του Χρήστου Χαρίτου
μέλους της Κεντρικής Επιτροπής του ΛΑ.Ο.Σ.
Η συζήτηση περί Κεντροδεξιάς παρατάξεως και κυβερνήσεως, το τι περιλαμβάνει η Δεξιά ιστορικά, ιδεολογικά και κοινωνικά, έχει ανοίξει με ιδιαίτερο ενδιαφέρον εδώ και εβδομάδες. Ο βουλευτής της Ν.Δ. κ. Μανώλης έφθασε στο σημείο να προτείνει το εγχείρημα Μπερλουσκόνι, να ενταχθούν όλοι σε ένα νέο κεντροδεξιό κόμμα. Όλα αυτά βεβαίως μετά την μεγάλη επιτυχία του ΛΑ.Ο.Σ. στις ευρωεκλογές και την συνεχή πίεση που ασκεί ο Γιώργος Καρατζαφέρης στον κ. Καραμανλή και την Ν.Δ.
Ας ανοίξουμε την συζήτηση. Ο ΛΑ.Ο.Σ. είναι ένα κόμμα που κινείται στους άξονες της Εθνικής Δεξιάς. Προτάσσει μία πατριωτική και κοινωνική πολιτική ατζέντα, η οποία συγκρούεται και με τον φιλελευθερισμό και με τις ιδεοληψίες της Αριστεράς. Στην πολιτική γεωγραφία όμως εντάσσεται στην πολιτική «οικογένεια» της ελληνικής Δεξιάς και αυτό για εμένα δεν είναι αρνητικό ή πρόβλημα. Στον ίδιο χώρο πολιτικά βρίσκεται και η Ν.Δ., έστω και αν εκφράζει τον φιλελεύθερο «μεσαίο χώρο», διότι ο κύριος όγκος των ψηφοφόρων της είναι δεξιοί και συντηρητικοί. Υπάρχει λοιπόν μία ευρύτερη Δεξιά παράταξη που έχει σήμερα 2 πολιτικές εκφράσεις: τον ΛΑ.Ο.Σ. και την Ν.Δ.
Αυτό δεν σημαίνει ότι ο ΛΑ.Ο.Σ. και η Ν.Δ. λένε τα ίδια πράγματα, ασπάζονται τις ίδιες ιδεολογικές αρχές και έχουν τις ίδιες πολιτικές προτεραιότητες. Οι διαφορές του ΛΑ.Ο.Σ. με την Ν.Δ. είναι σε πολλά θέματα σημαντικές και δισεπίλυτες. Τοποθετούνται όμως με διαφορετικό τρόπο στον ίδιο ιστορικά πολιτικό χώρο. Κάτι αντίστοιχο δεν συμβαίνει και στο άλλο στρατόπεδο; Στην Αριστερά τοποθετούνται το ΠΑΣΟΚ, ο ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ. Το γεγονός ότι το ΚΚΕ θέλει να κρατάει μόνο για τον εαυτό του αυτό τον τίτλο δεν αλλάζει τα δεδομένα, διότι οι οπαδοί του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά και πολλοί του ΠΑΣΟΚ, νιώθουν ότι ανήκουν στην Αριστερά.
Και θα συμφωνήσω με την παραδοχή της ευρωβουλευτού του ΛΑ.Ο.Σ. κ. Τζαβέλλα, στην συνέντευξή της στον «Ελεύθερο Κόσμο» στις 30 Μαΐου, ότι «η Κεντροδεξιά περιλαμβάνει από το κέντρο του Στέφανου Μάνου έως την Άκρα Δεξιά». Όπως η Αριστερά ξεκινάει από την σοσιαλδημοκρατία του ΠΑΣΟΚ και φθάνει στην μαοϊκή συνιστώσα του ΣΥΡΙΖΑ (ΚΟΕ). Προφανώς, το άνοιγμα από την μία άκρη έως την άλλη είναι μεγάλο και πολλοί μπορεί να αρνηθούν την ίδια ταυτότητα σε άλλα μέρη της παρατάξεώς τους, αλλά αυτά συμβαίνουν στην πολιτική. Προκειμένου να δούμε με ποιους θα πάμε και ποιους θα αφήσουμε χρειάζεται να συζητήσουμε δημοσίως τις ιδεολογικές και πολιτικές μας θέσεις. Και ενδεχομένως εκεί να χρειασθεί να ξεβολευτούμε όλοι από τις εύκολες και αφοριστικές μας επιλογές.
Δύο είναι τα κρίσιμα θέματα για εμένα, όσον αφορά τον ΛΑ.Ο.Σ. Πρώτον, να διαφυλάξουμε την κομματική-πολιτική μας αυτονομία. Αυτό δεν είναι διαπραγματεύσιμο, το είπε και ο πρόεδρος, διότι αλλιώς ακυρώνουμε την πολιτική μας παρουσία. Δεύτερον, κάθε συζήτηση για κυβερνητική σύμπλευση με την Ν.Δ. πρέπει να στηρίζεται σε προγραμματική βάση. Η οποία θα είναι διατυπωμένη σε ένα πολιτικό «οδικό χάρτη», θα είναι δημοσιοποιημένη και επεξηγημένη στον ελληνικό λαό.
Η δύναμη του Γιώργου Καρατζαφέρη και της κοινοβουλευτικής μας ομάδος είναι οι 370.000 Έλληνες που ψήφισαν ΛΑ.Ο.Σ. στις εκλογές. Είναι η δέσμευσή μας στην ρήξη και την ανατροπή, είναι ο «πατριωτικός μας παρεμβατισμός». Καταφέραμε με την ηγεσία του Γ.Καρατζαφέρη να πετύχουμε πολλά μέσα σε λίγα χρόνια. Συνεχίζουμε σήμερα ακόμη δυνατότεροι. Με τους Έλληνες για την Ελλάδα.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 27ης Ιουνίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου