O Κωνσταντίνος Φωτιάδης γεννήθηκε στο Άνω Ζερβοχώρι της Νάουσας, το 1948 από πρόσφυγες γονείς. Έχει σπουδάσει στην Φιλοσοφική Σχολή του Αριστοτέλειου Πανεπιστημίου Θεσσαλονίκης και στο Πανεπιστήμιο του Τούμπιγκεν της Γερμανίας, από όπου πήρε διδακτορικό δίπλωμα στην Ιστορία, την Εμπειρική και Σύγχρονη Λαογραφία. Είναι Κοσμήτορας της Παιδαγωγικής Σχολής Φλώρινας και Πρόεδρος του Τμήματος Βαλκανικών Σπουδών στο Πανεπιστήμιο Δυτικής Μακεδονίας. Έχει υπάρξει μέλος της οργανωτικής επιτροπής του Α’ Παγκόσμιου Συνεδρίου του Απόδημου Ελληνισμού, του ΚΕ.ΠΟ.ΜΕ., της Επιτροπής Ποντιακών Μελετών και της Επιστημονικής Επιτροπής του Κέντρου Μελέτης και Ανάπτυξης του Ελληνικού Πολιτισμού της Μαύρης Θάλασσας.
Ανάμεσα στα πολλά βιβλία του για τον Ποντιακό Ελληνισμό ξεχωρίζει το 14τομο έργο του για την Ποντιακή Γενοκτονία, το οποίο παρόλη την δέσμευση της η Ελληνική Βουλή αρνιέται χρόνια να το εκδώσει. Όμως ο κ Φωτιάδης δεν το βάζει κάτω «μέχρι να βρεθεί ένα πατριωτικό κοινοβούλιο για να τιμήσει την μνήμη των νεκρών μας». Ανήμερα της 19ης Μαϊου, τον συναντήσαμε στα εγκαίνια της έκθεσης για την Ποντιακή Γενοκτονία που οργάνωσε στην Τεχνόπολη του Δήμου Αθηναίων και κλείσαμε μία συνέντευξη μαζί του.
κ. Φωτιάδη στο έργο σας για τον Ποντιακό Ελληνισμό έχετε ασχοληθεί συστηματικά με το θέμα των κρυπτοχριστιανών. Πόσοι κρυπτοχριστιανοί υπολογίζετε ότι υπάρχουν αυτή την στιγμή στον Πόντο;
Υπάρχουν πάρα πολλοί. Δεν μπορούμε να υπολογίσουμε με ακρίβεια. Είναι αδύνατο να έχουμε αριθμούς σε μια στρατοκρατική χώρα, όπου ο φόβος κυριαρχεί ακόμα και μέσα στο σπίτι. Θα έλεγα ότι είναι ένα ανοικτό κεφάλαιο που είναι επίκαιρο και ζωντανό. Θα πρέπει μαζί με τους Ελληνόφωνους μουσουλμάνους του Πόντου που είναι δυνατό όπλο της Ελλάδος απέναντι στην γειτονική χώρα που από το 1923 διεκδικεί και διεκδικεί να έχουμε στο πλευρό μας το θέμα των Ελληνοφώνων Μουσουλμάνων και των κρυπτοχριστιανών. Και λυτρωτική σε αυτό το θέμα είναι η δήλωση του Ερντογάν ότι η συμπεριφορά του Τουρκικού κράτους απέναντι στις μειονότητες ήταν άκρως φασιστική και ότι με αυτόν τον τρόπο να χαθούν πάρα πολλοί.
κ. Φωτιάδη, πότε ξεκινήσατε να γράφετε το 14τομο βιβλίο σας για την γενοκτονία των Ποντίων;
Όταν το 1994, αναγνωρίσθηκε η μέρα μνήμης της 19ης Μαΐου, η Βουλή ανάθεσε σε μένα και τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη, την τεκμηρίωση των ντοκουμέντων που θα έπρεπε να συγκεντρώσω από τα αρχεία των Υπουργείων Εξωτερικών της Ευρώπης. Με μένα ως ερευνητή και τον Χαραλαμπίδη να έχει μια γενική εποπτεία. Μετά από οκτώ χρόνια έρευνας στα αρχεία όλων των Υπουργείων Εξωτερικών της Ευρώπης συγκεντρώθηκε το υλικό και προσπάθησα να κάνω και την τεκμηρίωση, αφού θα έλεγα έκανα μία υπέρβαση στην απόφαση της Βουλής που έλεγε ένα τόμο και 9.000 έγγραφα. Στο θεωρητικό μέρος εγώ το έκανα 3 τόμους, αλλά περιόρισα τα έγγραφα, που ήταν τελικά πολύ λιγότερο από ότι έπρεπε. Και έκανα την υπέρβαση γιατί δεν ήθελα να αρχίσω κατευθείαν με την γενοκτονία, αλλά και επειδή θεώρησα ότι οι ξένοι δεν ήξεραν που είναι ο Πόντος, που είναι γεωγραφικά αλλά ούτε και τον πολιτισμό του γνωρίζουν, προσπάθησα να περάσω και τα θέματα της ιστορίας, της εθνολογίας γιατί ζούσαν πολλοί λαοί εκεί. Το αποτέλεσμα ήταν όταν τελείωσα το έργο δεν ήταν πλέον πρωθυπουργός ο Ανδρέας Παπανδρέου, που χάρις στον σύμβουλο του τον Χαραλαμπίδη είχε μία ξεκάθαρη πολιτική απέναντι στην Τουρκία και ήταν ένθερμος υποστηριχτής αυτής της πολιτικής.
Ήταν πλέον η Σημιτική περίοδος, η εκσυγχρονιστική περίοδος, η οποία για άλλα θέματα ενδιαφερόταν. Με αποτέλεσμα ο Πρόεδρος της Βουλής (σ.σ. ο Απόστολος Κακλαμάνης) να μην δεχθεί το 14τομο έργο και παρόλο που περίμενα επί ένα χρόνο μήπως αλλάξουν πολιτική, όταν είδα ότι δεν υπάρχει καμιά αλλαγή έκανα μια προσπάθεια με εγγραφή συνδρομητών να εκδώσω το έργο. Και έτσι ξεκίνησα με κάποιους που προεγγράφηκαν με ένα συμβολικό ποσό που ήταν πολύ λιγότερο από το κόστος της έκδοσης, όπου σε κάθε σειρά που πουλούσα, είχα ένα παθητικό των 120 ευρώ. Έτσι προχώρησα στην έκδοση του 14τομου έργου, την οποία όταν την είδε ο Κακλαμάνης κατάλαβε ότι ήταν λάθος που είχε επιμείνει και αυτός να μην εκδοθεί. Ζήτησε τότε παρουσία του Καστανίδη και του Τσιτουρίδη να συναντηθούμε στο Κοινοβούλιο και ζήτησε να γράψω ένα συνοπτικό τόμο, τον οποίο τόμο να εκδώσει η Βουλή και θα τον μεταφράσει σε 6 γλώσσες. Πράγματι κράτησε τον λόγο του, βγήκε ο πρώτος τόμος, τον προλόγισε και έδωσε το έργο να μεταφραστεί και μεταφράστηκε. Μετά άλλαξε η κυβέρνηση, ήρθε η κυβέρνηση του Καραμανλή και από εκεί και πέρα υπάρχει ένα κενό.
Τι είδους κενό;
Ενώ υπάρχει η απόφαση της έκδοσης, υπάρχει μεταφρασμένα σε 6 γλώσσες το βιβλίο του Ιδρύματος της Βουλής, η Βουλή δεν θέλει να το εκδώσει και είναι οι ίδιοι λόγοι.
Εννοείτε την «ελληνοτουρκική φιλία»;
Η ελληνοτουρκική φιλία δεν μπορεί να περάσει μέσα από λυκοφιλίες. Η ελληνοτουρκική φιλία παίζεται μέσα από διαφορετικές διαδικασίες.
Ποιες είναι αυτές; Μπορεί όντως να υπάρξει;
Μπορεί να υπάρξει γιατί ένα μεγάλο μέρος των λαών που ζουν στην Μικρά Ασία δεν είναι Τούρκοι. Είναι γηγενείς λαοί οι οποίοι και αυτοί προσπαθούν να βγουν από την βαρυχειμωνιά που τους έχει πλακώσει και ζητούν να βρουν το τούνελ που θα τους οδηγήσει στην άνοιξη, για να μπορέσουν απελευθερωθούν. Γίνονται κάποια δειλά βήματα. Βλέπουμε για πρώτη φορά ότι οι Κούρδοι για πρώτη φορά δεν είναι Τούρκοι ορεισίβιοι. Είναι οι Κούρδοι. Υπάρχει για πρώτη φορά εκπομπή στα Κουρδικά. Υπάρχουν κουρδικές εφημερίδες. Η κουρδική γλώσσα πλέον μιλιέται, δεν μπορούν να την απαγορεύσουν. Το ίδιο και οι Τσερκέζοι, οι Κρικάσιοι όπως τους λέμε εμείς, είναι ένας λαό πάνω από 6 εκατομμύρια και είναι ένας λαός Ινδοευρωπαϊκής και όχι Τουρκμενικής καταγωγής από την Ρωσία που έγιναν μουσουλμάνοι και διώχθηκαν από τον Τσάρο της Ρωσίας. Διεκδικούν και αυτοί τις πολιτισμικές τους ιδιαιτερότητες. Είναι και οι Ελληνόφωνοι μουσουλμάνοι, που είναι σάρκα από την σάρκα μας, που δεν μπόρεσαν να έρθουν το 1922 με την ανταλλαγή των πληθυσμών γιατί το κριτήριο ήταν μόνο η θρησκεία. Όμως παρόλο που τόσο το Υπουργείο Εξωτερικών της Ελλάδος, όσο και το Οικουμενικό Πατριαρχείο αναγνώριζαν το 1914 ότι υπάρχουν 190.000 Πόντιοι μουσουλμάνοι Ελληνικής καταγωγής, η ανταλλαγή του 1923 τους ξεχνά τελείως ή δεν τους συνυπολογίζει στην κατηγορία των Τουρκόφωνων και Ελληνόφωνων Χριστιανών.
Στα εγκαίνια της έκθεσης για την Ποντιακή Γενοκτονία που έγινε στην Τεχνόπολη είχατε πει ότι ένα από πιο από τα επικίνδυνα θέματα για το Τουρκικό Κράτος είναι το Ποντιακό ζήτημα. Πως επηρεάζει αυτό το θέμα των Ελληνόφωνων Μουσουλμάνων;
Ενώ υπάρχει Κρατικό Ίδρυμα Ιστορίας και των Τουρκικών Μελετών γενικά και στην έκθεση μου είχα 24 βιβλία διαφόρων συγγραφέων με θέμα το «Πόντος Μεσελεζί» (το Ποντιακό Ζήτημα) όπου εκεί προσπαθούν όλα να αναμασούν την Κεμαλική ιδεολογία στην ιστοριογραφία ότι το Ποντιακό ζήτημα δημιουργήθηκε όταν οι Πόντιοι επαναστάτησαν και ξεσηκώθηκαν, υπάρχει μια απολογητική στάση καταρχήν και δείχνουν ότι στο Ποντιακό ζήτημα έχει γίνει μια γενοκτονία. Και επειδή ξέρουν ότι η πρώτη γενιά των Ποντίων που ήρθε στην Ελλάδα μπορεί να μην το έθιξε γιατί είχε άλλα προβλήματα επιβίωσης, η δεύτερη γενιά κάπου εγκλωβίστηκε σε καταστάσεις στην Ελλάδα, όμως η τρίτη γενιά που σπούδασε και έμαθε να διεκδικεί την γνώση και βγήκε δυναμικά βλέπουμε την πλούσια δραστηριότητα Τούρκων ιστορικών να αναφέρονται είτε στον Τοπάλ Οσμάν, είτε στο Ποντιακό ζήτημα είτε στα θέματα σχέσεων των Ποντίων και των μουσουλμάνων στην περιοχή του ιστορικού Πόντου. Είναι άκρως απολογητική η Τουρκική ιστοριογραφία, όσο αφορά το Ποντιακό ζήτημα και αυτό είναι πολύ σημαντικό.
Και η ελληνική κυβέρνηση πως αντιμετώπισε την Ποντιακή γενοκτονία;
Το ελληνικό κοινοβούλιο όμως, όπως σας είπα ότι έχει εδώ και 5 χρόνια στο συρτάρι την μετάφραση του έργου μου στις 6 γλώσσες και δεν το εκδίδει. Αυτό ήταν σε βάρος της Ιστορίας και της μνήμης των νεκρών μας. Αποποιήθηκα όλα τα έξοδα και έχω την δύναμη να διεκδικώ από το Ελληνικό Κοινοβούλιο να σταθεί στο ύψος του γιατί με την στάση του μέχρι τώρα αποδεικνύει ότι είναι το πιο φιλοκεμαλικό κράτος στην Ευρώπη.
Δεν θα μπορούσε αυτό το έργο να σταλεί σε ξένα πανεπιστήμια και φόρα;
Αυτό που δεν έκανε το Κοινοβούλιο για τον ένα τόμο, αναγκάσθηκα να το κάνω εγώ. Με φίλους μου ως χορηγούς και επανεξέδωσα το 14τομο σε 500 σειρές τις οποίες μέσω του Συμβουλίου Απόδημου Ελληνισμού μοιράζουμε εντελώς δωρεάν σε όλα τα Πανεπιστήμια του κόσμου που έχουν Τμήμα Ελληνικών Σπουδών και σε όλα τα ιδρύματα που ασχολούνται με θέματα γενοκτονιών και ανθρωπίνων δικαιωμάτων.
Ποιοι ήταν οι λόγοι που η Ποντιακή γενοκτονία αναγνωρίστηκε από το Κοινοβούλιο μόλις το 1994 και όχι το 1964, ή το 1984;
Το Ελληνικό Κοινοβούλιο αν δεν πιεζόταν από τα Ποντιακά σωματεία δεν την αναγνώριζε ποτέ την Ποντιακή γενοκτονία. Αν δούμε την ιστορία θα δούμε ότι τα πρώτα Ποντιακά σωματεία ιδρύονται μόλις το 1950 και έχουν καθαρά φολκλορικό χαρακτήρα. Δεν υπήρχαν συνέδρια που να έχουν πολιτικό χαρακτήρα που να ενδιαφέρονται για την ιστορία και να αξιώνουν από Κοινοβούλιο και από ξένους οργανισμούς να διεθνοποιηθεί το θέμα των διωγμών, των εκτοπισμών και των εκτελέσεων και γενικότερα της γενοκτονίας των Ελλήνων του Πόντου. Όλα αυτά γίνονται μόνο μετά το 2ο Παγκόσμιο Συνέδριο του Ποντιακού Ελληνισμού, με ιδεολογικό πρωταγωνιστή τον Μιχάλη Χαραλαμπίδη. Αυτός είναι που προτείνει την καθιέρωση της 19ης Μαΐου ως μέρα μνήμης της Ποντιακής γενοκτονίας και την υιοθετεί το Ελληνικό Κοινοβούλιο. Ουσιαστικά το υιοθετεί ο Ανδρέας Παπανδρέου γιατί αν ήταν κάποιος άλλος στην θέση του δεν θα το δεχόταν. Να το πούμε αυτό.
Ποια πρέπει να είναι από εδώ και πέρα η στάση της Ελληνικής Πολιτείας και των Ποντιακών Σωματείων ώστε να επιτύχει η διεθνής αναγνώριση της Ποντιακής γενοκτονίας;
Πρώτα πρέπει να σοβαρευθούν τα Ποντιακά σωματεία για να καταλάβουν το έργο που πρέπει να αναλάβουν απέναντι στην μνήμη των νεκρών. Οι μωροφιλοδοξίες και κάποιοι ποντιοπατέρες που έγιναν επαγγελματίες Πόντιοι και ζουν από το Ποντιακό ζήτημα που εμείς το φέραμε σε αυτό το επίπεδο, θα πρέπει να απομακρυνθούν από τον χώρο. Και εμείς οι Πόντιοι πρέπει να είμαστε ενωμένοι. Έτσι θα αντιστραφεί ο ρόλος του Κοινοβουλίου. Θα τρέχουν αυτοί πίσω από εμάς και όχι να πάμε εμείς να παρακαλούμε για ψίχουλα. Το θέμα είναι ότι αντίθετα με την Ελλάδα τα πράγματα είναι πολύ θετικά έξω. Η Νότιος Αυστραλία αναγνώρισε την γενοκτονία. Στην Αμερική πολλές κοινοπολιτείες αναγνώρισαν την Ποντιακή γενοκτονία. Η Ένωση των Διανοουμένων αναγνώρισε την γενοκτονία. Αυτό είναι αποτέλεσμα της προσπάθειας των Ποντιακών σωματείων, γιατί έξω τα Ποντιακά σωματεία είναι πολύ πιο σοβαρά, διότι εκείνοι δεν εμπλέκονται με τον κρατικό κορβανά, το Ελληνικό μίζερο Κράτος. Οι Πόντιοι της Διασποράς είναι της προσφοράς. Οι Πόντιοι της Ελλάδος είναι της αρπαχτής.
Θα μας πείτε κάτι για την έκθεση που έχετε οργανώσει για την Ποντιακή γενοκτονία;
Το δικό μου μνημόσυνο απέναντι δεν τελειώνει με το 14τομο έργο ούτε με τα υπόλοιπα βιβλία για τον Ποντιακό Ελληνισμό. Αυτήν την δουλειά θα την κάνω, γιατί σε τελευταία ανάλυση είναι και το γνωστικό μου αντικείμενο. Το πραγματικό μου μνημόσυνο είναι αυτή η έκθεση την οποία θέλω να την μεταφέρω από πόλη σε πόλη μαζί με σεμινάρια Ιστορίας για να φωτίζω τον κόσμο τι σημαίνει ιστορία και πολιτισμός των Ελλήνων του Πόντου και να αποκαλύπτω τα εγκληματικά λάθη των Ελληνικών κυβερνήσεων και να τα τονίζω ώστε να πετύχουμε σταδιακά την αλλαγή της πολιτικής για να μπορέσει να υπάρξει μια πολιτική πατριωτική. Έως ότου βρεθεί ένα πατριωτικό κοινοβούλιο που θα σεβαστεί την ιστορία και την μνήμη των νεκρών μας. Όσο δεν υπάρχει εγώ θα συνεχίζω.
Είχατε κανένα πρόβλημα με την έκθεση;
Εγώ δεν είδα κανένα κανάλι να έρχεται στην έκθεση. Αυτό τα λέει όλα.
Επιλεκτική βιβλιογραφία Κωνσταντίνου Φωτιάδη: «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» (14 τόμοι, εκδόσεις «Ηρόδοτος», β’ έκδοση, 2009), «Η Γενοκτονία των Ελλήνων του Πόντου» (συνοπτική έκδοση του Ιδρύματος της Βουλής των Ελλήνων, 2004), «Πόντος: Μεγάλος, Ευδαίμων κα Ελλενικός» (έκδοση της Νομαρχίας Ανατολικής Αττικής, 2009), «Η Εθνοκάθαρση των Ελλήνων του Πόντου» (εκδόσεις «Μαλλιάρης - Παιδεία»), «Ο Ελληνισμός της Ρωσίας και της Σοβιετικής Ένωσης» (εκδόσεις «Ηρόδοτος»), «Πηγές της Ιστορίας του Κρυπτοχριστιανικού Προβλήματος» (εκδόσεις «Κυριακίδη»), «Οι Εξισλαμισμοί της Μικράς Ασίας και οι Κρυπτοχριστιανοί του Πόντου» (εκδόσεις «Κυριακίδη»).
Η συνέντευξη δόθηκε στον Γιώργο Πισσαλίδη και δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 6ης Ιουνίου 2009 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου