Τρομοκρατία: κοινωνικό φαινόμενο ή πέμπτη φάλαγγα;

του Κώστα Καρδαρά
Προέδρου της Νομαρχιακής Επιτροπής Καρδίτσας του ΛΑ.Ο.Σ.
Προέδρου του Ιατρικού Συλλόγου Καρδίτσας


Το σημείο της τρομοκρατικής επίθεσης στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής.

Η πρόσφατη δολοφονική επίθεση στο Αστυνομικό Τμήμα της Αγίας Παρασκευής, αποτελεί μια ανοικτή πρόκληση, ένα πέταγμα γαντιού στην κυριολεξία στο πρόσωπο της κοινωνίας μας. Μιας κοινωνίας που με επιμέλεια προσπαθεί να δείξει το πιο ανθρώπινο πρόσωπό της σ’ αυτούς που έμπρακτα και κατά συρροή την αρνούνται.

Τον περασμένο Δεκέμβριο, με αφορμή το θάνατο ενός παιδιού από πυροβολισμό αστυνομικού, πυροδοτήθηκε μία σειρά βίαιων γεγονότων τόσο στην Αθήνα όσο και σε πολλές πόλεις της Ελλάδος που τρομοκράτησαν, κατέστρεψαν περιουσίες και δημιούργησαν ειδικά στην Αθήνα μια κατάσταση αναρχούμενης πόλης. Χαρακτηριστικό τους υπήρξε παρά την «χαλαρή» τους εξέλιξη, ο προφανής κεντρικός συντονισμός μέσω κινητών τηλεφώνων και διαδικτύου (από το γνωστό Indymedia που φιλοξενείται από τον server του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, με ότι μπορεί να σημαίνει αυτό για το πανεπιστημιακό «άσυλο» και το καθηγητικό κατεστημένο των ΑΕΙ), κάτι που φάνηκε και σε άλλες παρόμοιες μικρότερης έκτασης εκδηλώσεις.

Είναι προφανής η αναλογία με τη σειρά των εξεγέρσεων που με την αυγή της νέας χιλιετίας φούντωσαν διαδοχικά στις χώρες της Ανατολικής Ευρώπης αρχικά και αλλού αργότερα. Πρόκειται για τις περίφημες «πολύχρωμες ή παρδαλές επαναστάσεις» όπως ονομάστηκαν, όπως είναι αυτή του 2000 στο Βελιγράδι που κατέληξε στην πτώση του Μιλόσεβιτς, του 2003 στην Γεωργία (η αποκληθείσα και «επανάσταση των ρόδων») που κατέληξε στην πτώση του Σεβαρνάτζε και την αντικατάστασή του από τον αρεστό στους Αμερικανούς Σαακασβίλι, η «πορτοκαλί επανάσταση» της Ουκρανίας το 2004 για την ανάδειξη του εκλεκτού της παγκοσμιοποίησης Βίκτωρ Γιανούκοβιτς και το παραμέρισμα του ανθρώπου των Ρώσων, η «επανάσταση των κέδρων» στον Λίβανο το 2005 και τόσες άλλες με κοινά με τα πρόσφατα «Δεκεμβριανά» μας χαρακτηριστικά.

Οι «επαναστάσεις» αυτές πολλές από τις οποίες βρίσκονται σε εξέλιξη, αποτελούν τον σύγχρονο τρόπο παρέμβασης της «Νέας Τάξης» στα εσωτερικά των κρατών. Εγκαταλείποντας την απηρχαιωμένη «πολιτική των κανονιοφόρων» και τα πραξικοπήματα με τις δικτατορίες, η παγκοσμιοποίηση, χρησιμοποιεί πλέον αυτόν τον τρόπο επιβολής του δικού της «πολιτικώς ορθού», αποδεδειγμένα μία φορά τουλάχιστον (στην περίπτωση του Μιλόσεβιτς) αλλά και συμπερασματικά εκ του αποτελέσματος, σε όλες τις υπόλοιπες.

Επιπρόσθετα, η κλιμακούμενη ένταση της ένοπλης τρομοκρατίας με τις αλλεπάλληλες δολοφονικές επιθέσεις εναντίον αστυνομικών και αυτό το πρόσφατο αιματηρό της κρεσέντο, αποτελεί σίγουρα την εκδήλωση ενός οργανωμένου σχεδίου με συγκεκριμένες επί μέρους κατευθύνσεις. Ενός σχεδίου που σκοπό έχει να ανιχνεύσει τους μηχανισμούς αντιστάσεως και αμύνης, να δοκιμάσει τις ανοχές των δυνάμεων της τάξεως ανεβάζοντας ίσως το όριο μη αντιδράσεως στις εναντίον τους επιθέσεις, δημιουργώντας αναταραχή να αυξήσει τον βαθμό της «επαναστατικότητας» στις τάξεις των υποψήφιων προς στρατολόγηση «εξεγερμένων» αναρχοαυτόνομων και να δημιουργήσει ένα κλίμα ηττοπάθειας και ανασφάλειας σε όλα τα κοινωνικά στρώματα.

Η σχέση άλλωστε συγκοινωνούντων δοχείων μεταξύ της τρομοκρατίας του πεζοδρομίου και των ενόπλων τρομοκρατικών οργανώσεων, και η ιχνηλάτηση των νημάτων που τις συνδέουν με συγκεκριμένους πολιτικο-ιδεολογικούς χώρους, μας οδηγεί στο συμπέρασμα πως η κοινωνία μας και η ελληνική πολιτεία είναι στο στόχαστρο μιας οργανωμένης πολύμορφης επίθεσης που βρίσκεται σε εξέλιξη.

Ο εχθρός είναι πλέον εντός των τειχών προσβάλλοντας τα ίδια τα θεμέλια της ευνομούμενης κοινωνίας και είναι καθήκον μας να αντιδράσουμε. Όλοι μας, ο κάθε πολίτης ξεχωριστά αλλά και η πολιτεία σαν οργανωμένη έκφραση της κοινωνίας πρέπει:

* Να θωρακίσουμε ηθικά και νομοθετικά τα σώματα ασφαλείας που αποτελούν την πρώτη γραμμή αλλά και τη βασική μας άμυνα απέναντι στην επίθεση αυτή αλλά και συνεπικουρώντας ουσιαστικά το δύσκολο έργο τους με όποιο τρόπο χρειαστεί αφού πλέον εκτός από την δημόσια τάξη και την προστασία του πολίτη, συμπεριλαμβάνεται στα αντικείμενά τους και η ίδια η εθνική μας άμυνα!
* Να παραμερίσουμε στο περιθώριο τους γκουρού του μηδενισμού που με τη γνωστή τους τακτική της μισής αλήθειας και του ολοκλήρου ψεύδους, «ανακαλύπτουν» «κίνητρα» και «αιτίες» δίνοντας στο έγκλημα «ιδεολογικό» έρεισμα.
* Να μηδενίσουμε την ανεκτικότητά μας σε όλα τα ανάλογα φαινόμενα στερώντας τους και το παραμικρό ηθικό έρεισμα ή δικαιολογία.
* Να στερήσουμε τους τρομοκράτες από κάθε λαϊκό έρεισμα, απομυθοποιώντας και απορρίπτοντας συστηματικά τα νεοταξικά τους ιδεολογήματα και θωρακίζοντας ιδεολογικά την κοινωνία και το λαό μας με βαθιά γνώση της ταυτότητας και της ιστορίας μας και πίστη στο μέλλον και την ιστορική μας προοπτική.

Λαοί άβουλοι, άνευροι χωρίς όνομα και ταυτότητα γεννούν και υποθάλπουν την τρομοκρατία. Αντίθετα, λαοί με ιστορία και ταυτότητα, με προέλευση και προορισμό, υπερηφάνεια και προοπτική δεν γεννούν τρομοκρατία αλλά δημιουργούν και γράφουν την ιστορία.