου είχε αυτόν ακριβώς τον στόχο. Την καταγραφή των γεγονότων χωρίς προκαταλήψεις και φτιασιδώματα για καμία πλευρά.
Πόσοι εγκληματίες πολέμου δικάστηκαν;
Οι περισσότεροι από τους φυσικούς αυτουργούς των εγκλημάτων της περιόδου δικάστηκαν, αν και πολλοί κρίθηκαν εξαιρετικά επιεικώς, κυρίως λόγω της προφανούς έλλειψης αυτοπτών μαρτύρων κατηγορίας. Για την περίοδο που καλύπτει το βιβλίο μου, αυτοί που δικάστηκαν ήταν συνήθως οι κατηγορηθέντες που ήταν μέλη της ΟΠΛΑ, της πολιτοφυλακής του ΕΑΜ και των παρακρατικών αποσπασμάτων καταδίωξης φυγόδικων αριστερών μετά την Συμφωνία της Βάρκιζας.
Δεν δικάστηκαν όμως φυσικοί αυτουργοί που ήταν αντάρτες του ΕΛΑΣ, καταγόμενοι από μέρη μακράν του τόπου των εγκλημάτων τους, λόγω αδυναμίας εντοπισμού τους ή έλλειψης πραγματικής προσπάθειας εντοπισμού τους από την Πολιτεία. Παράδειγμα: η διμοιρία ανταρτών του 8ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ από τα χωριά του Πάρνωνα που συμμετείχε μαζί με ντόπια μέλη της ΟΠΛΑ και της Πολιτοφυλακής του ΕΑΜ στην σφαγή των αιχμαλώτων και των αμάχων στον Μελιγαλά, ή οι αντάρτες του 11ου Συντάγματος του ΕΛΑΣ που έσφαξαν τους αιχμαλώτους και τους άμαχους στους Γαργαλιάνους, δεν δικάστηκαν ποτέ.
Ποτέ δεν δικάστηκαν επίσης οι ηθικοί αυτουργοί των εγκλημάτων, δηλαδή οι καπετάνιοι του ΕΛΑΣ και οι ηγέτες του ΕΑΜ και του ΚΚΕ που αποφάσιζαν τις εκτελέσεις και κατεύθυναν τους δολοφόνους.
Πώς πιστεύετε ότι πρέπει να αντιμετωπιστεί η παραποίηση της αλήθειας από τον «προοδευτικό» ελληνικό Τύπο, για τα γεγονότα της εποχής;
Δεν υπάρχει άλλη οδός από την όσο το δυνατόν μεγαλύτερη στήριξη σε μονάδες του Τύπου και δημοσιογράφους που παρουσιάζουν την ιστορική αλήθεια και αποφεύγουν να προβάλουν κείμενα και απόψεις που την παραποιούν. Ταυτόχρονα, απαιτείται και η παρέμβαση και ο στιγματισμός του «προοδευτικού» Τύπου όταν παραποιεί την αλήθεια, έστω και αν αρνείται να δημοσιεύσει την παρέμβαση, γιατί τότε ο παρεμβαίνων απελευθερώνεται να κοινοποιήσει την αλήθεια σε άλλο μέσον.
Αλήθεια, πόσοι έμειναν ατιμώρητοι και πόσοι γύρισαν πίσω από το Παραπέτασμα την δεκαετία του ‘80, σα να μην τρέχει τίποτα; Αυτοί, μπόρεσαν να γυρίσουν εκεί όπου εγκλημάτησαν;
Από ό,τι γνωρίζω, παρότι δεν έχω ερευνήσει σε βάθος το θέμα, όσοι από την Αριστερά εγκλημάτησαν φυσικά ή ηθικά το 1940-49 και διέφυγαν στο εξωτερικό μετά την ήττα τους το 1949 ή και αργότερα (περίπτωση ενός των καπετάνιων του ΕΛΑΣ που ήταν παρόν με την μονάδα του στα εγκλήματα του ΕΛΑΣ στην Καλαμάτα, στον Μελιγαλά και στους Γαργαλιάνους, του Αρίστου Καμαρινού, και ο οποίος διέφυγε πολύ μεταγενέστερα) όταν γύρισαν στην Ελλάδα, όχι μόνον δεν τιμωρήθηκαν αλλά συχνά επιβραβεύθηκαν με τιμές και αξιώματα (ο Χαρίλαος Φλωράκης ή καπετάν Γιώτης είναι κορυφαίο παράδειγμα) ή έγραψαν βιβλία και υβρίζουν τα θύματά τους!
Πολλοί μάλιστα από αυτούς που επέστρεψαν τις τελευταίες δεκαετίες, ενώ νωρίτερα καταζητούνταν λόγω συγκεκριμένων κατηγοριών, μετά την επιστροφή τους δεν διώχθηκαν. Όσοι μάλιστα έτυχε να είναι πρώην αξιωματικοί του Ελληνικού Στρατού, έλαβαν εξ απονομής ανώτατους βαθμούς και απόλαυσαν ή απολαμβάνουν τις αντίστοιχες υψηλές συντάξεις. Η περίπτωση αυτή της Ελλάδας είναι μοναδική, γιατί τα εγκλήματα πολέμου και τα εγκλήματα κατά της ανθρωπότητας, όπως σίγουρα ήταν πολλά από αυτά που έκανε η ελληνική Αριστερά το 1943-49 (π.χ. σφαγή στον Μελιγαλά, παιδομάζωμα, δολοφονία αιχμαλώτων στρατιωτών στην Μουργκάνα, δολοφονία αιχμαλώτων χωροφυλάκων και αξιωματικών του στρατού άπειρες φορές το 1946-49), δεν παραγράφονται!
Γιατί τόση ανθρωποκτόνα μανία από τις αριστερές οργανώσεις; Γιατί δημιουργήθηκε η ΟΠΛΑ; Πού κρύβονταν όλα αυτά τα απωθημένα, ήταν θέμα «ιδεολογίας» ή της νοοτροπίας της εποχής;
Ο κομμουνισμός είναι όχι μόνον εναντίον της Δημοκρατίας, αλλά κυρίως μια ιδεολογία βίας. Όπου επικράτησε, το πέτυχε χάρη στην βία και την φυσική εξόντωση των αντιπάλων ή κατ’ ελάχιστο, την φυσική και ηθική καταπίεσή τους. Αυτό εφαρμόστηκε και στην Ελλάδα από το 1943 με την Κόκκινη Τρομοκρατία, σύμφωνα και με τις αποφάσεις της Β’ Πανελλαδικής Συνδιάσκεψης του ΚΚΕ που έλαβε χώρα στην Αθήνα τον Δεκέμβριο του 1942.
Επειδή όμως όλοι οι άνθρωποι δεν είναι δολοφόνοι, ούτε μπορούν να γίνουν ακόμη και όταν διαταχθούν, σχηματίσθηκε η ΟΠΛΑ με μέλη αδίστακτους εκτελεστές και πραγματικούς δήμιους. Δημιουργήθηκε από τους ηγέτες του ΕΑΜ/ΚΚΕ ακριβώς για να λύσουν αυτή την «δυσκολία» που αντιμετώπιζαν, της φυσικής δηλαδή εξόντωσης των αντιπάλων τους.
Η Αριστερά, στην Κατοχή και αμέσως μετά την απελευθέρωση μέχρι την Συμφωνία της Βάρκιζας, δεν εκτελούσε απλά όσους θεωρούσε αντιπάλους στα σχέδιά της, αλλά συχνά τους κατακρεουργούσε μετά από φυλακίσεις και απάνθρωπα βασανιστήρια σε στρατόπεδα συγκέντρωσης και πεζοπορίες υπό φρικτές συνθήκες έως τους τόπους εκτέλεσής τους. Στόχος της ήταν να ενσπείρει το φόβο και να προκαλέσει υποταγή του λαού στις επιδιώξεις της. Αυτό γινόταν σε όλα τα μέρη της Ελλάδας όπου επεκράτησαν το ΕΑΜ και ο ΕΛΑΣ, από την Πελοπόννησο έως την Μακεδονία. Γι’ αυτό δεν μπορεί να ήταν τυχαίο, αλλά κεντρική επιλογή και συντονισμένο σχέδιο που προερχόταν από την ανώτατη ηγεσία της Αριστεράς.
Η ελληνική ύπαιθρος είναι εδώ και δεκαετίες, αραιοκατοικημένη, αν όχι έρημη. Συμφωνείτε με την άποψη ότι η ερημοποίησή της άρχισε τότε, το 1943, όταν οι κάτοικοι έτρεχαν να σωθούν από τις επιθέσεις, τις εκτελέσεις και τα πλιάτσικα των αριστερών οργανώσεων;
Φυσικά και συμφωνώ. Μια από τις καλύτερες επιλογές των νέων της ελληνικής υπαίθρου το 1943-44, ήταν η φυγή προς τα αστικά κέντρα, ώστε να αποφύγουν την στράτευση στον ΕΛΑΣ ή το μαχαίρι της ΟΠΛΑ. Οικογένειες έφυγαν γιατί ο ΕΛΑΣ άρπαξε τα κοπάδια τους ή εκτελέστηκαν μέλη τους. Η καταδίωξη των φυγόδικων μελών του ΕΑΜ/ΕΛΑΣ/ΟΠΛΑ το 1945-46 και η ανταρσία του ΚΚΕ το 1946-49, συνέχισαν και επαύξησαν την ερήμωση της υπαίθρου, μαζί βέβαια με την μετανάστευση που επίσης καλλιεργήθηκε λόγω και των ανωτέρω αιτίων.
Ο Νίκος Μπελογιάννης, τον οποίο η Αριστερά έχει θεοποιήσει, ήταν παρών στις σφαγές του Μελιγαλά και της Βέργας, όπως σημειώνετε στο βιβλίο σας. Μάλιστα, υπάρχουν μαρτυρίες ότι καλούσε πριν στην Λακωνία τους αριστερούς, να σκοτώνουν τους συγγενείς όσων εντάσσονταν στα Τάγματα Ασφαλείας. Ποιός ακριβώς ήταν ο ρόλος του τελικά;
Ο Νίκος Μπελογιάννης, ήταν ειδικός απεσταλμένος του γενικού γραμματέα του ΚΚΕ, Γεωργίου Σιάντου, στην Πελοπόννησο για να επιβάλλει την ολοκληρωτική επικράτηση του ΚΚΕ στην περιοχή. Ήταν δεύτερος στην πολιτική ιεραρχία του ΚΚΕ μετά τον γενικό γραμματέα του ΚΚΕ Πελοποννήσου, Αχιλλέα Μπλάνα. Ήταν αυτός που εφάρμοσε την «αρχή της οικογενειακής ευθύνης» για τα μέλη των Ταγμάτων Ασφαλείας.
Η εγκληματική δράση του κορυφώθηκε στην Μεσσηνία μετά την απελευθέρωση. Όπως εξιστορείται στο βιβλίο μου, ήταν παρών και συμμετείχε στις αποφάσεις για τις σφαγές του Μελιγαλά και των Γαργαλιάνων και ειδικά για το λυντσάρισμα των 19 προυχόντων της Τριφυλίας στην Βέργα του Κορυφασίου. Γιατί θεοποιείται από την Αριστερά είναι ανεξήγητο για μένα, αν και δεν είναι μοναδική περίπτωση για αυτή την παράταξη!
Ακόμα και σήμερα, σπιλώνεται η μνήμη των θυμάτων των σταλινιστών. Ένα καλό παράδειγμα είναι η προσπάθεια που καταβλήθηκε στην Φωκίδα, προκειμένου να μην ανακατασκευαστεί το μνημείο των σφαγιασθέντων του 5/42, στο Κλήμα Δωρίδας. Τι πρέπει να κάνει ο εθνικός χώρος για να προστατεύσει την μνήμη των νεκρών του;
Χρειάζεται προβολή της αλήθειας, αντίσταση στο ψεύδος και στην λήθη και καλλιέργεια της ιστορικής μνήμης. Τα μνημεία βοηθούν όλα τα ανωτέρω και πρέπει όχι μόνο να διατηρηθούν αλλά να συμπληρωθούν εκεί που δεν υπάρχουν (Γαργαλιάνοι, Βέργα, Λεζάκι, Καλαμάτα για τα 19 θύματα του λυντσαρίσματος, Μερόπη, Φενεός, κλπ). Ακόμη να πλαισιωθούν από περισσότερο κόσμο οι εκδηλώσεις τιμής και μνήμης στα θύματα από την Πολιτεία, αντί να παρεμποδίζονται. Οι κατά τόπους πολιτισμικοί σύλλογοι έχουν καθήκον να βοηθήσουν αυτή την προσπάθεια καλλιέργειας της ιστορικής μνήμης στις νεώτερες γενεές.
Πως θα περιγράφατε εσείς, ένας πανεπιστημιακός και διαπρεπής ομογενής, τον Άρη Βελουχιώτη;
Όπως προκύπτει από τις πράξεις του που περιγράφονται στο βιβλίο μου, ήταν ένας ταπεινός σαδιστής νταής και εγκληματίας. Στην Μερόπη του Μελιγαλά, έδερνε με το καμουτσί του Έλληνες αξιωματικούς πριν διατάξει την σφαγή τους. Στο Μπεζεστένι διέταξε την σφαγή των αιχμαλώτων ταγματασφαλιτών και των αμάχων συγγενών τους, το ίδιο και στους Γαργαλιάνους, όπου μάλιστα απέκοψε ο ίδιος με τα χέρια του το κεφάλι ενός νέου και το κλωτσούσε μετά στο πεζοδρόμιο. Άλλοι έχουν καταγράψει άλλες παρόμοιες πράξεις του. Το γεγονός ότι η Αριστερά τον προώθησε στην ηγεσία του ΕΛΑΣ και εν πολλοίς τον τιμά μέχρι σήμερα, ομιλεί επακριβώς για την ποιότητα των επιλογών της και τους απώτερους στόχους της.
Μια ερώτηση, που πολλοί κάνουν: γιατί ο εθνικός χώρος να αισθάνεται «ενοχές» για την εποχή εκείνη και όχι όσοι κατάσφαξαν γυναίκες και παιδιά στον Μελιγαλά και στον Φενεό και σε πολλά άλλα μέρη;
Δεν ξέρω αν ο εθνικός χώρος αισθάνεται «ενοχές» ή απλά αδιαφορεί στην συστηματική παραποίηση της ιστορίας από την Αριστερά. Κάπου υπεισέρχεται πλέον και η άγνοια της ιστορικής αλήθειας, λόγω του ότι στην μετεμφυλιακή περίοδο καλλιεργήθηκε από την πολιτική ηγεσία των «νικητών» μια λανθασμένη πολιτική λήθης. Όποιοι και να είναι οι λόγοι όμως, είναι ένα ατυχές γεγονός που η ιστορία και η Δικαιοσύνη προς τα αθώα θύματα απαιτούν να διορθωθεί.
Ένας βασικός λόγος που με οδήγησε στην συγγραφή του βιβλίου μου, ήταν ακριβώς η ανυπαρξία κάθε εκδήλωσης μνήμης ή τιμής προς τα αθώα θύματα της σφαγής στην γενέτειρά μου, στους Γαργαλιάνους Μεσσηνίας. Στον κοντινό Μελιγαλά, όπου οι συγγενείς των θυμάτων συνεχίζουν να εκτελούν ένα ετήσιο μνημόσυνο παρά τις δυσκολίες που τους παρεμβάλει η επίσημη Πολιτεία, τα θύματα επί πλέον υβρίζονται συχνά από συγγραφείς και δημοσιογράφους της Αριστεράς (ίδε το παράδειγμα του Ιού της Ελευθεροτυπίας – 11/9/2005). Αυτό, η προσβολή θυμάτων μαζικών εγκλημάτων, σε άλλες χώρες είναι απαγορευμένη και θεωρείται αυτεπάγγελτα διωκόμενο έγκλημα, αλλά στην πατρίδα μας δυστυχώς επιτρέπεται ακόμη.
Το άρθρο δόθηκε στον δημοσιογράφο Νίκο Χιδίρογλου και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 22ας Νοεμβρίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερη Ώρα.
Παρασκευή 27 Νοεμβρίου 2009
Επέτειος άξιας Μνήμης
Τις χρυσές σελίδες της ιστορίας μας σημάδεψαν η ανδρεία και ο απαράμιλλος ηρωισμός των Ελλήνων στους πολυαίμακτους αγώνες για την ελευθερία του έθνους μας. Ιστορικό ορόσημο αποτελεί η απελευθέρωση της Κορυτσάς κατά τον ελληνοϊταλικό πόλεμο του 1940, που απέδειξε περίτρανα το σθένος της ελληνικής ψυχής.
Φέτος συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από τον αγώνα των Ελλήνων για την Ελευθερία. Οι σκληροί αγώνες στα ηπειρωτικά βουνά και το δείγμα της υπέροχης βορειοηπειρωτικής ψυχής κοσμούν την ιστορία μας με μία ακόμη λαμπρή νίκη, την απελευθέρωση της Κορυτσάς (22 Νοεμβρίου 1940).
Μετά από την απελευθέρωση πολλών βορειοηπειρωτικών πόλεων στις 22 Νοεμβρίου 1940 ο ελληνικός στρατός εισέρχεται απελευθερωτής στην Κορυτσά. Ήταν η τελευταία σπουδαία νίκη στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο. Μετά από αιώνες σκλαβιάς, κυμάτισε υπερήφανα η γαλανόλευκη.
Πολλά ήταν τα πρωτοπαλίκαρα της που αγωνίστηκαν, κατά καιρούς, για τη δημοκρατία και απέβλεπαν στην απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και την ενσωμάτωσή της στη μητέρα Ελλάδα. Αξέχαστος θα παραμείνει ο ηρωικότερος αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, Καπετάν Σούλιος, κατά κόσμον Γεώργιος Βασιλείου. Αψηφώντας τον οιονδήποτε κίνδυνο, ο Καπετάν Σούλιος, μετείχε σε όλες τις εξεγέρσεις του Βορειοηπειρωτικού λαού βοηθώντας για την απελευθέρωση της Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό, ιδίως σε εκείνη του 1914. Από τα σπλάχνα αυτά της πόλης ξεπρόβαλλε επίσης ο εθνικός μας ευεργέτης Μ. Μπάγκας, προσδίδοντας στη γενέτειρά του το χάρισμα της προσφοράς.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα το μικρό «Παρίσι των Βαλκανίων» βρίσκεται στο απόγειο της πολιτιστικής άνθησης. Οι Κορυτσαίοι διακρίνονται για το εθνικό φρόνημα και την ελληνική εθνική συνείδηση.
Οι διαχρονικές ελληνικές αξίες τους κατατάσσουν στο περήφανο κομμάτι του ελληνισμού, που αποτελεί ζωντανό κύτταρο του εθνικού κορμού. Κανείς δε μπορεί να λησμονήσει την άσβεστη επιθυμία τους για μάθηση, η οποία επιβραβεύτηκε και δικαιώθηκε με τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου « Όμηρος».
Οι Κορυτσαίοι διακρίνονται για την αγάπη τους προς το γενέθλιο τόπο, η οποία μεταγγίζεται και στους απόδημους, στηρίζοντας έμπρακτα την πατρική γη. Είναι απορίας άξιον, πως ακόμη και στον 21ο αιώνα βρίσκονται στη συσκότιση της καταπίεσης της εκάστοτε αλβανικής κυβέρνησης, αφού δεν αναγνωρίζονται ως μέλη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθούν με παντοίους τρόπους να αλλοιώσουν την ελληνική της ταυτότητα και να διαστρεβλώσουν την αλήθεια για κάθε τι ελληνικό που προβάλλει σε αυτή την πόλη.
Οι πονηρές βλέψεις και οι μη εμπεριστατωμένες μελέτες κάποιων αλβανών εθνικιστών δεν μπορούν να αντικρούσουν την ιστορία που την παρουσιάζει ως προπύργιο του ελληνισμού. Η γλώσσα, η θρησκεία και η παράδοση αποτελούν τα βασικότερα στοιχεία που διαχρονικά την προσδιορίζουν πόλη ελληνική, πόλη με αμιγή ελληνικό πληθυσμό.
Τέτοια ιστορικά γεγονότα, όπως αυτό της απελευθέρωσης της πρέπει να τα βροντοφωνάζουμε, να αισθανόμαστε υπερήφανοι όπως αισθάνονταν οι πρόγονοί μας όταν κατακτούσαν αυτό που ήθελαν και ακόμη πρέπει να έχουμε την εθνική υποχρέωση να στεκόμαστε αντάξιοι απέναντι σ΄ αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας.
Φέτος συμπληρώθηκαν 69 χρόνια από τον αγώνα των Ελλήνων για την Ελευθερία. Οι σκληροί αγώνες στα ηπειρωτικά βουνά και το δείγμα της υπέροχης βορειοηπειρωτικής ψυχής κοσμούν την ιστορία μας με μία ακόμη λαμπρή νίκη, την απελευθέρωση της Κορυτσάς (22 Νοεμβρίου 1940).
Μετά από την απελευθέρωση πολλών βορειοηπειρωτικών πόλεων στις 22 Νοεμβρίου 1940 ο ελληνικός στρατός εισέρχεται απελευθερωτής στην Κορυτσά. Ήταν η τελευταία σπουδαία νίκη στο βορειοηπειρωτικό μέτωπο. Μετά από αιώνες σκλαβιάς, κυμάτισε υπερήφανα η γαλανόλευκη.
Πολλά ήταν τα πρωτοπαλίκαρα της που αγωνίστηκαν, κατά καιρούς, για τη δημοκρατία και απέβλεπαν στην απελευθέρωση της Βορείου Ηπείρου και την ενσωμάτωσή της στη μητέρα Ελλάδα. Αξέχαστος θα παραμείνει ο ηρωικότερος αγωνιστής του Βορειοηπειρωτικού Αγώνα, Καπετάν Σούλιος, κατά κόσμον Γεώργιος Βασιλείου. Αψηφώντας τον οιονδήποτε κίνδυνο, ο Καπετάν Σούλιος, μετείχε σε όλες τις εξεγέρσεις του Βορειοηπειρωτικού λαού βοηθώντας για την απελευθέρωση της Κορυτσάς από τον ελληνικό στρατό, ιδίως σε εκείνη του 1914. Από τα σπλάχνα αυτά της πόλης ξεπρόβαλλε επίσης ο εθνικός μας ευεργέτης Μ. Μπάγκας, προσδίδοντας στη γενέτειρά του το χάρισμα της προσφοράς.
Όπως τότε, έτσι και σήμερα το μικρό «Παρίσι των Βαλκανίων» βρίσκεται στο απόγειο της πολιτιστικής άνθησης. Οι Κορυτσαίοι διακρίνονται για το εθνικό φρόνημα και την ελληνική εθνική συνείδηση.
Οι διαχρονικές ελληνικές αξίες τους κατατάσσουν στο περήφανο κομμάτι του ελληνισμού, που αποτελεί ζωντανό κύτταρο του εθνικού κορμού. Κανείς δε μπορεί να λησμονήσει την άσβεστη επιθυμία τους για μάθηση, η οποία επιβραβεύτηκε και δικαιώθηκε με τη λειτουργία του ελληνικού σχολείου « Όμηρος».
Οι Κορυτσαίοι διακρίνονται για την αγάπη τους προς το γενέθλιο τόπο, η οποία μεταγγίζεται και στους απόδημους, στηρίζοντας έμπρακτα την πατρική γη. Είναι απορίας άξιον, πως ακόμη και στον 21ο αιώνα βρίσκονται στη συσκότιση της καταπίεσης της εκάστοτε αλβανικής κυβέρνησης, αφού δεν αναγνωρίζονται ως μέλη της Εθνικής Ελληνικής Μειονότητας.
Δεν είναι λίγοι εκείνοι που προσπαθούν με παντοίους τρόπους να αλλοιώσουν την ελληνική της ταυτότητα και να διαστρεβλώσουν την αλήθεια για κάθε τι ελληνικό που προβάλλει σε αυτή την πόλη.
Οι πονηρές βλέψεις και οι μη εμπεριστατωμένες μελέτες κάποιων αλβανών εθνικιστών δεν μπορούν να αντικρούσουν την ιστορία που την παρουσιάζει ως προπύργιο του ελληνισμού. Η γλώσσα, η θρησκεία και η παράδοση αποτελούν τα βασικότερα στοιχεία που διαχρονικά την προσδιορίζουν πόλη ελληνική, πόλη με αμιγή ελληνικό πληθυσμό.
Τέτοια ιστορικά γεγονότα, όπως αυτό της απελευθέρωσης της πρέπει να τα βροντοφωνάζουμε, να αισθανόμαστε υπερήφανοι όπως αισθάνονταν οι πρόγονοί μας όταν κατακτούσαν αυτό που ήθελαν και ακόμη πρέπει να έχουμε την εθνική υποχρέωση να στεκόμαστε αντάξιοι απέναντι σ΄ αυτούς που αγωνίστηκαν για την ελευθερία μας.
Ηλέκτρα Κίκη
Τετάρτη 25 Νοεμβρίου 2009
Γιοάνι Σάντσες: η διάσημη μπλόγκερ που πολεμά τον Κάστρο
 |
) Γιοάνι Σάντσες: η ήρεμη δύναμη της Κούβας. |
) Γιοάνι Σάντσες: πολεμώντας τον «σταλινισμό των κόνγκας» με ένα λάπτοπ. |
) Σκεπτική μπροστά στο λάπτοπ της. |
) Το βιβλίο της Σάντσες «Ελεύθερη Κούβα: ζώντας και γράφοντας στην Αβάνα». |
) Ο Φιντέλ Κάστρο αναγκάστηκε να απαντήσει στην Σάντσες. |
) Η Γιοάνι Σάντσες στο βήμα της Μπιενάλε της Αβάνας, φέτος τον Μάρτιο. |
) «Παρά την αντι-ιμπεριαλιστική ρητορεία, τα περισσότερα από αυτά που τρώμε λένε Made in USA». |
) Η Γιοάνι Σάντσες φωτογραφίζει τους χαφιέδες της Ασφάλειας. |
) Η θαρραλέα Σάντσες με πατερίτσες, μετά τον ξυλοδαρμό της από τις μυστικές υπηρεσίες. |
Συνδέσεις |
Πριν από δύο εβδομάδες οι μυστικές υπηρεσίες της Κούβας απήγαγαν και ξυλοκόπησαν την διάσημη μπλόγκερ Γιοάνι Σάντσες, που έχει κερδίσει διεθνή βραβεία για το μπλογκ της Generation Y (Zενερασιόν Ι), από όπου ασκεί κριτική στο καθεστώς του Κάστρο. Μιας και αυτή η ηρωίδα του Διαδικτύου είναι ελάχιστα γνωστή στην Ελλάδα, αποφασίσαμε να καταγράψουμε το χρονικό της αντίστασης της.
Η Γιοάνι Σάντσες γεννήθηκε στις 4 Σεπτεμβρίου του 1975. Ανήκει στην γενιά των παιδιών των ανθρώπων που έκαναν την Κουβανική Επανάσταση. Όπως οι περισσότεροι της γενιάς της, ξεκίνησε από μικρή θαυμάστρια του κομμουνισμού («Είμαι «πιονέρα» για τον Σοσιαλισμό. Όλοι θα γίνουμε σαν τον Τσε») για να απογοητευθεί από την πείνα που έπεσε στην πατρίδα της, όταν το 1989 κατέρρευσε η Σοβιετική Ένωση, ο βασικός χρηματοδότης της Επανάστασης του Κάστρο. Σπούδασε Ισπανική Λογοτεχνία και η διδακτορική της διατριβή που είχε θέμα «Οι δικτατορίες στην Λογοτεχνία της Λατινικής Αμερικής» προκάλεσε σκάνδαλο. Έτσι η ακαδημαϊκή της καριέρα τελείωσε πριν καλά-καλά ξεκινήσει. Αηδιασμένη από το πνευματικό κατεστημένο της Κούβας, προτίμησε μια δουλειά σε έναν εκδοτικό οίκο που εξειδικευόταν στην παιδική λογοτεχνία.
Το 2004, μετά από δύο χρόνια μετανάστευσης στην Ελβετία με τον σύζυγο της δημοσιογράφο Ροναλντέιρο Εσκομπάλ και τον επτάχρονο γιο της, επιστρέφει στην Κούβα και ασχολείται με την πληροφοριακή. Τότε είναι που θα ιδρύσει το δικό της ψηφιακό περιοδικό, το «Κονσένσο» (Χωρίς Συναίνεση) που θα μετονομαστεί σε «Κοντόδος» (Όλοι μαζί). Το περιοδικό θα γίνει το βήμα για ελεύθερη έκφραση στην Κούβα, με σημαντικότερα κείμενα την «Ανοικτή επιστολή στον Πρόεδρο Ραούλ Κάστρο» του ιερέα Χοσέ Κονράντο τον Φεβρουάριο του 2009 και τις «Επτά ερωτήσεις» της ίδιας της Σάντσεζ προς τους προέδρους Ομπάμα και Κάστρο για την διευθέτηση των σχέσεων των δύο χωρών. Mόνο ο Ομπάμα απάντησε στις 19 Νοεμβρίου 2009, λίγες μέρες μετά τον ξυλοδαρμό της. Επίσης δημιουργεί το Desde Cuba (από την Κούβα), ένα ηλεκτρονικό περιοδικό και portal που συνδέεται με sites αντιφρονούντων διανοούμενων.
Τον Ιανουάριο του 2007, οι αρχές δεν της επέτρεψαν (μαζί με άλλους διαδηλωτές) την είσοδο στο «Ντημπέητ των διανοουμένων». Επρόκειτο για μια συζήτηση ανάμεσα σε συγγραφείς και διανοούμενους με θέμα την καταπιεστική πολιτιστική πολιτική της Κούβας, και όπου ο Υπουργός Πολιτισμού Ντεσιντέριο επαναλάμβανε συνεχώς ότι η διαφωνία σε μία χώρα υπό πολιορκία είναι προδοσία.
Όπως θα γράψει αργότερα, αυτό θα της άφηνε «πικρή γεύση στο στόμα» και «υπήρξε το τελικό πάτημα του κουμπιού» για να στήσει στις 9 Απριλίου 2007, το διάσημο μπλογκ της, Generation Y (Ζενερατιόν I = Γενιά Ύψιλον». Η ίδια έχει αποκαλέσει το μπλογκ της «προσωπικό εξορκισμό, ένα είδος θεραπείας στην οποία έγραψα η ίδια την συνταγή».
Με το Generacion Y, η 32χρονη αγωνίστρια με την ελαφίσια κορμοστασιά θα κέρδιζε την ελευθερία του λόγου που οι δημοσιογράφοι στον έντυπο Τύπο της Κούβας δεν έχουν. Ξεγελώντας τους υπαλλήλους των ιντερνέτ καφέ με την ευρωπαϊκή της κορμοστασιά, τα γερμανικά της και το αθώο βλέμμα της, έστελνε τα κείμενα της σε μια πόρτα διαδικτύου που είχε την βάση της στο Βερολίνο και από εκεί θα ανέβαιναν στην μπλογκόσφαιρα.
Σύντομα, ο ξένος τύπος θα την ανακάλυπτε. Η Wall Street Journal έγραψε ένα τεράστιο άρθρο με τίτλο «Κουβανική Επανάσταση: η Γιοάνι Σάντσεζ πολεμά τον τροπικό ολοκληρωτισμό», ενώ η ισπανική El Pais ήταν η πρώτη που της πήρε συνέντευξη.
Από την στιγμή που ξεκίνησε το μπλογκ της, πολλοί την θεωρούσαν την Ζαν ντ’ Αρκ του Διαδικτύου, ενώ άλλοι την θεωρούσαν πράκτορα της CIA και πεμπτοφαλαγγίτισσα του Τύπου. Η ίδια δήλωνε στην Wall Street Journal τον Δεκέμβριο του 2007: «Είναι αστείο αλλά ο μόνος τρόπος για να πεισθούν κάποιοι ότι είμαι ειλικρινής (αντιφρονούντας) είναι να με μπουζουριάσουν σε καμία φυλακή. Όμως δεν νομίζω ότι θέλω να τους παράσχω τέτοιου είδους αποδείξεις».
Όμως η Γιοάνα Σάντσες αρνείται να επαναλαμβάνει τα επιχειρήματα της Δύσης για την κυβέρνηση του Κάστρο. Αντίθετα, επικεντρώνεται στην περιγραφή της καθημερινής ζωής στην Κούβα με ένα διαφορετικό τρόπο που τραβάει το ενδιαφέρον ενός διεθνούς κοινού. Σε ένα από τα πρόσφατα κείμενα της έγραφε: «Με σόκαρε το γεγονός ότι στα ράφια οι ετικέτες των προϊόντων αποκαλύπτουν αυτό που κρύβει η αντι-ιμπεριαλιστική ρητορεία: μεγάλο μέρος από αυτά που τρώμε γράφουν Made in USA».
Ενώ λίγο πριν τον πρώτο λόγο του Ραούλ Κάστρο ως πρόεδρος της χώρας θα έγραφε: «Η χώρα δεν χρειάζεται ένα στρατηγό για πρόεδρο, ούτε ένα χαρισματικό ηγέτη ή ένα δεινό ρήτορα. Εκείνο που χρειάζεται είναι μια πραγματίστρια νοικοκυρά που θα πιστεύει στις ατομικές ελευθερίες και τις ελεύθερες εκλογές».
Το 2008 θα αποδεικνυόταν η χρονιά της Γιοάνι Σάντσες. Το Time θα την ανακήρυττε ανάμεσα στους 100 πιο σημαντικούς ανθρώπους της χρονιάς. Η ισπανική El Pais την βράβευσε με το βραβείο ψηφιακής δημοσιογραφίας «Ορτέγκα Υ Γκασσέτ» και η Deutsche Welle ανακήρυξε το Generacion Y ως το κορυφαίο μπλογκ της χρονιάς. Ενώ φέτος, το Time ανακήρυττε το μπλογκ της ως ένα από τα 25 κορυφαία της χρονιάς και τιμήθηκε από το Πανεπιστήμιο του Κολούμπια με το Marie Moors Cabot Prize, το παλαιότερο βραβείο δημοσιογραφίας στον κόσμο για την προσπάθεια καλύτερης κατανόησης ανάμεσα στις δύο χώρες. Για καμιά από αυτές τις τελετές η Σάντσες δεν κατάφερε να πάρει βίζα!
Η αναγνώριση άρχισε να καταστεί την Σάντσες επικίνδυνη. Στις 26 Μαρτίου 2008, η Κουβανέζικη λογοκρισία μπλόκαρε την πρόσβαση στο Generation Y και τα υπόλοιπα μπλογκς του Desde Cuba από τα ίντερνετ καφέ της χώρας. Όμως αυτό μετέτρεψε την Γιοάνι Σάντσες σε σούπερ σταρ της ηλεκτρονικής αντίστασης ενάντια στον Κάστρο. Ενώ το πρόβλημα της πρόσβασης λύθηκε με το να στέλνει η ίδια σε φίλους τα κείμενα και να τα ανεβάζουν αυτοί στο διαδίκτυο μαζί με τις φωτογραφίες.
Τον Ιούνιο του 2008, ο ίδιος ο Φιντέλ Κάστρο στον πρόλογο του στην επανέκδοση των αναμνήσεων από την επίσκεψη του στην Βολιβία το 1993, θα χρησιμοποιούσε ένα μεγάλο απόσπασμα από το μπλογκ της Σάντσες. Χωρίς να αναφέρει το όνομα της, θα εκδήλωνε την βαθιά του απογοήτευση που μια νεαρή γυναίκα σκεφτόταν για την Κούβα με αυτό τον τρόπο.
Τον Ιανουάριο του 2009, το μπλογκ της είχε 14 εκατομμύρια επισκέψεις και τον ίδιο μήνα λάνσαρε το μπλογκ Voces Cubanes. Στις 28 Μαρτίου 2009, στην Μπιενάλε της Αβάνα, στην διάρκεια μιας art performance που έδινε το μικρόφωνο στους θεατές, η Γιοάνι Σάντσεζ ανέβηκε στο βήμα και μίλησε για την λογοκρισία στην Κούβα. Στο ένα λεπτό που είχε στην διάθεση της είπε: «Το Διαδίκτυο είναι μια ρωγμή στον κυβερνητικό έλεγχο. Έχει έρθει η ώρα να πηδήξουμε πάνω από τον τοίχο του ελέγχου».
Την επομένη, η οργανωτική επιτροπή θεώρησε το συμβάν «προβοκάτσια εναντίον της Κουβανικής Επανάστασης». Ενώ χωρίς να την ονομάσει, απεκάλεσε την Σάντσες «επαγγελματία αντιφρονούντα» και «ένα από τα άτομα στην υπηρεσία της αντικουβανικής προπαγάνδας». Η κυβέρνηση της απαγόρευσε την είσοδο σε φεστιβάλ και άλλες εκδηλώσεις, αλλά αυτή θα απαντούσε με ταξίδια σε όλη την χώρα για να διδάσκει στους κατοίκους πώς να στήνουν το δικό της μπλογκ και να εκφράζονται ελεύθερα.
Αυτό όμως που η ίδια φοβόταν, συνέβη τελικά στις 6 Νοεμβρίου 2009. Στον δρόμο για μια πορεία ενάντια στην βία, η Γιοάνι Σάντσεζ και άλλοι τρεις ακτιβιστές δέχθηκαν επίθεση από τις μυστικές υπηρεσίες της Κούβας. Τρεις αστυνομικοί με πολιτικά τους απήγαγαν και την έβαλαν με την βία σε ένα αμάξι. Όταν εκείνη τους ζήτησε τον λόγο, της απάντησαν ότι είναι «αντεπαναστάτρια» και θέλουν να της δώσουν ένα μάθημα. Στην συνέχεια την κτύπησαν στο πρόσωπο, στο σώμα και τις αρθρώσεις των δακτύλων. Τέλος την παρατήσανε μετά από μισή ώρα κοντά στο σπίτι της. Η ίδια θεώρησε την απαγωγή της γκανγκστερικού τύπου, αλλά δήλωσε: «Τίποτα δεν θα με κάνει να σταματήσω να γράφω».
Όμως η περιπέτεια της συνεχίσθηκε, μιας και στις 21 Νοεμβρίου 2009, «οργισμένο» πλήθος οπαδών της Κουβανικής Επανάστασης, ξυλοκόπησε τον άνδρα της δημοσιογράφο και μπλόγκερ Ρεϊνάλντο Εσκομπάρ, 62 ετών. Αυτή η μέθοδος θύμισε σε πολλούς τις χειρότερες μέρες του Καστρικού ολοκληρωτισμού, όταν το καθεστώς χρησιμοποιούσε πολίτες για να ξυλοκοπούν αντιφρονούντες.
Για μας όμως η Γιοάνι Σάντσες άρχισε μια επανάσταση χρησιμοποιώντας όχι όπλα, αλλά ηλεκτρονικούς υπολογιστές, και αυτή η Επανάσταση θα ρίξει αργά ή σύντομα την Καστρική κυβέρνηση
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 21ης Νοεμβρίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.
Παρασκευή 20 Νοεμβρίου 2009
Δελτίο Τύπου ΝΕ.Ο.Σ. για επίθεση στα γραφεία ΝΕ.Ο.Σ. Θεσσαλονίκης
Για ακόμη μια χρονιά κατά τη διάρκεια της πορείας για τον εορτασμό της 17ης Νοεμβρίου γίναμε μάρτυρες πολλαπλών επεισοδίων. Για μια ακόμη φορά γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ. και της ΝΕ.Ο.Σ. αποτέλεσαν στόχο για τους γνωστούς – αγνώστους.
Αυτή τη φορά στόχος ήταν τα γραφεία της Νεολαίας Ορθοδόξου Συναγερμού στην Θεσσαλονίκη, που οι γνωστοί αυτοί ταραξίες προσπάθησαν να καταστρέψουν την είσοδο τους.
Μόνιμη τακτική των σταλινικών αυτών απολιθωμάτων είναι η καταστροφή και η φίμωση των αντίθετων απόψεων. Δεν θα τους μάθουμε τώρα, είναι γνωστές οι τακτικές τους. Δική μας τακτική είναι η ελευθερία, ο διάλογος και η επανάσταση δίχως κουκούλες.
Ας μείνουν για πάντα απολιθώματα εφόσον αυτός ο χώρος τους αρμόζει.
Εκ του Γραφείου Τύπου ΝΕ.Ο.Σ.
Τετάρτη 18 Νοεμβρίου 2009
Το δικό μας πολυτεχνείο
Μετά το 1974, κάθε χρόνο, γιορτάζεται στην πατρίδα μας η "επέτειος της εξέγερσης του πολυτεχνείου", όπως ακριβώς καθιερώθηκε να λέγεται. Το τι έγινε τότε, αν έγινε, πως έγινε, για ποια σκοπιμότητα έγινε και ποιους τελικά εξυπηρετούσε, εκτός του ότι έχει αναλυθεί πολύ όλα αυτά τα χρόνια, είναι κάτι που θα αναζητηθεί από τον ιστορικό του μέλλοντος, όταν θα έχουν σιγάσει τα διάφορα πάθη αλλά και οι πληγές της μεταπολιτευτικής νοοτροπίας που επικράτησε. Απλά κανείς δεν είχε το θάρρος ποτέ να πει ότι το Πολυτεχνείο, ήταν ουσιαστικά ένα κατασκεύασμα των Αμερικανών για να μπορέσουν να περάσουν στην φάση Ιωαννίδη, δεδομένου του ότι ο Παπαδόπουλος, αρέσει δεν αρέσει, ήταν ο μόνος που είπε όχι στους αμερικανούς, με το να αρνηθεί να παραχωρήσει αεροδιαδρόμους και άλλες διευκολύνσεις, την περίοδο της αραβοϊσραηλινής διένεξης. Και όλα τα άλλα τα περί της σημασίας του πολυτεχνείου στην πτώση του Παπαδόπουλου, και τα περί νεκρών αλλά και άλλα, είναι μάλλον μυθεύματα που ποτέ δεν αποδείχθηκαν. Ο αυθορμητισμός των φοιτητών, με τα αιτήματα για ζητήματα Παιδείας, σε συνδυασμό με το ιστορικό κτίριο της Πατησίων, το οποίο προσφερόταν για μία κινηματογραφικού τύπου ελεγχόμενη εξέγερση, έφτιαξαν το πολυτεχνείο.Το σίγουρο είναι ότι ακόμα και από τους ίδιους τους πρωταγωνιστές των γεγονότων, τείνει πλέον το όλο ιδεολογικό και ευρύτερο κατασκεύασμα να απομυθοποιηθεί και να μην θυμίζει σε τίποτα το κλίμα της περιόδου 1975 με 1980. Και φυσικά εκατοντάδες οι παρουσιάσεις, οι συνεντεύξεις και οι μαρτυρίες από αυτούς που μετείχαν στην λεγόμενη εξέγερση. Από μέλη συντονιστικών επιτροπών, από μέλη ομάδων και οργανώσεων. Κάποιοι από αυτούς είναι πλέον παράγοντες της πολιτικής, βουλευτές, υπουργοί, δημοσιογράφοι, αλλά και βιομήχανοι και καλλιτέχνες, έχοντας οι ίδιοι γίνει κατεστημένο, αυτό εναντίον του οποίου στράφηκαν το Νοέμβριο του 1973. Κάποιοι από αυτούς γίνονται και αφορμή να γίνουν αλλαγές στην ηγεσία της αστυνομίας. Γυρνώντας πίσω το χρόνο, τον Απρίλιο του 1955, στην Κύπρο μας άρχιζε ο αγώνας της ΕΟΚΑ, ο αγώνας για την Ένωση και την Ελευθερία. Τότε στην Αθήνα, η νεολαία μας κατέβαινε στους δρόμους, και διαδήλωνε. Διαδήλωνε για τον πιο όμορφο αγώνα που έδινε η κυπριακή νεολαία. Διαδήλωνε για την Ένωση, τον Γρίβα, τον Αυξεντίου, τον Ευαγόρα Παλληκαρίδη και τον Καραολή -Δημητρίου. Η αστυνομία της τότε «δεξιάς» κυβέρνησης, αυτής που μιλούσε για εσωτερικούς εχθρούς, αυτής που κυνηγούσε τους αριστερούς ως αντεθνικά στοιχεία, άνοιξε πυρ εναντίον διαδηλωτών, με αποτέλεσμα να έχουμε νεκρούς. Οι τέσσερις αυτοί νεκροί ήταν μαθητές ή φοιτητές (ένας εκ των νεκρών αστυνομικός, που έπεσε στη γραμμή του καθήκοντος). Την επόμενη ημέρα ο Κωνσταντίνος Καραμανλής μίλησε για αναρχικούς... Δεν ήταν όμως αναρχικοί, ούτε αριστεριστές. Και σκοτώθηκαν, διαδηλώνοντας για την ίδια τους την πατρίδα. Παρ΄ όλα αυτά κανείς δεν τους τίμησε ποτέ, ακόμα και από τον ευρύτερο πατριωτικό και εθνικιστικό χώρο. Καμία πορεία δεν έγινε για την θυσία τους, καμία αφίσα δεν είδε ποτέ κανείς με τις μορφές τους. Και όμως. Υπήρξαν. Δεν ήταν μύθος, ούτε κατασκεύασμα. Ο ελληνικός λαός, που δεκαετίες τώρα τιμά ψεύτικες επετείους και μύθους, δεν έκλαψε για αυτά τα παλικάρια, για τους νεκρούς διαδηλωτές της Αθήνας. Κανένα τραγούδι δεν γράφτηκε, κανένα αφιέρωμα δεν παίχτηκε σε τηλεοράσεις και ραδιόφωνα. Κανένας πανηγυρικός λόγος, καμία αναφορά. Συνωμοσία της σιωπής. Καιρός είναι να δώσουμε, όπως έλεγε ο Αλμιράντε, νέες ημερομηνίες για επετείους. Καιρός να πάψουμε να ζούμε μέσα στο ψέμα και στην υποκρισία. Καιρός να τιμούμε πλέον τα δικά μας Πολυτεχνεία.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Τάσος Δημητρακόπουλος
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου 2009
Γιατί έπαψε να επιχειρεί στο Αιγαίο η 353 Μοίρα του ΠΝ;
Στις 22 Σεπτεμβρίου 2009, πραγματοποιήθηκε η τελευταία αποστολή επιτηρήσεως αεροσκάφους τύπου «Ρ-3Β ORIOΝ» τού Πολεμικού Ναυτικού ΜΑΣ. Αρχικώς, διαθέταμε έξι τέτοια αεροσκάφη, τα οποία παρελήφθησαν το 1996 από τα αποθέματα τού αμερικανικού Πολεμικού Ναυτικού. Χάρις σε αυτά, οι Ένοπλες Δυνάμεις της χώρας μας μπόρεσαν να διαδραματίσουν έναν στρατηγικό ρόλο όχι μόνον στο Αιγαίο Πέλαγος, αλλά και στην Ανατολική Μεσόγειο.
Ο ρόλος της επιτηρήσεως ενός μεγάλου μέρους της Μεσογείου Θαλάσσης - με δεκαοκτώ αποστολές μηνιαίως - προσέδιδε στην Ελλάδα μας, τον ζωτικό εκείνο χώρο, τον οποίο όχι μόνον χρειαζόμαστε για να επιβιώσουμε ως ανεξάρτητο Κράτος, αλλά και που μας ανήκει ιστορικώς! Έναν χώρο, που η Τουρκία μας τον αμφισβητεί επιμόνως και καθημερινώς επί δεκαετίες...
Η παρουσία και δράση αυτών των έξι - αρχικώς - αεροσκαφών, με βάση την Ελευσίνα, επέτρεπε στο ΝΑΤΟϊκό Στρατηγείο της Νάπολης να έχει στην διάθεσή του κάθε στοιχείο για τα πλοία της περιοχής ευθύνης τής 353 Μοίρας Ναυτικής Συνεργασίας (ΜΝΑΣ), συμβάλλοντας έτσι στον περιορισμό τής τρομοκρατίας, του λαθρεμπορίου και της λαθρομεταναστεύσεως.
Δυστυχώς - όπως σας αναφέραμε ήδη - η τελευταία τέτοιου είδους αποστολή για την Ελλάδα ΜΑΣ, έγινε προ 25 ημερών περίπου. Επρόκειτο για μία αποστολή, εντός των πλαισίων της επιχειρήσεως «Active Endeavour» του ΝΑΤΟ, με την οποία εξήντλησε και τις τελευταίες τρεις ώρες πτήσεως που διέθετε βάσει των κανονισμών. Έκτοτε, καθηλώθηκε - κι αυτό με τη σειρά του - στο έδαφος, όπως είχε συμβεί σταδιακώς εδώ και χρόνια άλλωστε και με τα άλλα πέντε αεροσκάφη τής Μοίρας, ελλείψει ανταλλακτικών!
Γνωρίζετε ποιά χώρα καλύπτει έκτοτε το επιχειρησιακό κενό; Μα, η Τουρκία ασφαλώς! Προς το παρόν, εκτελεί μία αποστολή εβδομαδιαίως με κάποιο από τα έξι δικά της αεροσκάφη Ναυτικής Συνεργασίας που διαθέτει, τύπου CN-235MP. Μάλιστα, βρίσκονται υπό παραγγελίαν άλλα δέκα (!) σύγχρονα αεροσκάφη, τύπου ATR-72ASW. Έτσι, οι Τούρκοι ήδη αποτυπώνουν τις κινήσεις κάθε εμπορικού πλοίου που πλέει στην ευρύτερη περιοχή, αλλά καταγράφουν επίσης και τις θέσεις των μονάδων του Στόλου μας! Το Στρατηγείο της Νάπολης δέχεται πληροφορίες μόνον από τους Τούρκους πλέον...
Γιατί απαξιώθηκε και εγκαταλήφθηκε η 353 ΜΝΑΣ;
Κάποιοι λένε ότι, τα πολλά ιλαροτραγικά που σημειώθηκαν τα τελευταία χρόνια στην συγκεκριμένη Μοίρα, συνέβησαν εξαιτίας κάποιων παραλείψεων που οφείλοντο τόσο στην έλλειψη ενδιαφέροντος για τον ρόλο της, αλλά και στην έλλειψη αεροπορικής νοοτροπίας των Επιτελικών Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού! Κάτι τέτοιο - από μόνο του - είναι απαράδεκτο στις μέρες μας! Εμείς όμως, από αυτήν εδώ την έπαλξη, έχουμε σοβαρότατους λόγους να πιστεύουμε, πως όλα έγιναν, γίνονται και θα συνεχίσουν να γίνονται - αν δεν τους βγάλουμε «όλα τα άπλυτα» κάποιων τελειωμένων προδοτών «στη φόρα» - βάσει σατανικού σχεδιασμού και υπολογισμού!
Η Πατρίδα ΜΑΣ, εξαιτίας κάποιων δοσιλόγων, απεμπόλησε - τυπικώς, με δική της ευθύνη - μια σημαντικότατη στρατηγική συνεισφορά της σε ΝΑΤΟϊκό επίπεδο. Κάποιοι μάλιστα, επιθυμούσαν κάτι τέτοιο τόσο σφόδρα, που τον Οκτώβριο τού 2008 απέρριψαν πρόταση εργοστασιακής συντηρήσεως για δύο από τα έξι αεροσκάφη - διαρκείας έξι μηνών και με ελάχιστο κόστος - η οποία θα προσέδιδε μία παράταση 3.000 ωρών πτήσεως στην 353 ΜΝΑΣ και την δυνατότητα καλύψεως τού σημερινού επιχειρησιακού κενού για τουλάχιστον 40 - 45 μήνες. Έτσι, το Πολεμικό Ναυτικό θα μπορούσε να προχωρήσει κάπως «άνετα» στην αγορά νέων υπερσυγχρόνων αεροσκαφών και να κλείσει αυτήν την ύπουλη «τρύπα» στα Εθνικά μας Θέματα.
Κάποιοι όμως, έχουν αναλάβει - εργολαβικώς - να το ξεπουλήσουν το Αιγαίο Πέλαγος πάση θυσία στους Τούρκους. Θα τον τεκμηριώσουμε αυτόν τον ισχυρισμό μας, στο επόμενο άρθρο μας, διότι - δυστυχώς - παρουσιάζονται προδοτικές κινήσεις εντός των κόλπων ακόμη κι αυτής της Πολεμικής Αεροπορίας ΜΑΣ! Άρα, δεν είναι απλώς ένα θέμα «νοοτροπίας» κάποιων Επιτελικών Αξιωματικών του Πολεμικού Ναυτικού, αλλά αντιθέτως, κάτι πολύ πιο βαθύ - και ευρύτερο - εντός των τάξεων της εκάστοτε πολιτικής ηγεσίας τού Υπουργείου Εθνικής Αμύνης αλλά και των περισσοτέρων Ανωτάτων Αξιωματικών κάθε Κλάδου! Δυστυχώς...
Νικόλαος Μακρής
Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009
Ο ΕΚΠΡΟΣΩΠΟΣ ΤΟΥ ΛΑ.Ο.Σ ΓΙΑ ΤΙΣ ΚΙΝΗΣΕΙΣ ΤΟΥ κ. ΝΙΜΙΤΣ
Αναφορικά με τις δηλώσεις του κ. Νίμιτς, ο
Εκπρόσωπος του ΛΑ.Ο.Σ κ. Κωστής Αϊβαλιώτης
δήλωσε τα εξής:
«Ο πρέσβυς κ. Βασιλάκης είχε την ατυχία να
κινηθεί μεταξύ Σκύλλας και Χάρυβδης στο
ελληνικό ΥΠ.ΕΞ. Ας ελπίσουμε ότι στο νέο γύρο
συνομιλιών, στον οποίο προσέρχεται ο
πατριωτισμός του να αντέξει...».
Σάββατο 14 Νοεμβρίου 2009
Ακτιβιστικη δραση ΝΕ.Ο.Σ. και Ν.Ε. ΛΑ.Ο.Σ. ΚΟΖΑΝΗΣ
Την παρασκευη 13/11 και ωρα 6:30 στην κεντρικη πλατεια της Κοζανης στο ρολοϊ νεολαιοι και μελη του ΛΑ.Ο.Σ. μοιραζαν φυλλαδια στο πλαισιο της πανελλαδικης δρασης για την Μακεδονια μας σε ολα τα μηκη και πλατη της Ελλαδος που εχει αναλαβει η ΝΕ.Ο.Σ.
Η ΝΕ.Ο.Σ. ΒΟΡΕΙΟΥ ΕΛΛΑΔΟΣ συμμετειχε σε αυτην την δραση και μετα απο την Θεσσαλονικη συνεχιζει Κοζανη και θα συνεχισει σε αλλους νομους της Βορειου Ελλαδος.
Ο κοσμος ειδε με θετικο ματι αυτην την δραση, εδινε συγχαρητηρια και παροτρυνε να συνεχισουν.
Φυσικα δεν θα μπορουσαν να λειπουν και τα γνωστοί μας αναρχικοί, αντιεξουσιαστές, αντιφασίστες, αντιδραστικοί ανθέλληνες κλπ κλπκ κλπ που έκαναν αντισυγκέντρωση.
Ο κόσμος βλέπει και κρίνει.
Παρασκευή 13 Νοεμβρίου 2009
Karaoke Party της ΝΕ.Ο.Σ.
Παρασκευή και 13...!!!
Τρόμαξέ μας με τη φωνή σου.
Karaoke Party στη Λαοφιλία Καλλιρόης 52.
Πολύ γέλιο, πολύ χορός.
Ώρα προσέλευσης 10μμ
Πέμπτη 12 Νοεμβρίου 2009
Aυτόνομη Αντικατοχική Αντεπίθεση με εκδηλώσεις καταδίκης της ανακύρηξης του ψευδοκράτους
Σε Αθήνα, Θεσσαλονική, Λευκωσία, Λονδίνο
Οι παρατάξεις του Ε.Φ.Α.Ε.Φ.Π στα πλαίσια της συμπλήρωσεις 26 χρόνων απο την παράνομη ανακύρηξη της λεγόμενης τούρκικης δημοκρατίας της βορεία Κύπρου οργανώνουν εκδηλώσεις καταδίκης της ανακύρηξης του ψευδοκράτους δύνοντας σαφές μήνυμα ότι κανένας δεν ξεχνα. Αναλυτικά:
Α.Φ. ΕΠΑΛξη Παν. Κύπρου:
Κυριακή 15 Νοεμβρίου - Λαμπαδηφορία
Ώρα:18.00 στην Πλατείας Παναγίας Φανερωμένης
Δευτέρα 16 Νοεμβρίου – Πορεία
Ώρα: 09.30 στην Πλατεία Παναγίας Φανερωμένης
Δηλώστε συμμετοχή Με κλίκ
ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ Αθήνας:
και συμετοχή του Α.Φ.Σ.Κ. ΦΛΟΓΑ Πατρών
Κυριακή 15 Νοεμβρίου- Πορεία
Ώρα: 17:00 από το οίκημα του ΔΡΑΣΙΣ Κ.Ε.Σ ( Παιανίας 5-7, Ζωγράφου )
Δηλώστε Συμμετοχή με κλίκ
Π.Ε.Ο.Φ Θεσσαλονίκης:
Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2009
Η ΠΕΟΦ διοργανώνει εκδήλωση καταδίκης του ψευδοκράτους, στην αίθουσα της Μητρόπολης Θεσσαλονίκης, έναντι του μητροπολιτικού ναού, την Κυριακή 15 Νοεμβρίου 2009, στις 17:30. Ομιλητής θα είναι ο πανεπιστημιακός κ. Φάνης Μαλκίδης
Θα ακολουθήσει πορεία από την πλατεία Αγίας Σοφίας μέχρι το τούρκικο προξενείο.
