Συνείδηση καταγωγής και προοπτικής

του Γιάννη Κουριαννίδη
εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα»
δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης του ΛΑ.Ο.Σ.


Μιλώντας για την αναγκαιότητα της υποκατάστασης της «αριστερής» ρητορικής πάνω στα φλέγοντα κοινωνικά προβλήματα, σε καμία περίπτωση δεν πρέπει η πατριωτική άποψη, που συγκροτείται και αναπτύσσεται, να διολισθαίνει στην σημειολογία και την πρακτική αυτού που πρέπει να υποκαταστήσει. Ο πατριωτικός λόγος πρέπει να είναι διαυγής, εναργής και ρηξικέλευθος, αποστασιοποιημένος από όλα αυτά που μετάλλαξαν ορισμένες πραγματικά προοδευτικές ιδέες και αξίες σε καθεστωτικού τύπου απολυτότητες.

Δεν είναι δυνατόν λ.χ. να τίθεται προς συζήτηση, μέσα στο πλαίσιο ίσως της «προσέγγισης» των διαφόρων πατριωτικών τάσεων στη χώρα μας, το αν Έλληνας γεννιέσαι ή γίνεσαι. Και το πράγμα γίνεται ακόμη χειρότερο, όταν διανοούμενοι του πατριωτικού χώρου ασπάζονται και αναπαράγουν φληναφήματα της Αριστεράς, ότι τον πολιτισμό τον παράγει ο τόπος και όχι ο άνθρωπος ή ότι η δύναμη του Ελληνισμού έγκειται στην αφομοιωτική ικανότητά του, που μπορεί να περικλείει ακόμη και τον εξελληνισμό των ... Μακεδόνων!

Το γένος των Ελλήνων, στο βαθμό που κράτησε μέσα από το πέρασμα δύσκολων εποχών και αιώνων σκλαβιάς την επίγνωση της διαφορετικότητάς του, το οφείλει στη βαθειά συναίσθηση της ελληνικότητάς του. Το ότι κάποιος γνώριζε πως ήταν Έλληνας (έστω κι αν κάποια στιγμή τον ετεροπροσδιόρισαν ως Ρωμιό ή Γραικό) προέκυπτε από το ότι γνώριζε πως κι ο γονιός του ήταν Έλληνας, όπως κι ο παππούς του κι ο προπάππος του. Ήταν αυτοί που του κληρονόμησαν την πίστη, την γλώσσα, τα έθιμα, την αγάπη για τον τόπο του. Εφόδια που τον οδήγησαν να προσφέρει μολύβι ακόμη και στους πολιορκημένους στην Ακρόπολη Τούρκους, ώστε αυτοί να μη καταστρέψουν το μνημείο για το προμηθευτούν από εκεί!

Όταν ο πατριωτικός λόγος παγιδεύεται σε εθνικά ατελέσφορες και ωραιοποιημένες προσεγγίσεις του τύπου «το να είσαι Έλληνας είναι επιλογή», τότε κάλλιστα μπορούμε να περιπλανηθούμε στα μονοπάτια της Αριστεράς, κινούμενοι μέσα στο θολό πεδίο του «νομιμοποιήστε τους όλους»! Θα συμφωνήσω πάντως στο ότι το να ΜΗΝ είσαι Έλληνας είναι επιλογή, υπό την έννοια ότι κάποιοι συνειδητά απαρνήθηκαν την ταυτότητά τους, είτε κάποτε για να σώσουν το τομάρι τους, είτε σήμερα υπακούοντας σε μία κοσμοπολίτικη θεώρηση των πραγμάτων.

Οι περιπτώσεις του εξελληνισμού μεμονωμένων προσώπων ή οικογενειών, απλά επιβεβαιώνουν ως εξαίρεση την παραπάνω θεώρηση των πραγμάτων. Κι αυτοί που γενικεύουν την εξαίρεση, είναι οι ίδιοι που κλείνουν τα μάτια μπροστά στον μαζικό αφελληνισμό ολόκληρων ελληνικών κοινοτήτων και πληθυσμιακών ομάδων, με πιο πρόσφατο και τραγικό τον και σήμερα συντελούμενο αφελληνισμό των Πομάκων της Θράκης μας, υπό καθεστώς μάλιστα -υποτίθεται- ελληνικής κυριαρχίας στην περιοχή!

Όσο γρηγορότερα απαλλαγεί ο πατριωτικός λόγος στη χώρα μας από αυτήν την εθελόδουλη επιλογή της σημειολογικής συνταυτίσεώς του με αυτόν της Αριστεράς, τόσο πιο αποτελεσματικά θα μετουσιωθεί σε λαϊκή συνείδηση καταγωγής και προοπτικής, σ’ αυτό δηλαδή που κάποιοι απαξιωτικά καλούν εθνικισμό. Ο δρόμος που οδηγεί προς την προοπτική αυτή είναι δύσβατος, αλλά τείνουμε ήδη προς το τέλος της πορείας μας. Ένα τέλος που από εμάς και μόνο πλέον εξαρτάται αν θα είναι αντάξιο αυτού που χρόνια ονειρευόμαστε.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 18ης Ιουνίου 2009 της εφημερίδας Στόχος.

Πηγη: Ελληνικες γραμμες