Ομπάμα - Καραμανλής: πίσω από τους προβολείς

του Σταύρου Καρκαλέτση
ιστορικού - συγγραφέα
πολιτευτή Εύβοιας του ΛΑ.Ο.Σ.



Δικαιωθήκαμε! Πικρά! Όσοι δηλώναμε προκαταβολικά επιφυλακτικοί, όταν πριν μήνες ο Ομπάμα μιλούσε για τουρκική κατοχή στην Κύπρο και κάποιοι εκστασιάζονταν! Τώρα, ψύχραιμα, ας αποτιμήσουμε τις νέες (αν)ισορροπίες στην περιοχή μας.

1. Η συνάντηση Ομπάμα-Καραμανλή κατ’ ουσίαν έγινε για να ικανοποιήσουν οι Αμερικανοί τα 3 εκατομμύρια Ελληνοαμερικανών ψηφοφόρων. Τίποτα παραπάνω! Στρατηγική επιλογή των ΗΠΑ στην περιοχή παραμένει, αναβαθμισμένη, η Τουρκία.

2. Το State Department και ο Ομπάμα είχαν και έχουν πλήρη γνώση του πόσο ανίσχυρος είναι ο Καραμανλής και η κυβέρνησή του. Το ίδιο βεβαίως, γνωρίζουν (ίσως και καλύτερα από τους Αμερικανούς) οι Τούρκοι...

3. Ήταν πρόσθετο πλήγμα για την χώρα μας ότι ο Αμερικανός Πρόεδρος κατά την επίσκεψή του στην Κωνσταντινούπολη δεν επισκέφθηκε στο Φανάρι τον Οικουμενικό Πατριάρχη. Είναι η πρώτη φορά που Αμερικανός ηγέτης πραγματοποιεί επίσημη επίσκεψη στην Κωνσταντινούπολη και δεν επισκέπτεται την έδρα του Πατριαρχείου.

4. Η Τουρκία απέδειξε αυτόν τον Απρίλιο ότι δικαιούται να διεκδικεί τον ρόλο περιφερειακής δύναμης. Οι άνθρωποι γνωρίζουν και να διεκδικούν, και να παζαρεύουν, και να εκβιάζουν. Η «υποχώρηση» της Άγκυρας να δεχθεί τελικά τον Ράσμουνσεν ως νέο Γ.Γ. του ΝΑΤΟ, έγινε κατόπιν μυστικών ανταλλαγμάτων. Που θα είναι σε βάρος των ελληνικών συμφερόντων σε Αιγαίο-Κύπρο. Αντάλλαγμα πρώτο: Οι ΗΠΑ στέλνουν μηνύματα στις Βρυξέλλες να μην πιεστεί η Άγκυρα για αναγνώριση της Κύπρου ως το τέλος του έτους και να λάβει παράταση.

5. Απέναντι σε αυτήν την φιλόδοξη, δυναμική και πάντα επεκτατική Τουρκία, κάποιοι ημέτεροι κλαψουρίζουν, διότι ο Ομπάμα δεν ήρθε στην Αθήνα. Η σωστή και υγιής αντίδραση για την κοιμωμένη ελληνική διπλωματία, θα ήταν πρωτίστως να θέσει στον εαυτό της το ερώτημα «τι έχουμε πράξει εμείς για να έρθει ο Ομπάμα στην Αθήνα».

Πριν την συνάντηση με τον Μπάρακ Ομπάμα, και πριν τις αμερικανικές «σφαλιάρες», είναι αλήθεια πως ο Καραμανλής κρατούσε παγωμένα μια σειρά από θέματα, για να μην εκνευρίσει τις ΗΠΑ. Όπως την υλοποίηση της συμφωνίας με την Μόσχα για τα τεθωρακισμένα ΒΜP-3. Και αυτό παρά το ότι, ημέρες και εβδομάδες πριν, οι Αμερικανοί ασκούσαν πιέσεις για πολλά. Όπως για την ματαίωση της επικείμενης ενεργοποίησης των ρωσικών S-300-PMU-1, που η χώρα μας διατηρεί ανενεργούς στην Κρήτη. Τώρα, μετά τον καλπάζοντα αμερικανοτουρκικό «σεβντά», η ελληνική κυβέρνηση θα μπορούσε πιο άνετα να προχωρήσει σε «άλλους δρόμους», για εξοπλιστικά και όχι μόνο ανοίγματα. Ο Ομπάμα και όσοι είναι πίσω από αυτόν (τα πραγματικά δηλαδή κέντρα λήψης αποφάσεων στις ΗΠΑ), έκαναν την επιλογή τους: Τουρκία. Ας κάνουμε και εμείς τις δικές μας. Διότι, όπως στις διαπροσωπικές σχέσεις σε σέβονται αν πρώτα εσύ σέβεσαι τον εαυτό σου, έτσι και στο διεθνή στίβο θα γίνουμε υπολογίσιμοι αν πρώτα από όλα ανακτήσουμε την χαμένη μας αξιοπρέπεια.

Ας παραδεχθούμε πικρές αλήθειες. Όπως αυτό που εύστοχα γράφτηκε, πως «η ελληνική εξωτερική πολιτική ασχολείται με τα συμφέροντα της χώρας όσο και ένας μέσος δημόσιος υπάλληλος: καθόλου». Η οδυνηρή αυτή διαπίστωση βρίσκει στυφή αποθέωση στην υπό Μπακογιάννη ασκούμενη πολιτική. Θα πρέπει να αντιληφθούμε όλοι μας πως η χώρα δεν μπορεί να στηρίζει την εξωτερική της πολιτική σε ζεϊμπέκικα προχθές, σε κουμπαριές χθες, σε χαμόγελα σήμερα. Και μάλιστα όταν, ειδικά το μπακογιάννειο χαμόγελο, είναι παγωμένο. Και κρύο. Το δικό μας ΥΠΕΞ όμως βρίσκεται ακόμη στην εποχή του χαμόγελου. Όπως λέμε στην εποχή του χαλκού, στην εποχή του σιδήρου κ.ο.κ.

Αντιγράφω από ελληνοαμερικανικό site: «Η Ντόρα Μπακογιάννη απέδειξε περίτρανα, ότι βρίσκεται πάρα πολύ μακρυά από το αντικείμενο που θα έπρεπε να γνωρίζει. Φθάσαμε στο σημείο, μέσα στη χώρα μας, να μας δίνει μαθήματα εξωτερικής πολιτικής ο Αμερικανός πρέσβης στην Αθήνα, ο Ντάνιελ Σπέκχαρντ. Και φυσικά μας δίνει μαθήματα που θα εξυπηρετούν τα αμερικανικά συμφέροντα και μόνο. Ο Αμερικανός πρέσβης έφθασε στο σημείο να πει ότι «αν η Ελλάδα έδινε πιο διεθνή προοπτική στην εξωτερική της πολιτική θα είχε περίοπτη θέση στις προτεραιότητες των ΗΠΑ, αφού δεν υπάρχουν μόνο τα περιφερειακά ζητήματα (Πατριαρχείο, Σκοπιανό, Κυπριακό), αλλά και πολλά άλλα στα οποία θα πρέπει να εμπλακεί η Ελλάδα». Ξεκαθαρίζει δηλαδή το πως εννοεί την συνεργασία η αμερικανική κυβέρνηση: να εμπλακεί η Ελλάδα σε όλα τα μέτωπα που έχουν ανοιχτά οι Αμερικανοί. Κατ’ ουσίαν ο κος Σπέκχαρντ αποτολμά να χαράζει αυτός την εξωτερική μας πολιτική, αφού έχει διαπιστώσει ότι το Υπουργείο Εξωτερικών και η κα Μπακογιάννη δεν ξέρουν να κάνουν τη δουλειά τους.

Άραγε τι απομένει; Το γράφει στο φύλλο της 12ης Απριλίου ο εξαιρετικά έγκυρος «Κόσμος του Επενδυτή»: «Υπάρχει εισήγηση διπλωματών στον Καραμανλή, για αλλαγή τώρα του δόγματος εξωτερικής πολιτικής της χώρας. Θέτουν το ζήτημα, μήπως ήρθε ο καιρός να δώσει τέλος ο Καραμανλής στο άγχος για εξασφάλιση «συμπάθειας» από τις ΗΠΑ. Και εισηγούνται συγκροτημένο σχέδιο για οικοδόμηση σχέσεων διαρκείας με την Ευρωπαϊκή Ένωση και τη Ρωσία. Διότι υπάρχει έλλειψη αποτελέσματος από τη συνεχή ευθυγράμμιση της Ελλάδας με τις θέσεις των ΗΠΑ».

Ακριβώς αυτό που προτείνει αδιάλειπτα τα τελευταία πέντε χρόνια αυτός που γράφει τις γραμμές αυτές. Και άλλοι πολλοί, σημαντικότεροι από αυτόν.