Παράλληλα απεργία πείνας από Παρασκευή, 13 Νοεμβρίου 2009 στις 12:00 μ.μ.μέχρι την Κυριακή, 15 Νοεμβρίου 2009 στις 12:00 μ.μ.Μπροστά από το Τούρκικο Προξενείο
Δηλώστε συμμετοχή με Κλίκ
ΤΟ ΨΕΥΔΟΚΡΑΤΟΣ ΤΟΥΣ Η ΜΙΣΗ ΜΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑ
ΚΑΤΩ ΤΑ ΧΕΡΙΑ ΟΜΟΣΠΟΝΔΙΑΚΟΙ Η ΚΥΠΡΟΣ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΗ
Στο Λονδίνο το Αυτόνομο Φοιτητικό Κίνημα ΜΕΤΩΠΟ Η.Β διοργανώνει
Αντικατοχική διαδήλωση μπροστά στην πρεσβεία της εγκληματικής ΤουρκίαςΣΤΗ ΒΟΥΛΗ ΤΟ ΑΙΤΗΜΑ ΓΙΑ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗΣ ΤΟΥ ΤΟΥΡΚΙΚΟΥ ΠΡΟΞΕΝΕΙΟΥ ΚΟΜΟΤΗΝΗΣ
| ΜΕ ΕΡΩΤΗΣΗ ΤΟΥ ΒΟΥΛΕΥΤΗ ΣΕΡΡΩΝ ΗΛΙΑ ΠΟΛΑΤΙΔΗ |
| Στο κείμενο γίνεται λόγος για ανθελληνική δραστηριότητα, που έχει υποχρεώσει πλήθος αγανακτισμένων πολιτών του νομού Ροδόπης, να δημιουργήσουν πρωτοβουλία πολιτών με την επωνυμία «ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ–ΣΤΟΠ» |
 |
| Μέχρι τη Βουλή έφτασε το αίτημα που προέβαλλε στην περιοχή μας με διάφορες ενέργειες η πρωτοβουλία πολιτών με την επωνυμία «ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ–ΣΤΟΠ», για κατάργηση του Τουρκικού Προξενείου Κομοτηνής. Την σχετική ερώτηση κατέθεσε ο βουλευτής ΛΑΟΣ Ηλίας Πολατίδης, όπου και αναφέρει τα εξής: «Σημαντικά γεγονότα, τα οποία αφορούν την εθνική και κοινωνική συνοχή της Θράκης, διαδραματίζονται στην ακριτική αυτή περιοχή της πατρίδος μας, με αφορμή την ανθελληνική δραστηριότητα του τουρκικού Προξενείου στην Κομοτηνή. Ή απροκάλυπτα αντεθνική και υποθάλπουσα εξεγέρσεις εναντίον της εννόμου και πολιτειακής τάξεως δραστηριότητα του τελευταίου έχει υποχρεώσει πλήθος αγανακτισμένων πολιτών του νομού Ροδόπης, αλλά και γενικότερα της μείζονος περιφερείας Θράκης, να δημιουργήσουν πρωτοβουλία πολιτών με την επωνυμία «ΠΡΟΞΕΝΕΙΟ–ΣΤΟΠ». Ειδικότερα, συμφώνως με επαρκώς αιτιολογημένες απόψεις της ανωτέρω πρωτοβουλίας, το τουρκικό Προξενείο της Κομοτηνής δεν έχει λόγο υπάρξεως αφού: • Δεν υπάρχουν Τούρκοι υπήκοοι στην Θράκη. • Δεν υπάρχουν τόσες γραφειοκρατικές διαδικασίες –ιδίως μετά την κατάργηση της βίζας για την Τουρκία– που να δικαιολογούν μία τέτοια πολυπρόσωπη και πολυέξοδη υπηρεσία στην Κομοτηνή. • Δεν υπάρχουν μειονοτικά δικαιώματα που μέσα σε μία σύγχρονη Ελλάδα της Ευρωπαϊκής Ενώσεως έχουν ανάγκη έναν τέτοιον «εγγυητή». • Η Συνθήκη της Λωζάνης, η οποία προστατεύει τις ελληνικές μουσουλμανικές μειονότητες, τηρείται επαρκώς από την Ελλάδα και δεν χρειάζεται κανενός είδους άλλη κηδεμονία. Επιπροσθέτως, η ύπαρξης του τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής έχει στην πράξη τα εξής αποτελέσματα: • Την συντήρηση ενός παρακρατικού μηχανισμού, ο οποίος οδηγεί τους μουσουλμάνους συμπολίτες μας σε γκετοποίηση. • Την δημιουργία-χειραγώγηση κάποιων μειονοτικών ηγεσιών για τον έλεγχο της τοπικής κοινωνίας η οποία αποβαίνει προς όφελος των επεκτατικών τουρκικών βλέψεων. • Την μεθόδευση ενεργειών σε μία προσπάθεια εκτουρκισμού Ελλήνων Πομάκων και Τσιγγάνων στην Θράκη. Κατόπιν όλων αυτών, αλλά και της πανθομολογουμένης τελευταίως αποδεδειγμένης ανθελληνικής και επεκτατικής πολιτικής της κυβερνήσεως της Αγκύρας. Ερωτάται ο υπουργός: Είναι εις γνώσιν του υπουργείου και της ελληνικής κυβερνήσεως η ανωτέρω ανθελληνική πολιτική που ασκεί το τουρκικό κράτος μέσω του Προξενείου της Κομοτηνής; Είναι εις γνώσιν του Υφυπουργείου και της ελληνικής κυβερνήσεως τα δημιουργούμενα εθνικά και κοινωνικά προβλήματα των κατοίκων της Θράκης (Χριστιανών και Μουσουλμάνων) από την δράση του Προξενείου; Είναι εις γνώσιν του υπουργείου και της ελληνικής κυβερνήσεως η ανωτέρω πρωτοβουλία πολιτών για την κατάργηση του τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής; Είναι στις προθέσεις της κυβερνήσεως, κατόπιν όλων αυτών, η κατάργηση του τουρκικού Προξενείου της Κομοτηνής με ταυτόχρονη κατάργηση του ομολόγου ελληνικού στην Σμύρνη, το οποίο ως γνωστόν δεν έχει ουσιαστικό λόγο υπάρξεως; |
Τα τελευταία κόκκινα απολειφάδια
Κλάμα η Αλέκα και ο Ριζοσπάστης καθώς και οι νοσταλγοί του σταλινικού φασισμού που το τοίχος έπεσε και μαζί με αυτό η τεράστια φυλακή βασανιστηρίων που είχαν στήσει οι δήθεν δημοκράτες. Τα στοιχεία που βγαίνουν στη φόρα κάθε μέρα από τα αρχεία της ΣΤΑΖΙ κάνουν τον Χίτλερ να φαντάζει Μίκι Μάους. 20 χρόνια πέρασαν όταν ένα τεράστιο ποτάμι ανθρώπινων ψυχών ξεχύθηκε στο δρόμο με προορισμό την ελευθερία. Το τοίχος στήθηκε όχι για τους απ έξω αλλά για τους από μέσα. Αυτοί που μιλούν τώρα για αστυνομοκρατία και είναι δήθεν ευαίσθητοι αναπολούν τα βασανιστήρια της ΣΤΑΖΙ και με χαρά θα έβαζαν κάμερα ακόμα και στην τουαλέτα μας και αυτο δεν είναι υπερβολή: 91.000 μέλη αριθμούσε η ΣΤΑΖΙ όταν η φασιστική ΓΚΕΣΤΑΜΠΟ είχε 7.000 μέλη για όλη τη Γερμανία. Οι σοσιαλιστικοί ''παράδεισοι'' κατέρρευσαν σαν χάρτινοι πύργοι και οι λαοί που τους έζησαν στο πετσί τους τους διαολόστειλαν και μόνο στην Ελλάδα ευημερούν και κάνουν σχέδια για νέα τείχη, για νέες ΣΤΑΖΙ, για νέα Γκουλάκ
ΥΓ: Λεωνίδας Κύρκος: Ευτυχώς που χάσαμε τον εμφύλιο γιατί θα γινόμασταν χειρότεροι και από την Αλβανία
Τετάρτη 11 Νοεμβρίου 2009
ΝΑ ΜΗΝ ΜΑΣ ΞΕΦΕΥΓΟΥΝ ΓΙΑΤΙ ΔΕΝ ΕΙΝΑΙ ΚΑΘΟΛΟΥ ΜΙΚΡΑ
ΣΑΝ ΣΗΜΕΡΑ ΤΟ 1912 ΑΠΕΛΕΥΘΕΡΩΘΗΚΕ Η ΚΑΣΤΟΡΙΑ
Σαν σήμερα στις 11 Νοεμβρίου του 1912 ο ελληνικός στρατός (ΙΙΙ Μεραρχία και 1ο Σύνταγμα Ιππικού) απελευθερώνει την Καστοριά.
Σαν σήμερα στις 11 Νοεμβρίου του 1912 ο ελληνικός στρατός (ΙΙΙ Μεραρχία και 1ο Σύνταγμα Ιππικού) απελευθερώνει την Καστοριά.
Η ΧΙΟΣ ΚΑΙ Η ΣΑΜΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΕΣ ΣΤΗΝ ΑΓΚΑΛΙΑ ΤΗΣ ΜΗΤΕΡΑΣ ΠΑΤΡΙΔΑΣ...
11 ΝΟΕΜΒΡΙΟΥ ΤΟΥ 1912... ΤΟ ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΤΟ 7ο Σ.Π. ΚΑΙ ΟΙ ΕΠΑΝΑΣΤΑΤΕΣ ΠΕΤΑΝΕ ΣΤΟ ΑΙΓΑΙΟ
Κήρυξη της ένωσης της Σάμου με την Ελλάδα Η Σάμος, υπό το Θεμιστοκλή Σοφούλη, επαναστατεί και κηρύσσει την ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα. Η ένωση δεν αναγνωρίζεται προσωρινά από την Ελλάδα, για λόγους διπλωματικούς. Την ίδια μέρα η Απελευθέρωση της Χίου" Συγκρότημα του 7ου Συντάγματος Πεζικού, που μεταφέρθηκε με τα ατμόπλοια "Πατρίς", "Σαπφώ" και "Εριέττα", με την υποστήριξη της Μοίρας Ευδρόμων του στόλου, αποβιβάζεται στη θέση Κοντάρι, νότια του λιμανιού της Χίου. Την επόμενη μέρα απελευθερώνει την πόλη της Χίου και συνεχίζει τις επιχειρήσεις προς το εσωτερικό του νησιού, αναγκάζοντας την τουρκική φρουρά, αποτελούμενη από 37 αξιωματικούς και 1.800 οπλίτες, να παραδοθεί στις 21 Δεκεμβρίου 1912.
Κήρυξη της ένωσης της Σάμου με την Ελλάδα Η Σάμος, υπό το Θεμιστοκλή Σοφούλη, επαναστατεί και κηρύσσει την ένωσή της με τη μητέρα Ελλάδα. Η ένωση δεν αναγνωρίζεται προσωρινά από την Ελλάδα, για λόγους διπλωματικούς. Την ίδια μέρα η Απελευθέρωση της Χίου" Συγκρότημα του 7ου Συντάγματος Πεζικού, που μεταφέρθηκε με τα ατμόπλοια "Πατρίς", "Σαπφώ" και "Εριέττα", με την υποστήριξη της Μοίρας Ευδρόμων του στόλου, αποβιβάζεται στη θέση Κοντάρι, νότια του λιμανιού της Χίου. Την επόμενη μέρα απελευθερώνει την πόλη της Χίου και συνεχίζει τις επιχειρήσεις προς το εσωτερικό του νησιού, αναγκάζοντας την τουρκική φρουρά, αποτελούμενη από 37 αξιωματικούς και 1.800 οπλίτες, να παραδοθεί στις 21 Δεκεμβρίου 1912.
Δελτίο Τυπου ΝΕ.Ο.Σ. για παραπομπή ΑΠΟΕΛ σε UEFA
11/11/2009
ΔΕΛΤΙΟ ΤΥΠΟΥ
Με έκπληξη πληροφορηθήκαμε την πρόσφατη απειλή της UEFA προς τον ποδοσφαιρικό σύλλογο ΑΠΟΕΛ για τις ελληνικές σημαίες που κυριαρχούσαν στο γήπεδο κατά το τελευταίο παιχνίδι με αντίπαλο την πορτογαλική Πόρτο.
Φυσικά ανάλογες συστάσεις και παραπομπές δεν έγιναν από την UEFA τόσο στην τουρκική Τραμπζονσπόρ που είχαν σημαίες με το ψευδοκράτος στο γήπεδο, όσο και στην αλβανική ποδοσφαιρική ομοσπονδία που στον τελευταίο αγώνα της Εθνικής Ελλάδος στα Τίρανα με την αντίστοιχη της Αλβανίας θερμοκέφαλοι έκαψαν τη γαλανόλευκη, το Εθνικό μας σύμβολο.
Άραγε είναι μεγαλύτερης σημασίας η ανάρτηση ενός Εθνικού συμβόλου από την καύση του; Είναι μεγαλύτερης σημασίας η ανάρτηση σημαίας κράτους της ΕΕ, από την ανάρτηση σημαίας ψευδοκράτους και μάλιστα κατεχόμενου εδάφους χώρας μέλους της ΕΕ;
Καλά θα κάνει λοιπόν η UEFA να μην έχει επιλεκτικές ευαισθησίες και επιλεκτικές αντιπάθειες.
Μία απάντηση στην «Ελευθεροτυπία»
Κύριε Διευθυντά,Η κα Μόλχο εις συνέντευξίν της στην «Ελευθεροτυπίαν» (29-10-2009) ανεφέρθη εις εμέ κατά τρόπον, που πρέπει να απαντηθή.1 Κατ' αρχήν η κα Μόλχο ισχυρίσθη, ότι «επί δικτατορίας» ήμουν καθηγητής στην Σχολήν Ευελπίδων. Ψεύδεται. Διότι ουδέποτε διετέλεσα καθηγητής στην Σχολήν Ευελπίδων, όπως κι' ουδέποτε στην ζωήν μου εισήλθα στην Σχολήν Ευελπίδων, ούτε ως επισκέπτης! Όσον αφορά στην δικτατορία της υπενθυμίζω, ότι η δικτατορία ήτο εκείνη, που με διάταγμα 301/1969 του Παπαδοπούλου ανεγνώρισε το Κεντρικό Ισραηλιτικό Συμβούλιο, ως Νομικόν Πρόσωπον Δημοσίου Δικαίου!2 Στον ισχυρισμόν της κας Μόλχο, ότι γράφω επί λέξει, αφού βάζει εισαγωγικά: «Οι Εβραίοι ένα πράγμα καταλαβαίνουν. Εκτελεστικό απόσπασμα μέσα σε 24 ώρες». Παρατηρώ, ότι η κα Μόλχο παραποιεί τα γραφόμενα, διότι εγώ γράφω (σελ.742): «Έτσι θέλουν οι Εβραίοι. Διότι μόνον έτσι καταλαβαίνουν: εντός 24 ωρών και εκτελεστικό απόσπασμα. Κι' αυτά ελέχθησαν από έναν δημοκράτη, αλλά δυναμικόν πατριώτη». Σκοπίμως η κα Μόλχο αποκρύπτει την φράσιν ότι «κι' αυτά ελέχθησαν από έναν δημοκράτην, αλλά δυναμικόν πατριώτη» που εννοώ τον Κλεμανσώ, διότι αυτός ηπείλησε να στείλη στο εκτελεστικό απόσπασμα όχι βεβαίως όλους Εβραίους, αλλά συγκεκριμένους Εβραίους τοκογλύφους, που μνημονεύει ο Πεϋρεφίτ εις σύγγραμμά του και ανεπιτρέπτως η κα Μόλχο αποσιωπά.Η απόφασις 913/2009 μάλιστα του Πενταμελούς Εφετείου Αθηνών, που με απήλλαξε των εβραϊκών ψευδοκατηγοριών αποφαίνεται επί του σχετικού αποσπάσματος ότι: «Η φράση λοιπόν για εκτελεστικό απόσπασμα, που αποδίδεται στον Κλεμανώ από τον Ρ. Πεϋρεφίτ, αφορά τους συγκεκριμένους Εβραίους τοκογλύφους και επαναλαμβάνεται απλώς από τον συγγραφέα για να δώσει έμφαση στο ως άνω περιστατικό. Οι μάρτυρες κατηγορίας δεν αμφισβήτησαν με συγκεκριμένα στοιχεία ότι ο Κλεμανσώ με αφορμή το γεγονός αυτό είτε την παραπάνω φράση αλλά τον συγγραφέα (Ρ. Πέϋρεφίτ) το βιβλίο του οποίου χαρακτήρισαν μυθιστόρημα». Επειδή η κα Μόλχο υποστηρίζει, ότι εγώ θέλω να αφαιρέσω την ελευθερίαν του λόγου από άλλους, την προκαλώ εις ελεύθερον δημόσιον διάλογον. Της δίδω την ευκαιρίαν να αποστομώση έναν «αντισημίτην». Προεξοφλώ, ότι θα αρνηθή, διότι γνωρίζει, ότι έχω δίκαιον κι' ότι θα την συντρίψω. Κα Μόλχο εάν έχετε το θάρρος τολμήσατε να συζητήσετε ελευθέρως μαζί μου, δια τους Εβραίους και τα εγκλήματά των κατά της Ελλάδος, των Χριστιανών και των Ελλήνων. Αν δεν δεχθήτε τον διάλογον, τότε μη με κατηγορήτε, ότι θέλω να στερήσω την ελευθερίαν του λόγους εις άλλους.3Η αθωωτική απόφασις του δικαστηρίου με απαλλακτικήν πρότασιν της κας Εισαγγελέως δεν είναι «η ντροπή της Ελλάδος» όπως απρεπώς την χαρακτηρίζει η κα Μόλχο, η οποία οφείλει να σέβεται τας δικαστικάς αποφάσεις και να μη δυσφημή τους Έλληνας και τας Ελληνίδας Δικαστάς και Εισαγγελείς. Αλλά δεν περιμένω καλλιτέραν συμπεριφοράν, όταν η κα Μόλχο διακηρύσσει ότι: «δεν θα είχα καμία αξιοπρέπεια εάν δεν υπήρχε το κράτος του Ισραήλ!!» Ας μεταβή, λοιπόν στο Ισραήλ που της εξασφαλίζει την αξιοπρέπειαν. Διατί κάθεται εδώ; Τώρα τι είδους αξιοπρέπεια εξασφαλίζει ένα κράτος δολοφόνων, βιαστών, σφαγέων, που ισοπεδώνει πόλεις, φυλακίζει με τείχος έναν λαό, σκοτώνει παιδάκια, γυναίκας κ.τ.λ. βομβαρδίζει νοσοκομεία, βασανίζει ασθενείς, εκβιάζει, παραβιάζει το διεθνές δίκαιον, διαπράττει εγκλήματα πολέμου κ.τ.λ. είναι ένα άλλο ζήτημα.
Κωνσταντίνος Πλεύρης
Τρίτη 10 Νοεμβρίου 2009
20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου
Σαν σήμερα συμπληρώνονται 20 χρόνια από την πτώση του τείχους του Βερολίνου. Στην Ελλάδα δεν ακούγεται σχεδόν τίποτε, ενώ στην γερμανική πρωτεύουσα, αλλά και στην υπόλοιπη γερμανική επικράτεια διοργανώνονται μεγαλειώδεις εορταστικές εκδηλώσεις. Σε συνεργασία με τον Jorg Fischer, αρχισυντάκτη διεθνών θεμάτων της γερμανικής εφημερίδας Junge Freiheit, παρουσιάζουμε ένα μικρό ημερολόγιο των ιστορικών γεγονότων του 1989 που οδήγησαν στην κατάρρευση του «Σιδηρού Παραπετάσματος».
19 Ιανουαρίου. Ο Γενικός Γραμματέας του SED (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ενότητος Γερμανίας) Έριχ Χόνεκερ ανακοινώνει ότι «το τείχος θα υπάρχει ακόμη σε 50 ή και 100 χρόνια όσο δεν αλλάζουν οι συνθήκες που οδήγησαν στην ανέγερσή του». 5 Φεβρουαρίου. Ο Βερολινέζος Κρις Ζεφρουά θα εκτελεσθεί εν ψυχρώ κατά την απόπειρα αποδράσεώς του. Ο «συνεργός» του, Κρίστιαν Γκάουντιαν, θα τραυματισθεί σοβαρά και θα καταδικασθεί σε τριετή φυλάκιση. 8 Μαρτίου. Ο Βίνφριντ Φρόιντενμπεργκ καταπίπτει με αερόστατο κατά την διαφυγή του. Έχει, ωστόσο, φτάσει στο Δυτικό Βερολίνο. 15 Μαρτίου. Οι Σοβιετικοί ολοκληρώνουν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Αφγανιστάν. 1 Απριλίου. Επιτρέπονται και πάλι επισκέψεις συγγενών στην Δύση, ακόμη και για θείες, θείους και ανίψια. Για την αποφυγή κύματος φυγής σύζυγοι και τέκνα θα μένουν πίσω στην ΛΔΓ ως «ενέχυρο». 3 Απριλίου. Ο Χόνεκερ διατάσσει κατάπαυση πυρός για τις απόπειρες διαφυγής, λόγω της επισκέψεως του Φρανσουά Μιτεράν. 18 Απριλίου. Πρώτο ρήγμα στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» από Ούγγρους συνοριοφύλακες στο ακριτικό χωριό Ράγκεντρορφ, στο τριεθνές Αυστρίας-Σλοβακίας-Ουγγαρίας. 2 Μαΐου. Ο Ούγγρος στρατηγός Νοβάκι ανακοινώνει την διάσπαση του «Σιδηρούς Παραπετάσματος». Η είδηση γίνεται γνωστή και στην ΛΔΓ. 16 Μαΐου. Ο πρόεδρος της κρατικής επιτροπής σχεδιασμού, Γκέραρντ Σούρερ (SED) προειδοποιεί εσωτερικά για επικείμενη χρεοκοπία της ΛΔΓ το έτος 1991. 13 Ιουνίου. Κολ και Γκορμπατσώβ διακηρύσσουν το «δικαίωμα όλων των λαών και κρατών, να προσδιορίζουν το πεπρωμένο τους και να οικοδομούν τις μεταξύ τους σχέσεις βάσει του διεθνούς δικαίου». 27 Ιουνίου. Οι υπουργοί Εξωτερικών Μοκ (Αυστρία) και Χορν (Ουγγαρία) κόβουν το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» στο Κρόισμπαχ. Από τον Ιανουάριο έχουν διαφύγει στην Δύση πάνω από 7.000 Ανατολικογερμανοί. 31 Ιουλίου. Στην πρεσβεία της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο βρίσκουν άσυλο πάνω από 150 Ανατολικογερμανοί. Ήδη τον Ιούλιο έχουν διαφύγει 2.144 Ανατολικογερμανοί. 8 Αυγούστου. Η πρεσβεία της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο κλείνει, λόγω υπερπληρότητος σε πρόσφυγες. 14 Αυγούστου. Κλείσιμο της Πρεσβείας στην Βουδαπέστη, όπου έχουν καταλύσει 171 Ανατολικογερμανοί. Το πρώτο κατάλυμα για Γερμανούς πρόσφυγες ανοίγει στην Βουδαπέστη. 19 Αυγούστου. «Πανευρωπαϊκό πικνίκ» στα αυστρο-ουγγρικά σύνορα. Πάνω από 600 Ανατολικογερμανοί καταφέρνουν να διαφύγουν. 21 Αυγούστου. Σε μία συμπλοκή με Ούγγρους συνοριοφύλακες πεθαίνει ο αρχιτέκτονας Κουρτ-Βέρνερ Σουλτς. Είναι ο τελευταίος Ανατολικογερμανός που θα εκτελεσθεί κατά την απόπειρα διαφυγής του. 22 Αυγούστου. Κλείσιμο της πρεσβείας στην Πράγα, όπου έχουν καταλύσει 140 Ανατολικογερμανοί. 23 Αυγούστου. Εκατοντάδες χιλιάδες Εσθονοί, Λετονοί και Λιθουανοί διαδηλώνουν με μία ανθρώπινη αλυσίδα στις βαλτικές σοβιετικές δημοκρατίες για την ανεξαρτησία τους. 10 Σεπτεμβρίου. Η Ουγγαρία ανακοινώνει ότι από την 11η Σεπτεμβρίου θα επιτραπεί η έξοδος προς την Αυστρία στους Ανατολικογερμανούς πρόσφυγες. 12 Σεπτεμβρίου. Με απόφαση του Π.Γ., όλες οι αιτήσεις εξόδου θα εξετάζονται από την ίδια την Stasi. 20 Σεπτεμβρίου. Η πρεσβεία στην Βαρσοβία κλείνει λόγω πληρότητος. Η νέα μη-κομμουνιστική κυβέρνηση της Πολωνίας, δεν επιτρέπει στους Ανατολικογερμανούς την έξοδο. 30 Σεπτεμβρίου. Ο υπουργός Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας Γκένσερ ανακοινώνει από το μπαλκόνι της πρεσβείας στην Πράγα την άδεια εξόδου για τους εκεί Ανατολικογερμανούς. Με ειδικές σφραγισμένες αμαξοστοιχίες φτάνουν την 1η Οκτωβρίου, ταξιδεύοντας μέσω ΛΔΓ, στην Βαυαρία. Το ίδιο γίνεται και με τους Ανατολικογερμανούς της Βαρσοβίας. 21.000 καταλήγουν στην Δύση μέσω Ουγγαρίας και ΛΔΓ. 3 Οκτωβρίου. Η ΛΔΓ διακόπτει τις άδειες ταξιδίου χωρίς βίζα και διαβατήριο προς την Τσεχοσλοβακία. 4 Οκτωβρίου. 7.000 Ανατολικογερμανοί της Πράγας φεύγουν κι αυτοί μέσα σε σφραγισμένες αμαξοστοιχίες. 9 Οκτωβρίου. Στην πρώτη «δευτεριάτικη διαδήλωση» πάνω από 70.000 πολίτες διαδηλώνουν στην Λειψία. Τα κρατικά όργανα δεν παρεμβαίνουν. 16 Οκτωβρίου. Δεκάδες χιλιάδες στην επόμενη «δευτεριάτικη διαδήλωση» διαδηλώνουν σε Λειψία, Δρέσδη, Μαγδεμβούργο, Χάλλε, Πλάουεν και άλλες πόλεις. Στο Ανατολικό Βερολίνο είναι μόνο 3.000. 18 Οκτωβρίου. Το Π.Γ. της SED ρίχνει τον Χόνεκερ. Ο Έγκον Κρεντς γίνεται ο νέος Γ.Γ. και υπόσχεται νέο «νομοσχέδιο για τα ταξίδια πολιτών της ΛΔΓ στο εξωτερικό». 23 Οκτωβρίου. «Δευτεριάτικη διαδήλωση» με 300.000 στην Λειψία, δεκάδες χιλιάδες σε Μαγδεμβούργο, Δρέσδη, Σβέριν, Τσβίκαου, Χάλλε, Στράλσουντ, Πλάουεν, Ρόστοκ και Βερολίνο. 27 Οκτωβρίου. Η ΛΔΓ ανακοινώνει αμνηστία για όλους τους φυγάδες και για όλα τα πολιτικά αδικήματα. 1 Νοεμβρίου. Οι Ανατολικογερμανοί μπορούν και πάλι να ταξιδεύουν χωρίς διαβατήρια στην Τσεχοσλοβακία - ξαναγεμίζει η πρεσβεία της Πράγας. 4 Νοεμβρίου. Το ταξίδι μέσω Τσεχοσλοβακίας προς Βαυαρία γίνεται πλέον ανεμπόδιστα - τεράστιες ουρές στα σύνορα. Στο Βερολίνο διαδηλώνουν εκατοντάδες χιλιάδες για μία καλύτερη ΛΔΓ. 6 Νοεμβρίου. Το νέο ακόμη πιο περιοριστικό ταξιδιωτικό νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται ως φάρσα ακόμη και από στελέχη του SED. 8 Νοεμβρίου. Από την αρχή του μήνα πάνω από 40.000 Ανατολικογερμανοί έχουν διαφύγει. 9 Νοεμβρίου.Το Π.Γ., η Κ.Ε. και η κυβέρνηση συνυπογράφουν νέο ταξιδιωτικό νόμο και τον ανακοινώνουν λίγο πριν τις 7 μ.μ. Λίγες ώρες αργότερα πέφτει το τείχος. 10 Νοεμβρίου. Τα σύνορα προς Δυτική Γερμανία ανοίγουν. Αποφασίζεται το άνοιγμα και άλλων διόδων μέχρι 14 Νοεμβρίου. 12 Νοεμβρίου. Ανακοινώνεται επισήμως το άνοιγμα των συνόρων και η ελεύθερη διέλευση του τείχους του Βερολίνου. 13 Νοεμβρίου. Ανατίθεται σχηματισμός νέας κυβερνήσεως στον νέο πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου Χανς Μόντρωβ. 23 Δεκεμβρίου. Από αργά το βράδυ μπορούν πλέον και όλοι οι πολίτες της Δυτικής Γερμανίας να ταξιδεύσουν χωρίς βίζα στην ΛΔΓ.
19 Ιανουαρίου. Ο Γενικός Γραμματέας του SED (Σοσιαλιστικό Κόμμα Ενότητος Γερμανίας) Έριχ Χόνεκερ ανακοινώνει ότι «το τείχος θα υπάρχει ακόμη σε 50 ή και 100 χρόνια όσο δεν αλλάζουν οι συνθήκες που οδήγησαν στην ανέγερσή του». 5 Φεβρουαρίου. Ο Βερολινέζος Κρις Ζεφρουά θα εκτελεσθεί εν ψυχρώ κατά την απόπειρα αποδράσεώς του. Ο «συνεργός» του, Κρίστιαν Γκάουντιαν, θα τραυματισθεί σοβαρά και θα καταδικασθεί σε τριετή φυλάκιση. 8 Μαρτίου. Ο Βίνφριντ Φρόιντενμπεργκ καταπίπτει με αερόστατο κατά την διαφυγή του. Έχει, ωστόσο, φτάσει στο Δυτικό Βερολίνο. 15 Μαρτίου. Οι Σοβιετικοί ολοκληρώνουν την αποχώρηση των στρατευμάτων τους από το Αφγανιστάν. 1 Απριλίου. Επιτρέπονται και πάλι επισκέψεις συγγενών στην Δύση, ακόμη και για θείες, θείους και ανίψια. Για την αποφυγή κύματος φυγής σύζυγοι και τέκνα θα μένουν πίσω στην ΛΔΓ ως «ενέχυρο». 3 Απριλίου. Ο Χόνεκερ διατάσσει κατάπαυση πυρός για τις απόπειρες διαφυγής, λόγω της επισκέψεως του Φρανσουά Μιτεράν. 18 Απριλίου. Πρώτο ρήγμα στο «Σιδηρούν Παραπέτασμα» από Ούγγρους συνοριοφύλακες στο ακριτικό χωριό Ράγκεντρορφ, στο τριεθνές Αυστρίας-Σλοβακίας-Ουγγαρίας. 2 Μαΐου. Ο Ούγγρος στρατηγός Νοβάκι ανακοινώνει την διάσπαση του «Σιδηρούς Παραπετάσματος». Η είδηση γίνεται γνωστή και στην ΛΔΓ. 16 Μαΐου. Ο πρόεδρος της κρατικής επιτροπής σχεδιασμού, Γκέραρντ Σούρερ (SED) προειδοποιεί εσωτερικά για επικείμενη χρεοκοπία της ΛΔΓ το έτος 1991. 13 Ιουνίου. Κολ και Γκορμπατσώβ διακηρύσσουν το «δικαίωμα όλων των λαών και κρατών, να προσδιορίζουν το πεπρωμένο τους και να οικοδομούν τις μεταξύ τους σχέσεις βάσει του διεθνούς δικαίου». 27 Ιουνίου. Οι υπουργοί Εξωτερικών Μοκ (Αυστρία) και Χορν (Ουγγαρία) κόβουν το «Σιδηρούν Παραπέτασμα» στο Κρόισμπαχ. Από τον Ιανουάριο έχουν διαφύγει στην Δύση πάνω από 7.000 Ανατολικογερμανοί. 31 Ιουλίου. Στην πρεσβεία της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο βρίσκουν άσυλο πάνω από 150 Ανατολικογερμανοί. Ήδη τον Ιούλιο έχουν διαφύγει 2.144 Ανατολικογερμανοί. 8 Αυγούστου. Η πρεσβεία της Δυτικής Γερμανίας στο Ανατολικό Βερολίνο κλείνει, λόγω υπερπληρότητος σε πρόσφυγες. 14 Αυγούστου. Κλείσιμο της Πρεσβείας στην Βουδαπέστη, όπου έχουν καταλύσει 171 Ανατολικογερμανοί. Το πρώτο κατάλυμα για Γερμανούς πρόσφυγες ανοίγει στην Βουδαπέστη. 19 Αυγούστου. «Πανευρωπαϊκό πικνίκ» στα αυστρο-ουγγρικά σύνορα. Πάνω από 600 Ανατολικογερμανοί καταφέρνουν να διαφύγουν. 21 Αυγούστου. Σε μία συμπλοκή με Ούγγρους συνοριοφύλακες πεθαίνει ο αρχιτέκτονας Κουρτ-Βέρνερ Σουλτς. Είναι ο τελευταίος Ανατολικογερμανός που θα εκτελεσθεί κατά την απόπειρα διαφυγής του. 22 Αυγούστου. Κλείσιμο της πρεσβείας στην Πράγα, όπου έχουν καταλύσει 140 Ανατολικογερμανοί. 23 Αυγούστου. Εκατοντάδες χιλιάδες Εσθονοί, Λετονοί και Λιθουανοί διαδηλώνουν με μία ανθρώπινη αλυσίδα στις βαλτικές σοβιετικές δημοκρατίες για την ανεξαρτησία τους. 10 Σεπτεμβρίου. Η Ουγγαρία ανακοινώνει ότι από την 11η Σεπτεμβρίου θα επιτραπεί η έξοδος προς την Αυστρία στους Ανατολικογερμανούς πρόσφυγες. 12 Σεπτεμβρίου. Με απόφαση του Π.Γ., όλες οι αιτήσεις εξόδου θα εξετάζονται από την ίδια την Stasi. 20 Σεπτεμβρίου. Η πρεσβεία στην Βαρσοβία κλείνει λόγω πληρότητος. Η νέα μη-κομμουνιστική κυβέρνηση της Πολωνίας, δεν επιτρέπει στους Ανατολικογερμανούς την έξοδο. 30 Σεπτεμβρίου. Ο υπουργός Εξωτερικών της Δυτικής Γερμανίας Γκένσερ ανακοινώνει από το μπαλκόνι της πρεσβείας στην Πράγα την άδεια εξόδου για τους εκεί Ανατολικογερμανούς. Με ειδικές σφραγισμένες αμαξοστοιχίες φτάνουν την 1η Οκτωβρίου, ταξιδεύοντας μέσω ΛΔΓ, στην Βαυαρία. Το ίδιο γίνεται και με τους Ανατολικογερμανούς της Βαρσοβίας. 21.000 καταλήγουν στην Δύση μέσω Ουγγαρίας και ΛΔΓ. 3 Οκτωβρίου. Η ΛΔΓ διακόπτει τις άδειες ταξιδίου χωρίς βίζα και διαβατήριο προς την Τσεχοσλοβακία. 4 Οκτωβρίου. 7.000 Ανατολικογερμανοί της Πράγας φεύγουν κι αυτοί μέσα σε σφραγισμένες αμαξοστοιχίες. 9 Οκτωβρίου. Στην πρώτη «δευτεριάτικη διαδήλωση» πάνω από 70.000 πολίτες διαδηλώνουν στην Λειψία. Τα κρατικά όργανα δεν παρεμβαίνουν. 16 Οκτωβρίου. Δεκάδες χιλιάδες στην επόμενη «δευτεριάτικη διαδήλωση» διαδηλώνουν σε Λειψία, Δρέσδη, Μαγδεμβούργο, Χάλλε, Πλάουεν και άλλες πόλεις. Στο Ανατολικό Βερολίνο είναι μόνο 3.000. 18 Οκτωβρίου. Το Π.Γ. της SED ρίχνει τον Χόνεκερ. Ο Έγκον Κρεντς γίνεται ο νέος Γ.Γ. και υπόσχεται νέο «νομοσχέδιο για τα ταξίδια πολιτών της ΛΔΓ στο εξωτερικό». 23 Οκτωβρίου. «Δευτεριάτικη διαδήλωση» με 300.000 στην Λειψία, δεκάδες χιλιάδες σε Μαγδεμβούργο, Δρέσδη, Σβέριν, Τσβίκαου, Χάλλε, Στράλσουντ, Πλάουεν, Ρόστοκ και Βερολίνο. 27 Οκτωβρίου. Η ΛΔΓ ανακοινώνει αμνηστία για όλους τους φυγάδες και για όλα τα πολιτικά αδικήματα. 1 Νοεμβρίου. Οι Ανατολικογερμανοί μπορούν και πάλι να ταξιδεύουν χωρίς διαβατήρια στην Τσεχοσλοβακία - ξαναγεμίζει η πρεσβεία της Πράγας. 4 Νοεμβρίου. Το ταξίδι μέσω Τσεχοσλοβακίας προς Βαυαρία γίνεται πλέον ανεμπόδιστα - τεράστιες ουρές στα σύνορα. Στο Βερολίνο διαδηλώνουν εκατοντάδες χιλιάδες για μία καλύτερη ΛΔΓ. 6 Νοεμβρίου. Το νέο ακόμη πιο περιοριστικό ταξιδιωτικό νομοσχέδιο χαρακτηρίζεται ως φάρσα ακόμη και από στελέχη του SED. 8 Νοεμβρίου. Από την αρχή του μήνα πάνω από 40.000 Ανατολικογερμανοί έχουν διαφύγει. 9 Νοεμβρίου.Το Π.Γ., η Κ.Ε. και η κυβέρνηση συνυπογράφουν νέο ταξιδιωτικό νόμο και τον ανακοινώνουν λίγο πριν τις 7 μ.μ. Λίγες ώρες αργότερα πέφτει το τείχος. 10 Νοεμβρίου. Τα σύνορα προς Δυτική Γερμανία ανοίγουν. Αποφασίζεται το άνοιγμα και άλλων διόδων μέχρι 14 Νοεμβρίου. 12 Νοεμβρίου. Ανακοινώνεται επισήμως το άνοιγμα των συνόρων και η ελεύθερη διέλευση του τείχους του Βερολίνου. 13 Νοεμβρίου. Ανατίθεται σχηματισμός νέας κυβερνήσεως στον νέο πρόεδρο του υπουργικού συμβουλίου Χανς Μόντρωβ. 23 Δεκεμβρίου. Από αργά το βράδυ μπορούν πλέον και όλοι οι πολίτες της Δυτικής Γερμανίας να ταξιδεύσουν χωρίς βίζα στην ΛΔΓ.
Δευτέρα 9 Νοεμβρίου 2009
1866 Το Ολοκαύτωμα του Αρκαδίου
«...Την Τρίτη το ξημέρωμα σ'τσ'οχτώ του Νοεμβρίου επρεμαζώχτηκε η Τουρκιά στ' Αρκάδι γύρου γύρου.Κι' η Τουρκιά ήτο πολύ ως είκοσι χιλιάδες Κι΄ απο μακριά φωνάζανε «προδώσετε Ραγιάδες» Κι' οι Χριστιανοί ντων είπανε: Καλώς ήρθατε Αγάδες. Σήμερο θ'ανταλλάξωμε αντρίστικα τσι μπάλες...»Η Μονή Αρκαδίου εκεί που γράφτηκε μία από τις ενδοξότερες σελίδες της Ελληνικής ιστορίας ιδρύθηκε επί του Βυζαντινού Αυτοκράτορος Αρκαδίου, σε θέση στρατηγική, που συνδέει τις επαρχίες Ρεθύμνου, Μυλοποτάμου και Αμαρίου. Κρήτες επαναστάτες είχαν αρχίσει να συγκεντρώνονται στο Αρκάδι, από τις 3 Μαρτίου του 1866 για φθασουν τον Νοέμβριο να αριθμούν τους 259 πολεμιστές και 705 γυναικόπαιδα. Στις 24 Σεπτεμβρίου είχε αφιχθεί ο συνταγματάρχης του Ε.Σ. Π. Κορωναίος με λίγους εθελοντές και ανακηρύχθηκε αρχηγός. Ο Κορωναίος έκρινε ότι η τοποθεσία δεν ήταν κατάλληλη για άμυνα, όμως ο Ηγούμενος της Μονής Γαβριήλ δεν ήθελε να την εγκαταλείψει. Έτσι προχώρησε σε αμυντικές προπαρασκευές, εγκατέστησε ως φρούραρχο τον ανθυπολοχαγό Ι. Δημακόπουλο και μετέβη στις επαρχίες προς στρατολόγηση πολεμιστών. Ο τουρκικός Στρατός αποτελούμενος από 6000 πεζούς, 200 ιππείς, 1200 Αλβανούς και υποστηριζόμενος από τριάντα κανόνια, υπό τον Μουσταφά Ναϊλή Πασά εκστράτευσε εναντίων της Μονής. Παράλληλα ζήτησε από τον ηγούμενο Γαβριήλ, να παραδοθεί. Η απάντηση ήταν ηχώ μιας άλλης απάντησης που ταξίδευσε μέσα στον χρόνο (2346 χρόνια) για να ακουστεί αυτήν την φορά στην Κρήτη «...Αν θες Πασά τ' άρματά μας έλα να τα πάρεις...» Η επίθεση ξεκίνησε στις 8 Νοεμβρίου στις μάχες διακρίνονται οι Δημακόπουλος, Σπύρος Ολύμπιος, Κούβος, Δενιανάκης, Γαληνάκης. Την δευτερη όμως μέρα η εξωτερική γραμμή άμυνας διασπάται, σκοτώνεταί ο Ηγούμενος Γαβριήλ, και οι Τούρκοι εισέρχονται στον περίβολο της Μόνής. Με εξαντλημένα και βεβαίη την αιχμαλωσία και όλα τα συνακόλουθα, ο Κωνσταντίνος Γιαμπουδάκης από το χωριό Άδελε του Ρεθύμνου κλείνεται μαζί με άλλους πολεμιστές αλλά και γυναικόπαιδα στην πυριτιδαποθήκη. Η πυροδότηση των βαρελιών με το μπαρούτι προκάλεσε την καταστροφή της Μονής και τον θάνατο πολλών Ελλήνων αλλά και Τούρκων εισβολέων. Ο κρότος δε, ακούσθηκε μέχρι το Ηράκλειο. Από το Αρκάδι η λάμψη του ολοκαυτώματος και της θυσίας φώτισε, όλο τον Ελληνισμό και πρόσθεσε άλλο ένα παράδειγμα για να μας καθοδηγεί στην συνέχιση της ιστορικής μας πορείας.
Η Νέα Δημοκρατία μετεξελίσσεται σε μια νέα ΕΔΗΚ Συνέντευξη του Μάκη Βορίδη στην εφημερίδα «Μακεδονία»
Ποια είναι η πρώτη εικόνα από τις έως τώρα κινήσεις του πρωθυπουργού και της κυβέρνησης;Η δική μου κριτική για την λειτουργία της κυβερνήσεως αυτές τις πρώτες ημέρες λίγη σημασία έχει. Αυτό που έχει σημασία είναι η εικόνα που εισπράττω από ένα ευρύτερο δείγμα πολιτών - όχι μόνο του ΛΑ.Ο.Σ. - που συναναστρέφομαι. Η εικόνα αυτή, παρά τις προφανείς σε εμένα ανακολουθίες της κυβέρνησης ήδη στα πρώτα της βήματα, είναι η τυπική μετεκλογική εικόνα στις συνθήκες κρίσεως που περνάμε. Δηλαδή ο κόσμος ψάχνει απεγνωσμένα να δει το καλό. Γιατί αυτό έχει ανάγκη να δει. Και εν πολλοίς αυτό βλέπει. Και αυτή ακριβώς η διάθεση να δούνε τον κ. Παπανδρέου ως κάτι που δεν είναι - ως έναν Έλληνα Μπλερ ή έναν Έλληνα Ζαπατέρο - αποτελεί για εμένα την μεγαλύτερη αποδοκιμασία της Νέας Δημοκρατίας. Είναι η πολιτική μετάφραση του αισθήματος ότι δεν μπορεί να υπάρξει χειρότερη κυβέρνηση από αυτή που πέρασε.
Συμφωνείτε με την κατάργηση των stage και των συμβάσεων έργου;
Αναγνωρίζω την απελπισία που δημιουργεί η διάψευση των προσδοκιών και τον θυμό που δημιουργεί η εξαπάτηση και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν οι απασχολούμενοι με συμβάσεις μαθητείας. Αλλά από την άλλη, η λύση δεν είναι η μονιμοποίηση, η λύση δεν είναι η ευνοιοκρατία, η λύση δεν είναι να επιβεβαιώσουμε την λογική του κράτους φέουδου. Για λόγους δικαιοσύνης και ισότητας, αλλά και για λόγους δημοσιο-οικονομικούς, οι συμβάσεις δεν πρέπει να ανανεωθούν και φυσικά δεν τίθεται θέμα μονιμοποίησης. Ωστόσο θα πρέπει να ρυθμιστεί η καταβολή των νομίμως οφειλομένων και των ασφαλιστικών εισφορών τους σε όσους εργάζονταν με διαδοχικές τέτοιες συμβάσεις χωρίς να αναγκαστούν να προσφύγουν στην Δικαιοσύνη. Και επιτέλους, ας είναι η τελευταία φορά που το κράτος χρησιμοποιείται για να υπηρετήσει άθλιες μικροπολιτικές.
Και ένα τελευταίο: ας γίνει συνείδηση ότι δεν μπορεί το όνειρο καριέρας των νέων να είναι η «θεσούλα» στο Δημόσιο. Αυτό είναι που μαρτυρά με τον πιο κατηγορηματικό τρόπο την κατάρρευση της αγοράς εργασίας στον τόπο μας, αυτό είναι που πρέπει να αντιμετωπιστεί άμεσα.
Την προηγούμενη εβδομάδα είχαμε νέο τρομοκρατικό χτύπημα και νέα τραγωδία με λαθρομετανάστες. Πόσο σας προβληματίζει και τι προτείνετε;
Για την τρομοκρατία, εγώ ένα συμπέρασμα βγάζω. Όχι το «αστυνομικό». Ως αστυνομική εκκρεμότητα, την αφήνω στους ειδικούς, ελπίζοντας ότι, επιτέλους, η Αστυνομία θα αποδώσει στο έργο της. Για εμένα, το μείζον είναι ότι υπάρχουν ακόμα άνθρωποι, που «τίποτε δεν έμαθαν» από την εξάρθρωση της 17ης Νοέμβρη. Και πώς να μάθουν;
Διότι δεν αρκεί να μπαίνουν κάποιοι φυλακή. Το θέμα είναι πώς μπαίνουν. Δηλαδή εδώ μετά την φυλάκισή τους, συνέχισαν να αποτελούν τους ήρωες μίας ιδιότυπης υποκουλτούρας. Έδιναν συνεντεύξεις. Είχαν άποψη. Κατά περίπτωση «μας τα έψελναν». Υπ’ αυτές τις συνθήκες, δεν εκπλήσσομαι που έχουν επιγόνους.
Όσο δεν πατάσσουμε την ιδεολογική σημειολογία όλων αυτών, το κακό θα συνεχίζεται. Όσο δεν έχει καταστεί ακόμα κοινή συνείδηση ότι το πρόβλημα της τρομοκρατίας είναι κυρίως πρόβλημα αξιών και συνοχής, πρόβλημα της κρίσης της ενοποιητικής ιδεολογίας και επομένως πέρα από την αυτονόητη καταδίκη της εγκληματικής πράξης θα πρέπει να αντιμετωπιστεί όχι ως φαινόμενο με οικονομικά και κοινωνικά αίτια, αλλά ως πρόβλημα της ανεπάρκειας της κυρίαρχης ιδεολογίας και των μηχανισμών της.
Ποιο είναι το σχόλιό σας για τις εσωκομματικές εξελίξεις στην ΝΔ;
Δεν σχολιάζω τα εσωτερικά ενός κόμματος στο οποίο δεν ανήκω. Αποτελεί στοιχειώδη πολιτική ευπρέπεια. Άλλωστε εν προκειμένω ισχύει απολύτως το γνωστό «περιμένετε και θα δούμε». Στην Δημοκρατία όλες οι επιλογές τελικά κρίνονται και ουδέν ατυχές συγχωρείται.
Εξακολουθεί ο ΛΑΟΣ να προτείνει συνεργασία με την ΝΔ;
Συνεργασία σε τι; Στην μετεξέλιξη μίας πλειοψηφικής παράταξης σε μια νέα ΕΔΗΚ; Το έχω πει και άλλες φορές. Δεν είναι θέμα προσώπων. Δεν είναι θέμα μηχανισμών. Εν τέλει, δεν είναι καν θέμα αριθμών. Όσο δεν αποφασίζουμε να προτάξουμε ένα νέο ιδεολογικό και κοινωνικό παράδειγμα, η κατάσταση στην ευρύτερη παράταξη θα μένει η ίδια. Πρέπει με άλλα λόγια να αντιμετωπίσουμε την κρατούσα ιδεολογική ηγεμονία της συνόλου Αριστεράς και μέχρι να γίνει αυτό συζητήσεις για συνεργασίες μεταξύ κομμάτων και προσώπων απλώς αναβάλλουν την επίλυση του προβλήματος, εάν δεν το διαιωνίζουν.
Πολλοί λένε πως το κόμμα σας στηρίζεται στον αρχηγό του και δεν έχει σταθερές θέσεις. Τι απαντάτε;
Ιστορικά τα κόμματα με ισχυρούς αρχηγούς είναι κόμματα με ισχυρές θέσεις. Όχι ότι δεν υπάρχουν εξαιρέσεις. Αλλά αυτό που περιγράφετε - ο πολιτικός περονισμός - δεν αφορά τον ΛΑ.Ο.Σ. Δηλαδή ηγέτες με διαμέτρημα όπως ο Αντενάουερ και ο Τσώρτσιλ σήμαιναν ότι οι Γερμανοί Χριστιανοδημοκράτες ή οι Άγγλοι Συντηρητικοί δεν είχαν θέσεις; Το αντίθετο. Οι ηγετικές προσωπικότητες εκφράζουν και προϋποθέτουν τις σοβαρές θέσεις. Με την έννοια αυτή ο Γιώργος Καρατζαφέρης εκφράζει με τον καλύτερο τρόπο ένα υπαρκτό πολιτικό ζητούμενο. Δεν το δημιουργεί, ούτε το κατασκευάζει.
Η συνέντευξη δόθηκε στον δημοσιογράφο Βαγγέλη Πλάκα και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 1ης Νοεμβρίου 2009 της εφημερίδας Μακεδονία.
Κυριακή 8 Νοεμβρίου 2009
Το ΕΝΕΚ ξανά στις επάλξεις
«Τα νέα παιδιά ξέρουν πώς να μην υπακούουν σε αρχηγούς που δεν αξίζουν;», αναρωτήθηκε στη χθεσινή ομιλία του στο ξενοδοχείο President της Αθήνας, στο πλαίσιο της συνάντησης των παλιών αγωνιστών του ΕΝΕΚ, ο ηγέτης του Κινήματος, Πολύδωρος Δάκογλου. Και πρόσθεσε: «Προκαλούσαμε το σύστημα, το φτύναμε κατάμουτρα και το κάναμε, γιατί από το μέλλον είχε έρθει ένα μήνυμα: Αγωνιστείτε!». «Το πρώτο μου ξύλο το έφαγα σε εκδήλωση για τη Βόρειο Ήπειρο και η πρώτη φυλάκιση στελέχους του ΕΝΕΚ έγινε για αφίσα για τη Βόρειο Ήπειρο». Τιμώντας τη μνήμη των πεσόντων Ο γραμματέας του ΕΝΕΚ αναφέρθηκε στη δεκαετία του '80, «τότε που το ΠΑΣΟΚ κερδίζοντας εκλογές, επέβαλε τρομοκρατία» και αναφερόμενος στις επετείους των νικών του Εθνικού Στρατού στο συμμοριτοπόλεμο, τόνισε ότι «το να συγχωρούμε είναι σωστό, όμως το να ξεχνούμε είναι λάθος». Αναφέρθηκε μάλιστα στις παρουσίες του ΕΝΕΚ στα μνημόσυνα στο Βίτσι και έκανε ειδική μνεία στην παρουσία του Κινήματος στο Μελιγαλά, λέγοντας ότι τα στελέχη του ΕΝΕΚ πήγαν εκεί κρατώντας ο καθένας στα χέρια του ένα πλακάτ με το όνομα ενός θύματος. Μάλιστα, τόνισε με νόημα ότι τα στελέχη του Κινήματος «σώνανε στιγμές της ιστορίας μας». Το κόμμα των πολιτικών κομμάτωνΟ Πολύδωρος Δάκογλου καταφέρθηκε πολλάκις στην ομιλία του κατά του «κόμματος των πολιτικών κομμάτων», υπενθυμίζοντας το σύνθημα του ΕΝΕΚ «το μέλλον δεν το προβλέπουμε, το δημιουργούμε». Όσον αφορά δε στο τι μέλλει γενέσθαι, υπογράμμισε: «Αυτό που θα κάνουμε, είναι αυτό που περιμένουν κάποιοι και φοβούνται. Συναγωνιστές, είμαστε επίφοβοι, γιατί είμαστε διαφορετικοί». Τέλος κάλεσε τον κόσμο να ξαναμπεί στον αγώνα: «Να διώξουμε από πάνω μας τη σκόνη, τη σκουριά, το συμβιβασμό και να προχωρήσουμε. Το ΕΝΕΚ δεν έχει τελειώσει, καλούμαστε όλοι να διασώσουμε την ιστορία του να την μεταφέρουμε στους νέους συναγωνιστές και να αποτελέσουμε μία ιδεολογική σχολή για το μέλλον». Με αυτά τα λόγια κάλεσε την συντονιστική επιτροπή για την διοργάνωση της επετείου για τα 30 χρόνια του ΕΝΕΚ να μετασχηματιστεί σε Επιτροπή εργασίας για την δημιουργία ενός πολιτιστικού φορέα που θα δώσει την μάχη για την Ιδεολογία του Εθνικισμού.Ήταν όλοι εκείΗ παρουσία του ΕΝΕΚ, σημάδεψε τον εθνικιστικό χώρο. Η συνάντηση των αγωνιστών του Κινήματος, με αφορμή τη συμπλήρωση των 30 χρόνων από την ίδρυση του φορέα, αποτέλεσε ένα κατ' εξοχήν πολιτικό γεγονός, που συζητήθηκε. Η ομιλία του Πολύδωρου Δάκογλου, που συνοδεύτηκε από την προβολή σπάνιου οπτικού υλικού από τη δραστηριότητα του ΕΝΕΚ, χειροκροτήθηκε από τους εκατοντάδες παριστάμενους. Οι παλιοί αγωνιστές, ήταν όλοι εκεί. Οι εκδότες Γιάννης Σχοινάς και Γιάννης Γιαννάκενας, ο Φώτης Σακελλιάδης, ο Γιώργος Ταρναράς, ο Κώστας Πλεύρης, ο Σπύρος Παπαδόπουλος, μεταξύ άλλων, κόσμησαν με την παρουσία τους την εκδήλωση και μοιράστηκαν με τον κόσμο τις εμπειρίες τους.
Ο ΛΑ.Ο.Σ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΡΓΗΣΗ ΤΗΣ ΘΗΤΕΙΑΣ ΣΤΟ ΝΑΥΤΙΚΟ ΚΑΙ ΤΗΝ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
«Κάπως έτσι ξεκίνησε και ο ξεπεσμός στο Βυζάντιο. Οι μισθοφόροι σαφώς έχουν άλλη νοοτροπία. Εάν ήμασταν χώρα της Κεντρικής Ευρώπης, τέτοιες εισηγήσεις θα μπορούσαν να αποτελέσουν θέμα συζήτησης. Στην περιοχή που είμαστε, με ανοιχτά μέτωπα με Τουρκία και Σκόπια και τη ρευστότητα που υπάρχει με την Αλβανία, η εισήγηση αυτή ισοδυναμεί με αυτοκτονία. Συνιστούμε στον κ. Βενιζέλο να δει πώς αντιμετώπιζε το αξιόμαχο των Ε.Δ. ο συνεπώνυμός του αείμνηστος Εθνάρχης».
αυτή ονόματα στο Πάνθεον των ηρώων αυτού του τόπου. Μωραϊτίνης, Μουτούσης, Καμπέρος. Στον πόλεμο του 40 ο Μητραλέξης, ο αποκαλούμενος και Έλληνας Καμικάζι. Στην Κύπρο το 1974 ο γενναίος Σκαμπαρδώνης. Και αργότερα οι Σιαλμάς και Ηλιάκης. Κοντά τους και τα γεράκια των ελικοπτέρων του Πολεμικού Ναυτικού Καραθανάσης, Βλαχάκος και Γιαλοψός. Πάντοτε οι αεροπόροι στην πρώτη γραμμή για την υπεράσπιση του εθνικού μας εναέριου χώρου. Σε μία περίοδο που τα εθνικά θέματα βρίσκονται σε κρίσιμη καμπή και που η επιθετικότητα των τούρκων έχει φτάσει στο απροχώρητο, η ύπαρξη μίας σύγχρονης και ισχυρής Πολεμικής Αεροπορίας, αποτελεί εγγύηση για την ασφάλεια όλων των Ελλήνων. Αποτελεί εκτός από αποτρεπτικό παράγοντα και ταυτόχρονα ισχυρό εφόδιο σε διαπραγματεύσεις και συμφωνίες. Η Πολεμική μας Αεροπορία θεωρείται από τις τρεις καλύτερες στον κόσμο. Γιατί εκτός όλων των άλλων οι πιλότοι της εμπλέκονται σε αναχαιτίσεις και επεισόδια σχεδόν καθημερινά. Και βέβαια το πολιτικό κατεστημένο και μέρος των ΜΜΕ σκοπίμως αποφεύγει να τα προβάλλει όλα αυτά. Σε μία εποχή που οι αξίες δοκιμάζονται και πρότυπα καταρρέουν, σε μία εποχή που κυριαρχεί ο καταναλωτισμός, ο ισοπεδωτισμός των πάντων και οι νεοταξικές λογικές, δεν πρέπει να προβάλλονται πρότυπα ηρωικά, πρότυπα καθημερινών ανθρώπων, που όμως είναι ήρωες. Δεν έχει σημασία αν δεν γίνεται επισήμως πόλεμος. Για αυτούς πόλεμος είναι η κάθε ημέρα. Είναι ήρωες γιατί διεξάγουν έναν καθημερινό αγώνα για την υπερηφάνεια αυτού του τόπου. Έναν αγώνα στον οποίον έχουν την ικανότητα να υποτάξουν τα όποια συναισθήματα τους σε εντολές που λαμβάνουν από τις εκάστοτε ηγεσίες. Γιατί θέλει πραγματικά τεράστιο ψυχικό απόθεμα να μην προχωρήσει κάποιος σε κατάρριψη τουρκικού αεροσκάφους. Θέλει τεράστια ψυχική δύναμη. Την οποία οι πιλότοι μας την έχουν. Το ελλαδικό κράτος, δεκαετίες τώρα έχει αρχίσει το γνωστό τροπάριο με την οικονομία. Το κράτος, που έχει την δυνατότητα να ξοδεύει εκατομμύρια ευρώ για διάφορες κουταμάρες, επιδιώκει την οικονομία να την κάνει στα καύσιμα των αεροσκαφών και στις αγορές των οπλικών συστημάτων εν γένει. Εκεί που θα πρέπει να είμαστε θεαματικά ισχυροί, όλα οδηγούν στην μίζερη λύση της μείωσης των αμυντικών δαπανών, από τις οποίες πρωτίστως πλήττεται η Αεροπορία μας. Να μην ξοδεύουμε καύσιμα, θα είναι η επίσημη δικαιολογία. Οι λιμουζίνες των υπουργών, δεν κινούνται με καύσιμα προφανώς, αλλά με ελαιόλαδο. Εκεί δεν τίθεται θέμα οικονομίας. Ούτε στις πολυτελείς δεξιώσεις του προεδρικού μεγάρου. Μόνο η άμυνα θα πρέπει να δείχνει φτωχότερη. Και η μέθοδος του πολιτικού κατεστημένου και των ΜΜΕ γνωστή. Θα αρχίσει μία φιλολογία γύρω από την οικονομία, από τα όσα ξοδεύονται για τις πτήσεις πάνω από το Αιγαίο μας, για το ότι όλα αυτά είναι ανώφελα αφού πόλεμος δεν πρόκειται να γίνει κλπ. Θα βρεθούν και κάποιοι «στρατιωτικοί» να τα στηρίξουν όλα αυτά και σταδιακά θα σταματήσουν να πετούν πολεμικά αεροσκάφη πάνω από το Αιγαίο. Την Πολεμική Αεροπορία θα προσπαθήσουν να την κάνουν «Αεροπορία προστασίας του πολίτη» ή κάτι τέτοιο. Θα επιχειρήσουν να την κάνουν απόλυτα διακοσμητική. Ενώ οι εχθροί μας τούρκοι, θα συνεχίζουν την επιθετική τους τακτική. Μα εμείς είμαστε χώρα της Ευρωπαϊκής Ένωσης, στην οποία το πολιτικό μας κατεστημένο επιθυμεί να βάλει και τους τούρκους, με αναχαιτίσεις θα ασχολούμαστε; Θα ενοχληθεί ο Τσίπρας, τα ΜΜΕ και διάφοροι νεοταξικοί αριστεροί και φιλελεύθεροι πρακτορίσκοι. Χαιρετούμε τους πιλότους μας. Τους δηλώνουμε ότι η μεγάλη πλειοψηφία του λαού μας και ειδικά η νεολαία μας είναι μαζί τους. Και ξέρουμε ότι σε πείσμα διαφόρων εντολών και νουθετήσεων από τις πολιτικές ηγεσίες, σε δεδομένη στιγμή θα πράξουν το καθήκον τους. ΣΗΜΕΡΑ ΓΙΟΡΤΑΖΕΙ Η ΕΛΛΗΝΙΚΗ ΠΟΛΕΜΙΚΗ ΑΕΡΟΠΟΡΙΑ
ΚΑΛΗ ΔΥΝΑΜΗ ΣΤΟΥΣ ΙΚΑΡΟΥΣ,ΣΤΟΥΣ ΑΕΤΟΥΣ ΜΑΣ - ΤΟ ΑΙΓΑΙΟ ΗΤΑΝ,ΕΙΝΑΙ ΚΑΙ ΘΑ ΕΙΝΑΙ ΕΛΛΗΝΙΚΟ
Η Πολεμική Αεροπορία γιορτάζει τον προστάτη της Αρχάγγελο Μιχαήλ με επίκεντρο των εορτασμών την αεροπορική βάση της Δεκέλειας. Οι εκδηλώσεις εδώ.
Ο ΛΑ.Ο.Σ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΣΤΡΟΦΗ ΤΩΝ ΓΡΑΦΕΙΩΝ ΤΟΥ ΣΤΗ ΜΑΝΔΡΑ
«Οι υπερδημοκράτες της εξωκοινοβουλευτικής αριστεράς με διάφορα προσωπεία συνεχίζουν να πυρπολούν νομίμως λειτουργούντα Γραφεία του ΛΑ.Ο.Σ. Αυτοί κάνουν ό,τι γνωρίζουν να κάνουν καλά. Το θέμα είναι τι κάνει το Υπουργείο Προστασίας του Πολίτη και γιατί δεν υπάρχουν καταγγελίες από άλλα κόμματα»
Σάββατο 7 Νοεμβρίου 2009
Ο σατανολάτρης Ούρι Γκέλλερ και οι αποβλακωμένοι Ελληνες
Η άγνοια και εν ταυτώ η αγραμματοσύνη είναι ο καλύτερος σύμμαχος της δεισιδαιμονίας!… Αλλά και του παραλογισμού. Μια ομάδα ατόμων που, ως γνωστόν, εκμεταλλεύεται τους (δυστυχώς) πολλούς αγράμματους και δεισιδαίμονες συνανθρώπους μας είναι κάποιοι πολιτικοί. Αλλά σήμερα δεν θα μιλήσουμε, γι’ αυτούς. Θα ασχοληθούμε με τους… μάγους και το κοινό τους. Και πιο συγκεκριμένα με κάποιον κύριο που ακούει στο όνομα Ούρι Γκέλλερ. Ο κ. Ούρι είναι ήδη γνωστός, φαντάζομαι, στους περισσότερους Ελληνες. Διατείνεται ότι διαθέτει τεράστιες ψυχικές δυνάμεις σε σημείο μάλιστα ώστε να κάνει… θαύματα! Είναι γεννημένος στην Ιουδαία και η επαγγελματική δραστηριότης του ξεκίνησε το 1970 από την Βρετανία, όπου και κατοικεί μονίμως.Εχει ισχυρισθεί ότι υπήρξε συνεργάτης της NASA (η NASA τον έχει διαψεύσει κατηγορηματικά), ότι έχει με τις… υπερφυσικές δυνάμεις σταματήσει το ρολόϊ Big Ben στο Λονδίνο (έχει, επίσης, διαψευσθεί), ότι 11 εταιρείες εξορύξεων τον πλήρωσαν ένα εκατομμύριο λίρες για να βρει χρυσό και πετρέλαιο (ψέμματα πάλι) και στο ίδιο μήκος κύμματος κινούνται και άλλες δηλώσεις του.
Στην Ελληνική αποβλακωμένη (ως επί το πλείστον) κοινωνία εμφανίσθηκε εδώ και αρκετούς μήνες, μέσω τηλοψίας. Αντιλαμβανόμενος την απύθμενη βλακεία που χαρακτηρίζει πολλούς συνανθρώπους μας, αφού «απέδειξε» τις μαγικές – υπερφυσικές δυνάμεις του κάνοντας ένα… φασόλι να βλαστήσει και σε άλλη εκπομπή μια… πατάτα, έβαλε όσους βλάκες τον πίστεψαν να… φέρουν κοντά στον τηλεοπτικό τους δέκτη σταματημένα ρολόγια, κουτάλια και πηρούνια προκειμένου: Τα μεν ρολόγια να τα κάνει να ξαναλειτουργήσουν, τα δε κουταλοπήρουνα να τα λυγίσει! Βεβαίως το αποτέλεσμα υπήρξε οικτρό.
Δεν θα σας απασχολούσα με τον κ. Ούρι εάν δήλωνε ότι είναι, απλώς, ένας ταχυδακτυλουργός και έμενε σ’ αυτό. Από την στιγμή, όμως, που παρουσιάζεται περίπου ως ένας προφήτης ή αν θέλετε και ως… θεάνθρωπος, οφείλω να σας επιστήσω την προσοχή ως προς μία πλάνη που είναι δυνατόν να μας – σας οδηγήσει σε επικίνδυνα μονοπάτια. Ισως και στην σατανολατρεία, καθώς πολύ λίγο η (όποια) μαγεία απέχει απ’ αυτήν – εννοώ την σατανολατρεία.
Οσον αδαείς κι αν είναι αυτοί που τον παρακολουθούν και τον πιστεύουν, ας λάβουν υπ’ όψι τους, ότι οι ισχυρισμοί του και εν πολλοίς οι ψευτιές του, πέραν του οικονομικού οφέλους, κάπου αλλού αποβλέπουν. Ας μην κουβαλούν άλλο νερό στον μύλο του κ . Ούρι.
Πηγη: ΕΛΕΥΘΕΡΟΣ ΚΟΣΜΟΣ
Παρασκευή 6 Νοεμβρίου 2009
Οι «ψεύτες» και οι «επικίνδυνοι»
του Γιάννη Κολοβού *
Επιτυχημένη μεταναστευτική πολιτική;
Απελπιστική μονομέρεια χαρακτηρίζει το άρθρο των κυριών Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου για την μετανάστευση προς την Ελλάδα («Βήμα Ιδεών», Αύγουστος 2009). Αναφερόμενες στον ετήσιο αριθμό συλληφθέντων για παράνομη είσοδο και παραμονή στη χώρα (146.337 κατά το 2008) μάς παραθέτουν κάποια επιχειρήματα και υποθέσεις που, κατά την άποψή τους, δείχνουν ότι ο πραγματικός αριθμός των παρανόμως εισερχομένων στη χώρα μας είναι μικρότερος. Αποφεύγουν όμως να αναφέρουν άλλες εκτιμήσεις και υποθέσεις που θα αύξαναν (ενδεχομένως κατά πολύ) τον αριθμό αυτόν, όπως για παράδειγμα το ότι υπάρχει ένας άγνωστος αριθμός παρανόμων μεταναστών που εισέρχεται στη χώρα χωρίς να συλληφθεί ούτε στα σύνορα ούτε στην ενδοχώρα και επομένως δεν καταμετρείται.
Ενδεικτικό του γεγονότος ότι ο υπολογισμός του αριθμού των παρανόμων μεταναστών είναι δύσκολος και βασίζεται σε σημαντικό βαθμό σε υποθέσεις είναι το ότι το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής κάνει λόγο για 250.000 παράνομους μετανάστες στη χώρα μας, ενώ ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης θεωρεί ότι αυτοί μπορεί να φθάνουν και τις 700.000. Επίσης, οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου στέκονται μόνο στον αριθμό των συλληφθέντων κατά το 2008 και δεν βλέπουν τη σωρευτική διόγκωση του προβλήματος, καθώς στους συλληφθέντες του 2008 θα πρέπει να προστεθούν και οι 112.364 συλληφθέντες του 2007, οι 95.239 συλληφθέντες του 2006, οι συλληφθέντες της φετινής χρονιάς και ούτω καθεξής.
Κατόπιν, οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου εξαπολύουν έναν καταιγισμό εν πολλοίς εικαζόμενων θετικών οικονομικών συνεπειών για τη χώρα μας λόγω της μετανάστευσης. Όμως και αυτή η αναφορά είναι μονόπλευρη, γενικόλογη και χωρίς να στοιχειοθετείται - γίνεται μόνο μία αναφορά σε (μη-κατονομαζόμενες) «εκτιμήσεις του ΔΝΤ». Και πάλι οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου αποφεύγουν να αναφερθούν στις οικονομικές επιπτώσεις του φαινομένου, όπως η μείωση των μισθών σε κλάδους όπου εισήλθαν μετανάστες, η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των ασθενέστερων εισοδηματικά στρωμάτων και η μείωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Αποφεύγουν επίσης να αναφερθούν και στο τεράστιο κόστος που έχει επωμιστεί η χώρα μας εξαιτίας της μετανάστευσης (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νοσηλεία, κόστος εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών, κόστος αστυνόμευσης, κόστος φύλαξης, διοικητικά κόστη κ.τ.λ.).
Πάντως, με το σκεπτικό των κυριών Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου η Ελλάδα, έχοντας μια πανθομολογουμένως ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική, πέτυχε μεγιστοποίηση του οφέλους την οποία δεν είχαν άλλες χώρες με πιο συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική και πιο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό (όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία). Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ George J. Βorjas, ειδικός σε θέματα Οικονομικής της Μετανάστευσης, αναφερόμενος στις ΗΠΑ επισημαίνει ότι «το αποτέλεσμα του ισολογισμού [της μετανάστευσης] δεν είναι ούτε συντριπτικά θετικό ούτε συντριπτικά αρνητικό- και ένας εχέφρων άνθρωπος θα συμπέραινε πιθανότατα ότι βρίσκεται πολύ κοντά στο μηδέν» (Βorjas George, «Ηeaven΄s Door: Ιmmigration policy and the Αmerican economy», Ρrinceton University Ρress, Ρrinceton, Νew Jersey, 1999, σελ. 126). Στη Βρετανία πρόσφατη σχετική έκθεση της Διακομματικής Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής των Λόρδων υπογραμμίζει: «Το γενικό μας συμπέρασμα είναι ότι τα οικονομικά οφέλη της θετικής καθαρής μετανάστευσης είναι μικρά ή ασήμαντα» (Ηouse of Lords Select Committee on Εconomic Αffairs, 1st Report of Session 2007-08 «Τhe Εconomic Ιmpact of Ιmmigration, Volume Ι: Report», 1 Αpril 2008, London: Τhe Stationery Οffice, σελ. 52). Όταν λοιπόν σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία γίνεται λόγος για πενιχρά ή αμελητέα οικονομικά οφέλη από τη μετανάστευση, θα πρέπει να μας προβληματίσει η αντίστοιχη ανερμάτιστη θριαμβολογία των συγγραφέων του άρθρου.
Εκεί όμως που οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου πραγματικά ξεπερνούν τον ίδιο τους τον εαυτό είναι στο σημείο όπου τονίζουν ότι «όποιος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει [πόσους μετανάστες αντέχουν η οικονομία και η κοινωνία μας] λέει ψέματα και είναι επικίνδυνος»! Με το σκεπτικό τους αυτό βγάζουν ως «ψεύτες» και «επικίνδυνους» ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο τον περασμένο Οκτώβριο επικύρωσε το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, όπου ξεκάθαρα αναφέρεται ότι η μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της «τη χωρητικότητα υποδοχής της Ευρώπης από πλευράς της αγοράς εργασίας της, της κατοικίας και των υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών» (σελ. 3). Μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει ότι η νόμιμη μετανάστευση θα πρέπει «να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις προτεραιότητες, τις ανάγκες και τις χωρητικότητες υποδοχής που καθορίζονται από κάθε κράτος-μέλος» (σελ. 4). Άρα, κατά τις κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προτείνει να «μετρηθεί» κάτι που κατ’ εκείνες δεν μετριέται!
Όμως υπάρχουν χώρες που εδώ και πολλά χρόνια προβαίνουν σε εκτιμήσεις των αναγκών της οικονομίας τους σε εργατικό δυναμικό (πόσοι, σε ποιους κλάδους, για πόσο χρονικό διάστημα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βρετανία, όπου αυτόν τον ρόλο έχει η Μigration Αdvisory Committee υπό τον καθηγητή της London School of Εconomics David Μetcalf. Προφανώς, με το σκεπτικό των κυριών Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου, είναι και εκείνος ένας ψεύτης και επικίνδυνος, όπως και όλη η Επιτροπή την οποία διευθύνει!
Αναφορικά με τη «χωρητικότητα» της κοινωνίας, αυτή καταδεικνύεται από την πορεία των δεικτών ενσωμάτωσης (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, εκπαιδευτικής, πολιτικής κ.τ.λ.) των νομίμων μεταναστών, καθώς και από την εξέλιξη των στάσεων του φιλοξενούντος πληθυσμού απέναντί τους. Επειδή η επίτευξη της κοινωνικής ενσωμάτωσης είναι αρκετά δύσκολη και γίνεται σε βάθος χρόνου, απαιτείται η εγκατάσταση μεταναστών να είναι ελεγχόμενη και σε σχετικά μικρούς αριθμούς.
Πάντως η ελληνική κοινή γνώμη δεν συμμερίζεται την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα οι συγγραφείς του άρθρου. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 93% των Ελλήνων θεωρεί ότι η χώρα έχει φθάσει στα όριά της αναφορικά με την εισροή μεταναστών, ενώ το 72% επιθυμεί μια αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική («Καθημερινή», 5.7.2009).
* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Πελασγός.
Επιτυχημένη μεταναστευτική πολιτική;
Απελπιστική μονομέρεια χαρακτηρίζει το άρθρο των κυριών Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου για την μετανάστευση προς την Ελλάδα («Βήμα Ιδεών», Αύγουστος 2009). Αναφερόμενες στον ετήσιο αριθμό συλληφθέντων για παράνομη είσοδο και παραμονή στη χώρα (146.337 κατά το 2008) μάς παραθέτουν κάποια επιχειρήματα και υποθέσεις που, κατά την άποψή τους, δείχνουν ότι ο πραγματικός αριθμός των παρανόμως εισερχομένων στη χώρα μας είναι μικρότερος. Αποφεύγουν όμως να αναφέρουν άλλες εκτιμήσεις και υποθέσεις που θα αύξαναν (ενδεχομένως κατά πολύ) τον αριθμό αυτόν, όπως για παράδειγμα το ότι υπάρχει ένας άγνωστος αριθμός παρανόμων μεταναστών που εισέρχεται στη χώρα χωρίς να συλληφθεί ούτε στα σύνορα ούτε στην ενδοχώρα και επομένως δεν καταμετρείται.
Ενδεικτικό του γεγονότος ότι ο υπολογισμός του αριθμού των παρανόμων μεταναστών είναι δύσκολος και βασίζεται σε σημαντικό βαθμό σε υποθέσεις είναι το ότι το Ινστιτούτο Μεταναστευτικής Πολιτικής κάνει λόγο για 250.000 παράνομους μετανάστες στη χώρα μας, ενώ ο αρμόδιος αναπληρωτής υπουργός Εσωτερικών κ. Χρήστος Μαρκογιαννάκης θεωρεί ότι αυτοί μπορεί να φθάνουν και τις 700.000. Επίσης, οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου στέκονται μόνο στον αριθμό των συλληφθέντων κατά το 2008 και δεν βλέπουν τη σωρευτική διόγκωση του προβλήματος, καθώς στους συλληφθέντες του 2008 θα πρέπει να προστεθούν και οι 112.364 συλληφθέντες του 2007, οι 95.239 συλληφθέντες του 2006, οι συλληφθέντες της φετινής χρονιάς και ούτω καθεξής.
Κατόπιν, οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου εξαπολύουν έναν καταιγισμό εν πολλοίς εικαζόμενων θετικών οικονομικών συνεπειών για τη χώρα μας λόγω της μετανάστευσης. Όμως και αυτή η αναφορά είναι μονόπλευρη, γενικόλογη και χωρίς να στοιχειοθετείται - γίνεται μόνο μία αναφορά σε (μη-κατονομαζόμενες) «εκτιμήσεις του ΔΝΤ». Και πάλι οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου αποφεύγουν να αναφερθούν στις οικονομικές επιπτώσεις του φαινομένου, όπως η μείωση των μισθών σε κλάδους όπου εισήλθαν μετανάστες, η αναδιανομή του εισοδήματος σε βάρος των ασθενέστερων εισοδηματικά στρωμάτων και η μείωση του κατά κεφαλήν ΑΕΠ. Αποφεύγουν επίσης να αναφερθούν και στο τεράστιο κόστος που έχει επωμιστεί η χώρα μας εξαιτίας της μετανάστευσης (ιατροφαρμακευτική περίθαλψη, νοσηλεία, κόστος εκπαίδευσης των παιδιών των μεταναστών, κόστος αστυνόμευσης, κόστος φύλαξης, διοικητικά κόστη κ.τ.λ.).
Πάντως, με το σκεπτικό των κυριών Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου η Ελλάδα, έχοντας μια πανθομολογουμένως ανύπαρκτη μεταναστευτική πολιτική, πέτυχε μεγιστοποίηση του οφέλους την οποία δεν είχαν άλλες χώρες με πιο συγκροτημένη μεταναστευτική πολιτική και πιο αποτελεσματικό κρατικό μηχανισμό (όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία). Ο καθηγητής του Πανεπιστημίου του Χάρβαρντ George J. Βorjas, ειδικός σε θέματα Οικονομικής της Μετανάστευσης, αναφερόμενος στις ΗΠΑ επισημαίνει ότι «το αποτέλεσμα του ισολογισμού [της μετανάστευσης] δεν είναι ούτε συντριπτικά θετικό ούτε συντριπτικά αρνητικό- και ένας εχέφρων άνθρωπος θα συμπέραινε πιθανότατα ότι βρίσκεται πολύ κοντά στο μηδέν» (Βorjas George, «Ηeaven΄s Door: Ιmmigration policy and the Αmerican economy», Ρrinceton University Ρress, Ρrinceton, Νew Jersey, 1999, σελ. 126). Στη Βρετανία πρόσφατη σχετική έκθεση της Διακομματικής Επιτροπής Οικονομικών Υποθέσεων της Βουλής των Λόρδων υπογραμμίζει: «Το γενικό μας συμπέρασμα είναι ότι τα οικονομικά οφέλη της θετικής καθαρής μετανάστευσης είναι μικρά ή ασήμαντα» (Ηouse of Lords Select Committee on Εconomic Αffairs, 1st Report of Session 2007-08 «Τhe Εconomic Ιmpact of Ιmmigration, Volume Ι: Report», 1 Αpril 2008, London: Τhe Stationery Οffice, σελ. 52). Όταν λοιπόν σε χώρες όπως οι ΗΠΑ και η Βρετανία γίνεται λόγος για πενιχρά ή αμελητέα οικονομικά οφέλη από τη μετανάστευση, θα πρέπει να μας προβληματίσει η αντίστοιχη ανερμάτιστη θριαμβολογία των συγγραφέων του άρθρου.
Εκεί όμως που οι κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου πραγματικά ξεπερνούν τον ίδιο τους τον εαυτό είναι στο σημείο όπου τονίζουν ότι «όποιος ισχυρίζεται ότι γνωρίζει [πόσους μετανάστες αντέχουν η οικονομία και η κοινωνία μας] λέει ψέματα και είναι επικίνδυνος»! Με το σκεπτικό τους αυτό βγάζουν ως «ψεύτες» και «επικίνδυνους» ολόκληρο το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο, το οποίο τον περασμένο Οκτώβριο επικύρωσε το Ευρωπαϊκό Σύμφωνο για τη Μετανάστευση και το Άσυλο, όπου ξεκάθαρα αναφέρεται ότι η μεταναστευτική πολιτική θα πρέπει να λαμβάνει υπ’ όψιν της «τη χωρητικότητα υποδοχής της Ευρώπης από πλευράς της αγοράς εργασίας της, της κατοικίας και των υπηρεσιών υγείας, εκπαίδευσης και κοινωνικών υπηρεσιών» (σελ. 3). Μάλιστα, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο υπογραμμίζει ότι η νόμιμη μετανάστευση θα πρέπει «να λαμβάνει υπ’ όψιν της τις προτεραιότητες, τις ανάγκες και τις χωρητικότητες υποδοχής που καθορίζονται από κάθε κράτος-μέλος» (σελ. 4). Άρα, κατά τις κυρίες Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου, το Ευρωπαϊκό Συμβούλιο προτείνει να «μετρηθεί» κάτι που κατ’ εκείνες δεν μετριέται!
Όμως υπάρχουν χώρες που εδώ και πολλά χρόνια προβαίνουν σε εκτιμήσεις των αναγκών της οικονομίας τους σε εργατικό δυναμικό (πόσοι, σε ποιους κλάδους, για πόσο χρονικό διάστημα). Χαρακτηριστικό παράδειγμα η Βρετανία, όπου αυτόν τον ρόλο έχει η Μigration Αdvisory Committee υπό τον καθηγητή της London School of Εconomics David Μetcalf. Προφανώς, με το σκεπτικό των κυριών Λυμπεράκη και Τριανταφυλλίδου, είναι και εκείνος ένας ψεύτης και επικίνδυνος, όπως και όλη η Επιτροπή την οποία διευθύνει!
Αναφορικά με τη «χωρητικότητα» της κοινωνίας, αυτή καταδεικνύεται από την πορεία των δεικτών ενσωμάτωσης (οικονομικής, κοινωνικής, πολιτισμικής, εκπαιδευτικής, πολιτικής κ.τ.λ.) των νομίμων μεταναστών, καθώς και από την εξέλιξη των στάσεων του φιλοξενούντος πληθυσμού απέναντί τους. Επειδή η επίτευξη της κοινωνικής ενσωμάτωσης είναι αρκετά δύσκολη και γίνεται σε βάθος χρόνου, απαιτείται η εγκατάσταση μεταναστών να είναι ελεγχόμενη και σε σχετικά μικρούς αριθμούς.
Πάντως η ελληνική κοινή γνώμη δεν συμμερίζεται την ελαφρότητα με την οποία αντιμετωπίζουν το θέμα οι συγγραφείς του άρθρου. Πρόσφατη δημοσκόπηση έδειξε ότι το 93% των Ελλήνων θεωρεί ότι η χώρα έχει φθάσει στα όριά της αναφορικά με την εισροή μεταναστών, ενώ το 72% επιθυμεί μια αυστηρότερη μεταναστευτική πολιτική («Καθημερινή», 5.7.2009).
* Ο Γιάννης Κολοβός είναι επικοινωνιολόγος. Το τελευταίο του βιβλίο με τίτλο «Το τέλος μίας ουτοπίας: η κατάρρευση των πολυπολιτισμικών κοινωνιών στην Δυτική Ευρώπη» κυκλοφόρησε το 2008 από τις εκδόσεις Πελασγός.
Πέμπτη 5 Νοεμβρίου 2009
ΕΚΔΗΛΩΣΗ ΓΙΑ ΤΗΝ ΚΑΤΑΔΙΚΗ ΤΗΣ ΤΡΟΜΟΚΡΑΤΙΑΣ ΣΤΗ ΘΕΣΣΑΛΟΝΙΚΗ
Τὴν Πέμπτη 5 Νοεμβρίου, στὶς 5 μ.μ., ὁ δημοτικὸς σύμβουλος τοῦ ΛΑΟΣ στὸν Δῆμο Θεσσαλονίκης, Γιάννης Κουριαννίδης, καὶ ἡ Κίνηση Πολιτῶν «Θεσσαλονίκη Πόλη Ἑλληνική» διοργανώνουν συμβολικὴ ἐκδήλωση συμπαράστασης στὸ ἔργο τῆς Ἑλληνικῆς Ἀστυνομίας καὶ καταδίκης τῆς τρομοκρατίας τῆς ἄκρας Ἀριστερᾶς, μπροστὰ άπὸ τὸ Ἀστυνομικὸ Τμῆμα Λευκοῦ Πύργου, στὴ διασταύρωση τῶν ὁδῶν Ἀριστοτέλους καὶ Ἑρμοῦ.
Ο Καφετζόπουλος αντιμετανάστης ροκάς στην «Ακαδημία Πλάτωνος»
του Γιώργου Πισσαλίδη
Συνεχίζει την προβολή της στους κινηματογράφους η «Ακαδημία Πλάτωνος», η βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο σουρεαλιστική τραγικωμωδία του Φίλιππου Τσίτου με τον Αντώνη Καφετζόπουλο στον ρόλο ενός αντιμετανάστη ροκά της ομώνυμης συνοικίας. Πρόκειται για την ίδια ταινία, που όταν πέρυσι γινόταν τα γυρίσματα της, είχε πάρει τον τίτλο «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ». Τότε πολλοί είχαν σκεφτεί ότι θα μιλά για φονικά των «κακών» Ελλήνων εναντίον Αλβανών. Όμως τελικά αποδείχθηκε ότι πρόκειται περί κωμωδίας, μάλλον συμπαθούς, παρόλο το θέμα της.
Ο Σταύρος (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι ένας ψιλικατζής με ένδοξο ροκ παρελθόν. Κάθεται κάθε μέρα και τεμπελιάζει με τους φίλους του, νοσταλγώντας τις μέρες που άκουγαν «Στάτους Κβο» και έπεφτε κυνηγητό με τους αστυνομικούς στις συναυλίες του Ρόρυ Γκάλαχερ (Ιρλανδού θρύλου του μπλουζ ροκ) και των Πολίς. Η αγαπημένη του συνήθεια (που ο σκηνοθέτης φυσικά κατακρίνει) είναι να κρίνει την κατάληψη της γειτονιάς του από τους μετανάστες και πόσοι ξένοι δουλεύουν στα δημόσια έργα ή τις γειτονικές πολυκατοικίες. Από την άλλη, η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει και ζει λίγο παρακάτω με κάποιον άλλο, που ποτέ δεν βλέπουμε, αλλά τον ακούμε εκτός πλάνου.
Όμως ο Σταύρος δεν παίρνει την ζωή στα χέρια του. Αντί να οργανώσει επιτροπή ενάντια στην λαθρομετανάστευση, κάθεται όλη μέρα με τους φίλους τους σε μια παθητική αποχαύνωση. Έχει αϋπνίες και όμως δεν θα πάει να δει κανένα γιατρό. Αντίθετα κάθεται στην βεράντα και ακούει ροκ στα παλιομοδίτικα ακουστικά του. Έχει χάσει την γυναίκα του και δεν αποφασίζει να την διεκδικήσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτός και η παρέα του δεν εναντιώνονται στους Κινέζους, που στην ουσία είναι αυτοί που έχουν κάνει κατάληψη στην γειτονιά, αλλά θαυμάζουν την εργατικότητα τους.
Ξαφνικά μια μέρα πέφτει η βόμβα που αλλάζει την ζωή του. Η μητέρα του παθαίνει εγκεφαλικό και πρέπει να την φροντίζει όλη μέρα. Το χειρότερο όμως είναι ότι θα αναγνωρίσει στον Αλβανό μπογιατζή της γειτονιάς τον χαμένο γιο της που άφησε στην Αλβανία επί Χότζα. Όχι μόνο αυτό, αλλά θα αρχίσει να μιλά άπταιστα Αλβανικά, λες και είναι Αλβανίδα που η εθνική της ταυτότητα καταπιεζόταν.
Αυτή η παρεξήγηση δίνει μία καινούργια κατεύθυνση στην ταινία. Ο Σταύρος αντιδρά σε αυτήν την «συγγένεια», όπως αντιδρά στην δημιουργία του μνημείου «διαπολιτιστικής αλληλεγγύης», που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για αυτόν. Όμως η «ανακάλυψη» της αλβανικής ρίζας του θέτει θέματα ταυτότητας και αλλάζει την χημεία της παρέας, μιας και θεωρούν ότι δεν δικαιούται να φωνάξει «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ».
Αντίθετα όμως με ότι θα περίμενε κανείς, ο Τσίτος έχει συμπάθεια και τρυφεράδα για τον ήρωα του και ποτέ δεν αρχίζει να κινεί το δάκτυλο στον ήρωα του σαν να κάνει κήρυγμα. Ούτε έχουμε αντιρατσιστικές κορώνες που έχουμε σε άλλες ελληνικές ταινίες με παρόμοιο θέμα. Δίνει βάθος στον ήρωα του, στο οποίο ο Καφετζόπουλος δίνει ουσία και σε σκηνές, όπως αυτή του Αλβανικού σκυλάδικου, μας κάνει να νοιώθουμε αλληλέγγυοι στον ήρωα του.
Εθνομηδενισμός δίχως λόγο
Έχουμε δηλαδή μια ταινία που προσπαθεί να σατιρίσει τους Έλληνες που δεν θέλουν μετανάστες στην Ελλάδα (δηλαδή το 84% του πληθυσμού), αλλά ο στόχος της δεν επιτυγχάνεται. Και αυτό γιατί η κωμωδία βασίζεται σε μια παρεξήγηση που τελικά αναιρείται. Και εκεί που περιμένεις να δηλώνει Έλληνας, στο τέλος ο Σταύρος δηλώνει Αλβανός. Πράγμα που τινάζει την οποιαδήποτε συμπάθεια για την ταινία στον αέρα.
Η μάνα του ήρωα κάλλιστα θα μπορούσε να είναι Βορειοηπειρώτισσα, αλλά τέτοια πιθανότητα απορρίπτεται από τον σκηνοθέτη. Λες και ο Τσίτος χαίρεται να τινάζει στον αέρα την έννοια της νεοελληνικής ταυτότητας χωρίς λόγο. Υπ’ όψιν ότι η αρχική ιδέα ανήκει στον συνθέτη Νίκο Κυπουργό και ο αδελφός μετανάστης ήταν Τούρκος. Ιδέα που δεν φάνηκε και πολύ δυνατή στον Τσίτο. Έτσι ο Τούρκος έγινε Αλβανός «για να αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη του Ελληναρά» όπως έχει δηλώσει σε μια συνέντευξη. Αυτός όμως ο «Ελληναράς» (να μια ρατσιστική και υβριστική φράση) δεν έχει τα χαρακτηριστικά του οπαδού του ΛΑ.Ο.Σ., αλλά είναι ροκάς.
Αντίθετα, ο Καφετζόπουλος, που είναι και ο παραγωγός της ταινίας, ήταν πιο μετριοπαθής και στις συνεντεύξεις του αρνιόταν ότι η ταινία είναι αντιρατσιστική. Ότι καταγράφει και δεν καταγγέλλει. Ενδιαφέρον είναι ότι σε δηλώσεις του διαχωρίζει τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό, τον οποίο ταυτίζει με την περιφρόνηση προς τους άλλους λαούς. Δηλαδή τον μπερδεύει με τον σωβινισμό. Θεωρεί δε, ότι ο ήρωας του είναι προοδευτικός (ροκάς γαρ), που όμως έχει τον συντηρητισμό του, δηλαδή την «αλβανοφοβία» του. Λες και ροκ και συντηρητισμός δεν πάνε μαζί.
Αν θέλετε την γνώμη μας, έχουμε μια κωμωδία που μάλλον υπερβολικά τιμήθηκε στο Λορκάνο. Όμως είναι η ταινία που βάζει τον συμπαθητικό Αλβανό (όχι όμως και άγιο) δια της πλαγίας οδού. Μέχρι τώρα οι ήρωες αντιρατσιστικών ταινιών ήταν μετανάστες και οι ταινίες πήγαιναν άπατες. Αλλά η «Ακαδημία Πλάτωνος» θα πετύχει ακριβώς γιατί ο ήρωας είναι Έλληνας σε μια ελληνική κωμωδία και όχι σε βαρετό δράμα. Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποίηση βρήκε τον Δούρειο Ίππο για να αλώσει ταμεία και μυαλά. Καλώς ήλθατε στην σύγχρονη Βαβυλωνία.
Συνεχίζει την προβολή της στους κινηματογράφους η «Ακαδημία Πλάτωνος», η βραβευμένη στο Φεστιβάλ του Λοκάρνο σουρεαλιστική τραγικωμωδία του Φίλιππου Τσίτου με τον Αντώνη Καφετζόπουλο στον ρόλο ενός αντιμετανάστη ροκά της ομώνυμης συνοικίας. Πρόκειται για την ίδια ταινία, που όταν πέρυσι γινόταν τα γυρίσματα της, είχε πάρει τον τίτλο «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ». Τότε πολλοί είχαν σκεφτεί ότι θα μιλά για φονικά των «κακών» Ελλήνων εναντίον Αλβανών. Όμως τελικά αποδείχθηκε ότι πρόκειται περί κωμωδίας, μάλλον συμπαθούς, παρόλο το θέμα της.
Ο Σταύρος (Αντώνης Καφετζόπουλος) είναι ένας ψιλικατζής με ένδοξο ροκ παρελθόν. Κάθεται κάθε μέρα και τεμπελιάζει με τους φίλους του, νοσταλγώντας τις μέρες που άκουγαν «Στάτους Κβο» και έπεφτε κυνηγητό με τους αστυνομικούς στις συναυλίες του Ρόρυ Γκάλαχερ (Ιρλανδού θρύλου του μπλουζ ροκ) και των Πολίς. Η αγαπημένη του συνήθεια (που ο σκηνοθέτης φυσικά κατακρίνει) είναι να κρίνει την κατάληψη της γειτονιάς του από τους μετανάστες και πόσοι ξένοι δουλεύουν στα δημόσια έργα ή τις γειτονικές πολυκατοικίες. Από την άλλη, η γυναίκα του τον έχει εγκαταλείψει και ζει λίγο παρακάτω με κάποιον άλλο, που ποτέ δεν βλέπουμε, αλλά τον ακούμε εκτός πλάνου.
Όμως ο Σταύρος δεν παίρνει την ζωή στα χέρια του. Αντί να οργανώσει επιτροπή ενάντια στην λαθρομετανάστευση, κάθεται όλη μέρα με τους φίλους τους σε μια παθητική αποχαύνωση. Έχει αϋπνίες και όμως δεν θα πάει να δει κανένα γιατρό. Αντίθετα κάθεται στην βεράντα και ακούει ροκ στα παλιομοδίτικα ακουστικά του. Έχει χάσει την γυναίκα του και δεν αποφασίζει να την διεκδικήσει. Το χειρότερο όμως είναι ότι αυτός και η παρέα του δεν εναντιώνονται στους Κινέζους, που στην ουσία είναι αυτοί που έχουν κάνει κατάληψη στην γειτονιά, αλλά θαυμάζουν την εργατικότητα τους.
Ξαφνικά μια μέρα πέφτει η βόμβα που αλλάζει την ζωή του. Η μητέρα του παθαίνει εγκεφαλικό και πρέπει να την φροντίζει όλη μέρα. Το χειρότερο όμως είναι ότι θα αναγνωρίσει στον Αλβανό μπογιατζή της γειτονιάς τον χαμένο γιο της που άφησε στην Αλβανία επί Χότζα. Όχι μόνο αυτό, αλλά θα αρχίσει να μιλά άπταιστα Αλβανικά, λες και είναι Αλβανίδα που η εθνική της ταυτότητα καταπιεζόταν.
Αυτή η παρεξήγηση δίνει μία καινούργια κατεύθυνση στην ταινία. Ο Σταύρος αντιδρά σε αυτήν την «συγγένεια», όπως αντιδρά στην δημιουργία του μνημείου «διαπολιτιστικής αλληλεγγύης», που κάποιοι άλλοι αποφάσισαν για αυτόν. Όμως η «ανακάλυψη» της αλβανικής ρίζας του θέτει θέματα ταυτότητας και αλλάζει την χημεία της παρέας, μιας και θεωρούν ότι δεν δικαιούται να φωνάξει «Δεν θα γίνεις Έλληνας ποτέ, Αλβανέ».
Αντίθετα όμως με ότι θα περίμενε κανείς, ο Τσίτος έχει συμπάθεια και τρυφεράδα για τον ήρωα του και ποτέ δεν αρχίζει να κινεί το δάκτυλο στον ήρωα του σαν να κάνει κήρυγμα. Ούτε έχουμε αντιρατσιστικές κορώνες που έχουμε σε άλλες ελληνικές ταινίες με παρόμοιο θέμα. Δίνει βάθος στον ήρωα του, στο οποίο ο Καφετζόπουλος δίνει ουσία και σε σκηνές, όπως αυτή του Αλβανικού σκυλάδικου, μας κάνει να νοιώθουμε αλληλέγγυοι στον ήρωα του.
Εθνομηδενισμός δίχως λόγο
Έχουμε δηλαδή μια ταινία που προσπαθεί να σατιρίσει τους Έλληνες που δεν θέλουν μετανάστες στην Ελλάδα (δηλαδή το 84% του πληθυσμού), αλλά ο στόχος της δεν επιτυγχάνεται. Και αυτό γιατί η κωμωδία βασίζεται σε μια παρεξήγηση που τελικά αναιρείται. Και εκεί που περιμένεις να δηλώνει Έλληνας, στο τέλος ο Σταύρος δηλώνει Αλβανός. Πράγμα που τινάζει την οποιαδήποτε συμπάθεια για την ταινία στον αέρα.
Η μάνα του ήρωα κάλλιστα θα μπορούσε να είναι Βορειοηπειρώτισσα, αλλά τέτοια πιθανότητα απορρίπτεται από τον σκηνοθέτη. Λες και ο Τσίτος χαίρεται να τινάζει στον αέρα την έννοια της νεοελληνικής ταυτότητας χωρίς λόγο. Υπ’ όψιν ότι η αρχική ιδέα ανήκει στον συνθέτη Νίκο Κυπουργό και ο αδελφός μετανάστης ήταν Τούρκος. Ιδέα που δεν φάνηκε και πολύ δυνατή στον Τσίτο. Έτσι ο Τούρκος έγινε Αλβανός «για να αποτελεί τον χειρότερο εφιάλτη του Ελληναρά» όπως έχει δηλώσει σε μια συνέντευξη. Αυτός όμως ο «Ελληναράς» (να μια ρατσιστική και υβριστική φράση) δεν έχει τα χαρακτηριστικά του οπαδού του ΛΑ.Ο.Σ., αλλά είναι ροκάς.
Αντίθετα, ο Καφετζόπουλος, που είναι και ο παραγωγός της ταινίας, ήταν πιο μετριοπαθής και στις συνεντεύξεις του αρνιόταν ότι η ταινία είναι αντιρατσιστική. Ότι καταγράφει και δεν καταγγέλλει. Ενδιαφέρον είναι ότι σε δηλώσεις του διαχωρίζει τον πατριωτισμό από τον εθνικισμό, τον οποίο ταυτίζει με την περιφρόνηση προς τους άλλους λαούς. Δηλαδή τον μπερδεύει με τον σωβινισμό. Θεωρεί δε, ότι ο ήρωας του είναι προοδευτικός (ροκάς γαρ), που όμως έχει τον συντηρητισμό του, δηλαδή την «αλβανοφοβία» του. Λες και ροκ και συντηρητισμός δεν πάνε μαζί.
Αν θέλετε την γνώμη μας, έχουμε μια κωμωδία που μάλλον υπερβολικά τιμήθηκε στο Λορκάνο. Όμως είναι η ταινία που βάζει τον συμπαθητικό Αλβανό (όχι όμως και άγιο) δια της πλαγίας οδού. Μέχρι τώρα οι ήρωες αντιρατσιστικών ταινιών ήταν μετανάστες και οι ταινίες πήγαιναν άπατες. Αλλά η «Ακαδημία Πλάτωνος» θα πετύχει ακριβώς γιατί ο ήρωας είναι Έλληνας σε μια ελληνική κωμωδία και όχι σε βαρετό δράμα. Με άλλα λόγια, η παγκοσμιοποίηση βρήκε τον Δούρειο Ίππο για να αλώσει ταμεία και μυαλά. Καλώς ήλθατε στην σύγχρονη Βαβυλωνία.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)
