εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα»
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
Βρισκόμουν προχθές το βράδυ στην Κομοτηνή, όπου είχε προγραμματιστεί μία εκδήλωση, από αυτές που ονομάζουμε «χαμηλού επικοινωνιακού προφίλ», στη μνήμη της Γενοκτονίας του Ποντιακού Ελληνισμού. Αρκετοί οι παρευρεθέντες, άναψαν εκατοντάδες κεριά στη μνήμη των θυμάτων της τουρκικής βαρβαρότητας, μέσα από μία καθιστική και σιωπηλή διαμαρτυρία για το έγκλημα. Γυρνώντας στο σπίτι μου είδα έκπληκτος στον «Αθέατο Κόσμο» του Χαρδαβέλλα, τόσο τον ίδιο όσο και τους καλεσμένους του να αναπτύσσουν τις αγωνίες τους για το φαινόμενο της μετανάστευσης, που «έχει λάβει πια ανησυχητικές διαστάσεις».
Στο μυαλό μου έφερα τους δύο ανθρώπους που, με διαφορετικές προσλαμβάνουσες, με διαφορετικές πολιτικές καταβολές, έθεσαν πριν αρκετά χρόνια τις παραμέτρους των προβλημάτων αυτών ενώπιον του ελληνικού λαού, διατυπώνοντας τις θέσεις τους για την ανάδειξη και την αντιμετώπισή τους μέσα από έναν γόνιμο διάλογο με την κοινωνία και πιέζοντας τις ηγεσίες του τόπου για την υιοθέτησή τους.
Ο Μιχάλης Χαραλαμπίδης ήταν ο πρώτος που ανέδειξε τις σημερινές πολιτικές διαστάσεις ενός ιστορικού γεγονότος, της Γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου, και διατύπωσε ρεαλιστικές προτάσεις για την αξιοποίησή του, τόσο στο εσωτερικό της χώρας, όσο και διεθνώς. Αγωνίστηκε μάλιστα μέσα από τις τάξεις του ΠΑΣΟΚ, ενός συστημικού δηλαδή κόμματος, άρα φύσει εχθρικό προς την ανάπτυξη και υιοθέτηση τέτοιων απόψεων στο εσωτερικό του, και το οποίο σχετικά σύντομα αναγκάστηκε να εγκαταλείψει.
Ο Μάκης Βορίδης επέλεξε τη μοναξιά ενός μικρού πολιτικού σχηματισμού, του Ελληνικού Μετώπου, διατυπώνοντας μία σειρά προτάσεων και θέσεων για την αντιμετώπιση της επικείμενης πλημμυρίδας των αλλοδαπών στη χώρα μας, μακρυά από στερεότυπα του παρελθόντος, και από τοποθετήσεις που θα μπορούσαν να επισύρουν εύκολους αφορισμούς περί ρατσισμού και ξενοφοβίας, αν και δεν τις απέφυγε τελικά από τους γνωστούς εκπροσώπους της σύγχρονης «αστυνομίας της σκέψης».
Σήμερα, δυο δεκαετίες σχεδόν μετά από τότε που τα θέματα αυτά τέθηκαν προς κοινωνικό και πολιτικό διάλογο, ακούει κανείς παντού για την «ανάγκη της διεθνούς αναγνώρισης της Γενοκτονίας των Ποντίων» και για την «άμεση αντιμετώπιση του φαινομένου της μετανάστευσης». Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, πανεπιστημιακοί, εκφραστές διαφόρων ιδεολογιών, συγκλίνουν τις απόψεις τους προβληματιζόμενοι επί αυτών των θεμάτων. Λίγοι θυμούνται πια τους πρωτοπόρους εκφραστές τους, ενώ όσοι χρησιμοποιούν σήμερα τις απόψεις τους για πολιτική ή άλλη εκμετάλλευση, αποσιωπούν έντεχνα τους εμπνευστές τους.
Αυτό βεβαίως δεν σημαίνει ότι ο αγώνας τους δικαιώθηκε. Κάθε άλλο. Ο καθηγητής Κώστας Φωτιάδης ακόμη περιμένει (και προφανώς επί ματαίω!) να υλοποιήσει η Βουλή σχετική δέσμευσή της για την έκδοση του 16τομου έργου του για την Γενοκτονία, ενώ οι δειλές ελλαδικές κυβερνήσεις δεν σκέφτονται καν να θέσουν το θέμα της διεθνούς αναγνώρισης και καταδίκης του νεοτουρκικού αυτού εγκλήματος.
Από την άλλη, αν και οι συνέπειες της μετανάστευσης πλήττουν πλέον καίρια τον Έλληνα στην καθημερινότητά του, διαψεύδοντας όσους υποστήριζαν πριν λίγο μόλις καιρό, ότι η μόνη επίπτωσή της θα είναι η ανεργία που θα αυξανόταν τάχα μόνο στους ανειδίκευτους εργάτες (!), η πολιτεία δείχνει ανίκανη, αν όχι απρόθυμη, να λάβει αποφασιστικά μέτρα. Κι όλα αυτά, πλησιάζοντας, αν δεν έχουμε ήδη φτάσει, στο σημείο απ’ όπου δεν θα υπάρχει πια επιστροφή.
Το παρήγορο βεβαίως είναι, ότι σήμερα πια έχουν υιοθετηθεί από πολύ περισσότερους οι θέσεις και οι προτάσεις αυτών των πρωτοπόρων. Μεγάλωσαν βεβαίως και οι απαιτήσεις. Ο κατάλληλος και αποτελεσματικός συντονισμός των ενεργειών τους είναι το ζητούμενο. Κι εδώ, θα μετρήσει τόσο η εμπειρία των παλαιοτέρων, όσο και ο ενθουσιασμός των νεωτέρων.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 21ης Μαΐου 2009 της εφημερίδας Στόχος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου