«Φασίστες μην ξεχνάτε το Μελιγαλά»

Αυτό το σύνθημα των αριστερών ακουγόταν επί σειρά ετών στα πανεπιστήμια και σε μαζικούς νεολαιίστικους χώρους. Σε συνελεύσεις, σε συγκεντρώσεις. Ένα σύνθημα φορτισμένο με ιδεολογικό μίσος.
Ίσως να ξενίσει πολλούς το γεγονός ότι ασχολείται κάποιος το έτος 2009, σε προεκλογική περίοδο με ένα ζήτημα ιστορικό μεν, το οποίο άραγε τι μπορεί να εισφέρει στην σύγχρονη ελληνική κοινωνία; Δεν είναι μόνο ιστορική η προσέγγιση της θυσίας εκατοντάδων Ελλήνων στο Μελιγαλά. Η ιστορική προσέγγιση έχει γίνει ήδη.
Ανεξάρτητα από ιδεολογικές θέσεις, σκοπιμότητες ή απόψεις στο Μελιγαλά Μεσσηνίας οι άντρες του Άρη Βελουχιώτη κατέσφαξαν εκατοντάδες πατριώτες, μεταξύ αυτών πολλά ανήλικα παιδιά, γυναικόπαιδα και ηλικιωμένους. Ένα κλασσικό αριστερό φονικό μεγάλου μεγέθους, άνευ λόγου και αιτίας, αφού ακόμα και σήμερα οι εξηγήσεις που έχουν δοθεί από αριστερούς που επιχείρησαν κάπως να το «σώσουν», δεν φαίνεται να έπεισαν κανένα. Με το να σκοτώνει μικρά παιδιά και γέρους, θεώρησε ποτέ κανείς ότι τιμωρήθηκαν καθ΄ οιονδήποτε τρόπο οι δήθεν «κακοί», οι συνεργάτες των Γερμανών που είχαν ήδη αποχωρήσει; Μην γελιόμαστε. Στο Μελιγαλά φάνηκε το πιο απαίσιο και αποκρουστικό πρόσωπο της αριστεράς, μίας αριστεράς άθλιας, ανθελληνικής, αντιλαϊκής και αντιπατριωτικής. Βγήκε στην επιφάνεια ο κομπλεξισμός, το μίσος, η μιζέρια, που έκρυβαν μέσα τους οι διάφοροι συμμορίτες της εποχής.
Θα μπορούσε κάποιος να πει ότι σε κάθε εμφύλια διαμάχη αυτά συμβαίνουν. Ναι, αλλά όχι με το μίσος και την έκταση που συνέβησαν στο Μελιγαλά. Η αγριότητα ξεπέρασε κάθε προηγούμενο. Και το ζητούμενο πάντα θα είναι γιατί τελικά αυτή η σφαγή έγινε; Ποια ήταν τα κέρδη των αντρών και γυναικών του Βελουχιώτη από αυτή την τραγωδία σε στρατιωτικό αλλά και σε ευρύτερο επίπεδο; Ότι απλώς έβγαλαν προς τα έξω το τι πραγματικά νοιώθουν για την κοινωνία, έβγαλαν όλα τους τα συμπλέγματα. Και επιβεβαίωσαν την γνωστή ρήση ότι «όποιος κάνει ένα έγκλημα και μετανιώνει ειλικρινά είναι άνθρωπος. Όποιος κάνει ένα έγκλημα και δεν μετανιώνει ποτέ του είναι κομμουνιστής.»
Τα χρόνια πέρασαν, τα προβλήματα και οι καθημερινές ανησυχίες των ανθρώπων, δεν αφήνουν ίσως χώρο για αναλύσεις για τέτοια ζητήματα. Επειδή όμως ακριβώς θέλουμε να χαράξουμε νέες σελίδες στην ζωή και την κοινωνία, ταυτόχρονα θα πρέπει να μην διαγράφουμε την ιστορική μνήμη. Και ενώ η παράταξη που νίκησε το 1949, η λεγόμενη «δεξιά», έκανε τεράστιες ιδεολογικές και άλλες παραχωρήσεις, έσκυψε το κεφάλι και λησμόνησε, φτάνοντας στο σημείο να εγκαινιάζει ο Καραμανλής μουσείο στον Αη Στράτη, εκεί δηλαδή που ο θείος του έστελνε κόσμο, η αριστερά παραμένει αμετανόητη και χωρίς ίχνος μετανοιίας.
Όπως και στην περίπτωση της εξόντωσης του Ψαρρού και του 5/42, έτσι και στο Μελιγαλά, που είναι απείρως τραγικότερα αυτά που συνέβησαν, η αριστερά στην πατρίδα μας, ακόμα και σήμερα φαίνεται να έχει μία κρυφή ικανοποίηση για αυτό που συνέβη. Και βέβαια ποτέ μα ποτέ δεν προχώρησαν έστω και σε μία αυτοκριτική για το αν ότι έγινε έπρεπε να γίνει ή όχι. Να έλεγε κάποιος από το αριστερό κατεστημένο έστω μία απλή, ανθρώπινη και ζεστή λέξη, ένα «συγγνώμη». Θα ήταν πραγματικά μία στάση θαρραλέα και ειλικρινής. Και ενώ η «δεξιά», ολοένα και περισσότερο κάνει πίσω σε ιδεολογικά και άλλα ζητήματα, η αριστερά δογματική και αμετανόητη, δείχνει να μην καταλαβαίνει τίποτα από όλα όσα έχουν συμβεί στην Ευρώπη αλλά και σε όλο τον κόσμο. Είμαστε υπέρ της συμφιλίωσης. Είμαστε υπέρ του να πάμε όλοι ενωμένοι μπροστά. Δεν μπορούμε όμως να ανεχθούμε μία μονόπλευρη λήθη που δεν οδηγεί πουθενά. Δεν μπορούμε να δεχθούμε τις υποβαθμίσεις των εορτών στο Μακρυγιάννη, στο Γράμμο- Βίτσι, στη Στιμάγκα, στο Φενεό και σε τόσους άλλους τόπους θυσίας όχι μόνο δεξιών, αλλά Ελλήνων πατριωτών που απλά δεν ήταν κομμουνιστές, την στιγμή που στο Γράμμο το ΚΚΕ ύψωσε-και από την πλευρά του πολύ καλά έκανε-μνημείο για τους νεκρούς του ΔΣΕ. Δεν έχουμε το δικαίωμα και δεν θα ξεχάσουμε. Γιατί όποιος λαός ξεχνά, είναι και καταδικασμένος.
Στεκόμαστε με περισυλλογή και τιμούμε τους νεκρούς του Μελιγαλά. Δεν ξεχνούμε ποτέ όλους αυτούς τους απλούς Ελληνες πατριώτες, που όπως χαρακτηριστικά έγραφε ο Μπραζιγιάκ κοίταξαν κατάματα και τον ήλιο και τον θάνατο...

Τάσος Δημητρακόπουλος

Υ.Γ: Οι εκλογές θα είναι η αιτία για να δούμε φέτος διάφορους «σκληρούς» βουλευτές και πολιτευτές να εμφανισθούν στο Μελιγαλά, εκεί που άλλοτε δεν περνάγανε καν. Έτσι είναι. Οι ψήφοι είναι ψήφοι...