«Σφάξε με αγά μου να αγιάσω»

Τέτοια (για εμάς εμετικά) «θέματα» συνήθως βρίσκουμε σε ενδοτικές και φιλοτουρκικές εφημερίδες της Κύπρου, όπως ο «Πολίτης» και μάλιστα όταν ξεσκεπάζονται τουρκικές θηριωδίες. Ο τίτλος «Τον πυροβόλησε το 1974, ήπιαν καφέ μαζί το 2009», ενώ υπογράφει κάποιος Βαγγέλης Βασιλείου. Παραθέτουμε:
«Τη δεύτερη μέρα της τουρκικής εισβολής ο Τ/Κ Φετχί Ακιντζί και ο Ε/Κ Γιάννης Μαραθεύτης βρέθηκαν αντιμέτωποι, κρατώντας όπλα, ο ένας απέναντι στον άλλο στην κατεχόμενη σήμερα Λεύκα... Ήταν 21 του Ιούλη όταν Ε/Κ στρατιώτες επιτέθηκαν κατά μονάδας του τουρκικού στρατού που είχε φτάσει στην κατεχόμενη Λεύκα. Σε εκείνη την έφοδο ο Γιάννης Μαραθεύτης «μπήκε στο στόχαστρο» του Φετχί Ακιντζί. Η σφαίρα βρήκε στόχο και μάλιστα στο κεφάλι, με τον Γιάννη να σωριάζεται. Ο Φετχί όλα αυτά τα χρόνια θεωρούσε ότι ο ανώνυμος εκείνος Ε/Κ είχε βρει το θάνατο από δική του σφαίρα. Μετά από πολλά χρόνια, όμως, κι όταν μεταφράστηκε στα τουρκικά το βιβλίο του Πανίκου Νεοκλέους, «Αγνοηθέντες 1974», ο Φετχί ανακάλυψε μέσα από την εξιστόρηση εκείνης της επίθεσης ότι ο Γιάννης δεν είχε σκοτωθεί. Η σφαίρα του τον είχε βρει στο κράνος. Ο Φετχί μαζί με φίλους του επικοινώνησαν με τον συγγραφέα του βιβλίου για να κανονίσει μια συνάντηση... Όπως μας εξήγησε ο κ. Νεοκλέους, οι δυο «εχθροί» βρέθηκαν στις 6 Αυγούστου σε καφετέρια πλησίον της οδού Λήδρας. «Ο Γιάννης περιμένει τον Φετχί ο οποίος έρχεται να τον συναντήσει με ένα δεντράκι ελιάς. Προηγήθηκαν μερικά δευτερόλεπτα αμηχανίας και στη συνέχεια ένα σφιχταγκάλιασμα των δυο. Ένα αγκάλιασμα που θα μου μείνει για πάντα βαθιά χαραγμένο στη μνήμη. Στη συνέχεια κάθισαν οι δύο τους ο ένας δίπλα στον άλλο και είπαν πολλά, σαν παλιοί καλοί φίλοι», λέει ο κ. Νεοκλέους, χαρακτηρίζοντας αυτό το αλλιώτικο συναπάντημα ως μιας συνάντηση αγάπης, ανθρωπιάς και ειρήνης. «Σε πυροβόλησα για να σε σκοτώσω» είπε ο Φετχί για να του απαντήσει (όπως μας περιγράφει ο Πανίκος Νεοκλέους) ο Γιάννης: «Ήταν πόλεμος. Αν δεν με πυροβολούσες εσύ, θα σε σκότωνα εγώ».

Κρίμα κυρ Γιάννη, δεν έμαθες
Κρίμα κυρ Γιάννη, όποιος κι αν είσαι. Κάπως έτσι και με αυτές τις συμπεριφορές, υπονομεύεται το εθνικό φρόνημα. «Σφάξε με αγά μου να αγιάσω», είπε με τη συμπεριφορά του στον προδότη τουρκοκύπριο, ο Γιάννης Μαραθεύτης. Ένας άνθρωπος, ο οποίος, παρά την περιπέτειά του, δεν έμαθε κάτι πολύ βασικό: ότι δεν δικαιούται να δίνει «συγχωροχάρτια» στους δήμιους του Ελληνισμού, σε αυτούς που έσφαξαν, βίασαν, εκτόπισαν και ακόμα κατέχουν μεγάλο μέρος της νήσου.
Αν οι τύψεις για την προδοσία του και τα εγκλήματά του βαραίνουν τον όποιο Φετχί Ακιντζί, αυτό δεν αποτελεί ελληνικό πρόβλημα. Επίσης, όλοι όσοι μεταβαίνουν στα κατεχόμενα, καλά θα κάνουν να σταματήσουν αυτά τα σούρτα-φέρτα. Ας δώσουν τα χρήματα που θα ξόδευαν εκεί, σε κάποιο ευαγές ίδρυμα της ελεύθερης Κύπρου. Δεν υπάρχει κανένας λόγος κάποιος εκτοπισμένος να πάει να «δει» το σπίτι όπου κάποτε έμενε, παρά τον συναισθηματισμό της υπόθεσης. Αλλάζει κάτι αυτό, όσον αφορά στην ιδιοκτησία του από τους καταληψίες; Όχι. Αυτό που θα αλλάξει τα δεδομένα, είναι η σθεναρή ελληνική στάση.