Δίπλα στην υπερήφανη ελληνική αγροτιά

Οι αγρότες μας αξίζουν σεβασμού. Πάνω απ' όλα. Είναι οι πλέον σκληρά εργαζόμενοι σε αυτή τη χώρα, όπου πια κανείς δεν σέβεται τίποτα, όπου όλα έχουν ισοπεδωθεί. Οι αγρότες μοχθούν για να τρώμε εμείς και να έχουμε επάρκεια τροφίμων και δη καλή ποιότητας, αγωνιούν εκτεθειμένοι στα στοιχεία της φύσης και το μόνο που εισπράττουν, είναι κοροϊδία. Ελάχιστοι από εμάς γνωρίζουν τη ζωή του αγρότη: πως είναι να ξυπνάς ώρες που κάποιοι αστοί ακόμα δεν έχουν κοιμηθεί, να ζεις χωρίς ανέσεις, μακριά από όλα αυτά που συνιστούν τις ατραξιόν (και συνάμα ψευδαισθήσεις) της αστικής ζωής, με αγωνία για το αύριο.
Αλήθεια, πως είναι να εργάζεται κάποιος σε ένα χωράφι με χαμηλές ή πολύ υψηλές θερμοκρασίες, υπό βροχή ή υπό καυτό ήλιο (φανταστείτε τον θεσσαλικό κάμπο καλοκαίρι...), ή να τρέχει μέσα στη νύχτα να σώσει τη σοδειά του από μια καταιγίδα; Πως είναι να βλέπει τον παγετό να του καταστρέφει τα πορτοκάλια; Πως είναι να βλέπει τον κάθε μεσάζοντα να του κλέβει τον κόπο του, αγοράζοντας σε τιμές κάτω του κόστους παραγωγής; Πως είναι να βλέπει τον βουλευτή του να εμφανίζεται στο χωράφι του μια φορά κάθε τέσσερα χρόνια και δη προεκλογικά; Πως είναι να βλέπει την τιμή των προϊόντων του να κατρακυλά γιατί κάποια καπιταλιστικά γουρούνια εισάγουν προϊόντα δεύτερης ποιότητας από... Τουρκία, Αργεντινή και... Κίνα! Πως είναι να ξυπνά στις 3 το πρωί, αν πηγαίνει στη λαϊκή...
Κάθε φορά που βλέπω τις μαύρες σημαίες πάνω στα τρακτέρ που κατακλύζουν τις εθνικές μας οδούς, ξέρω ότι εκεί χτυπά η καρδιά της πραγματικής Ελλάδας. Της Ελλάδας που αντιστέκεται, που προσδοκά, που αγωνιά, που δεν έχει αλλοτριωθεί από τα σύνδρομα του αστικού και φιλελεύθερου μηδενισμού, της ηθικής ισοπέδωσης και της ελευθεριότητας. Πάνω στα τρακτέρ στέκονται όρθιοι Έλληνες αγρότες, οι φρουροί της υπαίθρου και της μεθορίου μας, οικογενειάρχες που γεννούν Ελληνίδες και Έλληνες, που οργώνουν την ιερή ελληνική γη, φροντίζοντας για το τραπέζι μας. Ας αναλογιστούμε κάθε φορά που νομίζουμε ότι τα μπλόκα «ταράζουν» την καθημερινότητά μας (αλήθεια, όσοι «προοδευτικοί» φωνάζουν για τα μπλόκα, γιατί δεν διαμαρτύρονται για τις συνεχείς διαδηλώσεις στο κέντρο της Αθήνας και τις ταραχές που προκαλούν οι αριστεριστές;), δημιουργώντας «προσκόμματα» στις συγκοινωνίες και στις μεταφορές, ότι αυτοί οι άνθρωποι δεν έχουν άλλο τρόπο άμυνας, έναντι της πολιτικής που τους καταστρέφει. Ότι αν καταρρεύσουν και εγκαταλείψουν τη γη τους, θα βιώσουμε δραματική έλλειψη τροφίμων και θα χάσουμε την αυτονομία μας ως χώρα.
Όσο για αυτούς που κάποτε μιλούσαν για ψίχουλα και τώρα όχι μόνο δεν δίνουν αλλά παίρνουν, ο αγροτικός κόσμος θα τους κρίνει πολύ αυστηρά όταν έρθει η ώρα. Υπόψη: ο πολιτικός χρόνος κύριοι του ΠΑΣΟΚ, τρέχει πλέον πολύ γρήγορα...