του Παναγιώτη Δούμα
Ανατρέχοντας στην σύντομη μέχρι σήμερα ιστορία του Εθνικιστικού Κινήματος της μεταπολιτευτικής Ελλάδος, όχι τόσο στην εμβρυακή του ζωή μέσα από τις ζυμώσεις της δεκαετίας του ‘80, αλλά κυρίως στην περίοδο που ξεκίνησε από την γένεσή του μέσα από τις κινητοποιήσεις για το Μακεδονικό στις αρχές της δεκαετίας του ‘90, η λέξη δικαίωση μπορεί εύκολα να ηχήσει στην συνείδηση ακόμη και του πιο αντικειμενικού και αποστασιοποιημένου ερευνητή.
Μιλώντας για δικαίωση, βέβαια, δεν εννοούμε μόνον τα όποια εκλογικά επιτεύγματα σημειώθηκαν από εθνικιστές μέσα από τις δημοκρατικές διαδικασίες, αλλά προ πάντων την επιβεβαίωση όλων σχεδόν των προβλέψεων και επιφυλάξεων που έκανε το Κίνημα αυτό αναπτύσσοντας την ατζέντα του, όποιες εκφάνσεις κι αν είχε αυτή. Υπήρξαν πολλοί φορείς και πρόσωπα που θέλησαν να ηγηθούν, υπήρξαν αρκετές διαφορές και αποκλίσεις σε επίπεδο αντιμετωπίσεως του παρελθόντος και σ’ αυτό της εκφοράς του πολιτικού λόγου. Στην ουσία όμως, το Εθνικιστικό Κίνημα υπήρξε μέχρι σήμερα μάλλον συμπαγές ως προς την βασική ιδεολογική του δομή και αυτό εντοπίζεται στην σύμπνοια απέναντι σε βασικά ζητήματα, τα οποία για όλους μας, όπου κι αν ανήκαμε, αποτελούσαν την αιχμή κάθε είδους αγώνος.
Τέτοια ζητήματα ήταν πάντοτε η αντίσταση απέναντι στην λαθρομετανάστευση και την πολυπολιτισμική ουτοπία, η αντίθεση στο Μάαστριχ και την Νομισματική Ένωση και η προάσπιση μίας Ευρώπης των εθνικών κρατών, μίας Ευρώπης των πατρίδων και η ανάδειξη των εθνικών μας ζητημάτων ως ζητημάτων προτεραιότητας και τεραστίας σημασίας για την εθνική μας επιβίωση. Σε όλα, μα όλα αυτά τα ζητήματα ο εθνικιστικός λόγος δικαιώθηκε.
Ξεκινώντας από την λαθρομετανάστευση και την πεποίθηση ότι αυτή θα επιφέρει αλλοίωση του εθνικού μας ιστού, δημιουργώντας σοβαρά και πιθανόν μη-αναστρέψιμα προβλήματα στην ελληνική κοινωνία, όχι απλά δικαιωθήκαμε αλλά βιώνουμε σήμερα καταστάσεις που ούτε εμείς δεν μπορούσαμε να φαντασθούμε. Οι «μη-προνομιούχες» ελληνικές γειτονιές έχουν εγκαταλειφθεί από το κράτος στο έλεος μίας μεταναστευτικής ασυδοσίας, προϊόντος της ατιμωρησίας και μίας ιδιάζουσας ασυλίας. Σαν να μην έφτανε δε αυτό, ο κίνδυνος δημιουργίας μειονοτικών θεμάτων από μετανάστες της Αλβανίας, αλλά και ο κίνδυνος της ραγδαίας και αμετάκλητης ισλαμοποίησης ολόκληρων περιοχών, θέτει πια τον Έλληνα στο περιθώριο, ανήμπορο να αντιδράσει στην ταχύτητα και την ορμητικότητα του φαινομένου. Αφίσες σαν κι αυτή του δημοτικού συνδυασμού «Αθήνα Πόλις Ελληνική», του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου, με την Ακρόπολη περιστοιχισμένη από μιναρέδες σύντομα θα θεωρούνται κάτι περισσότερο από προφητικές.
Αλλά και στην οικονομία, οι Έλληνες εθνικιστές, προειδοποιούσαν ότι η νομισματική ένωση και η εκχώρηση του κυριαρχικού δικαιώματος της εθνικής οικονομίας σε μη-αιρετούς γραφειοκράτες και τραπεζίτες θα θέσει σε κίνδυνο την εθνική μας ανεξαρτησία. Ο εφιάλτης που η χώρα μας βιώνει σήμερα, με τον ίδιο τον νεοταξίτη πρωθυπουργό μας να ψελλίζει κρυμμένος σ’ ένα ακριτικό νησί τον κίνδυνο απώλειας της εθνικής μας κυριαρχίας, είχε επακριβώς προβλεφθεί από πολλούς από εμάς.
Αρκεί να θυμηθεί κανείς τι έλεγε ο Κώστας Κόλμερ σε γεύμα που είχε παρατεθεί από το «Ελληνικό Μέτωπο», αποδίδοντας την ένταξη της Ελλάδος στην ΟΝΕ σε πολιτικά κίνητρα της Γερμανίας και της Γαλλίας: «Η ΟΝΕ είναι πολύ επικίνδυνο εγχείρημα για μία χώρα με ελλειμματικό ισοζύγιο και αναγκαστικά αυξανόμενες αμυντικές δαπάνες. Η Ελλάδα του 1981-2001 σε καμμία περίπτωση δεν πληροί των προϋποθέσεων που ετέθησαν για την συμμετοχή της σε κοινό νόμισμα. Μία χώρα με υπερβαίνοντα ελλείμματα, με ελάχιστες επενδύσεις ξένων κεφαλαίων, με χαμηλότατους μισθούς και παραγωγικότητα στο 65% του μέσου όρου που αντιστοιχεί στην Ευρωπαϊκή Ένωση, υψηλή φορολογία, δαπάνες παιδείας μόλις στο 3% (Μ.Ο. Ε.Ε. πάνω από 5%), με ελάχιστη χρήση του Διαδικτύου, φτώχεια στο 22% (Ε.Ε.: 18%) και το χαμηλότερο κατά κεφαλήν προϊόν, δεν μπορεί παρά να χαρακτηρισθεί παρασιτική και όχι να εισέλθει στην Νομισματική Ένωση. Μιλάμε για μία Ελλάδα ουραγό στις διαρθρωτικές μεταρρυθμίσεις με ελλειμματικό εμπορικό ισοζύγιο».
Τέλος, για τα εθνικά μας θέματα, η κακοδιαχείριση και ο ραγιαδισμός που με κάθε ευκαιρία καταγγέλλαμε, οδήγησε στις σημερινές επονείδιστες υποχωρήσεις, τόσο στο Σκοπιανό όσο και στα Ελληνοτουρκικά, με την αναγνώριση του ονόματος να είναι προ των πυλών και τον Ταγίπ Ερντογάν να καταφθάνει στην Αθήνα για να συνυπογράψει την συνεκμετάλλευση του Αιγαίου.
Κι όμως, όταν εμείς τα λέγαμε, 99% του πληθυσμού της χώρας ήταν υπέρ της ΟΝΕ, ενώ τα κοσμητικά επίθετα της «μισαλλοδοξίας», του «φασισμού», του «σοβινισμού» και της «πατριδοκαπηλίας» συνόδευαν κάθε κινητοποίησή μας. Σήμερα, είμαστε πάλι ένα βήμα μπροστά και συνεχίζουμε. Την ώρα που τα εγχώρια παπαγαλάκια των Βρυξελλών γκρινιάζουν για το λάθος της ΟΝΕ αλλά και τις συνέπειες της ελλείψεως μεταναστευτικής πολιτικής, εμείς είμαστε μέσα στην κοινωνία. Δίπλα στους δοκιμαζόμενους συμπατριώτες μας κτίζουμε πάνω στην αυτοργάνωση. Την πραγματική αυτοργάνωση και όχι την επίπλαστη των «ενεργών πολιτών» του Κολωνακίου και των Βορείων Προαστίων. Κτίζουμε την εθνική αντίσταση και θα δικαιωθούμε αργά η γρήγορα...
Πηγη: ΕΛΛΗΝΙΚΕΣ ΓΡΑΜΜΕΣ
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου