μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
Την 1η Δεκεμβρίου 2008 το Κανάλι 10, με αφορμή το βιβλίο μου, πραγματοποίησε μία εκπομπή για την «Ιδεολογία της Δεξιάς», στην οποία συμμετείχα εγώ και ο διευθυντής της εφημερίδος «Η Χώρα» κ. Παντελής Ζήλος. Σε αυτή την εκπομπή εγώ υπερασπίσθηκα τον εθνικό χαρακτήρα της Δεξιάς, ενώ ο κ. Ζήλος εστιάσθηκε στον φιλελευθερισμό της Δεξιάς, ως κύριο χαρακτηριστικό της. Πιστεύω ότι διεξήχθη μία πολύ υψηλού επιπέδου συζήτηση, η οποία με την σειρά της φανέρωσε την ιδεολογική αντιπαλότητα μεταξύ Εθνικής Δεξιάς και Φιλελευθερισμού.
Αυτή η συζήτηση δεν είναι ακαδημαϊκού περιεχομένου. Αντιθέτως, αφορά την συγκρότηση του ιδεολογικού και πολιτικού λόγου της Ελληνικής Δεξιάς, το μέλλον της σε συνάφεια με το μέλλον της Ελλάδος και μας επιτρέπει να αναστοχαστούμε το παρελθόν της. Για αυτό πιστεύω ότι έχει αξία να αποσαφηνίσουμε τις διαφορές τους.
Η Εθνική Δεξιά πιστεύει στην αξία του Έθνους, ως νοηματοδότηση της ανθρώπινης προσωπικότητος, σε ένα ατομικό επίπεδο, αλλά και στην υπεράσπιση της εθνικής κυριαρχίας σε συλλογικό επίπεδο. Η εθνική συλλογικότητα προηγείται του ατομικού συμφέροντος.
Ο Φιλελευθερισμός πιστεύει στην αξία των «ατομικών δικαιωμάτων», τα λογίζει ως «φυσικά», τα οποία είναι απαραβίαστα και ακολουθούν τον άνθρωπο από την γέννησή του. Αυτά τα δικαιώματα είναι αυστηρώς ατομικά, έξω από κάθε εθνικό πλαίσιο και εποχή και δεν υπόκεινται σε κριτική.
Η Εθνική Δεξιά σέβεται με την σειρά της τα ατομικά δικαιώματα, διότι είναι δημοκρατική, αλλά δεν τα απολυτοποιεί σε βαθμό που να υπονομεύει τα συλλογικά δικαιώματα της πλειοψηφίας. Ας το δούμε αυτό με κάποια παραδείγματα. Είναι δικαίωμα ενός ανθρώπου να είναι άθεος. Η Εθνική Δεξιά σέβεται το ατομικό δικαίωμα στην αθεΐα. Ταυτοχρόνως όμως, η εθνική Δεξιά σέβεται το συλλογικό δικαίωμα του Ελληνικού λαού να πιστεύει στον Θεό και για αυτό υπερασπίζεται την συναλληλία του Ελληνικής Πολιτείας με την Ελλαδική Εκκλησία.
Ο σεβασμός στο ατομικό δικαίωμα της αθεΐας δεν μπορεί να καταστρατηγήσει την δημοκρατικά εκπεφρασμένη βούληση του Ελληνικού λαού να θεωρεί τα θρησκευτικά του πιστεύω συνυφασμένα με τις λειτουργίες του Ελληνικού κράτους. Βλέπουμε πόσο λεπτές είναι οι διαφοροποιήσεις, αλλά και πόσο διακριτές.
Άλλο παράδειγμα. Είναι δικαίωμα ενός ανθρώπου να πιστεύει στην αξία του έθνους ή όχι. Αν θέλει να πιστεύει κάποιος ότι το Έθνος είναι δημιούργημα της αστικής τάξεως και αποτελεί εργαλείο εξαπατήσεως των προλετάριων, ας το πιστεύει. Η Εθνική Δεξιά σε ένα κράτος δικαίου θα υπερασπισθεί τα ατομικά του πιστεύω. Αλλά αυτό δεν σημαίνει ότι θα δώσουμε σε αυτό τον άνθρωπο την δυνατότητα να γράψει τα βιβλία ιστορίας της Ελληνικής εκπαιδεύσεως, ούτε θα τον διορίσουμε στο Παιδαγωγικό Ινστιτούτο. Διότι οι ιδέες του είναι αποτέλεσμα ιδεοληψιών, είναι ψευδείς και αντεπιστημονικές και δεν συνάδουν με τον εθνικό χαρακτήρα που οφείλει να έχει η εκπαίδευση των Ελλήνων.
Αυτά τα παραδείγματα δείχνουν νομίζω ξεκάθαρα ότι η Εθνική Δεξιά μπορεί και συνδυάζει τον σεβασμό των ατομικών δικαιωμάτων με τον σεβασμό των συλλογικών δικαιωμάτων. Διότι είναι αναφαίρετο δικαίωμα ενός λαού να υπερασπίζεται την συλλογική του ταυτότητα, να θέλει αυτή να εκφράζεται στις λειτουργίες του κράτους και να έχει δεσπόζουσα θέση στην δημόσια σφαίρα της ζωής μας.
Και εδώ πιστεύω ότι φανερώνεται και μία ανακολουθία της φιλελεύθερης ιδεολογίας, που ενώ μιλάει για ατομικά δικαιώματα, δεν αναγνωρίζει συλλογικά δικαιώματα. Και αυτό συμβαίνει διότι για τον φιλελευθερισμό ο κόσμος περιορίζεται στο άτομο, ενθυλακώνει μόνο κάποιες ατομικές ιδιότητες, ενώ αποκρύπτει τελείως την κοινοτική διάσταση του ανθρώπου, η οποία εν τέλει δίνει νόημα στην ύπαρξή του. Διότι ο άνθρωπος κοινωνικοποιείται εντός της πατρίδος του και του πολιτισμού του, για αυτό και δεν υπάρχει «πολίτης του κόσμου», πέραν ίσως από κάποιους κοσμοπολίτες αστούς και μαρξιστές.
Η Εθνική Δεξιά πιστεύει στην προτεραιότητα της εθνικής ανεξαρτησίας και στην εμπέδωση των εθνικών αξιών στην κοινωνία. Το κράτος πρέπει να είναι εθνικό, εγγυητής της εθνικής κυριαρχίας και δημοκρατικά νομιμοποιημένο από τον λαό. Δεν πιστεύουμε σε ένα ουδέτερο-άχρωμο κράτος, που περιορίζεται απλώς στην εφαρμογή των νόμων και απεμπολάει την εθνική του αποστολή. Το κράτος αποτελεί την βούληση της εθνικής κοινωνίας και λογοδοτεί σε αυτή.
Ο Φιλελευθερισμός, αντιθέτως, εστιάζεται μόνο στην διασφάλιση των ατομικών δικαιωμάτων. Για τον Φιλελευθερισμό το Κράτος βρίσκεται υπεράνω του Έθνους και της συλλογικής θελήσεως. Για αυτό βλέπουμε σήμερα και όλη αυτή την λαγνεία για την καταχρηστική «προστασία» κάθε είδους μειονοτήτων. Επειδή ένα παιδί άθεων γονέων δεν μπορούσε να βλέπει τον Εσταυρωμένο να «υποφέρει», όπως είπε, στον τοίχο του σχολείου του στην Βαυαρία, έφθασε να συζητά το Συνταγματικό Δικαστήριο της Γερμανίας την αποκαθήλωση του Εσταυρωμένου από όλα τα δημόσια σχολεία!
Επειδή κάποιος αριστεριστής γονέας δεν ήθελε το παιδί του να παρελάσει σε μία εθνική επέτειο, έγινε θέμα συζητήσεως αν πρέπει να πραγματοποιούνται μαθητικές παρελάσεις. Επειδή ο γάμος είναι απλώς μία «νομική σύμβαση», άνευ ιερού χαρακτήρος και αποκομμένη από την δημιουργία οικογένειας, θέλουν να επιβάλουν τον γάμο των ομοφυλοφίλων. Βλέπουμε λοιπόν πως ο Φιλελευθερισμός υπονομεύει στην πράξη τα συλλογικά δικαιώματα της πλειοψηφίας και αποκτά πρόδηλα αντιδημοκρατικά χαρακτηριστικά. Αλλιώς ξεκίνησε και αλλού καταλήγει.
Τι θα έλεγαν όμως οι συνεπείς θιασώτες του Φιλελευθερισμού, αν έβγαινε ένας πολίτης και έλεγε ότι επειδή είναι εθνικιστής και θεωρεί ότι αυτό το κράτος αντιστρατεύεται τις ιδεολογικές του πεποιθήσεις, αρνείται να καταβάλει φόρους; Και για να το κάνει πιο εύκολο, να δεσμευόταν ότι δεν θα χρησιμοποιεί την δημόσια εκπαίδευση και τις υποδομές της δημόσιας υγείας. Άρα, δεν θα επιβάρυνε τις δημόσιες υπηρεσίες του κράτους. Δεν θα έδινε ευρώ στο κράτος, αλλά και δεν θα έπαιρνε και ανταποδοτικώς κάτι, δίκαια πράγματα.
Τι θα έλεγαν οι φιλελεύθεροι σε αυτό το παράδειγμα; Διότι μην πει κάποιος ότι αυτά δεν γίνονται, διότι τότε πως γίνεται να επικαλείται κάποιος τις θρησκευτικές-φιλοσοφικές του πεποιθήσεις για να μην στρατεύεται και να μην εκπληρώνει τις στρατιωτικές του υποχρεώσεις έναντι των άλλων Ελλήνων; Διότι στο παράδειγμα του εθνικιστή, δεν επιβαρύνονται οι άλλοι Έλληνες από την άρνησή του να εκπληρώσει τις φορολογικές του υποχρεώσεις, διότι την ίδια ώρα δεν θα έχει καμία πρόσβαση στις δημόσιες υπηρεσίες του κράτους. Ενώ στην περίπτωση του αντιρρησία συνειδήσεως, αυτός έχει όλα τα οφέλη των Ελλήνων πολιτών, αλλά συμμετέχει στις υποχρεώσεις του αλά καρτ, επιβαρύνοντας το κοινωνικό σύνολο.
Αυτή η διάσταση της Εθνικής Δεξιάς με τον Φιλελευθερισμό είναι δύσκολο να γεφυρωθεί. Ίσα-ίσα, ημέρα με την ημέρα το χάσμα διευρύνεται. Αποδεικνύεται όμως ότι ο Φιλελευθερισμός βρίσκεται εγγύτερα στην Αριστερά απ’ ότι στην Δεξιά. Το διάλειμμα της ιδεολογικής ανακωχής μεταξύ Δεξιάς και Φιλελευθερισμού τελείωσε με την πτώση του Κομμουνισμού. Η Δεξιά συνεχίζει τον δρόμο της, υπερασπιζόμενη τις εθνικές αξίες και ο Φιλελευθερισμός προσκολλάται στις ατομικιστικές του παραδοχές, που τον φέρνουν πολλές φορές σε αντιπαράθεση με τον εθνικό χαρακτήρα του κράτους και της κοινωνίας.
Το σημαντικότερο εύρημα για εμένα όμως δεν είναι η αντίθεση του Φιλελευθερισμού στον εθνικό χαρακτήρα της Δεξιάς και η ταύτισή του με τον Μαρξισμό στο σημείο αυτό. Αυτό που προκαλεί ανησυχία είναι ότι αυτός ο Φιλελευθερισμός αντιμάχεται πλέον ανοικτά το δημοκρατικό δικαίωμα του κοινωνικού σώματος να αυτοπροσδιορίζεται συλλογικά και λειτουργεί καταπιεστικά στην λαϊκή πλειοψηφία, εν ονόματι μάλιστα της προστασίας των ατομικών δικαιωμάτων! Για να δικαιωθεί ο μεγάλος δεξιός πολιτειολόγος Καρλ Σμίτ, ο οποίος διαχώριζε την Δημοκρατία από τον Φιλελευθερισμό από το 1920. Για άλλη μία φορά η Δεξιά σκέψη έβλεπε μακριά και προέβλεπε τις εξελίξεις.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο τεύχος 15 (Ιανουάριος 2009) του διμηνιαίου περιοδικού Patria.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου