Περί λαϊκισμού

Λαϊκισμός δεν είναι το άμεσο ύφος της λαϊκής φωνής στην εκφορά και στους προτεινόμενους τρόπους επίλυσης, των προβλημάτων. Γιατί συνεπάγεται κόστος βαρύ, ώμους στιβαρούς και άκαμπτη σπονδυλική στήλη.
Λαϊκισμός δεν είναι η προβαλλόμενη αναγκαιότητα της υπεράσπισης της πατρίδας και του έθνους. Γιατί ζητά θυσίες, ατομικές και συλλογικές, σε χρήμα και αίμα.
Λαϊκισμός δεν είναι η επίλυση του μεταναστευτικού προβλήματος. Γιατί απαιτεί μέτρα σκληρά που θέτουν σε δοκιμασία τον ανθρωπισμό μας, μια δοκιμασία όμως την οποία πρέπει να περάσουμε κάνοντας την καρδιά μας πέτρα, αν θέλουμε να επιδείξουμε τον οφειλόμενο ανθρωπισμό έναντι των παιδιών μας.
Λαϊκισμός δεν είναι η απαιτούμενη εντιμότητα και ηθική αμεροληψία των ταγών, γιατί εγκλωβίζει και εμάς τους ίδιους στην αυστηρότητα των κριτηρίων μας θέτοντάς μας διαρκώς «ενώπιος ενωπίω», και δυσκολεύει την καθημερινότητά μας ασκώντας τροχοπέδη και στις δικές μας ανθρώπινες αδυναμίες, μπροστά στις συχνές ευκαιριακές προκλήσεις της συναλλαγής, της διαφθοράς, της υπερκατανάλωσης και του εύκολου πλουτισμού.
Λαϊκισμός είναι οι συμπεριφορές των κυριλέ γραβατωμένων αλητών οι οποίοι μέσα από ένα «ποιοτικό, σύγχρονο και πανανθρώπινο» πολιτικό λόγο καθολικής αποδοχής και νεφελώδους γενικότητας (στο πλαίσιο της θεωρίας ότι τα πράγματα είναι σήμερα έτσι και αύριο αλλιώς), οδηγούν σε ιδιοτελείς πράξεις υπέρ αυτών των ιδίων και σε αήθεις υποσχέσεις ατομικών εκδουλεύσεων των εν δυνάμει οπαδών τους, των οποίων την ψήφο επιδιώκουν να διαρπάζουν, θεωρώντας τους αγελαίο πλήθος υποκείμενο σε ευτελή χειραγώγηση, κάτω από το αγοραίο, ελκυστικό, αλλά εξοφθάλμως εξωπραγματικό δόγμα των απατεώνων αεριτζήδων της πολιτικής: «πωλείται ελπίς». Αυτό είναι λαϊκισμός.
Όπως λαϊκισμός και έσχατη υποκρισία είναι η υποτιθέμενη προβολή και επίδειξη οικολογικών ευαισθησιών από εφημερίδες του κατεστημένου, οι οποίες παράλληλα βομβαρδίζουν τον πληθυσμό με τόμους ολόκληρους από ιλουστρασιόν χαρτί, διαφημίζοντας τα άχρηστα, ψυχοφθόρα, και χρηματοβόρα προϊόντα του ρυπογόνου υπερκαταναλωτισμού, εις βάρος της ζωής εκατομμυρίων δέντρων που απαιτούνται να κοπούν, και της κατανάλωσης αναρίθμητων τόνων νερού που απαιτούνται για την μετατροπή τους σε χαρτί, για να παραχθούν τα ευτελή αυτά, από πάσης απόψεως, περιοδικά της «γκλαμουριάς» τους. Πέραν του ότι, όλη αυτή η «οικολογική» υστερία, που προέρχεται κυρίως από παλαιούς αριστεριστές που ντρέπονται πλέον για την ιδεολογία τους, αποπροσανατολίζει τον σύγχρονο άνθρωπο από τα πολύ αμεσότερα βιωτικά του προβλήματα, τα οποία του επισωρεύουν, μεθοδικά και εσκεμμένα, οι γαμψοί παρασιτούντες καραγκιοζοπαίχτες, που βρίσκονται πίσω από τον μπερντέ του Θεάτρου Σκιών της Παγκοσμιοποίησης.
Αυτοί όλοι είναι οι πραγματικοί λαϊκιστές, οι δημαγωγοί και οι εκμαυλιστές των ηθών των ανθρώπων και στον καθένα τους ξεχωριστά αξίζει ο τίτλος: «Εχθρός του Λαού» με ό,τι συνακόλουθο συνεπάγεται...

Χρίστος Γούδης