Τώρα ή ποτέ!

του Γιάννη Κουριαννίδη
εκδότη του περιοδικού «Ενδοχώρα»
δημοτικού συμβούλου Θεσσαλονίκης του ΛΑ.Ο.Σ.

Η Αριστερά στην Ελλάδα, αν και υπέστη συντριπτική ήττα στο πεδίο των στρατιωτικών μαχών πριν 60 χρόνια, ηγεμονεύει δυστυχώς αδιάκοπα στον χώρο της σκέψης και της τέχνης. Δεν είναι άμοιρες ευθυνών, φυσικά, οι κυβερνήσεις όλων αυτών των ετών, οι οποίες της εκχώρησαν αυτό το δικαίωμα, είτε από ιδεολογική συνάφεια, είτε από δειλία.

Η ηγεμονία της αυτή είχε ως αποτέλεσμα να καταφέρει να επιβάλει σταδιακά μία φαινομενική απαξίωση των εθνικών ιδανικών και αξιών στην συνείδηση των πολιτών, αν και αυτά δεν έπαψαν ποτέ να αποτελούν τον πυλώνα των κριτηρίων και των επιλογών τής καθημερινότητάς τους. Φτάσαμε έτσι στο σχιζοφρενικού τύπου φαινόμενο, να ψηφίζονται κόμματα «προοδευτικά», από τα οποία όμως οι ψηφοφόροι απαιτούσαν «συντηρητικές» πρακτικές!

Παράλληλα, στον χώρο της Αριστεράς διαμορφώθηκε μία καθεστωτικού τύπου αντίδραση απέναντι σε φαινόμενα ακόμη και εσωτερικού αντιλόγου, πολύ δε περισσότερο απέναντι στον αντίλογο των αντιπάλων της. Αυτή η αντίδραση, παράλληλα με την εμμονή της στην προσκόλληση σε στερεότυπα του παρελθόντος και σε ιδεοληψίες καταδικασμένες από την ιστορία και την καθημερινότητα, είχε ως αποτέλεσμα να αποξενωθεί από την λαϊκή της βάση. Οι πολίτες βρίσκουν πλέον αποκούμπι σ’ αυτούς που αφουγκράζονται τις ανησυχίες και τις αγωνίες τους.

Κι αυτοί δεν είναι άλλοι από τους εκπροσώπους του ογκούμενου Πατριωτικού Κινήματος στην πατρίδα μας, όπως αυτό εκφράζεται μέσα από τις τάξεις του ΛΑ.Ο.Σ., που αντιστέκεται στην ανεξέλεγκτη μετανάστευση, στην καταλήστευση του λαϊκού μόχθου και στην προάσπιση του δημοσίου συμφέροντος και των εθνικών μας συμφερόντων.

Αυτό δεν είναι ένα φαινόμενο αποκλειστικά ελληνικό. Εκφράστηκε (ίσως και με μεγαλύτερο δυναμισμό) σε πολλές ευρωπαϊκές χώρες. Και είναι λογικό. Οι ευρωπαϊκές κοινωνίες έχουν να υπερασπίσουν ιστορία και κοινωνικές κατακτήσεις αιώνων, που σήμερα διακυβεύονται. Και η Αριστερά είναι ανίκανη να το εγγυηθεί και πολύ περισσότερο να το πράξει. Οι περισσότερες «βαθυστόχαστες» αναλύσεις για τα αίτια της ήττας της, αποφεύγουν να προσεγγίσουν, έστω, αυτήν την πραγματικότητα. Κι αυτό είναι κάτι που την απομακρύνει ακόμη περισσότερο από την εκλογική της βάση.

Γι’ αυτό και η πρόκληση για τα ευρωπαϊκά Πατριωτικά Κινήματα, πρωτίστως για την χώρα μας μάλιστα, προβάλλει πολύ περισσότερο από κάθε άλλη φορά δελεαστική και πρόσφορη. Και δεν έχουν περιθώρια και δικαίωμα να αποτύχουν. Ίσως να μην υπάρξουν άλλες ευκαιρίες.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 18ης Ιουνίου 2009 της εφημερίδας Στόχος.