Αποδομητές της ελληνικότητας

Ανατρέχοντας με τη μνήμη μας λίγα χρόνια πίσω, διακρίνουμε κάποια γεγονότα τα οποία σήμερα έχουν καταστεί σε τέτοιο βαθμό επικίνδυνα, έτσι ώστε να είναι ξεκάθαρη η σχεδιασμένη κατασκευή τους. Άλλωστε, αυτό αποτελεί ένα από τα βασικά στοιχεία της προπαγάνδας, τα γνωστά «κατά συνθήκην ψεύδη».
Έτσι λοιπόν θυμόμαστε καθαρά, το lobby των «εκσυγχρονιστών» το οποίο έκανε την εμφάνισή του στην δημόσια ζωή περίπου το 1996.
Παθιασμένοι ανθέλληνες, άθεοι, και φορείς εθνομηδενιστικών θέσεων, οι οποίες αναμφίβολα αγγίζουν τα όρια της παρανοϊκής ψύχωσης, εφ' όσον είναι σαφές το ότι να μισεί κάποιος την πατρίδα του αγγίζει τα όρια της ψύχωσης. Αυτή η περίεργη elite αρχικά έκανε την εμφάνιση της ως μια μειοψηφία πανεπιστημιακών καθηγητών, έπειτα δημοσιογράφων και λοιπών «διανοουμένων» και συνεχίζεται ως τις μέρες μας με μια πρωτοφανή εξάπλωση σε όλους τους τομείς της δημόσιας ζωής. Από την εκπαίδευση μέχρι τον πολιτισμό, και από την πολιτική μέχρι την ενημέρωση. Η μόδα των «εκσυγχρονιστών» πολύ γρήγορα έγινε μια σύφιλη η οποία εξαπλώθηκε στον πολιτικό κόσμο. Σε συνεργασία με εκδότες και ιδιοκτήτες τηλεοπτικών σταθμών κατάφεραν μέσα σε ελάχιστο χρόνο να έχουν υπό τον έλεγχο τους τα δυο σημαντικότερα κομμάτια για την διαμόρφωση της κοινωνίας, την εκπαίδευση και την ενημέρωση. Όλους αυτούς τους χώριζαν κατά περιόδους οι φιλοδοξίες, αλλά τους ένωναν αναμφίβολα πάντοτε τα συμφέροντα.
Ένας ολόκληρος εσμός καθηγητών πανεπιστημίου, δημοσιογράφων και πολιτικών, υπό την σαφή και ξεκάθαρη πλέον καθοδήγηση ξένων κέντρων αποφάσεων, κατάλαβαν κάπου στα 1996 πως η βιομηχανία του «εκσυγχρονισμού» θα είναι εκείνη η οποία όχι μόνο θα τους πλουτίσει χωρίς όρια, αλλά και θα τους ανοίξει τις πύλες της εξουσίας.
Είναι χαρακτηριστικό πως μέχρι τότε η ελληνική κοινωνία, χαρακτηριζόταν από συγκεκριμένα παραδοσιακά, αν θέλετε ακόμη και συντηρητικά, χαρακτηριστικά, τα οποία οριοθετούσαν την δομή, την ηθική, την συνείδηση του συνόλου σχεδόν των Ελλήνων.
Το 1996 χαρακτηρίζεται ως το σημείο εκκίνησης όλων αυτών των δεινών τα οποία σήμερα βιώνουμε, σε αυτό το άθλιο προτεκτοράτο της Ανατολής. Από τους μαθητές του 1996 οι οποίοι πρώτοι απ' όλους δέχτηκαν την προπαγάνδα του πολυπολιτισμού, της ισότητας, των «δικαιωμάτων», του αντιρατσισμού κτλ, στελεχώνονται σήμερα σε μεγάλο βαθμό οι ιδιωτικές πολυεθνικές εταιρείες marketing, ένας από τους πολιορκητικούς κριούς της παγκοσμιοποίησης. Οι νεαροί καθηγητές εκείνης της εποχής είναι σήμερα οι πανεπιστημιακοί προπαγανδιστές του ανθελληνισμού, και τα στελέχη των ΜΚΟ, των υπουργείων, και του συνόλου σχεδόν των δημοσίων οργανισμών. Και τέλος οι πανεπιστημιακοί και οι μεγαλοδημοσιογράφοι, η «πρώτη μαγιά» του εκσυγχρονισμού, είναι σήμερα υπουργοί και βουλευτές, είναι ιδιοκτήτες των μεγαλύτερων εκδοτικών συγκροτημάτων, ή κατέχουν την πρώτη θέση ανάμεσα σε αυτούς οι οποίοι είναι «επιφορτισμένοι» από τα πολυεθνικά αφεντικά τους με την διαμόρφωση της κοινής γνώμης.
Αλλά και αυτό ακόμη το γεγονός του 1996 δεν μπορεί να χαρακτηριστεί ως παρθενογένεση, όπως άλλωστε εύκολα μπορεί να καταλάβει κανείς διαβάζοντας το κατατοπιστικό άρθρο του Δημήτρη Παπαγεωργίου στο τεύχος 19 του Patria, αναφορικά με την ιστορία του think tank της «πολιτικής ορθότητας» και την περιβόητη «Frankfurt Schule». Απλά την συγκεκριμένη εποχή βρέθηκαν οι κατάλληλοι άνθρωποι στις κατάλληλες θέσεις. Και αν τότε ήταν μια μειοψηφία, η οποία εν πολλοίς χαρακτηριζόταν ως «διανόηση», «εναλλακτική πρόταση» και «διαφορετική γνώμη», πολύ γρήγορα εξελίχτηκε σε μια τερατώδη βιομηχανία αποδόμησης της ελληνικότητας. Αποδόμησης η οποία συνίσταται τόσο στην αλλοίωση των βασικών ηθικών και αξιακών αρχών του μέσου Έλληνα, αλλά και κάτι ακόμη βαθύτερο: στην αλλοίωση και μετάλλαξη της ελληνικής συνείδησης.
Τι αλήθεια μπορεί να κρύβεται πίσω από αυτήν την εφιαλτική κατάσταση; Αναμφίβολα το οικονομικό κέρδος είναι ένα πολύ σοβαρό επιχείρημα. Όχι μόνο τα ιλιγγιώδη χρηματικά ποσά τα οποία έχουν διατεθεί όλα αυτά τα χρόνια προς ΜΚΟ, οργανισμούς, σωματεία, προγράμματα, και πανεπιστήμια, από τον κρατικό προϋπολογισμό, την ΕΕ και άγνωστες πηγές, αλλά και κάτι ακόμη σημαντικότερο, ίσως και τρομακτικό. Το γεγονός πως οι αποδομητές της ελληνικής κοινωνίας, κατάφεραν να καταστήσουν πολύ γρήγορα σαφές σε όλους τους επίδοξους να ασχοληθούν με την δημόσια ζωή, πως δεν θα έχουν καμία θέση σ' αυτήν εάν δεν ακολουθήσουν την συγκεκριμένη τάξη πραγμάτων. Κάτι παρόμοιο δηλαδή με τους διαιτητές στο ποδόσφαιρο, όπου όποιος δεν συμμορφώνεται με την εύνοια του ισχυρού αποβάλλεται από το πρωτάθλημα. Έτσι λοιπόν δεν μπορεί να υπάρξει δάσκαλος σε σχολείο ο οποίος δεν θα υμνεί τον αντιρατσισμό και τον πολυπολιτισμό. Δεν μπορεί να υπάρξει καθηγητής σε πανεπιστήμιο ο οποίος θα μιλάει για την ιστορική συνέχεια του Ελληνισμού. Δεν μπορεί να υπάρξει δημοσιογράφος ο οποίος να μην εντάσσεται σε έναν συγκεκριμένο τρόπο ενημέρωσης και λεκτικών αναφορών.
Κόντρα σε όλους και σε όλα, οφείλουμε να σταθούμε απέναντί τους, αν δεν θέλουμε να λέγεται μελλοντικά στην γεωγραφία ότι «εδώ υπήρξε κάποτε η Ελλάδα».