 |
) Ο Ράσελ Κρόου στο «Master and Commander». |
) «Million Dollar Baby»: «Πάλεψα για να μπω στην ζωή, θα παλέψω και για να βγω». |
) «Τα παιδιά της χορωδίας»: μία υπέροχη ταινία μεταμέλειας και λύτρωσης. |
) Στο «Περηφάνια και Προκατάληψη» μετράει η εσωτερική ομορφιά, όχι η εξωτερική. |
) «Ο Πατριώτης»: ο Μελ Γκίμπσον στην Αμερικανική Επανάσταση. |
) «Ρέκβιεμ για ένα όνειρο»: η πιο αδυσώπητη ταινία για τα ναρκωτικά. |
) «Ρωσική Κιβωτός»: μία εκπληκτική εξύμνηση της προεπαναστατικής ρωσικής κουλτούρας. |
) «Η Σιωπή της Λόρνα»: οι Νταρντέν δεν χαρίζονται στην Αλβανίδα ηρωίδα τους. |
) Η «Πτώση» προκάλεσε σάλο. |
) Το ηρωικό φινάλε του «Τελευταίου Σαμουράι». |
) «Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα»: άρνηση της αυτοδικίας και παραβολή της Σωτηρίας. |
) «Τα Χρονικά της Νάρνια»: ο Ασλάν-Χριστός και οι ιππότες της Νάρνια. |
) Η Παικέρα, γεννημένη προφήτης, στο «Σημάδι της Φάλαινας». |
) «Into Great Silence»: Το Καθολικό αντίστοιχο του «Νησιού». |
) Το «Κατύν» υπενθυμίζει τα εγκλήματα των Σοβιετικών. |
) «Juno»: μία επαναστάτρια ενάντια στην έκτρωση. |
) «Το Νησί»: ένα Ορθόδοξο αριστούργημα. |
) «Ρατατούης»: ένα αριστουργηματικό καρτούν για ενήλικες. |
) «Θεοί και Στρατηγοί»: ο Ρόμπερτ Ντιβάλ υποδύθηκε τον πρόγονό του Ρόμπερτ Λη. |
Συνεχίζουμε με τις καλύτερες ταινίες της δεκαετίας, που εξύμνησαν την ελευθερία και το προσωπικό όραμα σε συνδυασμό πάντα με τις εθνικές-παραδοσιακές αξίες και μια ηθική στάση ζωής. Επίσης ταινίες που έθεσαν έναν ηθικό προβληματισμό ή κριτίκαραν τον κομμουνισμό και την φιλελεύθερη παρακμή.
Θεοί και Στρατηγοί του Ρόναλντ Μάξουελ (Gods and Generals, 2003). Η δράση και ο ηρωικός θάνατος του Στόουνγουωλ Τζάκσον (Στήβεν Λανγκ), δεξί χέρι του στρατηγού των Νοτίων Ρόμπερτ Λη (Ρόμπερτ Ντυβάλ). Μία μη-πολιτικά ορθή ταινία για τον Αμερικάνικο Εμφύλιο, που αρνιέται να καταδικάσει τον Νότο και που δίνει έμφαση στην ευγενική και χριστιανική φύση των ηγετών και των δύο πλευρών.
Into Great Silence του Φίλιπ Γκρόνινγκ (2005). Ένα υπερβατικό ντοκιμαντέρ για ένα από τα πιο ασκητικά μοναστήρια του κόσμου, που είναι το καθολικό αντίστοιχο του «Νησιού» του Λούγκιν.
Juno του Τζέησον Ράιτμαν (2007). Μια επαναστάτρια του σχολείου (Έλεν Πέητζ) ενάντια στην ιδέα της έκτρωσης. Η κομεντί που λατρεύουν να μισούν οι φεμινίστριες.
Και τα σπουργίτια τραγουδούν του Μπαντζίτ Μπαντζιτί (2008). Μια εξύμνηση της ζωής στην επαρχία που βασίζεται στις αξίες της παράδοσης, της θρησκείας, της οικογένειας και του σεβασμού προς τους μεγαλύτερους, κόντρα στον υλισμό και την παράνοια της μεγαλούπολης που διαφθείρουν προσωρινά ένα αγαθό οικογενειάρχη.
Kατύν του Αντρέϊ Βάιντα (Katyn, 2008). Μια συγκλονιστική ταινία για την σφαγή 21.000 Πολωνών αξιωματικών και οπλιτών από τους Σοβιετικούς στην διάρκεια του πολέμου και την στάση των συγγενών τους απέναντι στην «αλήθεια» που πάσαρε το μεταπολεμικό καθεστώς.
Κυνηγώντας την ευτυχία του Γκαμπριέλ Ματούτσι (The Pursuit of Happyness, 2007). Από τους καλύτερους ύμνους στην υπευθυνότητα ενός πατέρα (Γουίλ Σμιθ) και το δεξιό αντίδοτο στο «Wall Street», όπου το προσωπικό όραμα συνδυάζεται με μια ηθική στάση ζωής.
Μaster and Commander: Μέχρι τα πέρατα του κόσμου του Πήτερ Γουέηρ (Master and Commander: Far Side of the World, 2003). Ένα παλιομοδίτικο αριστούργημα για την εκδίκηση ενός Βρετανού καπετάνιου (Ράσσελ Κρόου), που στην διάρκεια των Ναπολεόντειων πολέμων το πλοίο του δέχεται επίθεση.
Million Dollar Baby του Κλιντ Ήστγουντ (2005). Ένα αριστούργημα για την επιτυχία κόντρα στις δυσκολίες της ζωής, με μια νιτσεϊκή-ηράκλεια άποψη περί ευθανασίας.
Ματωμένη Κυριακή του Πωλ Γκρήνγκρας (Bloody Sunday, 2002). Τα δραματοποιημένα γεγονότα της 30ης Ιανουαρίου του 1972 στο Ντέρμπυ της Βόρειας Ιρλανδίας, όταν ο βρετανικός στρατός άνοιξε πυρ ενάντια σε μια ειρηνική πορεία της Ιρλανδικής Ένωσης Ανθρωπίνων Δικαιωμάτων, σκοτώνοντας 13 πολίτες.
Μαύρο Γεράκι: η κατάρριψη του Ρίντλεϋ Σκοτ (Black Hawk Down, 2002). O ηρωισμός των ειδικών δυνάμεων του αμερικανικού στρατού, που η πατρίδα τους τούς έστειλε για μια επιχείρηση στην Σομαλία το 1993 και παρ’ ολίγο να σφαγιασθούν όλοι.
Ο Μονομάχος του Ρίντλεϋ Σκοτ (Gladiator, 2000). Η βραβευμένη ταινία που αναγέννησε το ενδιαφέρον του κοινού για την ιστορία της Ρωμαϊκής Αυτοκρατορίας.
Ο Ναύαρχος του Αντρέι Κράβτσαγκ (2008). Η βιογραφία του ναυάρχου του Αυτοκρατορικού Ναυτικού και ενός εκ των ηγετών των Λευκών, Αλεξάντρ Κόλτσακ.
Το Νησί του Πάβελ Λούνγκιν (Ostrov, 2006). Ένα ρωσικό Ορθόδοξο αριστούργημα για ένα «εν Χριστώ σαλό» μοναχό που βιώνει όμως καλύτερα το νόημα της Ορθοδοξίας.
Τα Πάθη του Χριστού του Μελ Γκίμπσον (The Passion of Christ, 2004). Η μόνη ταινία που σε κάνει να νοιώσεις την τραγικότητα των Θείων Παθών.
Το Παιδί των Ζαν Πιερ και Λυκ Νταρντέν (L’ Enfant, 2005). Ένα βραβευμένο στις Κάννες ντοστογιεφσκικό-αντιμηδενιστικό αριστούργημα για την σημερινή νεολαία που παρανομεί για να καταναλώνει.
Τα Παιδιά της Χορωδίας του Κριστόφ Μπαρατιέ (Les Choristes, 2004). Σε ένα αυστηρό σωφρονιστήριο της μεταπολεμικής Γαλλίας, ένας καθηγητής μουσικής βοηθάει τους τροφίμους να αλλάξουν χαρακτήρα μέσα από την δημιουργία μιας χορωδίας.
Παράδεισος Τώρα του Χανύ Αμπού-Ασάντ (2005). Δύο παιδικοί φίλοι αναλαμβάνουν μία αποστολή αυτοκτονίας στο Τελ Αβίβ σε αυτήν την βραβευμένη παλαιστινιακή ταινία που στέκεται ανάμεσα στον πατριωτισμό και την άρνηση της τακτικής «οφθαλμός αντί οφθαλμού».
Ο Πατριώτης του Ρίτσαρντ Έμμεριχ (The Patriot, 2000). Ο Μελ Γκίμπσον ως ανώνυμος ήρωας της Αμερικάνικης Επανάστασης σε μια ταινία που εξυμνεί τον πατριωτισμό και δείχνει την ματαιότητα του πασιφισμού.
Περηφάνια και Προκατάληψη του Τζο Ράιτ (Pride and Prejudice, 2005). Η πιο πρόσφατη μεταφορά του κλασσικού βιβλίου της Τζέην Ώστιν, που θεωρεί ότι εκείνο που μετράει πραγματικά σε μια σχέση είναι η ποιότητα του χαρακτήρα και όχι η ομορφιά ή οι ευγενικοί τρόποι.
Πτήση 93 του Πωλ Γκρήνγκρας (United 93, 2006). Μια ηρωική και πατριωτική ταινία για τα γεγονότα της τρίτης πτήσης της 11/9.
Η Πτώση του Όλιβερ Χίλντμπιτς (Die Untergagen, 2003). Η ταινία που ξεσήκωσε σάλο γιατί παρουσίαζε ανθρώπινο τον Χίτλερ και ηρωικούς τους τελευταίους υπερασπιστές του Βερολίνου.
Ο Ρατατούης του Μπραντ Μπερντ (Ratatouille, 2007). Ένα αριστουργηματικό καρτούν της Pixar για ενήλικους σχετικά με ένα ποντικό που γίνεται μεγάλος σεφ του Παρισιού, κερδίζοντας και τους πιο δύσκολους κριτικούς γαστρονομίας. Μια ταινία για το προσωπικό όραμα σε συνδυασμό με μια ηθική στάση ζωής, αλλά και της φιλίας, της οικογένειας και της ράτσας.
Ρέκβιεμ για ένα όνειρο του Ντάρεν Αρονόφσκυ (Requiem for a Dream, 2000). Τα όνειρα τεσσάρων ανθρώπων τσακίζονται από τον εθισμό σε διαφόρων ειδών χάπια. Η πιο αδυσώπητη ταινία για την κουλτούρα των ναρκωτικών.
Ρωσική Κιβωτός του Αλεξάντρ Σοκούρωφ (2002). To Μουσείο του Ερμιτάζ, παλιά ανάκτορα των Ρoμανώφ, ως Κιβωτός της Ρώσικης Ψυχής ενάντια στον σύγχρονο κόσμο.
Το Σημάδι της Φάλαινας της Νίκι Κάρο (Whale Rider, 2002). Η 12χρονη Παικέρα, εγγονή του αρχηγού της φυλής των Μαορί, έχει ηγετικά προσόντα, αλλά ο παππούς της δεν τα αναγνωρίζει. Μέχρι την στιγμή που μια γενναία πράξη της θα εξασφαλίσει το μέλλον της φυλής, που για χρόνια ήταν σε παρακμή. Ούτε έθνικ, ούτε φεμινιστικό, αλλά μια πολυβραβευμένη ταινία για την Παράδοση και τους εκλεκτούς της, με την 11χρονη Κίσα Κασλ Χιουτζ, υποψήφια για Όσκαρ ερμηνείας.
Οι Σημαίες των Προγόνων μας και Γράμματα από την Ίβο Τζίμα του Κλιντ Ήστγουντ (Flags of Our Fathers, Letters from Iwo Jima, 2006). Η αμερικάνικη και ιαπωνική άποψη αντίστοιχα, για την διάσημη μάχη στην Ίβο Τζίμα.
Η Σιωπή της Λόρνα των Ζαν Πιερ και Λυκ Νταρντέν (Le Silence de Lorna, 2008). Ένα αντιμηδενιστικό αριστούργημα τοποθετημένο στον χώρο των λαθρομεταναστών του Βελγίου, στους οποίους οι γνωστοί σκηνοθέτες δεν χαρίζονται.
Το Τελευταίο Οχυρό του Ροντ Λιούρι (The Last Castle, 2001). Σε μια στρατιωτική φυλακή υψηλής ασφαλείας, η σύγκρουση ανάμεσα σε ένα μπαρουτοκαπνισμένο θρύλο του αμερικάνικου στρατού (Ρόμπερτ Ρέκφορντ), και τον αυστηρό, αλλά άκαπνο διευθυντή (Τζέημς Γκαντολφίνι), που στον βάθος τον θαυμάζει, οδηγεί σε μια ηρωική εξέγερση των φυλακισμένων.
Ο Τελευταίος Σαμουράι του Έντουαρντ Ζούικ (The Last Samurai, 2003). Στα τέλη του 19ου αιώνα, ένας Αμερικανός στρατιωτικός σύμβουλος (Τομ Κρουζ), που έχει κληθεί από την ιαπωνική κυβέρνηση για να καταστρέψει τον στρατό των παραδοσιακών Σαμουράι, απάγεται από τους τελευταίους και αγκαλιάζει την κουλτούρα τους.
Το Τέλος της Βίας του Ντέηβιντ Κρόνενμπεργκ (A History of Violence, 2007). Ένα αριστούργημα της δαρβινικής Δεξιάς, όπου ο καλύτερα προσαρμοσμένος σε επικίνδυνες καταστάσεις είναι εκείνος που κυριαρχεί, και όπου όλα βασίζονται στην κληρονομικότητα. Επίσης ένας ηθικός προβληματισμός για την φύση της βίας που δεν αποβάλλεται με την λογική και που καταστρέφει οικογένειες.
Τίγρης και Δράκος του Ανγκ Λι (2002). Η ταινία που αναγέννησε τις ταινίες της wuxia (το κινέζικο αντίστοιχο των επών με Σαμουράι), κερδίζοντας παράλληλα και Όσκαρ Ξενόγλωσσου Φιλμ.
Οι τρεις ταφές του Μελκιάδες Εστράδα του Τόμμυ Λη Τζόουνς (The Three Burials of Melquiada Estrada, 2006). Ένα πεκινπαϊκό γουέστερν που εξυμνεί την φιλία ενός ιδιοκτήτη ράντσου (Τόμμυ Λη Τζόουνς) και ενός Μεξικανού μετανάστη, αλλά που καταδικάζει την αυτοδικία του πρώτου, όταν ο φίλος του σκοτώνεται κατά λάθος από ένα αστυνομικό των συνόρων, που μένει ατιμώρητος. Κυρίως όμως μια παραβολή για την δυνατότητα Σωτηρίας, ακόμα και για τον πιο αμαρτωλό, εμπνευσμένη από την μεγάλη Καθολική συγγραφέα του Αμερικάνικου Νότου, Φλάννερυ Ο’ Κόννορ.
Τα Χρονικά της Νάρνια του Άντριου Άνταμσον (The Chronicles of Narnia: The Lion, The Witch and the Wardrobe, 2005). Η χριστιανική απάντηση στον Χάρυ Πότερ, δια χειρός του γίγαντα της συντηρητικής σκέψης Κ.Σ.Λιούϊς, είναι μια αλληγορία για τον Χριστιανικό χαρακτήρα της Αγγλίας, που πολεμήθηκε από τους οπαδούς της πολυπολιτισμικότητας.
Ψάχνοντας τον Νέμο του Άντριου Στάντον (Finding Nemo, 2003). Ένα ακόμη αριστουργηματικό καρτούν της Pixar για την αξία της οικογένειας.
* Ο Γιώργος Πισσαλίδης έχει σπουδάσει Σκηνοθεσία Κινηματογράφου στην Σχολή Χατζίκου. Άρθρα του, συνεντεύξεις και κριτικές για τον κινηματογράφο έχουν επίσης δημοσιευτεί στο «Ποπ & Ροκ», την «Ελληνική Αγωγή», την «Τόλμη» (περιοδικό της Αρχιεπισκοπής), το «Τότε» και αλλού.
Το άρθρο δημοσιεύθηκε στο φύλλο της 9ης Ιανουαρίου 2010 της εφημερίδας Ελεύθερος Κόσμος.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου