Και μετά το νομοσχέδιο τι;

του Δημήτρη Ζαφειρόπουλου

Οι βάρβαροι που περιμέναμε τόσον καιρό είναι πλέον εδώ. Πέρασαν τις πύλες. Αναφερόμαστε, φυσικά, στην ψήφιση του λαθρονομοσχεδίου από την βουλή την περασμένη εβδομάδα, το οποίο δωρίζει στους «βαρβάρους», μαζί με ένα σωρό άλλα προνόμια και αυτό της ελληνικής ιθαγενείας.
Μετά από αυτήν την ψήφιση του συγκεκριμένου νόμου το ερώτημα που γεννάται αμέσως είναι το τι θέλει και τι μπορεί να κάνει από ‘δω και πέρα ο πατριωτικός χώρος. Η πρώτη καταγραφή, δυστυχώς, δείχνει αυτόν τον χώρο να αναλίσκεται σε μία ατέρμονη ενδοσκόπηση και αναζήτηση ευθυνών. Τα θέματα που ακούγονται είναι τέτοια, όπως: Γιατί ο ΛΑ.Ο.Σ. συγκέντρωσε μόνο υπογραφές και πόσες είναι αυτές; Πόσοι ήταν αυτοί που βρέθηκαν έξω από την βουλή την Τετάρτη; 1000, 1500, 2000, πόσοι; Γιατί κάποιοι έκαναν μόνο ακτιβισμούς και όχι πολιτική και αντιστρόφως;
Αυτό είναι λοιπόν το ζήτημα; Ποιος έχει τις περισσότερες και ποιος τις λιγότερες ευθύνες; Γι' αυτό αγωνίστηκαν τόσοι άνθρωποι, για να μάθουν δηλαδή εκ των υστέρων ποιος έκανε καλύτερα ή χειρότερα το καθήκον του προς το έθνος; Νομίζουμε πως όχι. Αλλά η συζήτηση θα έπρεπε να ξεκινήσει από τους λόγους για τους οποίους αγωνιστήκαμε.
Πιστεύει κάποιος ειλικρινά ότι θα μπορούσε να αποφευχθεί η ψήφιση αυτού του νομοσχεδίου; Όχι! Άρα λοιπόν αγωνισθήκαμε για κάτι άλλο. Τι ήταν όμως αυτό; Η αποκομιδή πολιτικών κερδών, η προβολή του εγώ ορισμένων μέσω της αγωνιστικής παρουσίας ή μήπως ήταν η αφύπνιση του μεγαλύτερου δυνατού τμήματος της ελληνικής κοινωνίας και το πλησίασμα αυτής στις ιδέες μας; Εμείς θεωρούμε ότι ο στόχος θα έπρεπε να είναι ο τελευταίος, ο οποίος όμως δεν επετεύχθη, διότι απλά προτάχθηκαν και προτιμήθηκαν όλα τα υπόλοιπα.
Έτσι λοιπόν, και το νομοσχέδιο πέρασε και χάσαμε την ευκαιρία να πλησιάσουμε πολιτικά και να αγγίξουμε ιδεολογικά την μεγάλη πλειοψηφία των Ελλήνων, που στο συγκεκριμένο ζήτημα ταυτίζεται και συμφωνεί μαζί μας. Οπότε, τι μένει να κάνουμε από ‘δω και πέρα; Επανάσταση και αντάρτικο λένε κάποιοι. Εφόσον μπορούν, ας το κάνουν. Να απογοητευθούμε και να παραμείνουμε στη μιζέρια και στην γκρίνια προτρέπουν με τις πράξεις τους οι άλλοι, ειδικά μέσα από την ανωνυμία του διαδικτύου. Είμαστε σίγουροι ότι αυτοί, αυτό θα πράξουν, γιατί μόνο γι' αυτό τους έχει προικίσει η φύση.
Αντίθετα, εμείς προτείνουμε το να καταλάβουμε τα λάθη μας, να τα διορθώσουμε και ν' αγωνισθούμε. Ο νόμος, ο όποιος νόμος δεν είναι παρά ένα κομμάτι τυπωμένο χαρτί που εύκολα αλλάζει, καταργείται και μεταμορφώνεται σε κουρελόχαρτο. Την τέχνη αυτή την ξέρουν άλλωστε καλύτερα απ' τον καθένα οι κυβερνώντες τα τελευταία 35 χρόνια. Για να συμβεί όμως αυτό χρειάζονται να γίνουν πολλά και κυρίως συντονισμένα. Χρειάζονται δηλαδή και η κοινοβουλευτική παρουσία και τα τηλεοπτικά παράθυρα και το κατέβασμα στους δρόμους και ακτιβισμοί. Χρειάζεται να καταλάβουν όλοι πόσο σημαντική είναι η πολιτική κάλυψη αλλά και το ότι το θάρρος που παίρνει ο κόσμος από μία πολιτική επιτυχία πρέπει να εκφράζεται στον δρόμο και όχι στον καναπέ. Κυρίως δε, χρειάζεται διάθεση για αγώνα και όχι γκρίνια και χομπίστικη αντιμετώπιση των πραγμάτων.
Η στάση του Δημήτρη Παπαγεωργίου που βρίσκεται στην φυλακή προς παραδειγματισμόν των υπολοίπων, αυτό μας δείχνει μέσα από τα γραπτά και τον λόγο του. Ας κάνουμε λοιπόν όλοι μας τη χάρη στους αγωνιστές των ιδεών μας και όχι στους εχθρούς τους.