Πέρασαν ακριβώς εξήντα χρόνια από τότε που ο Εθνικός Στρατός, συνεπικουρούμενος από τη συντριπτική πλειοψηφία των πολιτών, σύντριψε στο Γράμμο και στο Βίτσι τους (σλαβόφωνους κυρίως) κομμουνιστές, γλιτώνοντας τη χώρα από την ξενοκίνητη επιβουλή. Στα προαναφερόμενα πεδία μαχών, οι Έλληνες στρατιώτες, το άνθος της νεολαίας του έθνους, έδωσαν τη μάχη υπέρ της Λευτεριάς, τοις κείνων ρήμασι πειθόμενοι, γράφοντας χρυσές σελίδες Ιστορίας. Έτσι, ο συμμοριτοπόλεμος που ρήμαξε τη χώρα μας, έλαβε ένα τέλος.
Η δική μας γενιά που δεν βίωσε τα γεγονότα αυτά, αλλά υπέστη τη συστηματική πλύση εγκεφάλου της αριστεριστικής και στρατευμένης ιστοριογραφίας, αναρωτιέται γιατί οι άνθρωποι αυτοί πολέμησαν. Η «εύκολη» και γενικόλογη απάντηση που σιγοψιθυρίζουν οι «ορντινάντσες» της αστικής Δεξιάς, είναι ότι αυτοί οι άνθρωποι πολέμησαν για την ελευθερία και τη «δημοκρατία», στο πλαίσιο της λογικής ότι «ανήκουμε στη Δύση». Η απάντηση αυτή δεν αποδίδει την πραγματικότητα, ενώ αντίθετα μειώνει τη διάσταση της θυσίας και της εποποιίας.
Οι άνθρωποι που πολέμησαν στα ελληνικά όρη κατά του ΔΣΕ και της ΣΝΟΦ, φέροντας το εθνόσημο, ήταν στη συντριπτική τους πλειοψηφία παιδιά του λαού, παιδιά αγροτών και εργατών (καθώς οι μεγαλοαστοί είχαν στείλει τα δικά τους στο εξωτερικό), οικογενειών που δοκιμάστηκαν στη διάρκεια του πολέμου. Οικογενειών που βίωσαν τη θηριωδία του κάθε «κόκκινου» περιθωριακού ζωσμένου με φυσεκλίκια, που μπούκαρε στα χωριά, κλέβοντας σοδειές, βιάζοντας νεαρά κορίτσια, δολοφονώντας «αντιδραστικούς» και «εχθρούς του λαού», ξεκαθαρίζοντας προσωπικούς λογαριασμούς.
Οι μαχητές της Ελλάδας, ζητούσαν το δικαίωμα στη γη και στην ελευθερία τους, το δικαίωμα να έχουν μία πατρίδα, να ζήσουν μακριά από κολεκτίβες και κομισάριους, «θεσμούς» που στοίχισαν τόσο πολύ σε ζωές στην Ανατολική Ευρώπη. Ένας αγώνας υπέρ πίστεως, υπέρ βωμών και εστιών. Ένας αγώνας όχι για τους πολιτικούς της εποχής, αλλά για μια Πατρίδα ελεύθερη και δίκαιη. Όσοι τότε δεν κατέφυγαν στις πόλεις για να τύχουν της προστασίας του εθνικού στρατού, βοήθησαν έμπρακτα τον αγώνα των Ενόπλων μας Δυνάμεων, εντασσόμενοι στην Εθνοφρουρά και στις Μονάδες Ασφάλειας Υπαίθρου. Μια γενιά με τσαγανό, γαλουχημένη με τα ιδανικά της Μεγάλης Ιδέας, με ιερή σχέση με τη γη της και τις εστίες της.
Η γενιά αυτή, έβλεπε στα πρόσωπα των εθελόδουλων της Μόσχας, τους νέους κομιτατζήδες, αυτούς που θέλανε να παραδώσουν, όπως άλλωστε είχαν διακηρύξει, τη Μακεδονία και τη Θράκη στους Σλάβους. Και πολέμησαν με ηρωισμό, για να σώσουν την πατρίδα, τη γη και τα χωριά τους. Στις μάχες έχασαν τη ζωή τους 17.000 αξιωματικοί και οπλίτες του εθνικού στρατού και της Χωροφυλακής.
Την Κυριακή, στο Γράμμο και στο Βίτσι, εμείς οι νεώτεροι τιμούμε συναισθανόμενοι τις ευθύνες μας, τα πραγματικά παιδιά του λαού που έδωσαν τη ζωή τους προασπίζοντας τις εθνικές μας αρχές και αξίες. Τιμούμε όλους εκείνους, που παρά την τρομοκρατία της ΟΠΛΑ, αρνήθηκαν να υποταχθούν και να σκύψουν το κεφάλι στους αρνησιπάτριδες πράκτορες της Μόσχας, στους προδότες αυτούς των εθνικών μας ιδανικών. Η παρουσία μας στις εκδηλώσεις εκεί, αποτελεί φόρο τιμής στους μαχητές της ελευθερίας και όχι ένα απλό μνημόσυνο, αλλά μια απάντηση σε όσους προσπαθούν να παρουσιάσουν τους ήρωες ως προδότες και τους προδότες ως ήρωες.
Δημήτρης Ζαφειρόπουλος
dzafeiropoulos@elkosmos.gr
ΥΓ Το κείμενο αυτό αφιερώνεται στον στρατηγό Σπηλιωτόπουλο από την Κλειτορία Καλαβρύτων, ο οποίος, παρά την ιδιότητά του ως αρχηγού ΓΕΣ, έστειλε στη μάχη κατά των συμμοριτών και έχασε στην πρώτη γραμμή το μονάκριβο γιό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου