Ψάχνοντας σε παλιά αρχεία και βιβλία, έπεσαν στα χέρια μου δύο ταινίες. Η μία ήταν η περίφημη «Ελένη», από το ομώνυμο βιβλίο του Νίκου Γκατζογιάννη. Η άλλη ήταν μία σπάνια πραγματικά ταινία που ποτέ δεν έχει παιχτεί στην τηλεόραση, με τον τίτλο «Γράμμος». Δύο ταινίες διαφορετικές η μία από την άλλη, αλλά με ένα κοινό: και οι δύο περιγράφουν την εγκληματική δράση του κομμουνισμού στην πατρίδα μας.
Συμπληρώνονται 60 χρόνια από την τελευταία μάχη εναντίον των κομμουνιστών, 60 χρόνια από την νίκη του Εθνικού Στρατού, από το τέλος του συμμοριτοπολέμου. Κάποιοι θα πουν Εμφυλίου. Έστω. Ας το πουν. Αν και ο σωστός όρος ήταν, είναι και θα είναι συμμοριτοπόλεμος, κάτι που υποστήριζε και στο περίφημο βιβλίο του «Φωτιά και Τσεκούρι» ο Ευάγγελος Αβέρωφ, ένας αστός πολιτικός Πέρασαν 60 χρόνια, από τότε που ο κομμουνισμός απέτυχε να επικρατήσει στην Ελλάδα. Δεν επικράτησε στρατιωτικά. Η Ελλάδα δεν είχε την κατάληξη που βλέπουμε να έχουν οι πρώην κομμουνιστικές χώρες. Και ενώ παντού, μα παντού στον κόσμο την Ιστορία την γράφουν οι νικητές, σε μία παγκόσμια πρωτοτυπία στην Ελλάδα, την Ιστορία την έγραψαν οι ηττημένοι.
Και όχι μόνο αυτό, αλλά κατόρθωσαν οι ηττημένοι κομμουνιστές να επικρατήσουν σε μεγάλο ποσοστό της νεολαίας, να ελέγχουν πλήρως τα γράμματα, τις τέχνες, τον πολιτισμό και την διανόηση. Και όλα αυτά γιατί οι πολιτικοί της «δεξιάς», ποτέ τους δεν είχαν ούτε πολιτική σκέψη και αντίληψη, αλλά κυρίως ποτέ τους δεν πίστεψαν, όπως έλεγε ο Χοσέ Αντόνιο. Δεν πίστεψαν. Αυτός ίσως είναι ο πιο κατάλληλος χαρακτηρισμός. Έτσι άφησαν ελεύθερο το ιδεολογικό πεδίο στην αριστερά, δεν φρόντισαν να δημιουργήσουν ιδεολογικό ανάχωμα. Δεν έφτιαξαν εναλλακτικές θέσεις στην ελληνική κοινωνία, δεν ασχολήθηκαν με την διανόηση, τον πολιτισμό, τον αθλητισμό. Δεκάδες οι ταινίες της αριστεράς στην Ελλάδα. Καλογυρισμένες, με έντονο το ιδεολογικό στίγμα, περνούσαν άνετα τα όποια μηνύματα στην ελληνική κοινωνία. Και καλά έκαναν από την πλευρά τους. Αφού οι άλλοι ήταν ανίκανοι, αφού οι άλλοι δεν είχαν ιδεολογία και όραμα.
Έτσι όταν παίχτηκε η «Ελένη» στους κινηματογράφους, για όλους εμάς, ήταν μία όαση, μία νίκη. Χαρήκαμε που μία παραγωγή τέτοιου τύπου, με γνωστούς ηθοποιούς, στρεφόταν εναντίον των κομμουνιστών, οι οποίοι έδειξαν τότε για μία ακόμη φορά το πραγματικό τους πρόσωπο, διοργανώνοντας αντισυγκεντρώσεις έξω από τους κινηματογράφους.
Τους ενόχλησε επειδή ταινία παίχτηκε σε κινηματογραφικές αίθουσες και έδειχνε τα εγκλήματά τους, για τα οποία ποτέ δεν μετάνιωσαν, ούτε ζήτησαν έστω μία συγγνώμη. Όσον αφορά την ταινία «Γράμμος», εκεί περιγράφεται η δράση και το πολιτικό σκεπτικό τους από την περίοδο της κατοχής ακόμα, μια ταινία αρκετά ρεαλιστική και καλογυρισμένη για τα δεδομένα της εποχής. Και όμως, ποτέ αυτή η ταινία, δεν προβλήθηκε στη κρατική τηλεόραση. Και ενώ όλοι ξέρουν τον «άνθρωπο με το γαρύφαλλο», μία ταινία γυρισμένη για τον Μπελογιάννη, ο οποίος για να μην ξεχνιόμαστε διενεργούσε κατασκοπεία εις βάρος της πατρίδας του και καταδικάσθηκε σε θάνατο από κεντρώα κυβέρνηση, κανείς δεν γνωρίζει την ταινία «Γράμμος». Η γνωστή συνωμοσία της σιωπής..
Στεκόμαστε με περισυλλογή και τιμούμε όσους αγωνίστηκαν για να μείνει η Ελλάδα πραγματικά Ελεύθερη από τον κόκκινο εφιάλτη. Δεν τους ξεχνούμε, όπως δεν τους ξεχάσαμε ποτέ. Άλλο αν οι αγώνες και οι θυσίες τους δεν έγιναν βιβλία, δεν ανέβηκαν σε θεατρικές παραστάσεις, δεν ακούστηκαν σαν τραγούδια σε συναυλίες, δεν γυρίστηκαν κινηματογραφικά έργα.
Ίσως κάποια στιγμή να σπάσει το αριστερό κατεστημένο στο χώρο του πολιτισμού, ειδικότερα στον κινηματογράφο.
Ίσως να αξιωθούμε, όπως είδαμε υπέροχες ταινίες όπως το «Κατύν» ή «άνθρωπος από μάρμαρο», ή «Οι ζωές των άλλων» να δούμε ακόμα και μεγάλες ελληνικές παραγωγές με τίτλους όπως «Μελιγαλάς» ή «542», που να περιγράφουν το πραγματικό πρόσωπο αυτού που Νίκος Καζαντζάκης αποκάλεσε «πνευματική ψώρα»: του κομμουνισμού.
Τάσος Δημητρακόπουλος
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου