Έλληνες γρηγορείτε!

του Χρίστου Γούδη Καθηγητή Πανεπιστημίου Πατρών Προέδρου του Ιδρύματος Ίων Δραγούμης

Το Ινστιτούτο Εθνικών και Κοινωνικών Μελετών «Ίων Δραγούμης» συμπληρώνει, αυτές τις μέρες, δύο χρόνια ενεργού παρουσίας και παρεμβατικής δράσης στην ευρύτερη πολιτική και κοινωνική ζωή της πατρίδας μας. Με άξονες αναφοράς την αναγκαιότητα διατήρησης της εθνικής μας υπόστασης και την πεποίθηση του αδιαπραγμάτευτου της ελληνικότητάς μας, κινήθηκε στα πλαίσια των αρχών του Λαϊκού Ορθόδοξου Συναγερμού, από τον οποίο στηρίζεται καθ’ όλη αυτή την περίοδο, και τον οποίο προβάλλει μέσα από τις ιδεολογικές του δράσεις.

Όπως είναι γνωστό, το Ινστιτούτο μας πρόσφατα, μετά από πρόταση του Προέδρου του ΛΑ.Ο.Σ. Γιώργου Καρατζαφέρη, είναι αποδέκτης της ελεύθερης έκφρασης του ελληνικού λαού, ο οποίος στην συντριπτική του πλειοψηφία, ζητά σήμερα να ερωτηθεί, μέσα από την διαδικασία του δημοψηφίσματος, για το εάν επιθυμεί να παραμείνει ελληνικός ή να απεμπολήσει το δικαίωμα της ιδιοπροσωπείας του, αποδεχόμενος αδιαμαρτύρητα την εθνική, κοινωνική, και φυλετική του αλλοίωση, την οποία ορισμένοι κύκλοι εξουσίας εντός και εκτός της ελληνικής επικράτειας, προσπαθούν να του επιβάλουν χωρίς να τον ρωτήσουν.

Ήδη αθρόες καταφθάνουν στο Ινστιτούτο μας οι υπογραφές πολιτών που ζητούν δημοψήφισμα, για να εκφραστούν επίσημα και νομότυπα, όπως έχουν το δικαίωμα και την υποχρέωση έναντι των εαυτών των, των παιδιών τους, και των κελευσμάτων των ηρωικών νεκρών μας, που διαχρονικά έχυσαν το αίμα τους για να μας παραδώσουν αυτήν την χώρα, στης οποίας τις φλέβες κυλά αίμα ελληνικό. Αυτές τις φλέβες δεν είναι εύκολο να αποκόψουν όσοι απεργάζονται την μετάλλαξη και συρρίκνωση του ελληνικού έθνους. Αν έχουν τάσεις αυτοκτονίας, ας αποκόψουν τις δικές τους φλέβες. Διότι εμείς οι Έλληνες, δεν πρόκειται να υποκύψουμε στην επιχειρούμενη παραχάραξη της ελληνικής μας ταυτότητας.

Γιατί δεν ζούμε στο Πασοκιστάν του «εδώ και τώρα», αλλά στην Ελλάδα του «νυν και αεί». Και η ιστορία μας επιτάσσει αγώνες υπέρ βωμών και εστιών, υπέρ πίστεως και πατρίδος. Αυτές τις επιταγές είμαστε αποφασισμένοι να ακολουθήσουμε και, δίκην λαϊκού και ορθόδοξου ανεμοστρόβιλου - καθότι φωνή λαού οργή Θεού - θα σαρώσουμε τους καραγκιόζηδες και τους καραγκιοζοπαίχτες, που παίζουν «εν ου παικτοίς». Γιατί, για να θυμηθούμε και τους στίχους του Γιώργου Σεφέρη:

Η μοίρα μας πάντα νικά,
και τους σαρώνει και τους ξηλώνει,
και τους θεατρίνους και τον θεατρώνη,
υποβολέα και μουσικούς,
στους πέντε ανέμους τους βιαστικούς.

Ας τους φυσήξουμε λοιπόν δυνατά, για να σβήσουν μια και καλά, και να πεταχτούν εκεί που τους αξίζει, στο σκουπιδοτενεκέ της ιστορίας ενός τόπου που, όταν έρθει η στιγμή της αλήθειας, δεν χαρίζεται στους προσκυνημένους, σε όλους αυτούς που λόγω της αβάσταχτης ελαφρότητας του είναι τους πιστεύουν ότι θα επιβιώσουν υποκύπτοντας στις επιταγές των βαρβάρων. Κανείς τους δεν θα ξεφύγει από την λαϊκή ετυμηγορία. Γιατί είμαστε αποφασισμένοι τον δρόμο των πεπρωμένων του ελληνικού έθνους ή να τον βρούμε ή να τον ανοίξουμε μόνοι μας.

Και ο δρόμος αυτός είναι ο δρόμος της μεγάλης επιστροφής στην εθνική μας ανάταση, ο δύσκολος δρόμος του αγώνα της απελευθέρωσής μας από εξαρτήσεις, δεσμεύσεις και υποταγές. Αυτού του συνεχούς αγώνα που επαγγέλλεται η ποιητική αλληγορία του Κώστα Καρυωτάκη, καθώς απευθυνόταν νοητικά σε αυτόν που αρνήθηκε να παραδώσει την πρωτεύουσα Πόλη μας, στους αλλογενείς και βέβηλους Ασιανούς:

Μαρμαρωμένε βασιλιά
πολύ δεν θα προσμένεις.
Ένα πρωί απ’ τα νερά
του Βόσπορου ‘κει πέρα
θε να προβάλει ξαφνικά
μιας λευτεριάς χαμένης
η δοξασμένη μέρα.

Έλληνες γρηγορείτε. Και μην ξεχνάτε ποτέ, πως στις ψυχές όλων μας είναι βαθειά χαραγμένη, στην κυτταρική μας μνήμη, η αίσθηση ότι η εμβληματική πρωτεύουσα του γένους είναι, και θα είναι, η Κωνσταντινούπολη. Και σημάνετε συναγερμό, λαϊκό, εθνικό, και ορθόδοξο. Κρατείστε ψηλά μέσα στην καρδιά σας, ως υπέρτατο πολιτισμικό σύμβολο, την φοινικίδα του βυζαντινού πλώιμου, αναπεπταμένη με τον δικέφαλο αετό, γιατί τα σύμβολα είναι ιδέες. Και σύμφωνα με τον πατέρα της οικουμενικότητας της ελληνικής φιλοσοφίας, τον λακωνίζοντα και λακωνικό Πλάτωνα, οι ιδέες κυβερνούν τον κόσμο, την ζωή, και τις τύχες μας.

Αυτές μας εμπνέουν. Αυτές μας ενθαρρύνουν. Και γι’ αυτές αγωνιστήκαμε, αγωνιζόμαστε και θα αγωνιστούμε. Σε τελευταία ανάλυση, να ζεις σημαίνει να αντιστέκεσαι!